ហាវើដ ដបុលយូ ហឹនធើរ ៖ ឪពុកខ្ញុំ ជាព្យាការី
អ្នកនិពន្ធរស់នៅរដ្ឋ យូថាហ៍ ស.រ.អា ។
ជាញឹកញាប់ មិត្តភក្ដិបានសួរសំណួរចំនួនពីរមកកាន់ខ្ញុំ ៖ « តើការធ្វើជាកូនប្រុសរបស់ព្យាការី ហើយធំឡើងជាមួយនឹងបុរសដ៏អស្ចារ្យរូបនេះយ៉ាងម៉េចដែរ ? » ហើយ « តើអ្នកពិតជាគិតថាឪពុករបស់អ្នកជាព្យាការីនៃព្រះមែនទេ ? »
ខ្ញុំបានជឿថា បុរស និងស្ត្រី គឺត្រូវបានវាស់វែងតាមអ្វីដែលពួកគេឲ្យតម្លៃ និងតាមអ្វីដែលពួកគេមានឆន្ទៈដើម្បីធ្វើតាមគុណតម្លៃទាំងនោះ ។ មនុស្សអស្ចារ្យ ហាក់ដូចជាធ្វើអ្វីដែលត្រូវបានសុំឲ្យធ្វើដោយខ្ជាប់ខ្ជួនក្នុងជីវិតដោយសារតម្លៃរបស់ពួកគេ ទោះជាត្រូវលះបង់ច្រើនក្ដី ។ ឪពុកខ្ញុំគឺជាមនុស្សម្នាក់ក្នុងចំណោមមនុស្សអស្ចារ្យទាំងនេះ ។ ខ្ញុំមានឯកសិទ្ធិរៀននូវរឿងអស្ចារ្យមកពីគាត់ អំពីអត្ថន័យពិតនៃភាពអស្ចារ្យ ។ មេរៀនពុំកើតចេញមកពីអ្វីដែលគាត់បានប្រាប់ខ្ញុំទេ ប៉ុន្តែចេញមកពីអ្វីដែលគាត់ធ្វើ និងមកពីខ្លួនគាត់ ។
រឿងដូចខាងក្រោមបង្ហាញនូវអ្វីដែលខ្ញុំធំឡើងជាមួយនឹងឪពុករបស់ខ្ញុំ ៖ ជាមេធាវី ជាតន្ត្រីករ ជាអ្នកមើលថែ ជាព្យាការី — លើសពីនោះ ជាបុរសម្នាក់ដែលមានចិត្តល្អ ហើយមានឆន្ទៈផ្ដល់នូវអ្វីៗដល់ព្រះ និង គ្រួសារគាត់ ។
ពលិកម្មដើម្បីសេចក្ដីល្អនៃគ្រួសាររបស់គាត់
ពេលខ្ញុំនៅជាយុវវ័យ ខ្ញុំបានស្វែងរកនៅលើឡៅតឿរបស់ខ្ញុំថ្ងៃមួយ ហើយបានជួបនឹងប្រអប់ប្រឡាក់ដីមួយគំនរ ។ ខ្ញុំបានរកឃើញខ្លុយមួយ ស្រឡៃមួយ វីយូឡុងមួយ និង ស្គរមួយ ។ បន្ទាប់ពីសួរប៉ារបស់ខ្ញុំអំពីរបស់របរទាំងនោះ ខ្ញុំបានដឹងថា នេះគឺជាឧបករណ៍មួយចំនួនដែលគាត់ចេះលេង ។ គាត់មានក្រុមភ្លេងមួយ ពេលគាត់នៅរៀនវិទ្យាល័យនៅ ប័យស៊ី រដ្ឋ អៃដាហូ ស.រ.អា ។ គាត់គឺជាតន្ត្រីករដ៏ជំនាញមួយរូប ដែលស្រឡាញ់តន្ត្រី និងការនិពន្ធភ្លេងយ៉ាងខ្លាំង ។ ក្រុមភ្លេងរបស់គាត់ បានលេងឲ្យព្រឹត្តិការណ៍សង្គមសំខាន់ៗ នៅទីក្រុង ប័យស៊ី ហើយបានចេញទៅលេងនៅតាមកប៉ាល់កំសាន្ដទៅប៉ែកអាស៊ីផងដែរ ។ បន្ទាប់ពីគាត់បានផ្លាស់មកប៉ែកខាងត្បូងរដ្ឋ កាលីហ្វូញ៉ា ស.រ.អា នៅឆ្នាំ ១៩២៨ ក្រុមភ្លេងត្រូវបានគេទទួលស្គាល់ ហើយបានមានភាពល្បីល្បាញយ៉ាងខ្លាំង ។
រូបថតជាប្រវត្តិសាស្ត្រ ទទួលបានសិទ្ធិអនុញ្ញាតមកពីគ្រួសារហឹនធើរ បណ្ណាល័យប្រវត្តិសាស្ត្រសាសនាចក្រ និង សារៈមន្ទីរប្រវត្តិសាស្ត្រសាសនាចក្រ រូបថតដោយ © iStock/Thinkstock
នៅក្នុងឆ្នាំ ១៩៣១ គាត់បានរៀបការនឹងម្ដាយខ្ញុំ ក្លារ៉ា ជែហ្វស៍ ។ ពួកគាត់ចង់បានកូន ។ គាត់បានមានអារម្មណ៍ថា ចំពោះគាត់តម្រូវការនៃការកំសាន្ដនៅក្នុងពិភពលោក គឺពុំស៊ីសង្វាក់គ្នានឹងគ្រួសារដ៏មានអត្ថន័យដែលគាត់ចង់បាននោះទេ ។ ដូច្នេះនៅថ្ងៃមួយ គាត់បានដាក់ឧបករណ៍ទាំងអស់នេះនៅក្នុងកេសរបស់វា ហើយយកទៅដាក់ទុកនៅឡៅតឿ ។ ក្រៅពីកម្មវិធីគ្រួសារដ៏កម្រកើតឡើង នោះគាត់ពុំដែលលេងឧបករណ៍ទាំងនោះម្ដងទៀតទេ ។
ខ្ញុំពុំបានដឹងថាគាត់បានធ្វើការលះបង់ដូច្នោះទេ រហូតដល់ពេលក្រោយមក ។ នៅឆ្នាំ ១៩៩៣ គាត់បានផ្លាស់ចេញពីផ្ទះនៅទីក្រុងសលត៍ លេករដ្ឋយូថាហ៍ ស.រ.អា របស់គាត់ ទៅនៅផ្ទះតូចមួយក្នុងកណ្ដាលទីក្រុង សលត៍ លេក នៅជិតនឹងការិយាល័យរបស់គាត់ ។ អំឡុងពេលនៃការផ្លាស់ផ្ទះនេះ គាត់បានឃើញឧបករណ៍ម្ដងទៀត ។ ខ្ញុំសួរគាត់បើសិនជាគាត់ចង់ឲ្យឧបករណ៍ទាំងនោះទៅដល់សាសនាចក្រ ដោយសារវាមានចំណែកយ៉ាងសំខាន់នៅក្នុងជីវិតវ័យក្មេងរបស់គាត់ ។ គាត់បានឆ្លើយដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើល ៖ « នៅទេ ។ ប៉ាពុំអាចឃ្លាតពីវាបានទេឥឡូវនេះ » ។ ទោះបីជាប៉ាបានដឹងថា គាត់នឹងពុំលេងឧបករណ៍ទាំងនោះម្ដងទៀតក្ដី ក៏គាត់នៅតែពុំគិតថានឹងលះបង់វាដែរ ។ នៅពេលនោះ ដែលខ្ញុំបានដឹងថា វាគឺជាការលះបង់ដ៏ធំដែលគាត់បានធ្វើ ។
ការបង្កើនការតាំងចិត្តចំពោះពង្សប្រវត្តិ
បន្ទាប់ពីឪពុកម្ដាយខ្ញុំរៀបការ ការហៅបម្រើដំបូងរបស់ប៉ាខ្ញុំមួយ គឺបង្រៀនថ្នាក់ពង្សប្រវត្តិ ។ អំឡុងពេលនេះ គាត់បានតាំងចិត្តយ៉ាងខ្លាំងចំពោះការធ្វើកិច្ចការពង្សប្រវត្តិផ្ទាល់ខ្លួន ។ កាលវិភាគនៅការិយាល័យច្បាប់របស់គាត់ មាននូវការណាត់ជួបពេលល្ងាចជាច្រើនដើម្បីទៅបណ្ណាល័យសាធារណៈនៅ ឡូស អាន់ជើរឡេស ដើម្បីធ្វើការស្រាវជ្រាវពង្សប្រវត្តិ ។ គាត់បានចាប់ផ្ដើមរៀបចំក្រដាសក្រុមគ្រួសារប្រវែង ប្រាំមួយហ្វីត ( ១.៨ ម. ) ដែលគាត់បានចងក្រងនៅក្នុងបញ្ជីដ៏មាំជាច្រើន ។
ប៉ាក៏បានប្រមូលទិន្នន័យ ហើយទាក់ទងទៅកាន់សាច់ញាតិរបស់យើងផងដែរ ។ គាត់បានផ្ញើសំបុត្ររាប់រយទៅកាន់សាច់ញាតិ នៅពេលគាត់បានរកឃើញថាពួកគេជានរណានោះ ។ អំឡុងពេលវិស្សមកាលគ្រួសាររបស់យើង ជាញឹកញាប់យើងទៅសួរសុខទុក្ខបងប្អូនជីដូនមួយ ម្ដាយមីង និងឪពុកមាជាច្រើន ។ ចេញមកពីការណ៍នេះ ខ្ញុំបានរៀនអំពីសេចក្ដីល្អ ដែលអាចត្រូវបានធ្វើ នៅពេលអ្នកលះបង់ថ្ងៃវិស្សមកាលកំសាន្ដ ។
ការបង្ហាញនូវការតាំងចិត្តខ្ពស់នៅក្នុងសាលាច្បាប់
នៅពេលខ្ញុំកើតមក ឪពុករបស់ខ្ញុំបានអានសៀវភៅអំពីឆន្ទៈ និងភស្ដុតាងនានានៅក្នុងបន្ទប់រង់ចាំនៅមន្ទីរពេទ្យ ។ គាត់បានសម្រេចចិត្តចង់ក្លាយជាសិស្សសាលាច្បាប់ នៅពេលគាត់បានធ្វើការជាមួយនឹងមេធាវីនៅមជ្ឈមណ្ឌលគ្រប់គ្រងទឹកជំនន់នៅឡូស អាន់ជើរឡេស នៅប៉ែកខាងត្បូងរដ្ឋ កាលីហ្វូញ៉ា ។ គាត់តែងតែជាបុរសគិតពីគ្រួសារជាខ្លាំង ដូច្នេះប៉ារបស់ខ្ញុំបានមានអារម្មណ៍ថា គាត់អាចផ្គត់ផ្គង់គ្រួសារបានល្អប្រសើរជាង បើគាត់ធ្វើជាមេធាវីខ្លួនឯង ។ ទោះបីជាមានប្រពន្ធ មានកូនពីរនាក់ ហើយនិងមានការងារពេញម៉ោងក្ដី ក៏គាត់បានដឹងថា សាលារៀន និងការសិក្សាត្រូវធ្វើឡើងនៅពេលយប់ ។
ក្រោយមក នៅពេលខ្ញុំទៅរៀននៅសាលាច្បាប់ខ្លួនឯង ខ្ញុំបានងឿងឆ្ងល់ថា តើប៉ារបស់ខ្ញុំអាចបែងចែកយ៉ាងដូចម្ដេច ។ ខ្ញុំបានសួរគាត់ថា « តើពេលណាប៉ាចូលសំរាន្ដ ? » គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា គាត់សិក្សាឲ្យច្រើនតាមដែលគាត់អាចធ្វើទៅបាន ហើយនៅពេលគាត់ហត់ខ្លាំងពេក គាត់ពុំអាចសិក្សាតទៅទៀត នោះគាត់នឹងសំរាន្ដរយៈពេលបីទៅបួនម៉ោង ។ ការធ្វើដូច្នោះបានបន្ដអស់រយៈពេលប្រាំឆ្នាំ ។ ខ្ញុំស្ងើចសរសើរចំពោះការតាំងចិត្តដ៏ខ្ពស់របស់គាត់ ។
ការចំណាយពេលជាមួយកូនប្រុសៗរបស់គាត់
ប៉ាមានជីវិតដ៏រវល់មួយ ប៉ុន្តែគាត់នៅតែមានពេលសម្រាប់គ្រួសាររបស់គាត់ ។ នៅពេលខ្ញុំជាកាយឬទ្ធិម្នាក់ ក្រុមរបស់យើងបានរៀបចំចុះទៅទន្លេ រ៉ូហ្គ នៅទីក្រុង អ័រហ្គិន ស.រ.អា ដោយជិះទូកដែលយើងធ្វើដោយខ្លួនឯង ។ ប៉ាបានស្ម័គ្រចិត្តទៅជាមួយពួកយើង ទោះជាគាត់ពុំមែនជាអ្នកចូលចិត្តបោះជំរុំ ដេកនៅលើដីក្ដី ។ យើងបានចំណាយពេលជាច្រើនម៉ោងនៅក្នុងបន្ទប់ដាក់រថយន្តធ្វើការជាមួយគ្នាបង្កើតទូកកៃយ៉ាក់របស់យើង ។
មុនពេលយើងបានដាក់ទូកចុះលើទឹក ។ ខ្ញុំបានអង្គុយនៅខាងមុខកាន់កន្សៃទូក ហើយប៉ាជិះនៅខាងក្រោយ ។ នៅពេលយើងជិះតាមទន្លេនោះ មិនយូរប៉ុន្មាន យើងបានឆ្ពោះទៅកន្លែងទឹកធ្លាក់ដ៏គ្រោះថ្នាក់ ។
នៅពេលក្បាលទូករបស់យើង ជ្រមុជចុះក្នុងទឹកនៅត្រង់ទឹកធ្លាក់ នោះទូកក៏ក្រឡាប់ ហើយបោកយើងទាំងពីរនាក់ទៅក្នុងទឹកទន្លេ ។ ខ្ញុំបានងើបឡើងវិញ ហើយរកមើលប៉ា តែពុំឃើញគាត់ទេ ។ ទីបំផុត គាត់បានផុសឡើង ហើយយើងបានបង្វែរទូកឲ្យទៅគោលដៅត្រឹមត្រូវវិញ ហើយឡើងជិះម្ដងទៀត ។ មុនពេលយើងអាចជិះទៅដល់ច្រាំងដើម្បីគិតពីអ្វីដែលបានកើតឡើង នោះទឹកទន្លេក៏បានបោកយើងចូលទៅក្នុងទឹកធ្លាក់បន្ទាប់ទៀត ។ យើងពុំមានពេលដើម្បីបង្វែទូកឲ្យត្រូវទិសម្ដងទៀតទេ នៅពេលទឹកគួចវាគួចយើងវិលជុំវិញ ហើយយើងបានធ្លាក់ទៅតាមចរន្ដទឹកថយក្រោយដ៏ឆ្ងាយមួយ ហើយពុំអាចគ្រប់គ្រងស្ថានការណ៍បានទេ ។
ទីបំផុតយើងបានត្រឡប់ទៅកាន់ជំរុំវិញនាល្ងាចនោះ ជាមួយនឹងពួកកាយឬទ្ធិដទៃទៀត ។ ប៉ាបានប្រាប់ខ្ញុំពីរឿងរបស់យ៉ូបនូវរឿងលម្អិតខ្លះៗ ។ ចាប់តាំងពីព្រឹត្តិការណ៍ថ្ងៃនោះ និងដំណើររឿងរបស់យ៉ូប យើងបានរៀនថា ជីវិតគឺពុំងាយស្រួលជានិច្ចនោះទេ ។ នៅព្រឹកស្អែកឡើង ជាជាងត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ប៉ាបានដើរឡើងត្រឡប់ទៅកន្លែងទូកតូចរបស់យើង ហើយបានបន្ដការធ្វើដំណើរតាមទន្លេរបស់យើងទៀត ។ បទពិសោធន៍ដែលបានបង្រៀនខ្ញុំពីបុរសដ៏អស្ចារ្យមួយរូបនេះបានធ្វើ នៅពេលគាត់ឲ្យតម្លៃគ្រួសាររបស់គាត់ ។
ការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះភរិយារបស់គាត់
នៅឆ្នាំ ១៩៧០ ម្ដាយរបស់ខ្ញុំត្រូវធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យឃើញថា មានជំងឺរ៉ាំរ៉ៃមួយ ដែលសរសៃឈាមក្រហមឈប់ហូរទៅចិញ្ចឹមខួរក្បាលរបស់គាត់ ។ គាត់គឺជាស្ត្រីដែលវាងវៃ ស្រស់ស្រាយ និងមានកែវភ្នែកភ្លឺថ្លាគួរឲ្យស្រឡាញ់ ។ ប៉ុន្តែអស់រយៈពេល ១៣ ឆ្នាំក្រោយមកនេះ ស្ថានភាពសុខភាពរបស់គាត់ធ្លាក់ចុះ ។ វាហាក់ដូចជាបាត់បង់មិត្តល្អម្នាក់បន្ដិចម្ដងៗ ។
ប៉ាបានធ្វើជាអ្នកមើលថែគាត់ជាចម្បង ។ នៅទីដំបូងឡើយ ប៉ាបានធ្វើការលះបង់តិចតួចដើម្បីធ្វើឲ្យគាត់បានសុខស្រួល និងរីករាយ ។ ប៉ាបានរៀបចំអាហារ ច្រៀងចម្រៀង និងកាន់ដៃម្ដាយខ្ញុំ ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ យូរៗទៅ ការមើលថែម្ដាយរបស់ខ្ញុំមានការលំបាកកាន់តែខ្លាំង និងត្រូវថែទាំរាងកាយគាត់កាន់តែខ្លាំងឡើង ។ វាជាការលំបាកសម្រាប់ប៉ាខ្ញុំ ។
នៅពេលស្ថានភាពម្ដាយខ្ញុំកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរទៅៗ នោះសុខភាពផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ឪពុកខ្ញុំក៏ចាប់ផ្ដើមមានការបារម្ភផងដែរ ។ ខ្ញុំបាននៅទីនោះ ពេលវេជ្ជបណ្ឌិតរបស់គាត់ ប្រាប់គាត់ថា ម្ដាយខ្ញុំត្រូវការនូវការមើលថែពេញម៉ោងនៅក្នុងកន្លែងមើលថែដែលមានជំនាញមួយ ។ ប៉ានឹងអាចស្លាប់ជាមិនខាន បើគាត់បន្ដមើលថែដល់ម្ដាយខ្ញុំដោយខ្លួនឯង តាមកម្រិតជំងឺម្ដាយខ្ញុំដែលត្រូវការការថែទាំនោះ រួចហើយម្ដាយខ្ញុំនឹងគ្មាននរណាមើលថែគាត់ទៀតទេ ។
ក្នុងរយៈពេល ១៣ ខែចុងក្រោយនៃជីវិតម្ដាយរបស់ខ្ញុំ ប៉ាបានទៅជួបនឹងគាត់នៅកន្លែងមើលថែនោះជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដើម្បីកុំឲ្យគាត់ឃ្លាតពីកិច្ចការសាសនាចក្រ ។ ម្ដាយខ្ញុំពុំស្គាល់ប៉ាទេ ប៉ុន្តែនោះពុំខុសប្លែកអីចំពោះគាត់ទេ ។ គាត់បាននិយាយជាមួយម្ដាយខ្ញុំ ហាក់ដូចជាអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងល្អអញ្ចឹង ។ ខ្ញុំឃើញគាត់ត្រឡប់មកពីទៅសន្និសីទស្ដេកមួយ នៅតំបន់ឆ្ងាយខ្លះៗ ។ គាត់នឿយហត់ ។ ប៉ុន្តែរឿងដំបូងដែលគាត់នឹងធ្វើ នៅពេលគាត់មកដល់ គឺទៅមើលម្ដាយរបស់ខ្ញុំ ដើម្បីនាំមកនូវក្ដីរីករាយតាមដែលគាត់អាចធ្វើបាន ។
ប៉ារបស់ខ្ញុំ ពុំអាចមើលថែម្ដាយរបស់ខ្ញុំប្រសើរជាងនេះទៀតទេ ។ ខ្ញុំរៀងច្រើនពីការលះបង់របស់គាត់ មកពីការមើលគាត់ មើលថែដល់ម្ដាយខ្ញុំ ។
ការលះបង់សម្រាប់ការហៅបម្រើរបស់គាត់
រូបថតជាប្រវត្តិសាស្ត្រ ទទួលបានសិទ្ធិអនុញ្ញាតមកពីគ្រួសារហឹនធើរ បណ្ណាល័យប្រវត្តិសាស្ត្រសាសនាចក្រ និង សារៈមន្ទីរប្រវត្តិសាស្ត្រសាសនាចក្រ រូបថតដោយ © iStock/Thinkstock
ប៉ាមានអារម្មណ៍ថា ការហៅបម្រើរបស់គាត់ក្នុងនាមជាសាវកម្នាក់ គឺជាអាទិភាពទាំងស្រុងមួយ — ហើយសម្រាប់មូលហេតុល្អ ។ មានតែបុរសមួយក្រុមតូចប៉ុណ្ណោះដែលត្រូវបានហៅឲ្យធ្វើជាសាក្សីពិសេសដើម្បីដឹកនាំកិច្ចការរបស់ព្រះនៅលើផែនដី ហើយពួកគាត់ពុំអាចសុំឈប់សម្រាកមួយថ្ងៃណាមួយក្នុងមួយឆ្នាំៗទេ ។
ការបំពេញនូវកិច្ចចាត់តាំងរបស់គាត់ គឺសំខាន់ចំពោះប៉ារបស់ខ្ញុំ ជាងចំពោះសុខភាពរបស់គាត់ ។ ប៉ាបានទុកឲ្យព្រះអម្ចាស់ដើម្បីធ្វើឲ្យរូបកាយរបស់គាត់បានថ្មី ( សូមមើលគ. និង ស. ៨៤:៣៣ ) ។ មានម្ដងនោះ គាត់បានសុំខ្ញុំឲ្យទៅជាមួយគាត់ទៅកាន់សន្និសីទក្នុងតំបន់មួយ នៅទីក្រុង ប៉ារីស ប្រទេសបារាំង ។ វេជ្ជបណ្ឌិតរបស់គាត់បានគិតថា គាត់គប្បីធ្វើដំណើរទៅជាដំណាក់ៗ ដោយត្រូវចំណាយពេលបួនប្រាំថ្ងៃទៅ ដោយសាររូបកាយរបស់ប៉ាខ្ញុំនឹងអស់ថាមពលច្រើន ប៉ុន្តែយើងបានធ្វើដំណើរតម្រង់ឆ្ពោះទៅទីក្រុងប៉ារីសផ្ទាល់តែម្ដង ។ ខ្ញុំស្ទើរតែពុំអាចបើកភ្នែករួច តែប៉ារបស់ខ្ញុំបានទៅដឹកនាំការប្រជុំ ធ្វើការសម្ភាស និងលើកស្ទួយដល់អ្នកដទៃទៀតប្រកបដោយថាមពល ។
ឈានចូលទៅដល់ចុងបំផុតនៃជីវិតគាត់ ជាញឹកញាប់គាត់មានការឈឺចាប់ដ៏ខ្លាំង ។ ខ្ញុំមិនដឹងថារូបកាយរបស់មនុស្សអាចស៊ូទ្រាំនឹងការឈឺចាប់ដូច្នេះបានដោយរបៀបណាទេ ។ ខ្ញុំបានសួរថា « ប៉ា តើប៉ាគិតថាយើងពិតជាស្រែកដោយអំណរដើម្បីរូបរាងកាយដូច្នេះឬ ? » គាត់បានឆ្លើយដោយការជឿជាក់ថា « ពិតហើយ » ។ បន្ទាប់មកគាត់បានបន្ថែមនូវការនិយាយលេងសើចថា « ប៉ាដឹងមិនច្បាស់ថាយើងបានដឹងរឿងទាំងមូលទេ » ។
ការបង្ហាញនូវសណ្ដានចិត្តល្អ
ប៉ាឲ្យតម្លៃលើការមានសណ្ដានចិត្តល្អ គាត់បានថ្លែងដោយសិទ្ធិអំណាចដ៏មានសីលធម៌នៃមនុស្សល្អ ។ គាត់ត្រូវបានអ្នកជិតខាង គ្រួសារ មិត្តភក្ដិ អតិថិជន សហការី និងសមាជិកសាសនាចក្រស្គាល់ និង គោរពរាប់អានថាជាបុរសមានសណ្ដានចិត្តល្អ ។
ពេលខ្ញុំធំឡើង ខ្ញុំពុំចាំពីគ្រាដែលគាត់បានប្រព្រឹត្តនឹងខ្ញុំដោយធ្ងន់ធ្ងរ ឬមិនដោយចិត្តល្អឡើយ ។ ទោះជាពេលដែលខ្ញុំសមនឹងទទួលនូវការឆ្លើយតបខ្លាំងៗក្ដី ក៏គាត់គ្រប់គ្រងស្ថានភាពនិមួយៗដោយការបង្រៀនជាជាងការដាក់ទណ្ឌកម្មដែរ ។ យើងនឹងពិភាក្សាគា្នអំពីមូលហេតុដែលខ្ញុំបានធ្វើ គឺជាការខុសឆ្គង និងអ្វីដែលខ្ញុំគប្បីធ្វើវិញ ។ ចំពោះខ្ញុំ ការណ៍នោះដំណើរការបានល្អ — ឬយ៉ាងហោចណាស់បានល្អ តាមដែលអាចរំពឹងទុក ។
ឪពុករបស់ខ្ញុំបានបម្រើជាប៊ីស្សពនៅវួដ អែល សឺរីណូ នៅពេលដែលសាសនាចក្រទើបតែចាប់ផ្ដើមមាននៅ ឡូស អាន់ជើឡែស រដ្ឋកាលីហ្វូញ៉ា ។ សមាជិកវួដនៅតែនិយាយអំពីសណ្ដានចិត្តល្អរបស់គាត់ចំពោះពួកគេ និងក្រុមគ្រួសាររបស់ពួកគេ ។ នៅថ្ងៃអាទិត្យមួយ ប៉ាពុំនៅក្នុងការប្រជុំបព្វជិតភាពទេ ។ មនុស្សគ្រប់គ្នាងឿងឆ្ងល់ថាតើមានរឿងអ្វីកើតឡើងចំពោះគាត់ ។ ក្រោយមក ពួកគេបានដឹងថា សង្ឃម្នាក់មានបញ្ហាក្នុងការក្រោកពីគេងទាន់ម៉ោងដើម្បីទៅកាន់ការប្រជុំ ។ ដូច្នេះដោយសណ្ដានចិត្តល្អ គាត់បានធ្វើការប្រជុំកូរ៉ុមនៅក្នុងបន្ទប់គេងរបស់សង្ឃនោះ ។
មិត្តនៅវិទ្យាល័យរបស់ខ្ញុំម្នាក់ គឺជាមនុស្សអស្ចារ្យដែលមានសក្ដានុពលដ៏មហិមា ប៉ុន្តែនាងបារម្ភអំពីការត្រឡប់ទៅមហាវិទ្យាល័យ បន្ទាប់ពីឆ្នាំសិក្សាដំបូងរបស់នាង ដោយសារតែចំណាយលើថ្លៃសាលា ។ ប៉ាបានដឹងអំពីកង្វល់របស់នាង ហើយបានអញ្ជើញនាងឲ្យមកការិយាល័យរបស់គាត់ ។ នៅចុងបញ្ចប់នៃការជួបនេះ គាត់បានឲ្យមូលប្បទានបត្រមួយដល់នាង ដែលគាត់បានត្រៀមជាស្រេច ដើម្បីជួយនាងត្រឡប់ទៅសាលារៀនវិញ ។
ខ្ញុំមានមិត្តនៅវិទ្យាល័យម្នាក់ទៀត ក្នុងស្ដេក ប៉ាសាដេណា ខណៈដែលប៉ាខ្ញុំជាប្រធានស្ដេក ។ នាងបានទៅសាកលវិទ្យាល័យព្រិកហាំ យ៉ង់ ។ ក្នុងពេលការធ្វើដំណើរមួយដែលតំណាងឲ្យសាលា នាងបានជួបនឹងគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍រថយន្ដដ៏អាក្រក់មួយ ហើយត្រូវស្នាក់នៅមន្ទីរពេទ្យមួយ នៅទីក្រុងឡាស វ៉េហ្គាស រដ្ឋ ណេវ៉ាដា ស.រ.អា ។ ពេលប៉ាបានដឹងអំពីស្ថានភាពរបស់នាង នោះគាត់បានបើកឡានចម្ងាយ ២៧០ ម៉ែល ( ៤៣៥ គ.ម ) ពីទីក្រុងឡូស អាន់ជើរឡេស ទៅទីក្រុងឡាស វ៉េហ្គាស ដើម្បីមើលនាង ហើយនាំក្ដីស្រឡាញ់ និងការលើកទឹកចិត្តទៅដល់នាង ។
ខ្ញុំមិនដឹងថា ទង្វើសណ្ដានចិត្តល្អច្រើនប៉ុណ្ណាទៀត ដែលប៉ាខ្ញុំបានធ្វើដូចនេះទេ ។ គាត់ពុំដែលនិយាយអំពីរឿងនោះមកប្រាប់យើង ឬប្រាប់នរណាម្នាក់ទេ ។ មនុស្សចិត្តល្អ ជាធម្មតាពុំប្រាប់គេទេ ។
ខ្ញុំបានដឹងអំពីទង្វើសណ្ដានចិត្តល្អមួយចំនួនទាំងនេះ តាមរយៈសំបុត្រដែលគាត់បានរក្សាទុកដែលគាត់ទទួលមកពីមនុស្សដែលបានសរសេរមកអរគុណដល់គាត់ ។ សំបុត្រនេះ គឺជាប្រភេទសំបុត្រដែលគាត់បានទទួល ៖ « ដោយក្ដីអស់សង្ឃឹម ខ្ញុំបានសរសេរសំបុត្រអំពីកូនស្រីច្បងរបស់យើង ។ … លោកបានចំណាយពេល និងយកចិត្តទុកដាក់ទូរសព្ទទៅនាងដើម្បីសួរសុខទុក្ខដោយទន់ភ្លន់ ហើយឲ្យលេខទូរសព្ទផ្ទាល់ខ្លួនរបស់លោកទៅដល់នាង ។ នាងមានការភ្ញាក់ផ្អើល និងអស្ចារ្យក្នុងចិត្តដែលលោកបានឃើញថានាងមានតម្លៃ ។ ការទូរសព្ទ និងការទៅជួបដោយផ្ទាល់នោះ គឺជាការប្រព្រឹត្តដ៏សប្បុរសនៅក្នុងជីវិតរបស់នាង ។ សំបុត្រនោះក្រោយមកបានប្រាប់អំពីការត្រឡប់មកសាសនាចក្រវិញរបស់នាង និងការផ្សាភ្ជាប់របស់នាងនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ និងជីវិតរីករាយ និងផលដ៏បរិបូរណ៍ ។ « បន្ទាប់ពីអានសេចក្ដីថ្លែងការណ៍របស់លោក [ អំពីសណ្ដានចិត្តល្អនៅក្នុងសន្និសីទទូទៅខែតុលា ឆ្នាំ ១៩៩៤ ] វាបានធ្វើឲ្យខ្ញុំស្រក់ទឹកភ្នែក ដែលដឹងថា លោកបានអនុវត្តវាអស់ជាច្រើនឆ្នាំនូវអ្វីដែលអ្នកកំពុងលើកទឹកចិត្តដល់យើងទាំងអស់គ្នាឲ្យធ្វើឥឡូវនេះ » ។
ឪពុករបស់ខ្ញុំ គឺជាព្យាការីមួយរូបនៃព្រះ
រូបថតជាប្រវត្តិសាស្ត្រ ទទួលបានសិទ្ធិអនុញ្ញាតមកពីគ្រួសារហឹនធើរ បណ្ណាល័យប្រវត្តិសាស្ត្រសាសនាចក្រ និង សារៈមន្ទីរប្រវត្តិសាស្ត្រសាសនាចក្រ រូបថតដោយ © iStock/Thinkstock
ប៉ាជឿទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ គាត់បានធ្វើឲ្យវាមានភាពងាយស្រួលសម្រាប់ខ្ញុំក្នុងការជឿទៅលើព្រះគ្រីស្ទផងដែរ ។ ខ្ញុំបានឃើញនូវអ្វីដែលមនុស្សម្នាក់បានធ្វើ ដែលជឿលើព្រះគ្រីស្ទ ហើយឲ្យដូចជាទ្រង់នោះ ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍សុខសាន្ដ ក្ដីសង្ឃឹម និង អំណរដែលលេចចេញមកពីការរស់នៅប្រភេទនោះ ។
ឥឡូវ សម្រាប់សំណួរចុងក្រោយ ៖ « តើអ្នកគិតថា ឪពុករបស់អ្នកគឺពិតជាព្យាការីរបស់ព្រះឬទេ ? » សំណួរនេះ តែងតែងាយស្រួលសម្រាប់ខ្ញុំដើម្បីឆ្លើយ ។ ខ្ញុំពុំធ្លាប់ចាំថាមានគ្រាមួយក្នុងរឿងផ្ទាល់ខ្លួន គ្រួសារ អាជីព ឬជីវិតសាសនាចក្ររបស់ឪពុកខ្ញុំ ដែលនាំឲ្យខ្ញុំគិតថា គាត់ពុំសក្ដិសមនោះទេ ។ ប៉ុន្តែរឿងនោះគឺខុសប្លែកពីការជឿថា គាត់គឺពិតជាត្រូវបានហៅឲ្យធ្វើជាអ្នកតំណាងរបស់ព្រះចំពោះកូនចៅទាំងអស់របស់ទ្រង់នៅលើផែនដី ។ ខ្ញុំបានដឹងថា គាត់គឺជាព្យាការីមួយរូបនៃព្រះ ប៉ុន្តែចំណេះដឹងនោះពុំកើតមានមកពីការស្គាល់គាត់ការមើលគំរូគាត់ ឬការត្រូវបានប៉ះដល់ដួងចិត្តចំពោះអ្វីដែលខ្ញុំបានឃើញគាត់ធ្វើ ឬនិយាយនោះទេ ។ រឿងទាំងនោះអាចជាជំនួយ ។ ប៉ុន្តែចំណេះដឹងនោះ ត្រូវបានផ្ដល់មកឲ្យខ្ញុំ ជាអំណោយទានដ៏ប្រកបដោយព្រះគុណ មកពីព្រះដូចគ្នាដែលបានហៅគាត់ ។