Նախագահների ուսմունքները
Գլուխ 20: Սիրով և հավատքով լի սիրտ. Մարգարեի նամակներն իր ընտանիքին


Գլուխ 20

Սիրով և հավատքով լի սիրտ. Մարգարեի նամակներն իր ընտանիքին

«Հիշիր, որ ես քո և երեխաների ճշմարիտ և հավատարիմ ընկերն եմ հավիտյան: Ւմ սիրտը միահյուսված է քո սրտին հավիտյանս հավիտենից: Օ~,թող Աստված օրհնի ձեզ բոլորին»:

Ջոզեֆ Սմիթի կյանքից

Մարգարեական իր կոչումը Ջոզեֆ Սմիթից պահանջում էր անընդհատ ճամփորդել, որպեսզի բավարարի արագ աճող կազմակերպության կարիքները: Նրանից հետո, երբ 1831թ. ամռանը նա ճանաչեց Միսսուրիի Ինդիփենդենսը որպես Սիոնի կառուցման վայր, Եկեղեցին արագ աճում էր այնտեղ, ինչպես որ աճում էր Կիրթլենդում Օհայո: 1831–1838թթ. Եկեղեցու բնակչությունը կենտրոնացած էր երկու նահանգում, մեկը՝ Միսսուրիում, մյուսը՝ Կիրթլենդում, որտեղ բնակվում էր մարգարեն: Այդ ժամանակաշրջանի ընթացքում Մարգարեն հինգ անգամ անցավ դժվարություններով լի մոտ 1500 կմ երկարությամբ ճանապարհը դեպի Միսսուրի, որպեսզի հետևի Եկեղեցու աճին այդ տարածքում:

1833 թվականին և կրկին 1837-ին Ջոզեֆ Սմիթն այցելեց Վերին Կանադա, ուսուցանելով ավետարանը և ամրացնելով ճյուղերը: 1834-ին և 1835-ին, նա ճամփորդեց Միչիգան, որպեսզի այցելի Եկեղեցու անդամներին: Տարիների ընթացքում նա քարոգում էր ավետարանը և վարում Եկեղեցու գործերը Սպրինգֆիլդում Իլինոյս նահանգ, Բոստոնում և Սալեմում Մասաչուսետս նահանգ, Մոնմաութ գավառում Նյու Ջերսի նահանգ, Նյու Յորք քաղաքում և Ալբանիում Նյու Յորք նահանգ, Սինսինատիում Օհայո նահանգ, Ֆիլադելֆիայում Պենսիլվանիայում, Վաշինգտոնում Կոլումբիայի շրջան, և այլ բնակավայրերում:

Մարգարեի ճամփորդությունները, հետագայում նաև հետապնդումները հաճախ էին նրան հեռու տանում տնից և ընտանիքից: Մի քանի անգամ անարդար ձևով նրան կալանեցին և բանտարկեցին, և նա գոհ դարձավ տասնյակ անհիմն դատավարությունների: Օրինակ՝ 1837 թվականին Մարգարեն և Եկեղեցու մի քանի այլ ղեկավարներ հեռացան Կիրթլենդից, որպեսզի այցելեն Կանադայի Սրբերին: Երբ հասան Փեյնեսվիլ՝ Օհայո, նրանց «կանգնեցրին և ստիպեցին մի ամբողջ օր մասնակցել կանխամտածված անհիմն դատավարության»: Քանի որ նրանք հեռու չէին Կիրթլենդից, օրվա վերջում նրանք որոշեցին վերադառնալ տուն և հաջորդ օրը կրկին շարունակել ճամփորդությունը: «Գրեթե մայրամուտ էր, երբ ես բարձրացա իմ կառքը, որպեսզի վերադառնամ տուն՝ Կիրթլենդ», գրել է մարգարեն: «Հենց նույն պահին շերիֆը ցատկեց կառքի վրա, քաշեց սանձը և մի նոր ծանուցագիր հանձ-նեց ինձ»1:

Մարգարեի շատ բացակայությունները տանից ծանր փորձություն էին նրա համար և նրա ընտանիքի համար: Էմմային ուղղված նրա նամակներն արտահայտում էին նրա մենությունն ու կարոտը կնոջ և երեխաների հանդեպ: Նա շարունակ գրել է իր ընտանիքի հանդեպ իր մեծ սիրո մասին՝ լավատեսություն արտահայտելով ապագայի հանդեպ, չնայած նրանց կրած փորձություններին:

1832 թվականի ապրիլի 1-ին Մարգարեն հեռացավ տնից՝ դեպի Միսսուրի իր երկորդ ճամփորդության համար. միայն մեկ շաբաթ էր անցել այն միջադեպից, երբ խաժամուժը նրան պատել էր ձթով և փետուրներով և երկու օր էր անցել, որ նրա որդեգրված որդին մահացել էր: Անկասկած նրա սիրտը ծանրացած էր տխրությամբ և մտահոգությամբ իր կնոջ՝ էմմայի և իր միակ կենդանի գավակի՝ Ջուլիայի համար: Հաջորդ ամիս տուն վերադառնալիս, հուզված ակնկալելով միանալ ընտանիքին, նա ստիպված եղավ մի քանի շաբաթ մնալ Գրինվիլում Ինդիանա: Եպիսկոպոս Նյուել Ք. Ուիթնին՝ Մարգարեի ճամփորդական ընկերներից մեկը, փոստակառքի պատահարի արդյունքում ծանր վնասել էր ծունկը և պետք է վերականգնվեր, որպեսզի կարողանար ճամփորդել: Այդ ժամանակահատվածում Մարգարեն ինչ-որ ձևով թունավորվել էր, որի հետևանքով այնպիսի փսխումներ էր ունեցել, որ ծնոտի խախտում էր ստացել: Նա գնաց Եպիսկոպոս Ուիթնիի մոտ, որը չնայած գամված էր անկողնուն, քահանայության օրհնություն տվեց Ջոզեֆին: Մարգարեն անմիջապես բժշկվեց:

Այդ դեպքից մի քանի որ անց Մարգարեն գրեց հետևյալ տողերն իր կնոջը. «Եղբայր Մարտին [Հարրիսը] եկել էր այստեղ և նա բերել էր ուրախալի նորություն, որ նրա հեռանալիս մեր ընտանիքները լավ էին, ինչն ուրախացրեց մեր սրտերը և կենդանացրեց մեր հոգին: Մենք շնորհակալ ենք մեր Երկնային Հորն իր բարության համար մեր հանդեպ և ձեր բոլորի հանդեպ.… Ւմ վիճակը հաճելի չէ հիմա, սակայն ես կշարունակեմ գոհ մնալ, քանի որ Տերն աջակցում է ինձ.… Ես կցանկանայի տեսնել փոքրիկ Ջուլիային և ևս մեկ անգամ դնել նրան ծնկներիս վրա ու գրուցել քեզ հետ.… Ես ստորագրում եմ որպես քո ամուսին: Տերը օրհնի՜ ձեզ. խաղաղությո՜ ւն ձեզ. հաջողություն եմ մաղթում, մինչև որ վերադառնամ»2:

Ջոզեֆ Սմիթի ուսմունքները

Ընտանիքի անդամներն աղոթում, մխիթարում և ամրապնդում են միմյանց:

Էմմա Սմիթին՝ 1832թ. հոկտեմբերի 13, Նյու Յորք նահանգի Նյու Յորք քաղաքից. «Այսօր ես քայլում էի Նյու Յորք քաղաքի ամենաշքեղ մասով: Շենքերն իսկապես մեծ և հրաշալի են՝ յուրաքանչյուր տեսնողին զարմացնող.… Տեսնելով ամենը, ինչ ցանկանում էի տեսնել, ես վերադարձա իմ սենյակ, որպեսզի մտորեմ և միտքս հանգստացնեմ, և ահա, մտքերը տան մասին՝ էմմայի և Ջուլիայի մասին, հեղեղի պես լցվեցին միտքս, լցրեցին գիտակցությունս, և մի պահ ես ցանկություն գգացի լինել նրանց հետ: Կուրծքս լցվեց ծնողական և ամուսնական բոլոր զգացումներով, և եթե քեզ մոտ լինեի, շատ բաներ կասեի քեզ.…

Զգում եմ, որ ցանկություն ունեի քեզ ինչ-որ բան ասելու որպես մխիթարություն քո յուրահատուկ փորձության և ներկայիս չարչարանքների համար [այդ ժամանակ էմման հղի էր]: Հուսով եմ, որ Աստված քեզ ուժ կպարգևի, որ չնվաղես: Աղոթում եմ, որ Աստված փափկացնի նրանց սրտերը, ովքեր ապրում են քո շրջապատում, որ նրանք բարի լինեն քո հանդեպ և որքան հնարավոր է վերցնեն քո ուսերի բեռը, և ոչ թե հալածեն քեզ: Ես կարեկցում եմ քեզ, որովհետև գիտեմ քո վիճակը, իսկ ուրիշները չգիտեն. սակայն դու պետք է մխիթարվես՝ իմանալով, որ Աստված քո ընկերն է երկնքում, և որ դու ունես մի ճշմարիտ և կենդանի ընկեր երկրի վրա՝ քո ամուսինը»3:

Էմմա Սմիթին՝ 1838թ. նոյեմբերի 12, Ռիչմոնդից՝ Միսսուրի, որտեղ նա բանտարկված էր. «Ես ստացա քո նամակը, որը կարդացի կրկին ու կրկին. այն քաղցր խորտիկ էր ինձ համար: Ո՜վ Աստված, շնորհ արա, որ ես արտոնություն ունենամ ևս մեկ անգամ տեսնելու իմ սիրելի ընտանիքն ազատության քաղցրություն և հասարակական կյանք վայելելիս: Ւմ կրծքին նրանց սեղմելը և նրանց սքանչելի այտերը համբուրելը կլցնի իմ սիրտն անասելի երախտագիտությամբ: Ասա երեխաներին, որ ես կենդանի եմ և վստահեցրու, որ շուտով կգամ և կտեսնեմ նրանց: Մխիթարիր նրանց սրտերը որքան կարող ես, և փորձիր ինքդ մխիթարվել որքան կարող ես.…

Ե.Գ. Գրիր այնքան հաճախ, որքան կարող ես. և եթե հնարավոր է, այցելիր ինձ տեսակցության և բեր երեխաներին, եթե հնարավոր է: Գործիր ինչպես որ զգացումներդ ու լավագույն դատողությունդ հուշում են քեզ և ձգտիր մխիթարություն գտնել, եթե հնարավոր է, և ես վստահում եմ, որ ամեն բան կփոխվի դեպի լավը»4:

Էմմա Սմիթին՝ 1839թ. ապրիլի 4, Լիբերթիի բանտից՝ Միսսուրի. «Ւմ թանկագին էմմա. ես անընդհատ մտածում եմ քո և երեխաների մասին.… Ես ցանկանում եմ տեսնել փոքրիկ Ֆրեդերիկին, Ջոզեֆին, Ջուլիային և Ալեքսանդրին, Յոհաննային (մի որբ, որն ապրում էր Սմիթների հետ) և ծեր Սեյորին [տան շունը]: Ւնչ վերաբերում է քեզ, եթե ուզում ես իմանալ, թե որքան եմ ցանկանում տեսնել քեզ, քննիր քո զգացումները, թե որքան ես դու ցանկանում տեսնել ինձ և ինքդ դատիր: Ես ուրախությամբ ոտաբոբիկ, առանց գլխարկի և կիսամերկ կքայլեի այստեղից մինչև քեզ մոտ՝ քեզ տեսնելու և դա մեծ հաճույք համարելու և այն երբեք ծանր չհամարելու.… Ես տոկունությամբ տանում եմ իմ բոլոր նեղությունները, ինչպես որ նրանք, ովքեր ինձ հետ են: Մեզանից ոչ ոք դեռ չի նահանջել»5:

Էմմա Սմիթին՝ 1840թ. հունվարի 20, Չեստեր գավառից՝ Պենսիլվանիա. «Ես անհամբերությամբ սպասում եմ ևս մեկ անգամ տեսնելու ձեզ բոլորին այս աշխարհում: Կարծես երկար ժամանակ է, որ ես կտրվել եմ ձեր ներկայությունից, սակայն Տերն իմ օգնականը լինելով, ինձ շատ ժամանակ չի մնացել.… Անդադար անհանգստությամբ լցված՝ ես սպասում եմ տուն վերադառնալու ժամին: Ւմ աղոթքն է առ Աստված, որ նա պահպանի եզ բոլորին, մինչև որ ես գամ տուն: Ւմ թանկագին էմմա. սիրտս փաթաթված է ձեզ և այն փոքրիկներին: Ցանկանում եմ, որ հիշես ինձ: Ասա բոլոր երեխաներին, որ ես սիրում եմ նրանց և տուն կվերադառնամ որքան հնարավոր է շուտ: Սիրո կապերով քոնը՝ քո ամուսին»6:

Երեխաներին ուսուցանելու պարտականությունը մշտական մեզ հետ է:

Էմմա Սմիթին՝ 1838թ. նոյեմբերի 12, Ռիչմոնդից՝ Միսսուրի, որտեղ նա բանտարկված էր. «Ասա փոքրիկ Ջոզեֆին, որ նա պետք է լավ աղա լինի. հայրիկը սիրում է նրան կատարյալ սիրով: Նա ավագն է և չպետք է վիրավորի իրենից փոքրերին, այլ մխիթարի նրանց: Փոքրի Ֆրեդերիկին ասա, որ հայրիկը սիրում է նրան ողջ սրտով՝ նա հիանալի տղա է: Ջուլիան սքանչելի աղջնակ է: Ես նրան նույնպես սիրում եմ: Նա խոստումնալից զավակ է: Ասա նրան, որ նրա հայրիկը ցանկանում է, որ նա հիշի հայրիկին և լավ աղջիկ լինի: Ասա մնացածին, որ ես մտածում եմ նրանց մասին և աղոթում եմ նրանց բոլորի համար.… Փոքրիկ Ալեքսանդրն անդադար իմ մտքում է: Ո՜վ իմ քնքուշ Էմմա. խնդրում եմ հիշիր, որ ես քո և երեխաների ճշմարիտ և հավատարիմ ընկերն եմ հավիտյան: Ւմ սիրտը միահյուսված է քո սրտին հավիտյանս հավիտենից: Օ՜, թող Աստված օրհնի ձեզ բոլորին. ամեն: Քո ամուսին՝ օղակապերի և ձախորդությունների մեջ»7:

էմմա Սմիթին՝ 1839թ. ապրիլի 4, Լիբերթիի բանտից՝ Միսսուրի. «Խնդրում եմ մի թող, որ այդ փոքրիկները մոռանան ինձ: Ասա նրանց, որ հայրիկը սիրում է նրանց կատարյալ սիրով, և նա անում է ամեն բան, որպեսզի խույս տա խաժամուժից և գա նրանց մոտ: Ուսուցանիր [երեխաներին] ինչ-որ կարող ես, որպեսզի նրանց միտքը զարգանա: Սիրալիր և բարի եղիր նրանց հանդեպ. մի եղիր դյուրագրգիռ, այլ լսիր նրանց կարիքները: Ասա նրանց՝ հայրիկն ասում է, որ նրանք պետք է լավ երեխաներ լինեն և լսեն իրենց մայրիկին: Ւմ թանկագին Էմմա, քեզ վրա մեծ պատասխանատվություն կա՝ քեզ պատվավոր և լրջա խոհ պահելու նրանց առաջ և ճշմարիտն ուսուցանելու նրանց, նրանց երիտասարդ և նուրբ մտքերը ձևավորելու, որպեսզի նրանք գնան ճիշտ ճանապարհով և չապականվեն, երբ երիտասարդ տարիքում տեսնեն անաստվածային օրինակներ»8:

էմմա Սմիթին՝ 1839թ. նոյեմբերի 9, Սպրինգֆիլդից՝ Ւլինոյս. «Ես շարունակ լցված կլինեմ անհանգստությամբ քո և երեխաների մասին, մինչև որ լուր լսեմ ձեզանից, և մասնավորապես, փոքրիկ Ֆրեդերիկի մասին: Շատ ցավալի էր նրան հիվանդ թողնել: Հուսով եմ, որ հոգ կտանես այդ քնքուշ ժառանգների մասին մոր և սրբի կոչմանը համապատասխան և կփորձես սնել նրանց մտքերը և [ուսուցանել] նրանց կարդալ և լրջմիտ լինել: Մի թող ցրտում, որ չհիվանդանան և փորձիր հանգստանալ որքան կարող ես: Ւմ բացակայությունը երկար և վշտահար կլինի.… Եղիր համբերատար մինչև որ գամ և արա քո ուժերի լավագույնը: Ես չեմ կարող գրել ինչ որ ցանկանում եմ, սակայն հավատացած եղիր, ես ունեմ լավագույն զգացումները ձեր բոլորի հանդեպ»9:

Աստված մեր ընկերն է, և ձախորդությունների ժամանակ մենք կարող ենք ապավինել նրան:

Էմմա Սմիթին՝ 1832թ. հունիսի 6, Գրինվիլից՝ Ւնդիանա. «Գրեթե ամեն օր ես այցելում էի մի պուրակ, որն անմիջապես քաղաքի ետևում է, որտեղ կարող եմ առանձնանալ բոլոր մահկանացու աչքերից և այնտեղ թուրս թափեմ իմ սրտի բոլոր զգացումները՝ մտորելով և աղոթելով: Ւմ մտքին են եկել կյանքիս բոլոր անցյալ պահերը, և ես թողնված եմ թախծելու ու վշտի արցունքներ թափելու իմ անմտության համար, տառապանքների մեջ թույլ տալով, որ իմ հոգու հակառակորդն այդքան մեծ զորություն ձեռք բերի իմ վրա, ինչպես նախկինում: Սակայն Աստված ողորմած է և ներել է իմ մեղքերը, և ես ուրախանում եմ, որ նա ուղարկում է Մխիթարիչին բոլոր նրանց համար, ովքեր հավատում և իրենց խոնարհեցնում են նրա առաջ.…

Ես կփորձեմ գոհ լինել ինձ ընկած բաժնով, իմանալով, որ Աստված իմ ընկերն է: Նրանում ես մխիթարություն կգտնեմ: Ես նրա ձեռքն եմ հանձնել իմ կյանքը: Ես պատրաստ եմ գնալու որտեղ որ կանչվեմ: Ես ցանկանում եմ լինել Քրիստոսի հետ: Ւմ կյանքն արժեք չի ներկայացնում, [բացառությամբ] նրա կամքը կատարելով»10:

Էմմա Սմիթին՝ 1832թ. հունիսի 4, Միսիսիպի գետի ափից՝ Ւլինոյսի արևմուտք. Մարգարե Ջոզեֆը ճամփորդում էր Սիոնի ճամբարի հետ. «ժամանակ առ ժամանակ մեր մտքերն աննկարագրելի հուզմունքով ձգվում են դեպի մեր կանայք և երեխաները,– մեր տոհմը՝ ըստ մարմնի, որոնք հյուսված են մեր սրտերի շուրջ,– ինչպես նաև դեպի մեր եղբայրները և ընկերները.… Ասա հայր Սմիթին և ողջ ընտանիքին և եղբայր Օլիվերին [Քաուդերին], որ մխիթարվեն և ակնկալեն այն օրը, երբ այս կյանքի փորձություններն ու ձախորդությունները կվերջանան և մենք բոլորս կվայելենք մեր աշխատանքների պտուղները, եթե հավատարիմ մնանք մինչև վերջ, որը ես աղոթում եմ, որ լինի մեր բոլորիս բաժինը»11:

Էմմա Սմիթին՝ 1838թ. նոյեմբերի 4, Ռիչմոնդից՝ Միսսուրի, որտեղ նա բանտարկված էր. «Ւմ սրտի թանկագին և սիրելի կողակից իմ ձախորդությունների և չարչարանքների. ցանկանում եմ տեղեկացնել քեզ, որ ես լավ եմ, և մենք բոլորս լավ ոգով ենք տրամադրված մեր վիճակի հանդեպ.… Ես շատ եմ անհագստանում քո մասին և իմ սիրելի երեխաների մասին: Սրտիցս ողբ և արյուն է թափվում իմ եղբայրների ու քույրերի համար և Աստծո ժովովրդի կոտորածի համար.… Ւնչ կարող է Աստված անել մեզ համար, չգիտեմ, սակայն բոլոր դեպքերում միշտ ամենալավ հույսերն ունեմ: Չնայած գնում եմ մահվան, ես կապավինեմ Աստծուն: Ւնչ բռնությունների կդիմի խաժամուժը, չգիտեմ, սակայն սպասում եմ, որ շատ զսպվածություն չի լինի կամ քիչ կլինի: Ա՜խ, երանի Աստված ողորմություն ունենար մեր հանդեպ.… Մինչ այժմ Աստված խնայել է մեզ. միգուցե նա դեռ որոշ չափով ողորմած կլինի մեր հանդեպ.…

Ես չեմ կարող որոշակիորեն շատ բան իմանալ իմ հայտնված իրավիճակում և կարող եմ միայն աղոթել ազատման համար, մինչև որ այն տրվի և ամեն ինչ ընդունվի իր եկած ձևով համբերությամբ ու տոկունությամբ: Հուսով եմ, որ դուք հավատարիմ և ճշմարիտ կմնաք ամեն վստահությանը: Ես չեմ կարող շատ բան գրել իմ իրավիճակում: Բոլոր հարցերում ղեկավարվեք ելնոլով պայմաններից և անհրաժեշտություններից: Թող Աստված ձեզ պարգևի իմաստություն և խելամտություն և զգաստություն, որը ես պատճառ ունեմ հավատալու, որ կունենաք:

Երեխաներն անընդհատ իմ խորհրդածության թեման են: Ասա նրանց, որ հայրիկը դեռ կենդանի է: Աստված շնորհ անի, որ նա տեսնի նրանց կրկին: Օ՜, էմմա.… մի թողնիր ինձ, ոչ էլ ճշմարտությունը, այլ հիշիր ինձ. եթե ես այլևս չտեսնեմ քեզ այս կյանքում, թող Աստված շնորհ անի, որ մենք հանդիպենք կրկին երկնքում: Ես չեմ կարող արտահայտել իմ զգացմունքները. սիրտս լցված է: Սնաս բարով, ով իմ բարի և քնքնուշ էմմա: Հավիտյան քոնը՝ քո ամուսին և հավատարիմ ընկեր»12:

էմմա Սմիթին՝ 1839թ. ապրիլի. 4, Լիբերթիի բանտից՝ Միսսուրի. «Ւմ թանկագին էմմա. ես շատ լավ գիտեմ քո չարչարանքները և կարեկցում եմ քեզ: Եթե Աստված ևս մեկ անգամ խնայի իմ կյանքը, որ արտոնություն ունենամ հոգ տանելու քեզ համար, ես կթեթևացնեմ քո հոգսերը և ջանքերը, որպեսզի մխիթարեմ քո սիրտը: Ւմ ցանկությունն է, որ քո լավագույն ջանքերով հոգաս ընտանիքի մասին: Հավատացած եմ, որ կանես ամեն հնարավոր բան: Ցավալի էր լսել, որ Ֆրեդերիկը հիվանդ է, սակայն հուսով եմ, որ արդեն լավ է և որ դուք բոլորդ լավ եք: Ցանկանում եմ, որ փորձես ժամանակ գտնել և մի երկար նամակ գրես ինձ ու պատմես ամեն բան, ինչ կարող ես, նույնիսկ ծեր Մեյորի մասին՝ կենդանի է, թե ոչ և թե ինչ են ասում մեր փոքրիկ շատախոսները, երբ փաթաթվում են քո պարանոցից.… Ասա նրանց, որ ես բանտում եմ նրանց կյանքի փրկության համար.…

Աստված կառավորում է բոլոր բաներն ըստ իր կամքի խորհրդի: Նա է իմ ապավենը: Հոգուս փրկությունն ամենակարևոր բանն է ինձ համար, քանի որ գիտեմ հավերժության հաստատ լինելը: Եթե երկինքները դանդաղում են, ես չեմ անհանգստանում: Ես պետք է իմ [նավը] ապահով վարեմ, որն իմ մտադրությունն է: Ես ցանկանում եմ, որ դու էլ նույն կերպ վարվես: Հավիտյան քոնը»13:

էմմա Սմիթին՝ 1842թ. օգոստոսի 16, Նավոփ մոտ՝ Ւլինոյս. Մարգարե Ջոզեֆը թագնվում էր իր թշնամիներից. «Ես օգտվում եմ ազատությունից իմ անկեղծ շնորհակալական սերը քեզ ուղարկելու այն երկու հետաքրքիր և մխիթարիչ այցելությունների համար, որոնք կատարեցիր իմ գրեթե արտաքսված վիճակում: Լեզուս չի կարող արտահայտել սրտիս երախտագիտությունը ջերմ և սրտակից ընկերակցության համար, որը դու ցուցաբերել ես իմ հանդեպ: Քո գնալուց բավական ժամանակ է անցել, միտքս հաշտված լինելով իմ վիճակի հետ՝ ինչ լինելու է, թող լինի.…

Երեխաներին ասա, որ իրենց հոր հետ ամեն ինչ լավ է, և որ նա ջերմեռանդ աղոթում է Ամենազոր Աստծուն իր ապահովության համար, ինչպես նաև քո և նրանց համար: Մայր Սմիթին ասա, որ իր որդու հետ ամեն բան լավ կլինի՝ կյանքում լինի, թե մահվան մեջ, քանզի այդպես է ասում Տեր Աստված: Ասա նրան, որ ես միշտ հիշում եմ նրան, ինչպես նաև Լյուսիին [Ջոզեֆի քույրը] և մնացած բոլորին: Նրանք բոլորը պետք է հանգիստ լինեն.… Եռանդագին քոնը՝ քո սիրող ամուսին մինչև մահ, ողջ հավերժություն և ընդմիշտ»14:

Առաջարկներ ուսումնասիրելու և ուսուցանելու համար

Օգտագործեք այս մտքերը թե՛ գլուխն ուսումնասիրելու և թե՛ ուսուցանելու համար: Որպես լրացուցիչ օգնություն՝ տե՛ս vii–xii էջերը:

  • Համառոտ վերընթերցեք այս գլուխը, նկատելով Ջոզեֆ Սմիթի զգացումները էմմայի և նրանց երեխաների հանդեպ: Ւ՞նչ է սովորեցնում նրա օրինակն այն մասին, թե ինչպիսին պետք է լինեն մեր խոսքերը և գործերն ընտանիքում: Ւ՞նչ կարող ենք սովորել Ջոզեֆի և էմմա Սմիթի միմյանց գրելու և տեսնելու ջանքերից: Թվարկեք մի քանի բաներ, որոնք դուք արել եք՝ ընտանիքի անդամներին ձեր սերը ցույց տալու համար:

  • Մարգարե Ջոզեֆը էմմային ասել է, որ նա «[կնոջ] և երեխաների ճշմարիտ և հավատարիմ ընկերն է հավիտյան» և երախտագիություն է հայտնել «ջերմ և սրտակից ընկերակցության համար» (258, 261 էջեր): Ւ՞նչ կարող են անել ամուսնները և կանայք՝ իրենց ընկերությունն ամրապնդելու համար:

  • Ւր նամակներում Ջոզեֆ Սմիթն իր վստահությունն էր ցուցաբերում էմմայի հանդեպ, ապավինելով, որ նա լավ որոշումներ կկայացնի և կանի իր ուժերում եղածն ընտանիքի մասին հոգալու համար (էջ 260): Ւնչպե՞ս կարող է հավատքի նման դրսևորումն ազդել ամուսնու և կնոջ հարաբերությունների վրա:

  • Կարդացեք Մարգարե Ջոզեֆի պատգամն իր երեխաներին 261 էջի վերջին պարբերությունում: Ւնչպե՞ս կարող էր դա օգնել իր երեխաներին՝ ընդունելու այդ նորությունը: Փորձությունների ժամանակ ի՞նչ կարող են անել ծնողները, որպեսզի ցույց տան իրենց երեխաներին, որ հավատք ունեն առ Աստված:

  • Վերընթերցեք այն արտահայտությունները, որոնք արտահայտում են Ջոզեֆ Սմիթի վստահությունն առ Աստված 259–261 էջերում: Գտնք այդ արտահայտություններից մի քանիսը, որոնք սրտամոտ են ձեզ: Ւնչպե՞ս կարող եք դուք կիրառել այս ճշմարտությունները ձեր կյանքում:

Թեմային առնչվող սուրբ գրություններ. Ծննդոց Բ.24, Ա Կորնթացիս ԺԱ.11, Եփեսացիս Ե.25, Մոսիա 4.14–15, ՎևՈւ 25.5, 9, 14, 68.25–28

Հղումներ

  1. History of the Church, 2:502; spelling modernized; from “History of the Church” (manuscript), book B-1, p. 767, and addenda, p. 6, Church Archives, The Church of Jesus Christ of Latter-day Saints, Salt Lake City, Utah.

  2. Letter from Joseph Smith to Emma Smith, June 6, 1832, Greenville, Indiana; Chicago Historical Society, Chicago, Illinois.

  3. Letter from Joseph Smith to Emma Smith, Oct. 13, 1832, New York City, New York; Community of Christ Archives, Independence, Missouri.

  4. Letter from Joseph Smith to Emma Smith, Nov. 12, 1838, Richmond, Missouri; Community of Christ Archives, Independence, Missouri.

  5. Letter from Joseph Smith to Emma Smith, Apr. 4, 1839, Liberty Jail, Liberty, Missouri; Beinecke Library, Yale University, New Haven, Connecticut; copy in Church Archives. Johanna’s full name was Johanna Carter; she was the orphaned daughter of John S. and Elizabeth Kenyon Carter.

  6. Letter from Joseph Smith to Emma Smith, Jan. 20, 1840, Chester County, Pennsylvania; Chicago Historical Society, Chicago, Illinois.

  7. Letter from Joseph Smith to Emma Smith, Nov. 12, 1838, Richmond, Missouri; Community of Christ Archives, Independence, Missouri.

  8. Letter from Joseph Smith to Emma Smith, Apr. 4, 1839, Liberty Jail, Liberty, Missouri; Beinecke Library, Yale University, New Haven, Connecticut; copy in Church Archives.

  9. Letter from Joseph Smith to Emma Smith, Nov. 9, 1839, Springfield, Illinois; Community of Christ Archives, Independence, Missouri; copy in Church Archives.

  10. Letter from Joseph Smith to Emma Smith, June 6, 1832, Greenville, Indiana; Chicago Historical Society, Chicago, Illinois.

  11. Letter from Joseph Smith to Emma Smith, June 4, 1834, from the banks of the Mississippi River in western Illinois; Letter Book 2, 1837–43, p. 58, Joseph Smith, Collection, Church Archives.

  12. Letter from Joseph Smith to Emma Smith, Nov. 4, 1838, Independence, Missouri; Community of Christ Archives, Independence, Missouri; copy in Church Archives.

  13. Letter from Joseph Smith to Emma Smith, Mar. 21, 1839, Liberty Jail, Liberty, Missouri; Joseph Smith, Collection, Church Archives.

  14. History of the Church, 5:103, 105; paragraph divisions altered; from a letter from Joseph Smith to Emma Smith, Aug. 16, 1842, near Nauvoo, Illinois.

Նկար
Joseph’s family at Liberty Jail

Ւր բազմաթիվ պարտականությունների, ինչպես ման հետապնդումների պատճառով, Մարգարեն հաճախ էր բացակայում ընտանիքից: Երբ մա իր եղայր Հայրումի հետ բանտարկված էին Լիբերթիի բանաում, Մարգարեի կիմը՝ էմման, և նրանց որդին՝ Ջոզեֆը, եկան նրան տեսակցության:

Նկար
letter from Joseph to Emma

Մարգարե Ջոզեֆ Սմիթի Լիբերթիի բանտից 1839թ. մարտի 21-ին էմմա Սմիթին գրած նամակի մի կտորը: