« តើខ្ញុំជាយុវមជ្ឈិមវ័យតែម្នាក់គត់ដែលកំពុងពុះពារដើម្បីស្វែងរកគោលបំណងរបស់ខ្ញុំឬ ? » លីអាហូណា ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ ២០២២ ។
យុវមជ្ឈិមវ័យ
តើខ្ញុំជាយុវមជ្ឈិមវ័យតែម្នាក់គត់ដែលពុះពារនឹងការស្វែងរកគោលបំណងរបស់ខ្ញុំឬ ?
ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំបានធ្វើឲ្យខូចផែនការអស់—ផែនការរបស់ខ្ញុំសម្រាប់ខ្លួនខ្ញុំ និងផែនការរបស់ព្រះសម្រាប់ខ្ញុំ ។
នៅខួបកំណើតគម្រប់ ២៥ ឆ្នាំរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានរៀបចំបន្ទប់គេងរបស់ខ្ញុំ ។ បន្ទប់គេងរបស់ខ្ញុំមិនមានសណ្ដាប់ធ្នាប់ទេ ហើយខ្ញុំបានគិតអំពីរបៀបដែល ជីវិត របស់ខ្ញុំគ្មានរបៀបរៀបរយដែរ ។ ខ្ញុំមិនបានធ្វើអ្វីដែលខ្ញុំគិតថានឹងធ្វើនៅពេលអាយុ ២៥ ឆ្នាំឡើយ ។ ខ្ញុំមិនបានស្ថិតនៅចំណុចដែលខ្ញុំ ត្រូវនៅ នោះទេ ។
ខ្ញុំបានគិតអំពីអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំកាលពីនៅវ័យជំទង់ នៅពេលដែលខ្ញុំបានទទួលពរជ័យលោកអយ្យកោរបស់ខ្ញុំ ។ នៅពេលណាដែលខ្ញុំអានអំពីអនាគតរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានស្រមៃឃើញពីមនុស្សដែលមានលក្ខណៈស្ទើរតែល្អឥតខ្ចោះម្នាក់ ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំមិនបានធំឡើងធ្វើជាមនុស្សដែលខ្ញុំបានស្រមៃឃើញនោះទេ ។ ហើយខ្ញុំបានឆ្ងល់ថា ប្រសិនបើរូបខ្ញុំកាលពីក្មេងបានឃើញខ្ញុំឥឡូវនេះ តើនាងនឹងខកបំណងដែរឬទេ ?
នៅរំពេចនោះ ខ្ញុំបានស្រក់ទឹកភ្នែក ។ ខ្ញុំបានមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំបានធ្វើឲ្យខូចផែនការនៃជីវិតរបស់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំមិនបានធើ្វអ្វីខុសធំដុំនោះទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំក៏មានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំគ្មានអ្វីត្រូវបង្ហាញសម្រាប់ជីវិតរបស់ខ្ញុំនោះទេ ។ ខ្ញុំអត់មានគោលបំណងសោះ ។ មនុស្សគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែបានដឹងថាត្រូវធ្វើអ្វី ហើយខ្ញុំកំពុងយំនៅលើឥដ្ឋក្នុងបន្ទប់គេងរបស់ខ្ញុំ ដោយមានអារម្មណ៍ថាជីវិតរបស់ខ្ញុំទាំងមូលគឺបានខ្ជះខ្ជាយចោលឥតប្រយោជន៍ ។
ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ឯកោនៅក្នុងភាពច្របូកច្របល់ និងអស់សង្ឃឹមរបស់ខ្ញុំ ។ ប៉ុន្តែទោះបីជានៅពេលនោះក្តី ក៏ខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំមិនអាចជាយុវមជ្ឈិមវ័យតែម្នាក់គត់ដែលពុះពារនឹងការស្វែងរកគោលបំណងរបស់យើងនោះទេ ។ ខ្ញុំបាននិយាយជាមួយអ្នកផ្សេងទៀត ខ្ញុំឃើញថាមានជីវិតមនុស្សតិចណាស់ដែលធ្វើនូវអ្វីដូចដែលពួកគេបានគ្រោងទុកនោះ ។ ហើយការណ៍នោះជួយឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាមិនមែនមានតែខ្ញុំម្នាក់នោះទេ ។
វាក៏ជួយរំឭកដល់ខ្លួនខ្ញុំផងដែរថា ព្រះវរបិតាសួគ៌មិនសព្វព្រះទ័យឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ដូចជាអ្នកបរាជ័យនោះទេ ។ ទ្រង់សព្វព្រះទ័យឲ្យខ្ញុំ « ឈានទៅមុខដោយខ្ជាប់ខ្ជួននៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ដោយមានការភ្លឺថ្លានៃសេចក្ដីសង្ឃឹមដ៏ឥតខ្ចោះ » ( នីហ្វៃទី២ ៣១:២០ ) ។ ទ្រង់ជឿទៅលើសមត្ថភាពរបស់ខ្ញុំដើម្បីផ្លាស់ប្តូរ ហើយរីកចម្រើនតាមរយៈព្រះចេស្តានៃដង្វាយធួនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ មានតែសាតាំងប៉ុណ្ណោះដែលចង់ឲ្យខ្ញុំប្រាប់ខ្លួនឯងថា ខ្ញុំបានបាត់បង់ឱកាសរបស់ខ្ញុំដើម្បីក្លាយទៅជាបុគ្គលដែលព្រះវរបិតាសួគ៌ញាណដឹងថាខ្ញុំអាចប្រែក្លាយបាន ។
ការយល់ដឹងអំពីផែនការនៃសុភមង្គល
ពេលខ្លះពួកយើងភាគច្រើនមានអារម្មណ៍អស់សង្ឃឹមអំពីអនាគត ។ ហើយនោះអាចមកពីយើងមិនយល់ពីផែនការនៃសុភមង្គលរបស់ព្រះ ។ ប្រហែលជាយើងគិតថា ជីវិតរបស់យើងដូចជាវីដេអូហ្គេមមួយ—ដែលមានដំណើររឿងមួយថេរដែលយើងត្រូវធ្វើតាមដើម្បីឈ្នះ ។ ប៉ុន្តែ វាមិនមែនបែបនោះឡើយ ។ យើងត្រូវធ្វើការជ្រើសរើស ផ្លាស់ប្តូរ និងរីកចម្រើនរៀងរាល់ថ្ងៃ ។ វាគ្មានអ្វីឋិតថេរ ឬជាប់លាប់ជានិច្ចនោះទេ ។ ព្រះវរបិតាសួគ៌នឹងមិនភ្ញាក់ផ្អើលចំពោះការជ្រើសរើសរបស់យើងទេ ប៉ុន្តែការជ្រើសរើសទាំងនោះនៅតែជាការជ្រើសរើស របស់យើង ដដែល ។ យើងកំពុងសរសេរដំណើររឿងផ្ទាល់របស់យើងជាមួយទ្រង់ កាលយើងធ្វើដំណើរ ។
ហើយប្រសិនបើយើង « ទុកឲ្យព្រះគ្រីស្ទធ្វើជាមេផ្តើម ហើយជាមេសម្រេចនៃដំណើររឿង [ របស់យើង ] »១ នោះយើងតែងតែអាចមើលដោយទំនុកចិត្តឆ្ពោះទៅរកទីបញ្ចប់ដ៏រីករាយអស់កល្បជានិច្ចមួយបានជានិច្ច ។
ពេលខ្លះយើងធ្វើខុស ឬយើងវង្វេងផ្លូវ ដោយទុកខ្លួនយើងឲ្យដើរវង្វេងដោយគ្មានគោលដៅជារៀងរហូតទៅ ។
ប៉ុន្តែនេះគឺជាដំណឹងល្អនៃសេចក្តីសង្ឃឹម ។ នៃការរកឃើញអ្វីដែលបានបាត់បង់ ។ វាគឺជាដំណឹងល្អនៃការរៀនសូត្រ ។ នៃការអភ័យទោស ។ នៃការសាកល្បងម្ដងទៀត ។ ដូចអែលឌើរ នែល អិល អាន់ឌើរសិន នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានបង្រៀនថា « ការប្រែចិត្តមិនមែនជាផែនការបម្រុងទុកនោះទេ វាគឺជាផែនការចម្បង » ។២
សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ចំពោះយើងគឺល្អឥតខ្ចោះ ហើយផែនការរបស់ទ្រង់សម្រាប់យើងគឺល្អឥតខ្ចោះផងដែរ ។ វាគឺជាផែនការដ៏ល្អឥតខ្ចោះសម្រាប់មនុស្សដែលមិនល្អឥតខ្ចោះ ដែលបានបង្កើតឡើងដោយយកចិត្តទុកដាក់ និងមានការយល់ដឹងអំពីតម្រូវការ និងសក្តានុពលរបស់យើង ។ នៅក្នុងផែនការរបស់ទ្រង់ មានកន្លែងសម្រាប់ការបរាជ័យរបស់យើង—កំហុសដ៏ស្មោះត្រង់របស់យើង និងអំពើបាបដ៏រឹងរូសរបស់យើង និងការវង្វេងរបស់យើងនៅក្នុងទីរហោស្ថាន ។ ហើយនៅក្នុងផែនការរបស់ទ្រង់ មានកន្លែងសម្រាប់ភាពជោគជ័យរបស់យើង ដែលធានាថាមានដល់យើងរាល់ពេលយើងមើលទៅទ្រង់ ហើយព្យាយាមម្ដងទៀត ។
ការស្វែងរកគោលបំណងរបស់បងប្អូន
ខ្ញុំបានចំណាយពេលជាច្រើនតាំងពីថ្ងៃខួបកំណើតមកម៉េ្លះដើម្បីគិតអំពីគោលបំណងរបស់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំនៅមិនទាន់គិតឃើញអ្វីនៅឡើយទេ ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនសូវជាព្រួយបារម្ភខ្លាំងដូចមុនទេ ។ ខ្ញុំដឹងថាព្រះស្គាល់ខ្ញុំ ហើយថាបើសិនជាខ្ញុំងាកទៅរកទ្រង់ ទ្រង់នឹងជួយខ្ញុំឲ្យបង្កើតអត្ថន័យនៅចំណុចដែលខ្ញុំកំពុងនៅនោះ ។
ប្រហែលជានៅថ្ងៃណាមួយនឹងមាននរណាម្នាក់រកឃើញវិធីព្យាបាលជំងឺមហារីក ឬបញ្ចប់ការស្រេកឃ្លានជាសកល ឬទទួលបានសន្តិភាពក្នុងពិភពលោកនេះ ។ ប៉ុន្តែនរណាម្នាក់ ថ្ងៃនេះ នឹងលួងលោមមិត្តភិក្តដែលសោកសៅ ឬជួយនរណាម្នាក់ដែលកំពុងមានបញ្ហា ឬអធិស្ឋានជាលើកទីមួយក្នុងរយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ ។ ហើយខ្ញុំគិតថាអ្វីៗទាំងនោះមានអត្ថន័យអ្វីមួយ—ឬក៏មានអត្ថន័យទាំងស្រុងតែម្ដង ។
ការពិតគឺថា យើងទាំងអស់គ្នាភាគច្រើននឹងមិនធ្វើរឿងដ៏អស្ចារ្យ រឿងដែលធ្វើឲ្យផែនដីបាក់បែកក្នុងជីវិតនេះទេ ។ ប៉ុន្តែនោះពុំមែនមានន័យថា យើងមិនមានគោលបំណងនោះទេ ។ គោលបំណងពិតប្រាកដរបស់យើងក្នុងនាមជាបុត្រាបុត្រីរបស់ព្រះ គឺដើម្បីប្រែក្លាយដូចជាទ្រង់ ។ ហើយយើងរីកចម្រើននៅក្នុងគោលបំណងនោះ នៅពេលយើងធ្វើរឿងតូចតាចរៀងរាល់ថ្ងៃ ដើម្បីដើរតាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។
ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមស្រឡាញ់ការបង្រៀនរបស់ដំណឹងល្អថា « ដោយកិច្ចការតូចតាច និងងាយ ទើបនាំឲ្យកើតកិច្ចការដ៏ធំៗបាន » ( អាលម៉ា ៣៧:៦ ) ។ នៅពេលខ្ញុំមើលទៅជីវិតរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំមិនបានឃើញអ្វីដែលធំដុំអស្ចារ្យនោះទេ ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំមើលឃើញ « កិច្ចការតូចតាច ហើយងាយ » ជាច្រើនដែលបានធ្វើឲ្យមានភាពខុសប្លែកដ៏ធំ ។ ហើយខ្ញុំដឹងថាតាមរយៈព្រះគុណរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ការខិតខំដ៏ស្មោះត្រង់តូចតាចរបស់ខ្ញុំកំពុងត្រួសត្រាយផ្លូវរបស់ខ្ញុំដើម្បីក្លាយដូចជាទ្រង់ ។
គ្មានផ្លូវរបស់អ្នកណាម្នាក់នឹងមើលទៅដូចជាផ្លូវរបស់បងប្អូនឡើយ ។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើបងប្អូនធ្វើឲ្យអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីឈានទៅមុខឆ្ពោះទៅរកព្រះគ្រីស្ទ ផ្លូវរបស់បងប្អូននោះគឺជាផ្លូវត្រូវហើយ ។ អង្គបង្កបង្កើតដ៏មានមហិទ្ធិឫទ្ធិជឿជាក់លើបងប្អូន ដូច្នោះចូរឈរឲ្យត្រង់ ហើយជឿជាក់លើខ្លួនឯង ។ ព្រះមានរឿងអសា្ចរ្យទុកសម្រាប់បងប្អូន ហើយសូម្បីតែនៅពេលបងប្អូនមានអារម្មណ៍តូចតាច ហើយសាមញ្ញក៏ដោយ ក៏ទ្រង់ « នឹងជួយបងប្អូនក្លាយជាអ្វីមួយ ដែលមានលក្ខណៈកាន់តែអស្ចារ្យជាងអ្វីដែលបងប្អូនធ្លាប់គិតទៅទៀត » ដែរ ។៣