« ទុកឲ្យព្រះអម្ចាស់ដឹកនាំជីវិតរបស់បងប្អូន » លីអាហូណា ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ ២០២២ ។
យុវមជ្ឈិមវ័យ
ទុកឲ្យព្រះអម្ចាស់ដឹកនាំជីវិតរបស់បងប្អូន
ខ្ញុំមិនបានដឹងថា តើលទ្ធផលនៃទង្វើរបស់ខ្ញុំនឹងទៅជាយ៉ាងណានោះទេ ប៉ុន្តែនៅពេលខ្ញុំធ្វើសកម្មភាពដោយសេចក្តីជំនឿ នោះព្រះអម្ចាស់បានប្រទានពរដល់ខ្ញុំ ។
រយៈពេលដែលខ្ញុំធំដឹងក្ដីឡើង គ្រួសាររបស់ខ្ញុំមិនសូវនិយាយ ឬគោរពសាសនាប៉ុន្មាននោះទេ—ទោះបីជាឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំធ្លាប់ជឿយ៉ាងមុតមាំលើសាសនាស្ទើរតែមួយជីវិតរបស់ពួកគាត់ក៏ដោយ ប៉ុន្តែដោយសាររោគវិនិច្ឆ័យដ៏ធ្ងន់ធ្ងររបស់ឪពុកខ្ញុំ ព្រមទាំងការសាកល្បងផ្សេងៗទៀត វាបានធ្វើឲ្យពួកគាត់ចាកចេញពីសាសនាដែលពួកគាត់បានធំឡើង ។ ខ្ញុំមានអាយុ ៤ ឆ្នាំនៅពេលដែលឪពុកខ្ញុំស្លាប់ដោយសារជំងឺមហារីក ហើយក៏ជាកូនពៅក្នុងចំណោមកូន ១៣ នាក់ផងដែរ ហើយម្តាយមេម៉ាយរបស់ខ្ញុំមិនអាចជឿថា ព្រះទុកឲ្យមានរឿងបែបនេះកើតឡើងចំពោះគ្រួសាររបស់យើងនោះទេ ។
ប៉ុន្តែនៅពេលខ្ញុំអាយុ ១៤ ឆ្នាំ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាដូចជាខ្វះអ្វីម៉្យាងនៅក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំឆ្ងល់ថាតើខ្ញុំមានគោលបំណងធំជាងនេះដែលខ្ញុំមិនបានដឹងមែនទេ ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ដូចជាព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធថា « ខ្ញុំមានគំនិត គិតពិចារណាដ៏ជ្រាលជ្រៅ ហើយមានចិត្តខ្វល់ខ្វាយជាខ្លាំង » ( យ៉ូសែប ស៊្មីធ—ប្រវត្តិ ១:៨ ) ។ ទោះបីជាខ្ញុំមិនដែលស្គាល់ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធនៅពេលនោះក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមស្វែងរកអ្វីមួយស្រដៀងនឹងលោកដែរ ពេលខ្ញុំចូលរួមព្រះវិហារជាច្រើនដោយសង្ឃឹមថា ខ្ញុំនឹងរកឃើញនូវសេចក្ដីពិត ។
ហើយខ្ញុំបានរកឃើញពិតមែន គឺថ្ងៃមួយពេលដែលខ្ញុំឃើញយុវជនពីរនាក់ពាក់អាវធំទៅផ្ទះអ្នកជិតខាងរបស់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំចង់ដឹង ហើយបានសួរទៅពួកគេថា តើខ្ញុំអាចចូលរួមក្នុងការណាត់ជួបរបស់ពួកគេបានឬអត់ ។ ក្រោយពីទទួលបានការអនុញ្ញាតរបស់ម្តាយខ្ញុំ ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមរៀនជាមួយអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា ហើយទីបំផុតបានចូលជាសមាជិកសាសនាចក្រ ។
ការចូលជាសមាជិកសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ បានជួយខ្ញុំឲ្យរកឃើញគោលបំណងរបស់ខ្ញុំ ជាពិសេសនៅក្នុងវ័យយុវមជ្ឈិមវ័យរបស់ខ្ញុំ នៅពេលដែលខ្ញុំត្រូវធ្វើការសម្រចចិត្តជាច្រើនដែលមនុស្សនៅជុំវិញខ្លួនខ្ញុំមិនយល់ស្របជាមួយនឹងខ្ញុំ ។ ប៉ុន្តែទោះបីជាខ្ញុំមានគោលបំណង និងទិសដៅមួយក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំមិនប្រាកដថាអ្វីៗនឹងដំណើរការទៅដោយរបៀបណានោះដែរ ។
ប៉ុន្តែនៅពេលខ្ញុំប្រឈមមុខនឹងភាពមិនច្បាស់ ភាពមិនប្រាកដប្រជា និងការផ្លាស់ប្តូរជាច្រើន នោះការណែនាំរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌គឺមិនប្រែប្រួលឡើយ នៅពេលខ្ញុំងាកទៅរកទ្រង់ ។ ខ្ញុំបានរៀននូវរបៀបមួយចំនួនដើម្បីពឹងផ្អែកទៅលើទ្រង់ និងទៅលើសេចក្តីជំនឿរបស់ខ្ញុំ ដែលបានជួយខ្ញុំឲ្យឈានទៅមុខ ហើយបន្តស្វែងរកគោលបំណងរបស់ខ្ញុំ ។
ឆ្ពោះទៅមុខដោយមានបេសកកម្មមួយ
នៅក្នុងវ័យដែលមិត្តភក្តិខ្ញុំភាគច្រើនរៀបចំទៅរៀននៅមហាវិទ្យាល័យ ខ្ញុំកំពុងស្វែងយល់ពីរបៀបដែលខ្ញុំអាចចេញបេសកកម្ម ។ នៅប្រទេសឈីលី មនុស្សគ្រប់គ្នាត្រូវប្រលងពីមុនពួកគេអាចចូលរៀននៅក្នុងសាកលវិទ្យាល័យបាន ។ គេប្រលងតែម្តងគត់ក្នុងមួយឆ្នាំ ដូច្នេះប្រសិនបើខ្ញុំចេញបេសកកម្ម ខ្ញុំមិនត្រឹមតែពន្យារពេល ២ ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែត្រូវរងចាំមួយឆ្នាំទៀតទើបអាចចូលរៀនបាន ។
គ្រួសាររបស់ខ្ញុំ ជាពិសេសម្ដាយរបស់ខ្ញុំបានជំទាស់ទៅនឹងការចេញបេសកកម្មនេះ ។ វាសំខាន់សម្រាប់គាត់ណាស់ដែលខ្ញុំទៅរៀននៅមហាវិទ្យាល័យ ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានជឿថា ព្រះអម្ចាស់នឹងជួយខ្ញុំឲ្យធ្វើអ្វីដែលចាំបាច់ ដូច្នេះទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមរៀបចំខ្លួនដោយមានការអធិស្ឋានដែរ ។
នៅពេលប៊ីស្សពរបស់ខ្ញុំមកផ្ទះរបស់ខ្ញុំព្រមជាមួយឯកសារបេសកកម្មដែលខ្ញុំបានបំពេញរួចរាល់ហើយ ហើយបានសូមហត្ថលេខាពីម្តាយខ្ញុំ នោះម្ដាយខ្ញុំបានមានការភ្ញាក់ផ្អើល ដែលខ្ញុំមិនបានជម្រាបគាត់ថា ខ្ញុំបានបន្តធ្វើកិច្ចការនោះ ។ ការណ៍នេះត្រូវការការជឿជាក់បន្តិច ប៉ុន្តែព្រះអម្ចាស់បានបន្ទន់ចិត្តគាត់ ហើយជួយគាត់ឲ្យយល់ថា ខ្ញុំចង់ទៅបម្រើបេសកកម្ម ។
ដំណឹងល្អបានផ្តល់ឲ្យខ្ញុំនូវការធានាមួយថា ខ្ញុំកំពុងធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ ប៉ុន្តែវាសម្រេចទៅបានដោយការឆ្ពោះទៅមុខមួយជំហានម្តងៗដោយមានសេចក្ដីជំនឿ—ទោះបីជាខ្ញុំមានចម្ងល់ និងភាពមិនច្បាស់លាស់ជាច្រើនប៉ុណ្ណាក្ដី—ទើបខ្ញុំបន្តរីកចម្រើនបាន ។
ការធ្វើតាមវិវរណៈមួយហើយមួយទៀត
ការត្រឡប់មកផ្ទះវិញពីបេសកកម្មរបស់ខ្ញុំក៏មានន័យថា ការត្រឡប់ទៅរកភាពមិនប្រាកដប្រជាផងដែរ ។ នៅពេលខ្ញុំស្វែងរកការណែនាំពីព្រះវរបិតាសួគ៌តាមរយៈការអធិស្ឋាន និងការតមអាហារ ខ្ញុំបានទទួលវិវរណៈថា ខ្ញុំត្រូវផ្លាស់ទៅនៅសហរដ្ឋអាមេរិក ហើយចូលរៀននៅសាកលវិទ្យាល័យ ព្រិកហាំ យ៉ង់ ដែលកិច្ចការនោះហាក់ដូចជាមិនអាចទៅរួចនោះទេ ។
ខ្ញុំបានធ្វើដោយអស់ពីសមត្ថភាព ហើយធ្វើជំហានបន្ទាប់ដ៏ល្អបំផុត ។ ពេលខ្លះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ដូចជាខ្ញុំមិនរីកចម្រើនទៅណាសោះ—ខ្ញុំបានធ្វើការដោយអស់ពីលទ្ធភាព ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនដឹងប្រាកដថា ការខិតខំរបស់ខ្ញុំនឹងជួយខ្ញុំឲ្យសម្រេចគោលដៅរបស់ខ្ញុំដែរឬអត់នោះទេ ។ ប៉ុន្តែ គោលដៅចម្បងរបស់ខ្ញុំគឺធ្វើតាមអ្វីដែលព្រះអម្ចាស់សព្វព្រះទ័យឲ្យខ្ញុំធ្វើ ហើយគោលដៅនោះមានតម្លៃចំពោះខ្ញុំ ។
នៅពេលដែលខ្ញុំបានខិតខំប្រឹងប្រែងធ្វើការទាំងនោះ មានថ្ងៃមួយ ខ្ញុំទទួលបានការបំផុសគំនិតឲ្យទាក់ទងទៅមិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំដែលត្រឡប់មកពីសហរដ្ឋអាមេរិកវិញ ហើយកំពុងរស់នៅក្នុងស្រុកកំណើតជាមួយខ្ញុំ ។ ខ្ញុំមិនដឹងរឿងគ្រប់យ៉ាងនឹងទៅជាបែបណានោះទេនៅពេលនោះ—ខ្ញុំបានស្វែងរកជំនួយតាមធម្មតា ពីព្រោះព្រះវិញ្ញាណបានដឹកនាំខ្ញុំឲ្យធ្វើដូច្នោះ—ប៉ុន្តែមិត្តរបស់ខ្ញុំ និងឪពុករបស់គាត់បានក្លាយជាឧបករណ៍ក្នុងការជួយខ្ញុំឲ្យដឹងពីអ្វីដែលត្រូវធ្វើដើម្បីដាក់ពាក្យចូលរៀន និងទទួលបានទិដ្ឋាការដែលខ្ញុំត្រូវការដើម្បីសិក្សានៅសាកលវិទ្យាល័យ ប៊ី.វាយ.យូ. ។ ដោយមានជំនួយពីពួកគាត់ និងដោយមានការលះបង់យ៉ាងច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់ពីម្តាយរបស់ខ្ញុំដើម្បីបង់ថ្លៃធ្វើដំណើររបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានទៅដល់ទីនោះ ។ វាគឺជាអព្ភូតហេតុមួយ ។
ជីវិតរបស់ខ្ញុំបានបន្តរីកចម្រើនតាមរបៀបដូចគ្នានេះដែរ ។ ខ្ញុំបានខិតខំឲ្យអស់ពីលទ្ធភាពរបស់ខ្ញុំ ហើយបន្ទាប់មកទទួលការបំផុសគំនិតម្តងមួយៗ សម្រាប់អ្វីដែលខ្ញុំត្រូវធ្វើបន្ទាប់ ។ ដោយមធ្យោបាយនោះហើយ ខ្ញុំបានធ្វើការនៅមជ្ឈមណ្ឌលបំពាក់បំប៉នអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា បានមានកម្រៃដើម្បីបង់ថ្លៃសិក្សារបស់ខ្ញុំ បានសម្រេចចិត្តរើសជំនាញសិក្សា ទីបំផុតបានបញ្ចប់ការសិក្សា ហើយបានរៀបការ ។
ចម្លើយដែលខ្ញុំបានទទួលមិនតែងតែមកភ្លាមៗនោះទេ ហើយខ្ញុំក៏មិនដែលទទួលបាននូវផែនការលម្អិតដ៏ឥតខ្ចោះនោះដែរ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានទទួលការធានាថា ព្រះអម្ចាស់សព្វព្រះទ័យនឹងទិសដៅដែលខ្ញុំឆ្ពោះទៅនោះ ។
នៅពេលវិវរណៈមិនសមហេតុផល
ពីរបីឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំបានរៀនអំពីការលះបង់ដ៏សំខាន់ដើម្បីរស់នៅតាមដំណឹល្អ ។ ប្រសិនបើយើងចង់ឲ្យព្រះអម្ចាស់ប្រទានឲ្យយើងនូវគោលបំណង និងទិសដៅ នោះយើងត្រូវតែហ៊ានទទួលយកនូវទិសដៅនោះ ។
ក្រោយពីរៀនចប់ អ្វីៗមិនបានដំណើរការទៅតាមផែនការជាមួយក្រុមហ៊ុនដែលខ្ញុំកំពុងធ្វើការឲ្យនោះទេ ដូច្នេះហើយភរិយារបស់ខ្ញុំ និងខ្ញុំមានជម្រើសពីរ ៖ បន្តនៅសហរដ្ឋអាមេរិកទៀត ឬត្រឡប់ទៅប្រទេសឈីលីវិញ ។ យើងទាំងពីរនាក់មានអារម្មណ៍ថា យើងត្រូវត្រឡប់ទៅប្រទេសឈីលីវិញ ។ វាប្រហែលជាធម្មតាក្នុងការចង់ត្រឡប់ទៅស្រុកកំណើតវិញ ប៉ុន្តែពេលនេះគឺចំពេលដ៏លំបាកបំផុតមួយ ។ នៅប្រទេសឈីលីមិនសូវមានការងារធ្វើទេ ។ ខ្ញុំពិបាកលក់ផ្ទះរបស់យើង ។ ផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុ និងផ្នែកដឹកញ្ជូន វាមិនមែនជារឿងងាយស្រួលធ្វើនោះទេ សូម្បីតែក្រុមគ្រួសាររបស់យើងក៏គិតថាយើងមិនឈ្លាសវៃដែរ ។
តើយើងត្រូវធ្វើយ៉ាងម៉េចនៅពេលដែលវិវរណៈផ្ទុយទៅនឹងភាពជាក់ស្តែងនោះ ? ទោះបីវាពិបាកក៏ដោយ ខ្ញុំ និងភរិយារបស់ខ្ញុំបានដឹងថាត្រូវធ្វើយ៉ាងណា ។ យើងបានរំឭកខ្លួនឯងថា ដំណឹងល្អបាននាំយើងមកដល់ចំណុចនេះ ។ បើគ្មានព្រះអម្ចាស់ទេ នោះខ្ញុំមិនអាចមានការបំផុសគំនិតដែលបានជួយខ្ញុំឲ្យបម្រើបេសកកម្ម ទទួលបានការអប់រំរបស់ខ្ញុំ និងបានជួបភរិយារបស់ខ្ញុំនោះទេ ។ យើងគ្រាន់តែត្រូវជឿជាក់ថា ទោះជាមានហេតុផលអ្វីក៏ដោយ ប្រទេសឈីលីត្រូវការយើងនៅទីនោះ ។
យើងបានទុកផ្ទះរបស់យើងទៅឲ្យប៊ីស្សពរបស់យើង ដើម្បីអាចជួលវារហូតដល់គាត់អាចលក់វាបាន ហើយយើងបានរើចេញទៅ ។ វាគឺជាការពិបាក ប៉ុន្តែយើងទទួលបាននូវពរជ័យ និងអព្ភូតហេតុជាច្រើន នៅពេលយើងធ្វើតាមការហៅរបស់ព្រះអម្ចាស់ ។ ព្រះអម្ចាស់ដឹងពីកន្លែងដែលត្រូវការយើង និងកន្លែងដែលយើងអាចបម្រើតាមព្រះរាជបំណងរបស់ទ្រង់បានប្រសើរបំផុត ហើយទ្រង់នឹងប្រទានពរដល់យើងសម្រាប់ការគោរពប្រតិបត្តិរបស់យើង ។
ការស្វែងរកដំណោះស្រាយជាមួយនឹងព្រះអម្ចាស់
ខ្ញុំសង្ឃឹមថា យុវមជ្ឈិមវ័យសព្វថ្ងៃនេះនឹងធ្វើតាមគំរូបងប្រុសរបស់យ៉ារេឌ ។ ថ្វីបើពួកសាសន៍យ៉ារេឌបានដឹងថា ពួកគេត្រូវធ្វើដំណើរទៅកាន់ដែនដីសន្យាក៏ដោយ ក៏ពួកគេមិនច្បាស់ដែរថា ពួកគេត្រូវទៅទីនោះដោយរបៀបណានោះទេ ។ នៅពេលដែលបងរបស់យ៉ារេឌ « បានអំពាវនាវដល់ព្រះនាមនៃព្រះអម្ចាស់ » ( អេធើរ ២:១៥ ) ទ្រង់បានប្រទានដល់លោកនូវដំណោះស្រាយមួយចំនួន ។ ព្រះអម្ចាស់បានមានបន្ទូលទៅលោកឲ្យសាងសង់ភេត្រា ហើយប្រទានការណែនាំដល់លោកពីរបៀបដើម្បីឲ្យមានខ្យល់នៅក្នុងភេត្រាទាំងនោះ ។
ប៉ុន្តែបន្ទាប់មកព្រះអម្ចាស់បានសួរទៅបងប្រុសរបស់យ៉ារេឌនូវសំណួរនេះ « តើអ្នកចង់ឲ្យយើងធ្វើអ្វី ដើម្បីឲ្យអ្នកមានពន្លឺនៅក្នុងភេត្រាទាំងឡាយរបស់អ្នក ? » ( អេធើរ ២:២៣ ) ។ ជំនួសឲ្យការប្រាប់ទៅបងប្រុសរបស់យ៉ារេឌឲ្យច្បាស់ពីអ្វីដែលត្រូវធ្វើ ព្រះអម្ចាស់បានបង្គាប់លោកឲ្យទៅរកដំណោះស្រាយដោយខ្លួនឯង ។
នោះគឺជាអ្វីដែលបានកើតឡើងនៅក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ ។ ពេលខ្លះព្រះអម្ចាស់ប្រទានដល់ខ្ញុំនូវការណែនាំច្បាស់ៗ ។ ពេលខ្លះទៀត ទ្រង់រង់ចាំឲ្យខ្ញុំមករកទ្រង់ដោយមានគំនិតខ្ញុំផ្ទាល់ ។ ប៉ុន្តែទោះតាមរបៀបណាក៏ដោយ វាសំខាន់ណាស់ដែលខ្ញុំមានទ្រង់នៅក្នុងដំណើរនោះ ។ ការតមអាហារ ការអធិស្ឋាន និងការប្រឹក្សាជាមួយព្រះអម្ចាស់គឺជាជំហានចាំបាច់សម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នា ដែលកំពុងធ្វើការសម្រេចចិត្តអំពីជីវិតរបស់ពួកគេ ។
សម្រាប់យុវមជ្ឈិមវ័យទាំងឡាយដែលកំពុងខិតខំពង្រីកគោលបំណង ខ្ញុំសូមផ្តល់ដំបូន្មាននេះ ៖ សូមងាកទៅរកព្រះអម្ចាស់ដើម្បីទទួលបានវិវរណៈផ្ទាល់ខ្លួន ។ សូមមើលពររបស់លោកអយ្យកោរបស់បងប្អូនឡើងវិញឲ្យបានញឹកញាប់ ។ ហើយសុខចិត្តលះបង់អ្វីដែលមិនសូវសំខាន់នៅក្នុងជីវិតរបស់បងប្អូន ប្រសិនបើព្រះអម្ចាស់មានព្រះបន្ទូលមកបងប្អូនថា ទ្រង់មានគោលបំណងធំជាងនេះសម្រាប់បងប្អូននោះ ។
ខ្ញុំស្រឡាញ់ព្រះអម្ចាស់ ។ ដំណឹងល្អគឺជាអ្វីៗទាំងអស់សម្រាប់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំដឹងថា ព្រះអម្ចាស់មើលឃើញនូវសក្តានុភាពរបស់បងប្អូន ហើយសព្វព្រះទ័យជួយបងប្អូនឲ្យសម្រេចបាននូវគោលបំណងដ៏ទេវភាពរបស់បងប្អូន ។