Հույսի և մխիթարության խոսքնր մահվան ժամանակ

Ի՞նչ ունենք մեզ, որով կարող ենք մխիթարվեչ մեր մահացածների համար: Ավեյին, քան որեէ այչ ժողովուրդ երկրի վրա, մենք պատճառ ունենք ամենամեծ հույսն ու մխիթարությունն ունենաչ մեր մահացածների համար:

Զոզեֆ Սմիթի կյանքից

Մարգարե Զոզեֆ Սմիթը հաճախակի է զգացել հարազատների կորստի ծանր վիշտը: 1828թ. հունիսի 15-ին, Հարմոնիում Պոնսիլվանիա, Զոզեֆի և Էմմայի առաջին որդին՝ Ալվինը, ծննդից կարճ ժամանակ անց մահացավ: Երբ Զոզեֆն ու Էմման 1831թ. փետրվարին Նյու Յորքից հեռացան Կիրթլենդ՝ Օհայո, Էմման կրկին հդի էր՝ այս անգամ կրելով երկվորյակներ: Զոզեֆի և Էմմայի Կիրթլենդ վերադառնալուց կարճ ժամանակ անց նրանք տեղափոխվեցին Եկեղեցու անդամ Իսահակ Մորլիի խրճիթը: Այնտեղ՝ ապրիլի 30-ին, ծնվեցին փոքր Թադեոսը և Լուիզան, որոնք, սակայն, երկար կենդանի չմնացին և ծնվելուց մի քանի ժամ անց մահացան:

Այդ նույն ժամանակ մոտակա վորենսվիլ քաղաքում՝ Օհայո նահանգ, եղբայր Զոն Մարդոկը կորցրեց իր կնոջը՝ Զուփային, որը հենց նոր ծննդաբերել էր առողջ երկվորյակների: Այժմ ունենալով հինգ երեխա՝ եղբայր Մարդոկը զգաց, որ ի վիճակի չի լինի հոգալ նորածինների Մասին և խնդրեց, որ Զոզեֆը և Էմման որդեգրեն նրանց՝ որպես իրենցը: Զոզեֆը և Էմման ընդունեցին առաջարկը՝ երախտագիտությամբ իրենց ընտանիքն ընդունելով երկու մանուկներին՝ Զոզեֆին և Զուփային: Դժբախտաբար, տասնմեկ ամիս անց՝ 1832թ. մարտի գիշերը, երբ Մարգարեն խաժամուժի կողմից ճթապատվել և փետրապատվել էր, փոքր Զոզեֆը, կարմրուկով հիվանդ, սառը օդի տակ մնալով, մահացավ: Այս մահվան արդյունքում, վշտացած ծնողները, իրենց հինգ երեխաներից չորսին դրել էին հանգստարան՝ Զուփան մնալով միակ կենդանի զավակը:

Զոզեֆի և էմմայի տասնմնկ երեխաներից՝ ինն իրննց ծնած, երկուսը որդեգրված, միայն հինգը պիաի հասնհին հասունության տարիքին: Զուլիան՝ 1831թ. ծնված, Զոզեֆ Գ՝ 1832թ. ծնված, Ֆրեդերիկը՝ 1836թ. ծնված, Ալեքսանդրը՝ 1838թ. ծնված և Դավիթը՝ 1844 թվականին՝ իր հոր մահից հինգ ամիս անց ծնված: Զոզեֆի և էմմայի 14-ամսական որդին՝ Դոն Կարլոսը, մահացավ 1841 թվականին, իսկ 1842թ. ծնված որդին մահացավ հենց ծնված օրը:

Իր կյանքի ընթացքում Զոզեֆը կորցրեց նահ երեք եդրայր, որոնք անժամանակ մահացան: Եփրեմը մահացավ 1810 թվականին՝ ծնվելուց ոչ շատ անց: Զոզեֆի ավագ եդրայրը՝ Ալվինը, մահացավ 1823-ին՝ 25 տարեկանում, և նրա կրասեր եդրայրը՝ Դոն Կարլոսը, մահացավ 1841-ին՝ նույնպես 25 տարեկանում:

Զոզեֆը մեկ այլ մեծ կորուստ տարավ, երր նրա հայրը, որին նա ապավինում էր խորհրդի և ուժի համար, մահացավ Նավուում Իլինոյս, 1840թ-ին: Երր Հայր Սմիթը գիտակցեց, որ մահը մոտենում է, նա կանչեց իր ընտանիքին իր մահճակալի մոտ: Նա դիմհց իր կնոջը՝ ասելով. «Երր նայում եմ զավակներիս և գիտակցում, որ չնայած նրանք մեծացել են Տիրոջ գործը կատարելու համար, րայց պետք է անցնեն անհանգստությունների հ չարչարանքների միջով քանի դեռ ապրում են երկրի վրա, սիրտս ցավում է, և ես վախենում եմ թողնել Ճեզ այսպես թշնամիներով շրջապատված»¹:

Ապա նա խոսեց իր որդիների և դուստրերի հետ հերթով, տալով նրանց իրենց վերջին օրհնությունը: Ինչպես արճանագրել է Մարգարեի մայրը, Մարգարե Զոզեֆ Սմիթին նա ասել է հետհյալ քաջալերող խոսքերը.

««Զոզեֆ, որդիս, դու կանչված ես րարճր և սուրր կոչման: Դու անգամ կանչված ես Տիրոջ գործն անելու: Մնա հավատարիմ, և դու կօրհնվես և քո երեխաները՝ քեզանից հետո: Դու կապրես նույնիսկ այնքան, մինչհ ավարտես քո աշխատանքը»:

Զոզեֆը պատասխանեց, հեկեկալով. «Օ՜ հայրիկ, մի՞թե կապրեմ»: «Այո,– ասաց հայրը,– դու կապրես, որպեսզի դնես րոլոր ծրագրերի հիմքը, որոնք Աստված տվել է, որ անես: Սա իմ մահվան օրհնությունն է քո գլխին՝ Հիսուսի անունով»»²:

Սովորելով իր կյանքի այդ դժվար փորձառություններից և Փրկչի քավության իր ոգեշնված հասկացողությունից, Մարգարե Զոզեֆ Սմիթն ի զորու եղավ մխիթարել դրա կարիքն ունեցող շատ սգացող Սրրերի:

Զոզեֆ Սմիթի ուսմունքները

Երբ ընտանիքի սիրված անդամները և բարեկամները մահանում նն, մհնք մհծապնս մխիթարվում ննք, իմանալով, որ կտնսնննք նրանց հանդերձյալ աշխարհում:

Մարգարեե թոսեչ է 1844թ. ապրիփ 7-ի Եկեղեցու համաժողովին՝ Նավուում: Նա թոսեչ է իր ըեկերոջ՝ Քիեգ Ֆոշեաի մասիե, որը եոր էր մահացեշ. «Սիրելի Սրբեր. ես այս ժողովի ուշադրությունն եմ հրավիրում, մինչ ես կխոսեմ ձեզ հետ մահացածների թեմայով: Մեր սիրելի եղբոր՝ Երեց Քինգ Ֆոլլետի մահը, որի վրա ջրհորում մեծ քար էր ընկել, ինձ անժիջականորեն մղել է այս թեմային: Ինձ խնդրել են խոսել նաե նրա ընկերներն ու հարազատները, բայց քանի որ այս ժողովում շատերը կան այս քաղաքում, ինչպես նաե ուրիշ քաղաքներում ապրող, որոնք կորցրել են ընկերներ, ես ցանկություն եմ զգում խոսել այս թեմայի մասին ընդհանուր առմամբ, և ձեզ առաջարկել իմ մտքերը, որքան որ ես կարողություն ունեմ, և որքան որ ես ոգեշնչված կլինեմ Սուրբ Հոգով՝ խոսելու այս թեմայի մասին: Ես խնդրում եմ ձեր աղոթքներն ու հավատքն ինձ համար, որպեսզի ունենամ Ամենազոր Աստծո հրահանգները և Սուրբ Հոգու պարգևը, որպեսզի կարողանամ ասել բաներ, որոնք ճշմարիտ են, և որոնք պարզորոշ ըմբռնելի կլինեն ձեզ համար, և որ վկայությունը համոզում բերի ձեր սրտերին և մտքերին այն ճշմարտություննևրի մասին, որոնք կասևմ.…

.… Գիտեմ, որ իմ վկայությունը ճշմարիտ է, ուստի երբ խոսում եմ սգացողների հետ, հարցնում եմ ի՞նչ են նրանք կորցրել: Նրանց հարազատներն ու ընկերներն իրենց մարմիններից բաժանվել են միայն կարճ ժամանակով. նրանց հոգիները, որոնք ապրում էին Աստծո հետ, կավե տաղավարից հեռացել են միայն մի փոքր ժամանակով կարծես, և նրանք այժմ բնակվում են մի տեղ, որտԵղ միասին զրուցում են, ինչպես մենք երկրի վրա.…

.… Ի՞նչ ունենք մեզ, որով կարող ենք մխիթարվել մեր մահացածների համար: Ավհլին, քան որեէ այլ ժողովուրդ երկրի վրա, մենք պատճառ ունենք ամենամեծ հույսն ու մխիթարությունն ունենալ մեր մահացածների համար, քանի որ տեսել ենք նրանց արժանավոր վարքը մեր մեջ և տեսել ենք նրանց Հիսուսի բազուկներում քնելիս.…

Դուք՝ սգավորներդ, պատճառ ունեք ուրախանալու, խոսելով Երեց Քինգ Ֆոլեթի մահվան մասին, քանի որ ձեր ամուսինն ու հայրը գնացել է սպասելու մահացածների հարությանը, մինչև մնացածը կհասնեն կատարելության, քանի որ հարության Ժամանակ ձեր ընկերը կբարձրանա կատարյալ երջանկության մեջ և կվայելի սելեստիալ փառքը.…

Ես լիազորված եմ ասելու, Սուրբ Հոգու իշխանությամբ, որ դուք պատճառ չունեք վախենալու, քանի որ նա գնացել է արդարների տունը: Սի վշտացեք և լաց մի եղեք: Ես գիտեմ դա Սուրբ Հոգու վկայությամբ, որն ինձանում է, և դուք կարող եք սպասել, որ կհանդիպեք ձեր ընկերներին սելեստիալ աշխարհի այգաբացին.…

Ես հայր, եղբայրներ, զավակներ և ընկերներ ունեմ, որոնք գնացել են հոգիների աշխարհ: Նրանք միայն մի պահ են բացակա: Նրանք հոգի են և մենք կհանդիպենք նրանց շուտով: ժամանակը շուտով կգա, երբ փողը կհնչի: Երբ մենք հեռանանք, մենք կողջունենք մեր մայրերին, հայրերին, ընկերներին և բոլորին, ում սիրում ենք, ովքեր քնել են Հիսուսով: Այնտեղ վախ չի լինի խաԺամուԺներից՝ ո՛չ հալածանքներից, ո՛չ էլ կանխամտածված դատավարություններից և կալանքներից, այլ կլինի երջանկության հավերժություն»³:

Երեց Լորենցո Դ. ԲարնԱսը մահացավ Անգլիայում որպես միսիոներ ծաոայելիս: Մարգարեն խոսեց հրա մահվան մասին Նավոփ անավարա աամարում անցկացված ժողովի ժամանակ. «Ես կասեմ ձեզ իմ ցանկությունը: Եթե վաղը ես կանչվեմ պառկելու գերեզմանում, հարության օրը, տապանաքարը ճեղքվելիս և նախքան գերեզմանից մեր դուրս գալը թույլ տվեք բռնել իմ հոր ձեռքը և բացականչել. «Հայր իմ», և նա կասի. «Որդիս, որդիս»:

Եվ թող որ մենք այդպես մտածենք այս բաների մասին: Այո, եթե մենք սովորենք ինչպես ապրել և ինչպես մահանալ: Երբ պառկում ենք, մենք մտածում ենք, թե ինչպես կարող ենք բարձրանալ առավոտյան և հաճելի է, որ բարեկամները պառկում են կողք-կողքի, սիրո բազուկներով խաչված, մեկմեկու գրկում քնելով և արթնանալով և շարունակելով զրուցել:

Տարօրինա՞կ կլինի, եթե պատմեմ ձեզ այն, ինչ տեսել եմ տեսիլքում այդ հետաքրքիր թեմայի շուրջ: Նրանք, ովքեր մահացել են Հիսուսին Քրիստոսում, երբ հարություն առնեն, կարող են ակնկալել այն ուրախության իրականացումը, որն ունեցել են կամ հուսացել են այստեղ:

Այնքան հստակ էր տեսիլքը, որ ես իրականում տեսա մարդկանց, նախքան գերեզմանից նրանց դուրս գալը, կարծես թե նրանք դանդաղ արթնանում էին: Նրանք բռնում էին մեկմեկու ձեռքը և ասում միմյանց. «Հայր իմ, մայր իմ, դուստր իմ, եղբայր իմ, քույր իմ»: Եվ երբ ձայնը կանչում է մեռելներից վեր կենալու, Ենթադրենք, որ ինձ դրել են իմ հոր կոդրին, ո՞րը կլինի իմ սրտի առաջին ուրախությունը: Հանդիպել իմ հորը, իմ մորը, իմ եղբորը, իմ քրոջը, և երբ նրանք իմ կողքին լինեն, ես կղրկեմ նրանց, իսկ նրանք՝ ինձ.…

Ինձ համար ավելի ցավալի են ոչնչանալու մտքերը, քան մահվան: Եթե ես ակնկալիք չունեմ կրկին տեսնելու իմ հորը, մորը, եղբայրներին, քույրերին և ընկերներին, իմ սիրտը մի ակնթարթում կպայթի, և ես ցած կիջնեմ զերեզման: Հարության օրն իմ ընկերներին տեսնելու ակնկալիքն ուրախություն է պարղևում իմ հողուն և օղնում է ինձ դիմակայել կյանքի չար բաներին: Դա նման է նրանց երկար ճամփորդության զնալուն, երբ վերադարձին մենք հանդիպում ենք ավելի մեծ ուրախությամբ.…

Թույլ տվեք դիմել Մարսելաս Բեյթսին [Եկեղեցու անդամ, որի կինը մահացել էր] մխիթարության խոսքով: Շուտով դուք կունենաք ձեր կողակցի ընկերակցությունը փառքի աշխարհում. նույն օրհնությունը կունենան նաև եղբայր Բարնեսը և բոլոր սղացող Սրբերը: Սա զզուշացնող ձայն էր բոլորիս համար, որ լուրջ լինենք և ջանասեր և մի կողմ դնենք զվարճանքը, ունայնությունն ու թեթևամտությունը և պատրաստ լինենք մահանալու վաղը»⁴:

Ծնողները, որոնք մահով երեխաներ են կորցնում, կստանան նրանց հարության ժամանակ ճիշտ այնպես, ինչպես դրել են հողում:

Երկու աարնկան Մարիան Լիոնի թաղման ժամանակ Մարզարնն ամնշ է. «Կրկին մեր մեջ զզուշացման ձայն է հնչել, որը ցույց է տալիս մարդու կյանքի անորոշությունը, և ազատ եղած պահերին ես մտորել եմ այդ թեմայի շուրջ և հարց տվել, թե ինչու են մանուկները՝ այդ անմեղ երեխաները, վերցվում մեզանից, հատկապես նրանք, որոնք կարծես ամենախելացի և ամենահետաքրքիր երեխաներն են: Ամենածանրակշիռ պատճառները, որոնք հայտնվել են իմ մտքում սրանք են. Այս աշխարհը շատ չար աշխարհ է, և.… չարությունն ու ապականությունը ղնալով շատանում է.… Տերը շատերին տանում է, նույնիսկ մանուկ ժամանակ, որ նրանք հեռու մնան մարկային նախանձից և ներկա աշխարհի վշտից ու չար բաներից. նրանք երկրի վրա ապրելու համար չափից ավելի մաքուր, չափից շատ սքանչելի էին, հետևաբար, եթե ճիշտ մտածենք, վշտանալու փոխարեն, մենք ուրախանալու պատճառ ունենք, քանի որ նրանք ազատվել են չարից, և շատ չի անցնի ու նրանք կրկին մեզ հետ կլինեն.…

.… Աեծահասակի և երիտասարդի մահվան միակ տարբերությունն այն է, որ մեկն ավելի երկար է ապրում երկնքում և հավերժական լույսի ու փառքի մեջ, քան մյուսը, և մեկը մի քիչ շուտ է ազատվում այս թշվառ, չար աշխարհից: Չնայած բոլոր այդ փառքին, մի պահ մենք կորցնում ենք դրա տեսիլքը և սգում ենք կորստի համար, այնուամենայնիվ, մենք չենք սգում նրանց պես, ովքեր առանց հույսի են ապրում»⁵:

Կարող է հարց տրվել. «Հավերժության մեջ մայրերը կստանա՞ն իրենց երեխաներին»: Այո՛: Այո՛: Աայրե՛ր, դուք կստանաք ձեր երեխաներին, որովհետև նրանք հավերժական կյանք կունենան, քանի որ նրանց պարտքը վճարված է»⁶:

«Երեխաները.… պետք է հարություն առնեն, ինչպես որ մահացել են. այնտեղ մենք կարող ենք ողջունել մեր սքանչելի մանուկներին միևնույն փառքով՝ միևնույն գեղեցկությամբ սելեստիալ փառքի մեջ»⁷:

Նախագահ Զոզեֆ Ֆ. Սմիթը՝ Եկեղեցու վեցերորդ նախագահը, հաղորդեւ է. «Զոզեֆ Սմիթն ուսուցանել է վարդապետությունը, որ մանուկ երեխան, որը մահացել է, հարության ժամանակ կբարձրանա որպես երեխա, և դիմելով մահացած երեխայի մորը, ասել է. «Դու կվայելես երեխայիդ դաստիարակելու ուրախությունը, հաճույքը և բավարարվածությունը նրա հարությունից հետո, մինչև որ նա հասնի իր հոգու ողջ հասունությանը».…

1854 թվականին ես հանդիպեցի իմ հորեղբայր Դոն Կառլոս Սմիթի կնոջը [Ագնես Սմիթին], որն այն փոքրիկ աղջնակի [Սոֆրոնիայի] մայրն էր, ում Զոզեֆ Սմիթը՝ Սարգարեն, նկատի էր ունեցել, երբ ասել էր մայրիկին, որ կվայելի իր երեխային դաստիարակելու ուրախությունը, հաճույքը և բավարարվածությունը նրա հարությունից հետո, մինչև որ նա հասնի իր հոգու ողջ հասունությանը, հ որ դա մահկանացու ժամանակ հնարավոր եղած ուրախությունից շատ ավելի մեծ ուրախություն կլինի, որովհետե նա մահկանացու կյանքի վշտից, վախից ու տկարություններից ազատված կլինի, մայրն էլ իր հերթին ավելի շատ կիմանա, քան կարող էր իմանալ այս կյանքում: Ես հանդիպեցի այդ այրիին՝ այդ երեխայի մորը, և նա պատմեց ինձ այդ դեպքը և ինձ վկայություն բերեց, որ դա այն էր, ինչ ասել էր Սարգարե Զոզեֆ Սմիթը, երբ խոսել էր նրա փոքր դստեր թաղմանը»⁸:

Մերի Իզաբելա Հորեը և Լեոեորա Քեեոե Թեյլորը՝ երկուսե էլ փոքր երեխա էիե կորցրել մահով: Քույր Հորեը հիշում է, որ Մարգարե Զոզեֆ Սմիքե այս երկու քույրերիե մխիթարել է հետեյալ խոսքերով. «Նա ասաց մեզ, որ հարության առավոտը մենք կստանանք այդ երեխաներին, ինչպես որ նրանց հողն ենք դրել՝ մաքրությամբ և անմեղությամբ, և մենք պետք է սնենք և հոգ տանեն նրանց մասին որպես նրանց մայրեր: Նա ասաց, որ երեխաները կբարձրանան հարության ժամանակ, ճիշտ այնպես, ինչպես որ մահացել են, և որ նրանք ձեռք կբերեն ողջ բանականությունը, որն անհրաժեշտ է գահեր, իշխանություններ և զորություններ տիրապետելու համար»⁹:

Հարազատների կորուստը սգալիս մենք կարող ենք ապավինել, որ «Ողջ երկրի Աստվածը կկատարի այն, ինչ ճիշտ է»:

24-ամյա Եփրայիմ Մարկսի թաղմաե ժամաեակ Մարգարեե հայտարարել է. «Շատ սուրբ և տխուր ժամանակ է: Ես երբեք այսքան տխուր չեմ զգացել. սա ինձ հիշեցնում է իմ ավագ եղբոր՝ Ալվինի մահը, որը մահացավ Նյու Յորքում, և իմ կրտսեր եղբոր՝ Դոն Կարլոս Սմիթի մահը, որը մահացավ Նավուում: Ինձ համար դժվար է ապրել երկրի վրա և տեսնել, թե ինչպես են իրենց երիտասարդության մեջ մեզանից վերցվում այն տղաները, որոնք մեզ համար թիկունք են եղել: Այո, ինձ համար դժվար է հաշտվել այդ բաների հետ: Ես երբեմն մտածում եմ, որ ինձ համար ավհլի հեշտ կլինհր հաշտվել, եթե ես տարվեի՝ ըստ Աստծո կամքի. այնուամենայնիվ, գիտեմ, որ մենք պետք է խաղաղ լինենք և իմանանք, որ սա Աստծո կամքով է և հաշտվենք նրա կամքի հետ. ամեն ինչ ճիշտ է: Շատ չի անցնի մինչև որ բոլորս այս ձեով կկանչվենք տուն. ինչպես ինձ է սպասվում, այնպես էլ ձեզ»¹⁰:

1832թ. հունիսի 6-ին Զոզնֆ Սմիթը զրնչ է էմմա Սմիթին. «Ցավով լսեցի, որ Հայրումը կորցրել է իր փոքրիկին: Կարծում եմ, որ կարող ենք ինչ-որ չափով կարեկցել նրան, սակայն բոլորս պետք է հաշտվենք մեր բաժնի հետ և ասենք՝ թող Տիրոջ կամքը կատարվի»¹¹:

1840թ. հունվարի 20-ին, Զոզնֆ Սմիթը զրնչ է էմմա Սմիթին. «Ես նամակ ստացա Հայրամից, որն ուրախացրեց իմ սիրտը, իմանալու, որ ընտանիքս ողջ առողջ է: Այնուամենայնիվ, սիրտս վշտացած է նրանց համար, ովքեր վերցվել են մեզանից, բայց ոչ առանց հույսի, քանի որ ես կրկին կտեսնեմ նրանց և կլինեմ նրանց հետ: Ուստի, կարող ենք ավելի հեշտորեն հաշտվել Աստծո գործերի հետ»¹²

Ինչ վերաբերում է Սիոնում մահացածներին, մենք սգում ենք սգացողների հետ, սակայն չենք մոռանում, որ ողջ երկրի Աստվածը կկատարի այն, ինչ ճիշտ է»¹³:

«Շատ մահեր ենք տեսել, որոնք տխրություն են պատճառել, բայց մենք ոչինչ չենք կարող անել: Երբ Աստված խոսում է երկնքից, մենք պետք է հնազանդվենք նրա պահանջներին»¹⁴:

Զնյմս Սդամսի թաղման ժամանակ Մարզարնն ասնշ է. «Առաջին անգամ ես նրան տեսա Սպրինգֆիլդում, [Իլինոյս], երբ Սիսսուրիից գնում էի Վաշինգտոն: Նա գտավ ինձ, երբ օտարական էի, իր տուն տարավ, քաջալերեց և հանգստացրեց և ինձ փող տվեց: Նա շատ մտերիմ ընկեր է եղել.… Նա հայտնություններ էր ունեցել իր գնալու վերաբերյալ և գնացել է ավելի կարևոր գործ կատարելու: Երբ մարդիկ պատրաստվում են, դրանից հետո նրանք ավելի լավ են, երբ գնում են: Եղբայր Ադամսը գնացել է, որ ավելի արդյունավետ դուռ բացի մահացածների համար: Արդարների հոգիները բարձրանում են, որ ավելի մեծ և ավելի փառահեղ աշխատանք կատարեն. հետեաբար, նրանք օրհնված են հոգիների աշխարհ հեռանալու համար»¹⁵:

Առաջարկներ ուսումնասիրելու ն ուսուցանելու համար

Օգտագործեք այս մտքերը թե՛ գլուխն ուսումնասիրելու և թե՛ ուսուցանելու համար: Որպես լրացուցիչ օգնություն՝ տե՛ս vii–xii էջերը:

Ի՞նչ մտքեր և զգացումներ ունեք, երբ կարդում եք 183–184 էջերի պատմությունները: Ի՞նչպես կարող է այս փորձառություններն ազդեին նրա վրա, թե ինչ էր մտածում Մարգարե Զոզեֆը մահվան և հարության մասին:
Այս գլուխը պարունակում է պատգամներ, որոնք Զոզեֆ Սմիթը տվել է այն մարդկանց, որոնք սգում էին հարազատների մահը (185–190 էջեր): Այս պատգամները հաղորդելիս, Մարգարեն «հույս և մխիթարություն» է ներշնչել, ուսուցանելով ավետարանի վարդապետությունները և ցույց տալով իրենց լսողներին, թե ինչպես են այդ վարդապետություններն իրականանում իրենց կյանքում: Երբ մտածում եք հարազատների մասին, որոնք մահացել են կամ որոնք շուտով պիտի մահանան, ավետարանի ո՞ր ճշմարտություններն են ձեզ մխիթարություն պարգևում: Ինչո՞ւ են այդ ճշմարտությունները կարևոր ձեզ համար:
Կարդացեք այն խորհուրդը, որ տվեց Զոզեֆ Սմիթը երեց Բարնեսի մահվան ժամանակ, ներառյալ այն միտքը, թե «ինչպես ապրել և ինչպես մահանալ» (186–187 էջեր): Ի՞նչ է նշանակում այս խորհուրդը ձեզ համար: Մտածեք այն մասին, թե նրա խորհուրդը հիշելն ինչպես կարող է փոխել ձեր կյանքը:
Վերընթերցեք Մարգարեի խոսքերը ծնողներին, որոնց փոքր երեխաները մահացել են (187–189 էջեր): Ինչպե՞ս կարող են այս վարդապետությունները հույս ներշնչել սգացող ծնողներին:
Ուսումնասիրեք Զոզեֆ Սմիթի խորհուրդը Աստծո կամքի հետ հաշտվելու մասին, երբ մահանում են մեր հարազատները (189–190 էջեր): Ինչպե՞ս է Աստծո կամքն ընդունելու մեր որոշումն ազդում մեր հույզերի վրա: Ինչպե՞ս է այն ազդում մեր խոսքերի և գործերի վրա: Ինչպե՞ս կարող է մեր որոշումը օգնել ուրիշներին:

Թեմային աոեչվող սուրբ գրություններ. Հովհաննես Ի.1–29,Մոսիա 16.7–8, Ալմա 40.11–12, Մորոնի 8.11–20, ՎևՈւ 42.45–46