ບົດທີ 8
ແອວມາສັ່ງສອນ ແລະ ໃຫ້ບັບຕິສະມາຢູ່ໃນເມືອງມີເລັກ—ເພິ່ນຖືກປະຕິເສດຢູ່ໃນເມືອງອຳໂມນໄນຮາ ແລະ ໄດ້ໜີໄປ—ທູດອົງໜຶ່ງສັ່ງໃຫ້ເພິ່ນກັບຄືນໄປ ແລະ ປ່າວຮ້ອງເລື່ອງການກັບໃຈຕໍ່ຜູ້ຄົນ—ເພິ່ນໄດ້ຮັບຕ້ອນໂດຍແອມມິວເລັກ, ແລະ ທັງສອງໄດ້ສັ່ງສອນຢູ່ໃນເມືອງອຳໂມນໄນຮາ. ປະມານ 82 ປີ ກ່ອນ ຄ.ສ.
1 ແລະ ບັດນີ້ເຫດການໄດ້ບັງເກີດຂຶ້ນຄື ແອວມາກັບມາຈາກ ກແຜ່ນດິນກີເດໂອນຫລັງຈາກສິດສອນຜູ້ຄົນຂອງກີເດໂອນຫລາຍເລື່ອງ ຊຶ່ງບໍ່ສາມາດຂຽນໄວ້ໄດ້, ໄດ້ສະຖາປະນາລະບຽບຂອງສາດສະໜາຈັກຄືກັນກັບທີ່ເພິ່ນໄດ້ເຮັດມາກ່ອນແລ້ວໃນແຜ່ນດິນເຊຣາເຮັມລາ, ແທ້ຈິງແລ້ວ, ເພິ່ນກັບຄືນມາບ້ານຂອງເພິ່ນທີ່ເຊຣາເຮັມລາ ເພື່ອພັກຜ່ອນຈາກວຽກງານທີ່ເພິ່ນໄດ້ເຮັດໄປນັ້ນ.
2 ແລະ ປີທີເກົ້າແຫ່ງການປົກຄອງຂອງຜູ້ຕັດສິນດູແລຜູ້ຄົນຂອງນີໄຟໄດ້ສິ້ນສຸດລົງດັ່ງນີ້.
3 ແລະ ບັດນີ້ເຫດການໄດ້ບັງເກີດຂຶ້ນໃນຕົ້ນປີທີສິບແຫ່ງການປົກຄອງຂອງຜູ້ຕັດສິນດູແລຜູ້ຄົນຂອງນີໄຟ, ຄືແອວມາໄດ້ອອກຈາກເມືອງນັ້ນ ແລະ ໄດ້ອອກເດີນທາງຂ້າມໄປຫາແຜ່ນດິນມີເລັກທາງຕາເວັນຕົກຂອງ ກແມ່ນ້ຳຊີໂດນທາງຕາເວັນຕົກໃກ້ກັບຊາຍແດນຂອງຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານ.
4 ແລະ ເພິ່ນໄດ້ເລີ່ມສິດສອນໃນແຜ່ນດິນມີເລັກຕາມ ກລະບຽບອັນສັກສິດຂອງພຣະເຈົ້າ, ຊຶ່ງໂດຍຖານະນັ້ນເພິ່ນຖືກເອີ້ນ; ແລະ ເພິ່ນເລີ່ມສິດສອນຜູ້ຄົນທົ່ວແຜ່ນດິນມີເລັກ.
5 ແລະ ບັດນີ້ເຫດການໄດ້ບັງເກີດຂຶ້ນຄື ຜູ້ຄົນໄດ້ມາຫາເພິ່ນຈາກທຸກບ່ອນຂອງແຜ່ນດິນ ຊຶ່ງຢູ່ໃກ້ກັບຖິ່ນແຫ້ງແລ້ງກັນດານ. ແລະ ພວກເຂົາໄດ້ຮັບບັບຕິສະມາກັນທົ່ວແຜ່ນດິນນັ້ນ;
6 ສະນັ້ນຫລັງຈາກເພິ່ນສິ້ນສຸດວຽກງານຂອງເພິ່ນທີ່ມີເລັກ ເພິ່ນໄດ້ອອກຈາກບ່ອນນັ້ນ, ແລະ ໄດ້ເດີນທາງສາມມື້ໄປທາງເໜືອຂອງແຜ່ນດິນມີເລັກ; ແລະ ເພິ່ນໄດ້ມາຮອດເມືອງໜຶ່ງຊຶ່ງມີຊື່ວ່າ ອຳໂມນໄນຮາ.
7 ບັດນີ້ມັນເປັນທຳນຽມຂອງຜູ້ຄົນຂອງນີໄຟທີ່ຈະເອີ້ນຊື່ແຜ່ນດິນ ຫລື ເມືອງຂອງພວກເຂົາ ແລະ ໝູ່ບ້ານຂອງພວກເຂົາ, ແທ້ຈິງແລ້ວ, ແມ່ນແຕ່ໝູ່ບ້ານເລັກນ້ອຍທັງໝົດຂອງພວກເຂົາຕາມຊື່ຂອງຜູ້ທີ່ເປັນເຈົ້າຂອງທຳອິດ; ແລະ ຈຶ່ງເປັນເຊັ່ນດຽວກັນນີ້ກັບແຜ່ນດິນອຳໂມນໄນຮາ.
8 ແລະ ບັດນີ້ເຫດການໄດ້ບັງເກີດຂຶ້ນຄື ເວລາທີ່ແອວມາມາຮອດເມືອງອຳໂມນໄນຮາ ເພິ່ນກໍໄດ້ເລີ່ມສັ່ງສອນພຣະຄຳຂອງພຣະເຈົ້າໃຫ້ແກ່ຜູ້ຄົນເຫລົ່ານັ້ນ.
9 ບັດນີ້ຊາຕານ ກມີອຳນາດຫລາຍທີ່ສຸດເໜືອໃຈຂອງຜູ້ຄົນໃນເມືອງອຳໂມນໄນຮານັ້ນ; ສະນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງບໍ່ຍອມເຊື່ອຟັງຄຳເວົ້າຂອງແອວມາເລີຍ.
10 ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມແອວມາກໍ ກເຮັດວຽກຢ່າງໜັກໃນທາງວິນຍານໂດຍ ຂຕໍ່ສູ້ກັບພຣະເຈົ້າດ້ວຍ ຄການອະທິຖານຢ່າງສຸດກຳລັງເພື່ອຂໍໃຫ້ພຣະອົງທຸ້ມເທພຣະວິນຍານຂອງພຣະອົງລົງມາເທິງຜູ້ຄົນຊຶ່ງຢູ່ໃນເມືອງນັ້ນ ເພື່ອພຣະອົງຈະອະນຸຍາດໃຫ້ເພິ່ນບັບຕິສະມາພວກເຂົາເຫລົ່ານັ້ນດ້ວຍການກັບໃຈ.
11 ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ພວກເຂົາຍັງເຮັດໃຈແຂງກະດ້າງໂດຍເວົ້າກັບເພິ່ນວ່າ: ຈົ່ງເບິ່ງ, ພວກເຮົາຮູ້ຈັກວ່າທ່ານຄືແອວມາ ແລະ ພວກເຮົາຮູ້ວ່າ ທ່ານເປັນມະຫາປະໂລຫິດດູແລສາດສະໜາຈັກ ຊຶ່ງທ່ານໄດ້ສະຖາປະນາຂຶ້ນຫລາຍບ່ອນໃນແຜ່ນດິນຕາມປະເພນີຂອງທ່ານ, ແລະ ພວກເຮົາບໍ່ໄດ້ຢູ່ໃນສາດສະໜາຈັກຂອງທ່ານ, ແລະ ພວກເຮົາບໍ່ເຊື່ອຕາມຮີດຄອງປະເພນີອັນໂງ່ຈ້າເຊັ່ນນັ້ນ.
12 ແລະ ບັດນີ້ພວກເຮົາຮູ້ວ່າ ຍ້ອນວ່າພວກເຮົາບໍ່ໄດ້ຢູ່ໃນສາດສະໜາຈັກຂອງທ່ານ ແລະ ພວກເຮົາຮູ້ວ່າ ທ່ານບໍ່ມີອຳນາດເໜືອພວກເຮົາ; ແລະ ທ່ານໄດ້ມອບບັນລັງຕັດສິນໃຫ້ ກນີໄຟຮາແລ້ວ; ສະນັ້ນ ທ່ານບໍ່ໄດ້ເປັນຫົວໜ້າຜູ້ຕັດສິນດູແລພວກເຮົາອີກຕໍ່ໄປ.
13 ບັດນີ້ເມື່ອຜູ້ຄົນເວົ້າແນວນັ້ນແລ້ວ, ແລະ ໄດ້ຕໍ່ຕ້ານຄຳເວົ້າທັງໝົດຂອງເພິ່ນ ແລະ ໝິ່ນປະໝາດ ແລະ ຖົ່ມນ້ຳລາຍໃສ່ເພິ່ນ, ແລະ ຂັບໄລ່ເພິ່ນອອກໄປຈາກເມືອງຂອງພວກເຂົາ, ເພິ່ນຈຶ່ງໄດ້ອອກໄປຈາກບ່ອນນັ້ນ ແລະ ອອກເດີນທາງມຸ້ງໜ້າໄປຫາອີກເມືອງໜຶ່ງຊຶ່ງມີຊື່ວ່າ ອາໂຣນ.
14 ແລະ ເຫດການໄດ້ບັງເກີດຂຶ້ນຄື ຂະນະທີ່ເພິ່ນກຳລັງໄປຫາເມືອງນັ້ນ, ໂດຍທີ່ຖືກຖ່ວງດຶງດ້ວຍຄວາມເສົ້າສະຫລົດໃຈ, ໂດຍທີ່ບຸກມາດ້ວຍ ກຄວາມທຸກຍາກລຳບາກຫລາຍ ແລະ ດ້ວຍຄວາມເຈັບປວດໃນຈິດວິນຍານ, ຍ້ອນຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຂອງຜູ້ຄົນຢູ່ໃນເມືອງອຳໂມນໄນຮາ, ເຫດການໄດ້ບັງເກີດຂຶ້ນເວລາທີ່ແອວມາເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມເສົ້າສະຫລົດໃຈຢູ່ນັ້ນ, ຈົ່ງເບິ່ງ, ຂທູດອົງໜຶ່ງຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ມາປະກົດຕໍ່ເພິ່ນ, ກ່າວວ່າ:
15 ເຈົ້າເປັນສຸກແລ້ວແອວມາ; ສະນັ້ນ, ຈົ່ງເງີຍໜ້າຂຶ້ນ ແລະ ປິຕິຍິນດີເຖີດ, ຍ້ອນວ່າເຈົ້າມີເຫດຜົນອັນຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດທີ່ຈະປິຕິຍິນດີ; ເພາະວ່າເຈົ້າຊື່ສັດໃນການຮັກສາພຣະບັນຍັດຂອງພຣະເຈົ້ານັບແຕ່ເວລາທີ່ເຈົ້າໄດ້ຮັບຂ່າວຄັ້ງທຳອິດຂອງເຈົ້າຈາກພຣະອົງ. ຈົ່ງເບິ່ງ, ເຮົາຄືຜູ້ທີ່ ກນຳມັນມາໃຫ້ເຈົ້າ.
16 ແລະ ຈົ່ງເບິ່ງ, ເຮົາຖືກສົ່ງລົງມາເພື່ອສັ່ງໃຫ້ເຈົ້າກັບຄືນໄປຫາເມືອງອຳໂມນໄນຮາ ແລະ ສັ່ງສອນຜູ້ຄົນຂອງເມືອງນັ້ນອີກ; ແທ້ຈິງແລ້ວ, ຈົ່ງສັ່ງສອນພວກເຂົາ. ແທ້ຈິງແລ້ວ, ຈົ່ງເວົ້າກັບພວກເຂົາວ່າ ຖ້າຫາກພວກເຂົາບໍ່ກັບໃຈ ແລ້ວອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈະ ກທຳລາຍພວກເຂົາ.
17 ຈົ່ງເບິ່ງ, ໃນຂະນະນີ້ພວກເຂົາພະຍາຍາມທີ່ຈະທຳລາຍເສລີພາບຂອງຜູ້ຄົນຂອງເຈົ້າ, (ເພາະວ່າພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ກ່າວດັ່ງນີ້) ຊຶ່ງກົງກັນຂ້າມກັບຂໍ້ກຳນົດ, ແລະ ການພິພາກສາ, ແລະ ພຣະບັນຍັດ ຊຶ່ງພຣະອົງໄດ້ປະທານໃຫ້ແກ່ຜູ້ຄົນຂອງພຣະອົງ.
18 ແລະ ບັດນີ້ເຫດການໄດ້ບັງເກີດຂຶ້ນຄື ຫລັງຈາກແອວມາໄດ້ຮັບຂ່າວຈາກທູດຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າແລ້ວ, ເພິ່ນຈຶ່ງໄດ້ກັບຄືນໄປຫາແຜ່ນດິນອຳໂມນໄນຮາຢ່າງວ່ອງໄວ. ແລະ ເພິ່ນໄດ້ເຂົ້າໄປໃນເມືອງອີກທາງໜຶ່ງ, ແທ້ຈິງແລ້ວ, ເຂົ້າໄປທາງໃຕ້ຂອງເມືອງອຳໂມນໄນຮາ.
19 ແລະ ໃນຂະນະທີ່ເພິ່ນກຳລັງເຂົ້າໄປໃນເມືອງນັ້ນດ້ວຍຄວາມຫິວໂຫຍ, ເພິ່ນໄດ້ເວົ້າກັບຊາຍຄົນໜຶ່ງວ່າ: ເຈົ້າຫາອັນໃດໃຫ້ຜູ້ຮັບໃຊ້ທີ່ຖ່ອມຕົວຂອງພຣະເຈົ້າກິນແດ່ໄດ້ບໍ?
20 ແລະ ຊາຍຄົນນັ້ນກ່າວກັບເພິ່ນວ່າ: ຂ້ານ້ອຍເປັນຊາວນີໄຟ, ແລະ ຂ້ານ້ອຍຮູ້ຈັກວ່າທ່ານເປັນສາດສະດາຜູ້ບໍລິສຸດຂອງພຣະເຈົ້າເພາະວ່າທ່ານແມ່ນຜູ້ທີ່ ກທູດກ່າວໃນພາບນິມິດວ່າ: ເຈົ້າຈົ່ງຕ້ອນຮັບ. ສະນັ້ນ, ຈົ່ງເຂົ້າໄປໃນເຮືອນກັບຂ້ານ້ອຍ ແລະ ຂ້ານ້ອຍຈະໃຫ້ອາຫານຂອງຂ້ານ້ອຍແກ່ທ່ານ; ແລະ ຂ້ານ້ອຍຮູ້ຈັກແລ້ວວ່າ ທ່ານຈະເປັນພອນໃຫ້ແກ່ຂ້ານ້ອຍ ແລະ ເຮືອນຊານຂອງຂ້ານ້ອຍ.
21 ແລະ ເຫດການໄດ້ບັງເກີດຂຶ້ນຄື ຊາຍຄົນນັ້ນໄດ້ຕ້ອນຮັບເພິ່ນເຂົ້າໄປໃນເຮືອນຂອງລາວ; ແລະ ຊາຍຄົນນັ້ນຊື່ວ່າ ກແອມມິວເລັກ; ແລະ ລາວໄດ້ນຳເອົາເຂົ້າ ແລະ ຊີ້ນອອກມາວາງຕໍ່ໜ້າແອວມາ.
22 ແລະ ເຫດການໄດ້ບັງເກີດຂຶ້ນຄື ແອວມາໄດ້ກິນເຂົ້າຈົນອີ່ມ; ແລ້ວເພິ່ນໄດ້ ກໃຫ້ພອນແກ່ແອມມິວເລັກ ພ້ອມດ້ວຍເຮືອນຊານຂອງລາວ, ແລະ ເພິ່ນໄດ້ຖວາຍຄວາມຂອບຄຸນແດ່ພຣະເຈົ້າ.
23 ແລະ ຫລັງຈາກເພິ່ນໄດ້ກິນອີ່ມແລ້ວ ເພິ່ນໄດ້ເວົ້າກັບແອມມິວເລັກວ່າ: ເຮົາຄືແອວມາ ແລະ ເປັນ ກມະຫາປະໂລຫິດດູແລສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະເຈົ້າຕະຫລອດທົ່ວແຜ່ນດິນ.
24 ແລະ ຈົ່ງເບິ່ງ, ເຮົາຖືກເອີ້ນໃຫ້ມາສັ່ງສອນພຣະຄຳຂອງພຣະເຈົ້າໃນບັນດາຜູ້ຄົນພວກນີ້ທັງໝົດ, ຕາມວິນຍານແຫ່ງການເປີດເຜີຍ ແລະ ການທຳນາຍ; ແລະ ເຮົາຢູ່ໃນແຜ່ນດິນນີ້ແລ້ວ ແຕ່ຜູ້ຄົນບໍ່ຕ້ອນຮັບເຮົາເລີຍ ແລະ ພວກເຂົາໄດ້ ກຂັບໄລ່ເຮົາອອກໄປ ແລະ ເຮົາເອງເກືອບຈະຫັນຫລັງໃສ່ແຜ່ນດິນນີ້ຕະຫລອດໄປ.
25 ແລະ ຈົ່ງເບິ່ງ, ເຮົາໄດ້ຖືກສັ່ງໃຫ້ກັບຄືນມາອີກ ແລະ ທຳນາຍແກ່ຜູ້ຄົນພວກນີ້, ແທ້ຈິງແລ້ວ, ມາໃຫ້ຖ້ອຍຄຳຟ້ອງພວກເຂົາກ່ຽວກັບຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຂອງພວກເຂົາ.
26 ແລະ ບັດນີ້, ແອມມິວເລັກ, ຍ້ອນວ່າເຈົ້າໄດ້ລ້ຽງເກືອເຮົາ, ແລະ ໃຫ້ເຮົາເຂົ້າມາພັກເຊົານຳເຈົ້າ; ເຈົ້າຈຶ່ງໄດ້ຮັບພອນແລ້ວ, ເຮົາອຶດຫິວຍ້ອນວ່າເຮົາໄດ້ຖືສິນອົດເຂົ້າມາເປັນເວລາຫລາຍມື້ແລ້ວ.
27 ແລະ ແອວມາໄດ້ພັກເຊົາຢູ່ນຳແອມມິວເລັກຫລາຍມື້ກ່ອນເພິ່ນເລີ່ມສັ່ງສອນຜູ້ຄົນຕໍ່ໄປ.
28 ແລະ ເຫດການໄດ້ບັງເກີດຂຶ້ນຄື ຜູ້ຄົນໄດ້ເຮັດຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຢ່າງຮຸນແຮງຫລາຍຂຶ້ນ.
29 ແລະ ພຣະຄຳມາເຖິງແອວມາ, ກ່າວວ່າ: ຈົ່ງໄປ, ແລະ ເວົ້າກັບແອມມິວເລັກຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງເຮົາວ່າ ຈົ່ງອອກໄປທຳນາຍແກ່ຜູ້ຄົນພວກນີ້, ໂດຍກ່າວວ່າ—ພວກເຈົ້າຈົ່ງ ກກັບໃຈເຖີດ ເພາະວ່າພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ກ່າວດັ່ງນີ້, ຖ້າຫາກພວກເຈົ້າບໍ່ກັບໃຈ ແລ້ວເຮົາຈະມາຢ້ຽມຢາມຜູ້ຄົນພວກນີ້ດ້ວຍຄວາມຄຽດແຄ້ນຂອງເຮົາ; ແທ້ຈິງແລ້ວ, ແລະ ເຮົາຈະບໍ່ເອົາຄວາມຄຽດແຄ້ນຂອງເຮົາກັບຄືນໄປ.
30 ແລະ ແອວມາກັບແອມມິວເລັກໄດ້ອອກໄປໃນບັນດາຜູ້ຄົນ, ເພື່ອປະກາດພຣະຄຳຂອງພຣະເຈົ້າແກ່ພວກເຂົາ; ແລະ ທັງສອງກໍເຕັມໄປດ້ວຍພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ.
31 ແລະ ພວກເພິ່ນໄດ້ຮັບ ກອຳນາດອັນມະຫາສານ, ເຖິງຂະໜາດທີ່ບໍ່ສາມາດຂັງພວກເພິ່ນໄວ້ໃນຄຸກມືດໄດ້; ທັງເປັນໄປບໍ່ໄດ້ທີ່ຜູ້ຄົນຈະຂ້າພວກເພິ່ນ; ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ພວກເພິ່ນກໍຍັງບໍ່ໄດ້ໃຊ້ ຂອຳນາດຂອງພວກເພິ່ນເລີຍ ຈົນວ່າພວກເພິ່ນຖືກມັດໄວ້ດ້ວຍເຊືອກ ແລະ ຖືກເອົາເຂົ້າຄຸກ. ບັດນີ້, ມັນເປັນໄປເພື່ອພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈະໄດ້ສະແດງອຳນາດຂອງພຣະອົງອອກມາທີ່ມີຢູ່ໃນພວກເພິ່ນ.
32 ແລະ ເຫດການໄດ້ບັງເກີດຂຶ້ນຄື ພວກເພິ່ນໄດ້ອອກໄປ ແລະ ເລີ່ມສັ່ງສອນ ແລະ ທຳນາຍແກ່ຜູ້ຄົນຕາມວິນຍານ ແລະ ອຳນາດຊຶ່ງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ປະທານໃຫ້ແກ່ພວກເພິ່ນ.