កាគិតពិចារណា
ពុំមែនជាអព្ភូតហេតុដែលយើងចង់បានទេ
អ្នកនិពន្ធរស់នៅរដ្ឋ យូថាហ៍ ស.រ.អា ។
ពេលខ្លះយើងអធិស្ឋានហើយអធិស្ឋានទៀត រហូតដល់ជង្គង់របស់យើងឈឺ ដើម្បីសុំឲ្យមានអព្ភូតហេតុដែលយើងចង់បាន ប៉ុន្តែក្រោយមកព្រះបានប្រទានដល់យើងនូវអព្ភូតហេតុដែលយើងត្រូវការ ។
ក្នុងប៉ុន្មានខែទៀត ខ្ញុំនឹងបញ្ចប់ការសិក្សានៅមហាវិទ្យាល័យ ហើយខ្ញុំសង្ឃឹមថានឹងមានកូនដំបូង ។ ស្វាមីខ្ញុំ មានចិត្តអន្ទៈសារឲ្យខ្ញុំចាប់ផ្ដើមមានកូនៗ ។
មួយឆ្នាំ បួនខែ មានការធ្វើតេស្ដអំពីការមានផ្ទៃពោះ លទ្ធផលអវិជ្ជមានជាងដប់ពីរដង ការធ្វើតេស្ដអំពីការបង្កកំណើតលទ្ធផលអវិជ្ជមានប្រាំដង ហើយបានលេបថ្នាំចំនួនពីរខែយ៉ាងធុញទ្រាន់ ហើយរងទឹកភ្នែករាប់ពាន់ដំណក់ យើងគ្មានកូនទេ ហើយមានក្ដីសង្ឃឹមតិចតួចណាស់ចំពោះការមានកូនតាមធម្មជាតិនោះ ។ នៅពេលការិយាល័យវេជ្ជបណ្ឌិតបានទូរសព្ទមក ហើយសុំណែនាំយើងឲ្យទៅពេទ្យជំនាញខាងជំងឺអារ យើងបានបដិសេធ ។ យើងមានភាពអស់សង្ឃឹមច្រើនល្មមគ្រប់គ្រាន់ហើយ យើងត្រូវការការសម្រាក ។ ពីមុនខ្ញុំបិទទូរសព្ទ គិលានុប្បដ្ឋាយិកាបាននិយាយថា « សូមទូរសព្ទមកកាន់យើង បើអ្នកមានអព្ភូតហេតុមួយ » ។
មែនហើយ អព្ភូតហេតុ គឺជាភាពអស្ចារ្យ ។ វាកើតមានឡើងទាំងធំ និងតូច ។ អព្ភូតហេតុកើតមានឡើង នៅពេលយើងពុំសូវរំពឹងអំពីវា ហើយនៅពេលយើងត្រូវការវាជាចាំបាច់ ។ ហើយពេលខ្លះយើងអធិស្ឋានហើយអធិស្ឋានទៀត រហូតដល់ជង្គង់របស់យើងឈឺ ដើម្បីសុំឲ្យមានអព្ភូតហេតុដែលយើងចង់បាន ប៉ុន្តែក្រោយមកព្រះបានប្រទានដល់យើងនូវអព្ភូតហេតុដែលយើងត្រូវការ ។
អស់រយៈពេលជាយូរ យើងបានអធិស្ឋានយ៉ាងខ្លាំងសុំឲ្យមានកូន ប៉ុន្តែស្ថានសួគ៌ហាក់ដូចជាពុំឆ្លើយតបសោះ ។ នៅទីបញ្ចប់ វាបានកើតឡើងចំពោះយើងថា យើងកំពុងអធិស្ឋានសុំខុសរឿង ។ ព្រះជ្រាបថាពរជ័យអ្វីខ្លះដែលយើងត្រូវការ ហើយនៅពេលណាយើងត្រូវការវា ។ ទ្រង់ទតឃើញរូបភាពទាំងមូល ។ យើងមើលឃើញតែពេលឥឡូវនេះទេ ។ ដូច្នេះយើងបានផ្លាស់ប្ដូរគំនិត ។ យើងឈប់អធិស្ឋានសុំអ្វីដែលយើងចង់បាន ប៉ុន្តែបានចាប់ផ្ដើមថ្លែងពាក្យ « អរគុណ » ។
ព្រះវរបិតាសួគ៌អើយ សូមអរគុណទ្រង់ដែលប្រទានពរឲ្យយើងបានរួមជីវិតនឹងគ្នា ។
អរព្រះគុណទ្រង់ចំពោះគ្រួសារ និងមិត្តភក្ដិដែលគេយកចិត្តទុកដាក់នឹងយើង ។
អរព្រះគុណទ្រង់ចំពោះកុមារតូចៗដែលនៅជុំវិញយើង ដែលយើងអាចរីករាយរហូតដល់ពេលយើងនឹងមានកូនតូចៗខ្លួនយើង ។
អរព្រះគុណទ្រង់ចំពោះវេជ្ជបណ្ឌិត និងវិទ្យាសាស្ត្រ ដែលជួយរកឃើញនូវអ្វីដែលរូបកាយយើងដំណើរការ និងមិនដំណើរការ ។
ហើយ ( ឥឡូវរឿងដែលលំបាកបំផុតដែលយើងត្រូវថ្លែងគឺ ) អរគុណទ្រង់ចំពោះការសាកល្បងនេះ ។
ការមានអំណរគុណចំពោះអ្វីដែលធ្វើឲ្យយើងបាក់ទឹកចិត្ត គឺជារឿងលំបាក ប៉ុន្តែយើងដឹងថា ព្រះវរបិតាសួគ៌ ស្រឡាញ់យើង ។ ដូច្នេះនៅក្នុងការសាកល្បងនេះ មាននូវពរជ័យនៅកន្លែងណាមួយហើយ ។ យើងនឹងពុំរកឃើញពរជ័យទេ បើយើងពុំទុកឲ្យការសាកល្បងមានមកលើយើងនោះ ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងបានជ្រើសរើសដើម្បីមានអំណរគុណ — ហើយនៅពេលយើងបានធ្វើដូច្នោះ នោះពរជ័យបានបង្ហាញច្បាស់ ៖
យើងពឹងផ្អែកទៅលើគ្នាទៅវិញទៅមកច្រើនជាងមុន បានចែកចាយអារម្មណ៍ច្រើនជាងមុន ហើយស្រឡាញ់គ្នាច្រើនជាងមុន ។
យើងពឹងផ្អែកទៅលើព្រះច្រើនជាងមុន ហើយអធិស្ឋានច្រើនជាងមុន ។
យើងបានខិតមកកាន់តែជិតព្រះអង្គសង្គ្រោះច្រើនជាងមុន ហើយដឹងពីវត្តមានទ្រង់ច្រើនជាងមុន ហើយស្រឡាញ់ទ្រង់ច្រើនជាងមុន ។
យើងដឹងពីក្ដីស្រឡាញ់របស់គ្រួសារ និងមិត្តភក្ដិដែលកំពុងអធិស្ឋានសម្រាប់យើង ។
ហើយនៅពេលយើងទទួលស្គាល់នូវពរជ័យទាំងអស់នេះ នោះយើងយកឈ្នះដោយដួងចិត្តបរិសុទ្ធបំផុត ភាពសុខសាន្ដដ៏ផ្អែមល្ហែមបំផុត តាមដែលអាចនឹកស្រមៃដល់ ។
កាលដែលយើងពុំមានគ្រួសារមួយនៅគ្រានោះ ពុំមែនមានន័យថាព្រះពុំយកព្រះទ័យទុកដាក់នឹងយើងនោះទេ ។ យើងចាំបាច់គ្រាន់តែទុកចិត្តទៅលើពេលវេលារបស់ទ្រង់ ហើយយើងត្រូវការនូវភាពសុខសាន្ដរបស់ទ្រង់ ដើម្បីរក្សាឲ្យមានទំនុកចិត្តនោះឲ្យរស់រវើក ។ យើងត្រូវការភាពសុខសាន្ដរបស់ទ្រង់ ដើម្បីចងរុំដួងចិត្តប្រេះស្រាំរបស់យើង ហើយប្រទានដល់យើងនូវសេចក្ដីជំនឿដើម្បីបន្ដឆ្ពោះទៅមុខទៀត ។
ភាពសុខសាន្ដគឺជាអព្ភូតហេតុដែលយើងត្រូវការ — ពុំមែនជាអព្ភូតហេតុដែលយើងទទូចសូមនោះទេ ប៉ុន្តែជាអ្វីដែលយើងត្រូវការបំផុត ។