សេចក្តីសង្ឃឹម និងការលួងលោមនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ

ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ ២០២២

« សេចក្តីសង្ឃឹម និងការលួងលោមនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ » លីអាហូណា ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ ២០២២ ។

សេចក្តីសង្ឃឹម និងការលួងលោមនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ

ដោយអែលឌើរ រ៉ូណល អេ រ៉ាសបាន

ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់

រូបភាព

អែលឌើរ រ៉ូណល អេ រ៉ាសបាន

សូមយើងតោងឲ្យជាប់ទៅនឹងសេចក្តីសន្យាថា ព្រះអម្ចាស់ចងចាំ និងប្រទានរង្វាន់ដល់ពួកបរិសុទ្ធដ៏ស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់ ។

យើងអាចចាក់គ្រឹះនៃសេចក្តីសង្ឃឹមដ៏មោះមុតរបស់យើងនៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់បាន ។

យ៉េនស៍ និង អាន ខាធើរីន អាន់ឌើរសិន មានទីបន្ទាល់ដ៏ជ្រាលជ្រៅ និងខ្ជាប់ខ្ជួនមួយអំពីសេចក្តីពិតដ៏ពេញលេញនៃដំណឹងល្អដែលបានស្ដារឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ពួកគេបានចូលរួមនឹងសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយក្នុងឆ្នាំ ១៨៦១ ទោះបីជាមានក្រុមមនុស្សអាក្រក់ខឹងសម្បារ និងមានការបៀតបៀនពីសហគមន៍ និងខាងវិហារផ្សេងក៏ដោយ ។

នៅនិទាឃរដូវឆ្នាំបន្ទាប់ ពួកគេបានធ្វើតាមការអំពាវនាវនៃក្រុងស៊ីយ៉ូន ដោយប្តូរលំនៅទៅរស់នៅឆ្ងាយពីផ្ទះគេចម្ងាយ ៥,០០០ ម៉ែលស៍ ( ៨,០០០ គីឡូម៉ែត្រ ) នៅជ្រលងភ្នំសលត៍ លេក ។ ការប្រមូលផ្តុំគ្នាទៅទីក្រុងស៊ីយ៉ូន មានន័យថាត្រូវចាកចោលនូវជីវិតស្រណុកស្រួលនៅប្រទេសដាណឺម៉ាក—រួមទាំង មិត្តភិក្ត ញាតិសន្តាន និងកសិដ្ឋានដ៏ស្រស់ស្អាតដែលជាកេរតំណែលតពីឪពុកទៅកូនប្រុសច្បងផងដែរ ។ កសិដ្ឋាននេះមានទំហំធំ និងទទួលបានភោគផលដ៏ច្រើន ហើយមានទីតាំងនៅក្នុងភូមិមួយឈ្មោះ វីឌដុម នៅជិត អាល់បឺហ្គ នៅលើឧបទ្វីប ជូតឡែន ដ៏មានជីវជាតិនៅភាគខាងជើងនៃប្រទេសដាណឺម៉ាក ។ វាបានផ្តល់ការងារដល់មនុស្សជាច្រើន និងនាំមកនូវកិត្តិយស និងប្រាក់ចំណូលជាច្រើនដល់ក្រុមគ្រួសារ អាន់ឌើរសិន ។

ដោយចែកចាយនូវប្រាក់ចំណូលទាំងនោះជាមួយនឹងអ្នកប្រែចិត្តជឿដូចគ្នារបស់ពួកគេ យ៉េនស៍ និង អាន ខាធើរីន បានបង់ថ្លៃសម្រាប់ការធ្វើចំណាកស្រុកឲ្យពួកបរិសុទ្ធចំនួន ៦០ នាក់ផ្សេងទៀត ដើម្បីធ្វើដំណើរទៅទីក្រុងស៊ីយ៉ូន ។ នៅថ្ងៃទី ៦ ខែ មេសា ឆ្នាំ ១៨៦២ គ្រួសារអាន់ឌើរសិនជាមួយកូនរបស់ពួកគេដែលមានអាយុ ១៨ ឆ្នាំ អេនឌ្រូ បានចូលរួមជាមួយពួកបរិសុទ្ធដាណឺម៉ាក ៤០០ នាក់ផ្សេងទៀតនៅលើកប៉ាល់ប្រើចំហាយទឹកតូចមួយ ដែលមានឈ្មោះថា អាល់ប៊ីន ហើយបានជិះទៅកាន់ទីក្រុងហាំប៊ួក ប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ ។ ពេលមកដល់ទីក្រុងហាំប៊ួកពីរថ្ងៃក្រោយមក ពួកគេបានចូលរួមក្នុងការប្រមូលផ្តុំពួកបរិសុទ្ធបន្ថែមទៀតនៅលើនាវាដ៏ធំមួយ ដើម្បីចាប់ផ្តើមការធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់មហាសមុទ្រអាត្លង់ទិក ។

ប៉ុន្តែមិនយូរប៉ុន្មាន សេចក្តីរីករាយនៃការប្រមូលផ្តុំទៅស៊ីយ៉ូនបានក្លាយទៅជាទុក្ខ ។ កុមារមួយចំនួនដែលធ្វើដំណើរលើកប៉ាល់ អាល់ប៊ីន បានផ្ទុកមេរោគកញ្ជ្រឹល ។ នៅពេលដែលជំងឺនេះបានរីករាលដាលពេញក្រុមអន្តោប្រវេសន៍ទាំងនោះ កុមារចំនួន ៤០ នាក់ និងមនុស្សពេញវ័យជាច្រើននាក់បានស្លាប់ ហើយត្រូវបានគេបោះចូលទៅក្នុងទឹកសមុទ្រ ។ នៅក្នុងចំណោមនោះមាន យ៉េនស៍ អាន់ឌើរសិន អាយុ ៤៩ ឆ្នាំ ដែលជាជីតាលួតរបស់ខ្ញុំផងដែរ ។

សេចក្តីស្រមៃរបស់ យ៉េនស៍ អំពីការទៅដល់ និងការកសាងទីក្រុងស៊ីយ៉ូនជាមួយគ្រួសាររបស់គាត់ និងពួកបរិសុទ្ធដាណឺម៉ាកត្រូវបានបញ្ចប់ត្រឹមតែ ១០ ថ្ងៃក្រោយពីបានចាកចេញពីទីក្រុងហាំប៊ួកប៉ុណ្ណោះ ។ មានអ្នកប្រវិត្តវិទូមា្នក់បានសរសេរថា « អ្នករំដោះដែលដូចជា ម៉ូសេ មិនដែលបានទៅដល់ដែនដីសន្យានោះគឺលោក យ៉េនស៍ អាន់ឌើរសិន មកពី [ វីឌដុម ] អាល់បឺហ្គ ដែលលោកបានជួយអ្នកសំណាកស្រុកមិនតិចជាងហុកសិបនាក់នោះទេ លោកបានទទួលមរណភាពនៅលើសមុទ្រខាងជើងនៅក្នុងឆ្នាំ ១៨៦២ មិនយូរប៉ុន្មានបន្ទាប់ពីបានចាកចេញពី [ ប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ ] » ។^១

ការសាកល្បងនៃជីវិតរមែងស្លាប់

តើការលះបង់របស់គ្រួសារ អាន់ឌើរសិន—ការចាកចេញពីកសិដ្ឋានដ៏សុខស្រួលរបស់ពួកគេ និងការបាត់បង់ស្វាមី និងឪពុកជាទីស្រឡាញ់របស់ពួកគេ—មានតម្លៃដែរឬទេ ? ខ្ញុំប្រាកដចិត្តណាស់ថា ពិភពលោកនឹងនិយាយថាអត់ទេ ។ ប៉ុន្តែពិភពលោកនេះខ្វះសេចក្តីជំនឿ ការដឹងមុន និង « ទស្សនវិស័យអស់កល្បជានិច្ច »^២ ដែលទទួលបានពីដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដែលបានស្តារឡើងវិញ ។

ទស្សនវិស័យនោះជួយយើងឲ្យយល់ពីជីវិតរមែងស្លាប់របស់យើង និងការសាកល្បងជាច្រើននៅក្នុងជីវិតនេះ ។ យើងប្រឈមមុខនឹងសេចក្តីភ័យខ្លាច ការក្បត់ ការល្បួង អំពើបាប ការបាត់បង់ និងភាពឯកោ ។ ជំងឺ គ្រោះមហន្តរាយ ការបាក់ទឹកចិត្ត និងសេចក្តីស្លាប់ដែលបំផ្លាញក្តីសុបិនរបស់យើង ។ ពេលខ្លះ បន្ទុករបស់យើងហាក់ដូចជាធ្ងន់ជាងអ្វីដែលយើងអាចរែកពន់បានទៅទៀត ។

អែលឌើរ នែល អិល អាន់ឌើរសិន នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានមានប្រសាសន៍ថា « ទោះជាសេចក្ដីលម្អិតនឹងខុសគ្នាក្ដី ក៏សោកនាដកម្ម ការសាកល្បង និងការល្បួងដែលមិនបានគ្រោងទុកនេះ កើតឡើងដល់យើងទាំងខាងសាច់ឈាម និងខាងវិញ្ញាណដែរ ដោយសារនេះជាជីវិតរមែងស្លាប់ » ។ លោកបានបន្ថែមទៀតថា ៖ « យើងស្វែងរកសុភមង្គល ។ យើងចង់បានភាពសុខសាន្ត ។ យើងសង្ឃឹមថាមានក្ដីស្រឡាញ់ ។ ហើយព្រះអម្ចាស់ចាក់ស្រោចព្រះពរដល់យើងដោយនូវពរជ័យមហិមាដ៏បរិបូរណ៍ ។ ប៉ុន្តែទន្ទឹមនឹងអំណរ និងសុភមង្គល អ្វីមួយដែលប្រាកដនោះគឺ ៖ នឹងមានគ្រា ម៉ោង ថ្ងៃ ពេលខ្លះឆ្នាំដែលព្រលឹងយើងនឹងត្រូវរងរបួស » ។^៣

យើងភ្លក់ភាពល្វីង ទើបយើងអាចយល់ពីភាពផ្អែមបាន ( សូមមើល គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ២៩:៣៩ ) ។ នៅក្នុងពាក្យពេចន៍របស់ព្យាការីអេសាយ យើងទាំងអស់គ្នាបានបន្សុទ្ធ—និងត្រូវបាន ជ្រើសរើស—« នៅក្នុងឡនៃសេចក្តីវេទនា » ( អេសាយ ៤៨:១០ ) ។

សេចក្តីសន្យានៃដង្វាយធួន

រូបភាព

រូបសំណាកព្រះគ្រីស្ទ

រូបថតរូបសំណាក ព្រះគ្រីស្ទ ដោយ អាឡេន ប្រីនធ៍ ហាដឌឺ

ការរងទុក្ខគឺជាផ្នែកមួយនៃ « ផែនការនៃសុភមង្គលដ៏មហិមា » របស់ព្រះវរបិតា ( អាលម៉ា ៤២:៨; សូមមើលផងដែរ នីហ្វៃទី២ ២:១១ ) ។ ប៉ុន្តែចំណុចសំខាន់នៃផែនការនោះ គឺការលួងលោម និងសេចក្តីសង្ឃឹមដែលកើតចេញមកពីដង្វាយធួនដ៏មហិមា និងរុងរឿងបំផុត » ។^៤ តាមរយៈដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានយាងមកជួយសង្រ្គោះយើង ។ ( សូមមើល អាលម៉ា ៣៦:៣ ) ។

ព្រះអង្គសង្រ្គោះបាន « យាងចុះក្រោមគ្រប់ទាំងអស់ » ( គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៨៨:៦ ) ដើម្បីទ្រង់អាចលើកដាក់មកលើអង្គទ្រង់នូវទុក្ខលំបាក និងកំហុសទាំងឡាយរបស់យើង ។ ទ្រង់ញាណដឹងពីរបៀបដើម្បីធ្វើការងារបម្រើដល់យើងដោយមានការយល់ដឹងទាំងស្រុងពីទីកន្លែង និងមូលហេតុដែលឈឺចាប់ ។

ប្រធាន ជែមស៍ អ៊ី ហ្វោស្ត ( ឆ្នាំ ១៩២០–២០០៧ ) ទីប្រឹក្សាទីពីរនៅក្នុងគណៈប្រធានទីមួយបានមានប្រសាសន៍ថា « ដោយព្រោះព្រះអង្គសង្គ្រោះបានរងទុក្ខគ្រប់បែបយ៉ាង និងអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលយើងធ្លាប់មានអារម្មណ៍ ឬមានបទពិសោធន៍ នោះទ្រង់អាចជួយមនុស្សកម្សោយឲ្យប្រែជាខ្លាំងក្លាជាងមុនបាន ។ ទ្រង់បានដកពិសោធន៍អ្វីៗទាំងនេះដោយផ្ទាល់ ។ ទ្រង់ជ្រាបនូវការឈឺចាប់របស់យើង ហើយនឹងយាងទៅជាមួយនឹងយើងសូម្បីតែនៅក្នុងគ្រាយើងជួបទុក្ខលំបាកក៏ដោយ » ។^៥

នោះហើយជាមូលហេតុដែលយើងអាចចាក់គ្រឹះនៃសេចក្តីសង្ឃឹមដ៏មោះមុតរបស់យើងនៅលើទ្រង់ និងនៅលើដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់បាន ។

ប្រធាន រ័សុល អិម ណិលសុន បានមានប្រសាសន៍ថា « ពិភពលោករបស់យើងគឺជាពិភពដែលមានទុទិដ្ឋិនិយម និងលោភលន់—ពិភពមួយដែលគ្មានសេចក្តីសង្ឃឹមលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ឬលើផែនការរបស់ព្រះសម្រាប់សុភមង្គលរបស់មនុស្សលោកឡើយ ។ ហេតុអ្វីបានជាមានការឈ្លោះប្រកែក និងភាពអាប់អួរជាសាកលយ៉ាងដូច្នេះ ? មូលហេតុនោះគឺសាមញ្ញបំផុត ។ ប្រសិនបើគ្មានសេចក្តីសង្ឃឹមនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទទេ នោះក៏គ្មានការទទួលស្គាល់ផែនការដ៏ទេភាពសម្រាប់សេចក្តីប្រោសលោះដល់មនុស្សលោកដែរ ។ បើគ្មានចំណេះដឹងនេះទេ នោះមនុស្សនឹងជឿខុសថា កើតថ្ងៃនេះ ហើយថ្ងៃស្អែកក៏ត្រូវផុតរលត់ទៅ—ថាទំនាក់ទំនងសុភមង្គល និងក្រុមគ្រួសារគឺគ្រាន់តែបណ្តោះអាសន្ន និងមិនសំខាន់តែប៉ុណ្ណោះ » ។^៦

ខ្ញុំរកឃើញសេចក្តីសង្ឃឹម និងការព្យាបាលនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ នៅពេលខ្ញុំទៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធ និងស្តាប់ប្រសាសន៍របស់ព្យាការីដែលនៅរស់ ។ ខ្ញុំរកឃើញការលួងលោម នៅពេលខ្ញុំសិក្សាព្រះគម្ពីរដែលថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីទ្រង់ និងដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ ។ នៅពេលដែលជីវិតរមែងស្លាប់គំរាមគំហែង « សេចក្តីសុខយើងចោល »^៧ សូមងាកទៅរកអ្វីដែលខ្ញុំហៅថា « ការការពារមកពីព្រះគម្ពីរ » ។ ទាំងនេះគឺជាបទគម្ពីរខ្លះដែលខ្ញុំចូលចិត្ត ៖

ព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់

« ទ្រង់នឹងបំផ្លាញសេចក្តីស្លាប់ឲ្យសូន្យបាត់ទៅជាដរាប នោះព្រះអម្ចាស់យេហូវ៉ាទ្រង់នឹងជូតទឹកភ្នែកពីមុខមនុស្សទាំងអស់ » ( អេសាយ ២៥:៨ ) ។
« ទ្រង់បានទ្រាំទ្ររងអស់ទាំងសេចក្ដីឈឺចាប់របស់យើង ហើយបានទទួលផ្ទុកអស់ទាំងសេចក្ដីទុក្ខព្រួយរបស់យើងពិត ។… តែទ្រង់ត្រូវរបួស ដោយព្រោះអំពើរំលងរបស់យើង ក៏ត្រូវវាយជាំ ដោយព្រោះអំពើទុច្ចរិតរបស់យើងទេ ឯការវាយផ្ចាលដែលនាំឲ្យយើងបានជាមេត្រី នោះបានធ្លាក់ទៅលើទ្រង់ ហើយយើងរាល់គ្នាបានប្រោសឲ្យជា ដោយសារស្នាមរំពាត់នៅអង្គទ្រង់ » ( អេសាយ ៥៣:៤–៥ ) ។

ព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី

« អស់អ្នកដែលនឿយព្រួយ ហើយផ្ទុកធ្ងន់អើយ ចូរមកឯខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងឲ្យអ្នករាល់គ្នាឈប់សម្រាក » ( ម៉ាថាយ ១១:២៨ ) ។
« ដោយសារខ្ញុំនៅលោកិយនេះ នោះអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្តីវេទនាមែន ប៉ុន្តែត្រូវសង្ឃឹមឡើង ដ្បិតខ្ញុំបានឈ្នះលោកិយហើយ » ( យ៉ូហាន ១៦:៣៣ ) ។

ព្រះគម្ពីរមរមន

« ហើយទ្រង់នឹងយកដាក់លើរូបអង្គទ្រង់នូវសេចក្តីស្លាប់ ដើម្បីទ្រង់អាចស្រាយចំណងទាំងឡាយនៃសេចក្តីស្លាប់ ដែលចងរាស្រ្តទ្រង់ ហើយទ្រង់នឹងដាក់លើរូបអង្គទ្រង់នូវជំងឺឈឺចាប់របស់ពួកគេ ដើម្បីឲ្យព្រះហឫទ័យទ្រង់បានពោរពេញទៅដោយសេចក្តីមេត្តាករុណា ស្របតាមសាច់ឈាម ដើម្បីទ្រង់អាចដឹងស្របតាមសាច់ឈាមថាតើត្រូវជួយរាស្ត្រទ្រង់បែបណាតាមជំងឺរបស់គេ » ( អាលម៉ា ៧:១២ ) ។
« ហើយតើអ្វីទៅដែលអ្នករាល់គ្នាសង្ឃឹមចង់បាន ? មើលចុះ ខ្ញុំប្រាប់អ្នកថា អ្នករាល់គ្នានឹងមានសេចក្តីសង្ឃឹម តាមរយៈដង្វាយធួននៃព្រះគ្រីស្ទ និងអំណាចនៃដំណើររស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់ ដើម្បីឲ្យបានប្រោសឲ្យមានជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ហើយនេះក៏មកពីសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នកដល់ទ្រង់ ស្របតាមពាក្យសន្យា » ( មរ៉ូណៃ ៧:៤១ ) ។

គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា

« ហេតុដូច្នោះហើយ ចូរសង្ឃឹមឡើង ហើយចូរកុំខ្លាចឡើយ ដ្បិតយើងជាព្រះអម្ចាស់ គង់នៅជាមួយនឹងអ្នក ហើយនឹងឈរនៅក្បែរអ្នក ហើយអ្នកនឹងថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីយើង គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ថាយើងជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់នៅ ថាយើងគង់នៅតាំងពីដើម ហើយយើងនៅឥឡូវនេះ ហើយថាយើងត្រូវយាងមកទៀត » ( គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ៦៨:៦ ) ។
« ហេតុដូច្នោះហើយ ចូរកុំខ្លាចទោះជាដល់ការស្លាប់ក៏ដោយ ដ្បិតនៅក្នុងពិភពលោកនេះ អំណររបស់អ្នកពុំបានពោរពេញទេ ប៉ុន្តែនៅក្នុងយើង ទើបអំណររបស់អ្នកបានពោរពេញ » ( គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១០១:៣៦ ) ។

នៅក្នុងប្រសាសន៍របស់ប្រធាន ប៊យដ៍ ឃេ ផាកកឺ ( ឆ្នាំ ១៩២៤–២០១៥) នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានមានប្រសាសន៍ថា ទាំងនេះ និងខ្សែនៃខគម្ពីរផ្សេងទៀតធ្វើទីបន្ទាល់ឲ្យ « សេចក្តីសន្យានៃដង្វាយធួនរបស់ព្រះគ្រីស្ទ »^៨ ។

ការអង្វររបស់ព្យាការី

រូបភាព

ប្រធាន រ័សុល អិម ណិលសុន

នៅពេលយើងយល់អំពីតួនាទីដ៏សំខាន់ដែលព្រះអង្គសង្រ្គោះមាននៅក្នុងសុភមង្គលរបស់យើងនាពេលឥឡូវនេះ និងក្នុងពិភពខាងមុខ នោះយើងយល់ពីមូលហេតុដែលប្រធានណិលសុន អង្វរ យើងឲ្យដាក់ទ្រង់ជាគ្រឹះខាងវិញ្ញាណនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង ៖

« ខ្ញុំសូមអង្វរបងប្អូន សូមឲ្យមានពេលវេលាសម្រាប់ព្រះអម្ចាស់ ! សូមធ្វើឲ្យគ្រឹះខាងវិញ្ញាណផ្ទាល់ខ្លួនរបស់បងប្អូនរឹងមាំ ហើយអាចទប់ទល់នឹងការសាកល្បង តាមរយៈការធ្វើនូវរឿងទាំងឡាយដែលអនុញ្ញាតឲ្យព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធគង់នៅជាមួយបងប្អូន ជានិច្ច » ។ ប្រធាន ណិលសុន បានបន្ថែមទៀតថា ការមានពេលវេលាសម្រាប់ព្រះអម្ចាស់ រួមបញ្ចូលទាំងការធ្វើឲ្យមាន « ពេលសម្រាប់ព្រះអម្ចាស់នៅក្នុងព្រះដំណាក់របស់ទ្រង់ផងដែរ » តាមរយៈការបម្រើ និងការថ្វាយបង្គំនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។^៩

« ចំពោះបងប្អូនម្នាក់ៗដែលបានធ្វើសេចក្ដីសញ្ញាក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ខ្ញុំសូមអង្វរបងប្អូនឲ្យខិតខំខ្នះខ្នែង—ប្រកបដោយការអធិស្ឋាន និងដោយខ្ជាប់ខ្ជួន—ដើម្បីយល់ដឹងពីសេចក្ដីសញ្ញា និងពិធីបរិសុទ្ធទាំងឡាយក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។ …

… នៅពេលភាពចលាចលណាមួយកើតឡើងក្នុងជីវិតរបស់បងប្អូន កន្លែងដែលមានសុវត្ថិភាពបំផុតដើម្បីមាន ជីវិតខាងវិញ្ញាណ គឺការរស់នៅ តាម សេចក្ដីសញ្ញានៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធរបស់បងប្អូន !

សូមជឿខ្ញុំចុះនៅពេលខ្ញុំនិយាយថា គ្រឹះខាងវិញ្ញាណរបស់បងប្អូនត្រូវបានសង់យ៉ាងរឹងមាំលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នោះបងប្អូន មិនត្រូវភ័យខ្លាចឡើយ » ។^១០

ឆ្លាក់នៅលើព្រះហស្តរបស់ទ្រង់

តើមានអ្វីបានកើតឡើងចំពោះ អាន ខាធើរីន និងកូនប្រុសរបស់គាត់ អេនឌ្រូ ? តើពួកគេបានអស់សង្ឃឹម ហើយត្រឡប់ទៅប្រទេសដាណឺម៉ាកវិញបន្ទាប់ពីការធ្វើដំណើររយៈពេលប្រាំមួយសប្តាហ៍ដ៏សោកសៅរបស់ពួកគេទៅកាន់ទីក្រុងញូវយ៉កដែរឬទេ ? អត់ទេ ។ ដោយពឹងផ្អែកទៅលើទីបន្ទាល់របស់ពួកគេអំពីព្រះអង្គសង្រ្គោះ និងផែនការនៃសេចក្តីសង្រ្គោះ និងការជឿទុកចិត្តលើព្រះ នោះពួកគេបន្តទៅមុខដោយអង់អាចក្លាហាននៅលើរទេះភ្លើង កប៉ាល់ប្រើចំហាយទឹក និងតាមរទេះ ។ ពួកគេបានទៅដល់ជ្រលងភ្នំសលត៍ លេក នៅថ្ងៃទី ៣ ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ ១៨៦២ ហើយបានចូលរួមក្នុងការស្ថាបនាស៊ីយ៉ូន ។

ពួកគាត់បានតាំងលំនៅក្នុងក្រុងអេប្រាអិម រដ្ឋយូថាហ៍ ដែលជាកន្លែង អេនឌ្រូ បានរៀបការ និងចាប់ផ្តើមគ្រួសារមួយ ។ ក្រោយមក អេនឌ្រូ បាននាំគ្រួសាររបស់គាត់ រួមទាំងម្តាយរបស់គាត់ផងដែរ ដើម្បីទៅរស់នៅទីក្រុងលីហៃ រដ្ឋយូថាហ៍ ដែលជាកន្លែងដែលគាត់បានក្លាយទៅជាកសិករ ជាធនាគារិក និងជាអភិបាលក្រុងដ៏ជោគជ័យម្នាក់ ។ គាត់បានបម្រើបេសកកម្មរយៈពេលបីឆ្នាំនៅក្នុងប្រទេសកំណើតរបស់គាត់ ធ្វើការបម្រើនៅក្នុងគណៈប៊ីស្សពអស់ជាងពីរទសវត្សរ៍ និងនៅក្នុងក្រុមប្រឹក្សាជាន់ខ្ពស់ ឬក្នុងកូរ៉ុមសង្ឃជាន់ខ្ពស់អស់ជាងបីទសវត្សរ៍ ។ កូនប្រុសបីនាក់របស់គាត់បានបម្រើបេសកកម្មនៅប្រទេសដាណឺម៉ាក និងប្រទេសន័រវែស ។

ដោយមានកែវភ្នែកនៃជីវិតរមែងស្លាប់នេះ យើងមិនអាចមើលឃើញទីបញ្ចប់ដ៏រុងរឿងចេញពីការចាប់ផ្ដើមដ៏វេទនានោះទេ ។ ប៉ុន្តែដោយមានសេចក្ដីជំនឿលើព្រះគ្រីស្ទ យើងអាចមើលទៅអនាគតដោយមានសេចក្តីសង្ឃឹមបាន ។ ហើយយើងអាចតោងជាប់ទៅនឹងសេចក្តីសន្យាដែលថា ព្រះអម្ចាស់ចងចាំ និងប្រទានរង្វាន់ដល់ពួកបរិសុទ្ធដ៏ស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់ ដោយរួមមានទាំង យ៉េនស៍, អាន ខាធើរីន និងអេនឌ្រូ ផងដែរ ។ ព្រះអម្ចាស់បានចងចាំពួកគេ ហើយទ្រង់ក៏ចងចាំយើងផងដែរ ។ ទ្រង់បានសន្យា ៖

« ប៉ុន្តែយើងមិនដែលភ្លេចឯងឡើយ ។

« មើលយើងបានចារឹកឯងទុកនៅផ្ទៃបាតដៃរបស់យើងហើយ » ( អេសាយ ៤៩:១៥–១៦ ) ។