សេចក្ដីណែនាំស្ដីពីសំបុត្រទីពីររបស់ប៉ុលដល់ធីម៉ូថេ
ហេតុអ្វីត្រូវសិក្សាគម្ពីរនេះ ?
សំបុត្រទីពីររបស់ប៉ុលដល់ធីម៉ូថេគូសបញ្ជាក់ពីអំណាច ដែលកើតចេញពីការមានទីបន្ទាល់មួយអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ( សូមមើល ធីម៉ូថេទី ២ ១:៧–៨ ) ។ វាក៏មាននូវការព្យាករមួយអំពី « គ្រាលំបាកណាស់ » ដែលនឹងកើតមាននៅជំនាន់របស់ប៉ុល និងធីម៉ូថេ ក៏ដូចជានៅថ្ងៃចុងក្រោយផងដែរ ( សូមមើល ធីម៉ូថេទី ២ ៣:១–៧ ) ។ ដើម្បីជួយធីម៉ូថេជាមួយនឹងឧបសគ្គដែលគាត់បានជួបប្រទះ ប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តគាត់ឲ្យទុកចិត្តលើបទគម្ពីរ និងថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រ ( សូមមើល ធីម៉ូថេទី ២ ៣:១៤–១៧ ) ហើយពឹងផ្អែកលើគោលលទ្ធិពិត ( សូមមើល ធីម៉ូថេទី ២ ៤:២ ) ។ តាមរយៈការសិក្សាគម្ពីរនេះ សិស្សនឹងរៀនពីគោលលទ្ធិ និងគោលការណ៍ទាំងឡាយដែលអាចជួយពួកគេឲ្យរស់នៅដោយស្មោះត្រង់ កាលពួកគេជួបប្រទះនឹងគ្រាដ៏លំបាកនៅថ្ងៃចុងក្រោយនេះ ។
តើនរណាជាអ្នកសរសេរគម្ពីរនេះ ?
ប៉ុលបានសរសេរធីម៉ូថេទី ២ ( សូមមើល ធីម៉ូថេទី ២ ១:១ ) ។
តើនៅពេលណា និង នៅកន្លែងណាដែលគម្ពីរនេះត្រូវបានសរសេរ ?
សំបុត្រទីពីររបស់ប៉ុលដល់ធីម៉ូថេទំនងជាត្រូវបានសរសេរឡើងប្រមាណក្នុងចន្លោះ គ.ស. ៦៤ និង ៦៥ ( សូមមើលសេចក្ដីណែនាំដល់បទគម្ពីរទាំងឡាយ « សំបុត្ររបស់ប៉ុល » scriptures.lds.org ) ។ ប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រនេះ នៅពេលលោកជាប់ឃុំជាលើកទីពីរនៅរ៉ូម ពីមុនការធ្វើទុក្ករកម្មរបស់លោកបន្តិច ( សូមមើលសេចក្ដីណែនាំដល់បទគម្ពីរទាំងឡាយ « សំបុត្ររបស់ប៉ុល » ) ។
កាលប៉ុលជាប់ឃុំ ហើយត្រូវគេដាក់ច្រវាក់នោះ ( សូមមើល ធីម៉ូថេទី២ ១:១៦, ២:៩ ) លោកទំនងជានៅក្នុងគុក ឬនៅក្នុងគុកក្រោមដី ហើយត្រូវដាក់នៅក្នុងកន្លែងដែលស្ថិតក្នុងសភាពគ្រោះថ្នាក់ជាច្រើន ( សូមមើល ធីម៉ូថេទី២ ៤:១៣, ២១ ) ហើយមិត្តភក្ដិរបស់លោករកលោកមិនឃើញឡើយ ( សូមមើល ធីម៉ូថេទី ២ ១:១៧ ) ។ លូកាទំនងជាមនុស្សតែម្នាក់គត់ដែលមកសួរសុខទុក្ខលោកជាទៀងទាត់ ( សូមមើល ធីម៉ូថេទី២ ៤:១១ ) ហើយប៉ុលបានរំពឹងថា ជីវិតរបស់លោកនឹងជិតដល់ពេលបញ្ចប់ហើយ ( សូមមើល ធីម៉ូថេទី២ ៤:៦–៨ ) ។
តើគម្ពីរនេះត្រូវបានសរសេរចំពោះនរណា ហើយតើហេតុអ្វី ?
នៅក្នុងសំបុត្រនេះ ប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តធីម៉ូថេ ហើយបានផ្ដល់កម្លាំងដើម្បីជួយគាត់ឲ្យបន្តតទៅទៀត បន្ទាប់ពីការស្លាប់របស់ប៉ុលបានមកដល់ ។ ប៉ុលបានដឹងថា ពេលវេលារបស់លោកខ្លីណាស់ ហើយលោកមានបំណងចង់ជួបធីម៉ូថេ ជាអ្នកដែលប៉ុលបានហៅថា « កូនស្ងួនភ្ងា » ( ធីម៉ូថេទី២ ១:២ ) ។
នៅចុងបញ្ចប់នៃសំបុត្ររបស់លោក ប៉ុលបានស្នើឲ្យធីម៉ូថេ និងម៉ាកុសមកជួបលោក ហើយយករបស់មួយចំនួនដែលលោកមិនបានយកមកជាមួយនឹងលោក ( សូមមើល ធីម៉ូថេទី២ ៤:៩–១៣ ) ។ ទោះបីជាសំបុត្ររបស់លោកនិយាយយ៉ាងជាក់លាក់ទៅកាន់ធីម៉ូថេក្ដី ក៏ការទូន្មានរបស់វាអាចយកមកអនុវត្តចំពោះអស់អ្នកដែលបានរស់នៅក្នុង « ថ្ងៃចុងក្រោយ »ដែរ ( ធីម៉ូថេទី២ ៣:១ ) ដោយសារប៉ុលបានបង្រៀនអំពីឧបសគ្គ និងដំណោះស្រាយដែលទាក់ទងនឹងជំនាន់របស់យើង និងជំនាន់របស់លោកផងដែរ ។
តើគម្ពីរនេះមានលក្ខណៈពិសេសអ្វីខ្លះ ?
សំបុត្រនេះគឺជាសំបុត្រមួយនៃសំបុត្ររបស់គ្រូគង្វាល រួមជាមួយធីម៉ូថេទី១ និងទីតុសផងដែរ ហើយវា « មាននូវពាក្យសំដីចុងក្រោយបង្អស់របស់ប៉ុល ហើយបង្ហាញនូវសេចក្តីក្លាហាន និងការទុកចិត្តដ៏អស្ចារ្យ នៅពេលលោកប្រឈមមុខនឹងសេចក្ដីស្លាប់ » ( សូមមើល សេចក្ដីណែនាំដល់បទគម្ពីរទាំងឡាយ « សំបុត្ររបស់ប៉ុល » ) ។ តាមកាលប្រវត្តិ ធីម៉ូថេទី២ ទំនងជាសំបុត្រចុងក្រោយរបស់ប៉ុលនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី (សូមមើល ធីម៉ូថេទី២ ៤:៦ ) ។
សំបុត្រនេះមាននូវការឆ្លុះបញ្ចាំងមួយចំនួនរបស់ប៉ុលអំពីពរជ័យ និងសេចក្ដីលំបាកនៃ ការបម្រើជា « អ្នកប្រកាសប្រាប់ដំណឹងល្អនោះ និងជាសាវក ហើយជាគ្រូបង្រៀនដល់សាសន៍ដទៃ » ( ធីម៉ូថេទី២ ១:១១ ) ។ ប៉ុលបានប្រកាសថា « ខ្ញុំបានតយុទ្ធយ៉ាងល្អ ខ្ញុំបានរត់ប្រណាំងជាស្រេច ខ្ញុំបានរក្សាសេចក្តីជំនឿទៅហើយ ពីនេះទៅមុខ នឹងមានមកុដនៃសេចក្តីសុចរិត » ( ធីម៉ូថេទី២ ៤:៧–៨ ) ដោយចង្អុលបង្ហាញថា លោកមានការអះអាងផ្ទាល់ខ្លួនមួយថា លោកនឹងគ្រងជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ។ ក្នុងនាមជាមនុស្សម្នាក់ដែលបានធ្វើការងារបម្រើដល់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទអស់រយៈពេលជាង៣០ ឆ្នាំ ប៉ុលមានភាពសក្ដិសមបំផុត ដើម្បីណែនាំធីម៉ូថេពីរបៀបបម្រើដោយមានប្រសិទ្ធភាពនៅក្នុងការពង្រឹងដល់សេចក្ដីជំនឿរបស់មនុស្សដទៃទៀត ( សូមមើល ធីម៉ូថេទី២ ២:១៥–១៧, ២២–២៦, ៤:១–២, ៥ ) ។
គម្រោង
ធីម៉ូថេទី២ ១ ប៉ុលលើកឡើងពីអំណោយទាន និងព្រះចេស្ដានៃព្រះដែលទទួលបានតាមរយៈការតែងតាំងបព្វជិតភាព ។ លោកបង្រៀនថា « វិញ្ញាណដែលតែងតែភ័យខ្លាច » ( ធីម៉ូថេទី២ ១:៧ ) ពុំមែនមកពីព្រះទេ ហើយថាយើងមិនគួរខ្មាស់អៀនចំពោះទីបន្ទាល់របស់យើងអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទឡើយ ។ ប៉ុលថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានហៅលោកឲ្យប្រកាសដំណឹងល្អ ( សូមមើល ធីម៉ូថេទី២ ១:១១ ) ។
ធីម៉ូថេទី២ ២ ប៉ុលប្រើរូបភាពនៃទ័ពល្អ អត្តពលករដ៏មានជោគជ័យ និងកសិករដ៏ឧស្សាហ៍ព្យាយាមម្នាក់ ដើម្បីបង្ហាញពីសេចក្ដីត្រូវការនៅក្នុងការស៊ូទ្រាំនឹងសេចក្ដីលំបាក ដើម្បីទទួលបានសិរីល្អដ៏នៅអស់កល្ប ។ លោកបង្ហាញពីភាពខុសគ្នារវាងគ្រូបង្រៀនពិត និងគ្រូបង្រៀនក្លែងក្លាយ ព្រមទាំងគ្រឿងដែលប្រសើរ និងគ្រឿងដែលអាប់ឱន ។ លោកព្រមានដល់ធីម៉ូថេឲ្យចៀសវាងពីការមានវិវាទនឹងគ្នា ហើយបង្រៀនជនដែលត្រូវប្រែចិត្តដោយភាពអត់ធ្មត់ ។
ធីម៉ូថេទី២ ៣–៤ ប៉ុលពិពណ៌នាពីលក្ខខណ្ឌអាក្រក់នៃថ្ងៃចុងក្រោយ ហើយលើកទឹកចិត្តធីម៉ូថេឲ្យប្រើបទគម្ពីរនៅក្នុងតួនាទីរបស់គាត់ជាថ្នាក់ដឹកនាំបព្វជិតភាពម្នាក់ ។ លោកសរសេរពីសេចក្ដីស្លាប់របស់លោកដែលនឹងមកដល់ ហើយប្រកាសថា « ខ្ញុំបានរក្សាសេចក្ដីជំនឿទៅហើយ » ( ធីម៉ូថេទី២ ៤:៧ ) ។ ប៉ុលថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ព្រះអម្ចាស់នឹងប្រោសលោកនៅ « ស្ថានសួគ៌ » ( ធីម៉ូថេទី២ ៤:១៨ ) ។