អ្វីដែលយើងជឿ
យើងជឿលើការមានភាពវិជ្ជមាន
ជាញឹកញាប់យើងបានរកឃើញដំបូន្មាននៅក្នុងបទគម្ពីរឲ្យ « រីករាយ » និង « ឲ្យសង្ឃឹមឡើង » ។ ព្រះអម្ចាស់មានព្រះបន្ទូលប្រាប់យើងនៅក្នុង នីហ្វៃទី ២ ២:២៥ ថា « មានមនុស្សលោកដើម្បីឲ្យពួកគេមានសេចក្តីអំណរ » ។ គោលបំណងនៃជីវិតនេះ គឺត្រូវនាំយើងឲ្យទៅរកសេចក្ដីអំណរ ដែលព្រះអម្ចាស់បានសន្យានៅទីបំផុតនោះ ។
ការមានសង្ឃឹម ពុំមែនមានន័យថា ធ្វើជាមនុស្សល្ងង់ខ្លៅ ឬងងឹតងងល់ចំពោះឧបសគ្គនៃជីវិតនោះទេ ។ អែលឌើរ នែល អេ ម៉ាក់ស្វែល ( ឆ្នាំ ១៩២៦–២០០៤ ) ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានពិពណ៌នាដោយសេចក្ដីសោមនស្សថាជា « ការទុកចិត្តដ៏ជ្រាលជ្រៅទៅលើគោលបំណងដែលបើកបង្ហាញដោយព្រះ — ពុំគ្រាន់តែសម្រាប់មនុស្សលោកទាំងអស់ទេ ប៉ុន្តែសម្រាប់យើងដែលជាបុគ្គលម្នាក់ៗផងដែរ » ។១ ឧបសគ្គនឹងកើតមានយ៉ាងជាក់ច្បាស់ ដ្បិតវាជាចំណែកមួយតាមធម្មជាតិនៃជីវិតរមែងស្លាប់ ប៉ុន្តែយើងពុំត្រូវធ្ងន់ជ្រប់ដោយការបាក់ទឹកចិត្ត និងភាពសោកសៅឡើយ ។ យើងអាចដាក់ទីទុកចិត្តរបស់យើងទៅលើព្រះអម្ចាស់ ហើយមានអាកប្បកិរិយាវិជ្ជមាន ។
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានសន្យានឹងយើងថា យើងនឹងជួបសេចក្តីវេទនា ប៉ុន្តែទ្រង់ក៏បានប្រាប់យើង « ឲ្យត្រូវសង្ឃឹមឡើង ដ្បិតខ្ញុំបានឈ្នះលោកីយ៍ហើយ » ( យ៉ូហាន ១៦:៣៣ ) ។ ប្រធាន អ៊ែសរ៉ា ថាហ្វ ប៊ែនសឹន ( ឆ្នាំ ១៩៨៨–១៩៩៤ ) បានបង្រៀនថា ដោយសារតែយើងមានដំណឹងល្អនោះ « ក្នុងនាមជាពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ យើងគប្បីមានសុទិដ្ឋិនិយមឲ្យបានច្រើនបំផុត ហើយមានទុទិដ្ឋិនិយមឲ្យបានតិចបំផុត » ។២
យើងទាំងអស់គ្នាមានអារម្មណ៍សោកសៅ និងបាក់ទឹកចិត្តពីមួយគ្រាទៅមួយគ្រា ប៉ុន្តែយើងនៅតែអាចសង្ឃឹមជានិច្ច ។ អែលឌើរ រីឆាដ ជី ស្កត ( ១៩៨២-២០១៥ ) ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានមានប្រសាសន៍ថា « ខ្ញុំសូមធ្វើជាសាក្សីថា តាមរយៈការមានសេចក្ដីជំនឿទៅលើព្រះអង្គសង្គ្រោះ និង ការគោរពប្រតិបត្តិតាមការបង្រៀនរបស់ទ្រង់ នោះអ្នកនឹងមានសុភមង្គលជានិច្ច រីឯសេចក្ដីសោកសៅនោះក៏នឹងរសាយបាត់ទៅវិញ »៣ យើងអាចរស់នៅដោយក្ដីអំណរដោយដឹងថា « សេចក្ដីទុក្ខលំបាករបស់យើងនោះ គ្រាន់តែមួយភ្លែតប៉ុណ្ណោះទេ » ( គ. និង ស. ១២១:៧ ) ។
នៅពេលយើងដាក់នូវការទុកចិត្តរបស់យើងទៅលើផែនការរបស់ព្រះមានចំពោះយើង ហើយជ្រើសរើសរស់នៅដោយមានអាកប្បកិរិយាវិជ្ជមាន នោះសមត្ថភាពរបស់យើងក្នុងការទប់ទល់នឹងឧបសគ្គនៃជីវិតនឹងត្រូវបានពង្រឹងឡើង ។ ការបារម្ភ និងភាពភ័យខ្លាចរបស់យើង នឹងពុំសូវមានឥទ្ធិពលមកលើយើងឡើយ ហើយយើងនឹងមានបទពិសោធន៍នៃក្ដីអំណរដែលទ្រង់សព្វព្រះទ័យប្រទានដល់យើងជាមិនខាន ។