« ភាពស្រស់ស្អាតនៃការមានវ័យចំណាស់ » លីអាហូណា ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ ២០២២ ។
ចម្រើនវ័យដោយស្មោះត្រង់
ភាពស្រស់ស្អាតនៃការមានវ័យចំណាស់
ខ្ញុំសុខចិត្តមានមុខជ្រួញដោយសារស្នាមសើច និងទឹកភ្នែក ។
កាលនៅក្មេង ខ្ញុំចាំថាបានមើលទៅស្នាមជ្រួញលើថ្ពាល់របស់លោកយាយខ្ញុំ ។ ស្នាមជ្រួញនៅចុងកន្ទុយភ្នែករបស់គាត់ និងស្នាមជ្រួញតូចៗនៅតាមបបូរមាត់ខាងលើរបស់គាត់ផងដែរ ។ ខ្ញុំបានសួរទៅលោកយាយពីរបៀបកុំឲ្យមានស្នាមជ្រួញទាំងនោះ ។
លោកយាយបានមានប្រសានសន៍ថា « កុំញញឹម ។ ហើយកុំយំ » ។
ខ្ញុំបានធ្វើតាមពាក្យលោកយាយ—អស់ពេញមួយថ្ងៃ ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំបានឈប់ធ្វើ ។ តើមាននរណាម្នាក់ដែលអាចរស់នៅដោយមិនសើច ឬយំបាននោះ ? ខ្ញុំសុខចិត្តមានមុខជ្រួញដោយសារស្នាមសើច និងទឹកភ្នែកវិញ ។
នៅក្នុងព្រះគម្ពីរមរមន លីហៃបានបង្រៀនកូនប្រុសរបស់លោក យ៉ាកុបថា យើងនៅក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់នេះដើម្បីមានអំណរ ( សូមមើល នីហ្វៃទី២ ២:២៥ ) ។ ប៉ុន្តែលោកក៏បានបង្រៀនផងដែរថាដើម្បីស្គាល់អំណរ យើងត្រូវដកពិសោធន៍នូវទុក្ខព្រួយសិន ( សូមមើល នីហ្វៃទី២ ២:២២–២៣ ) ។ ខ្ញុំបានមើលឃើញភស្តុតាងទាំងសេចក្តីអំណរ និងទុក្ខព្រួយ ដូចដែលវាបានឆ្លាក់នៅលើផ្ទៃមុខអ្នកទាំងឡាយដែលបានរស់នៅ ។ ផ្ទៃមុខរបស់ពួកគេផ្ទុកទៅដោយរឿងរ៉ាវនៃជីវិតរបស់ពួកគេ ។
ខ្ញុំយល់ស្របជាមួយបុគ្គលដែលបាននិយាយថា « ភាពស្រស់ស្អាតរបស់មនុស្សចាស់គឺជាស្នាដៃសិល្បៈ » ។១ មនុស្សមួយចំនួនអភិវឌ្ឍចរិតលក្ខណៈទៅតាមវ័យដែលធ្វើឲ្យពួកគាត់ក្លាយជាមនុស្សដ៏អស្ចារ្យ ។ ជាឧទាហរណ៍ ខ្ញុំបានមើលទៅកែវភ្នែករបស់អ្នកធ្វើការនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធដែលមានសក់ស ស្លៀកពាក់ស ហើយបានប៉ះដោយពន្លឺដ៏អស្ចារ្យដែលចាំងចេញពីកែវភ្នែករបស់ពួកគាត់ ហើយបំភ្លឺនៅលើទឹកមុខដ៏ញញឹមរបស់ពួកគាត់ ។
ឥឡូវពេលខ្ញុំក្លាយជាស្ត្រីចំណាស់ម្នាក់ នោះខ្ញុំរៀនថាមានអំណរមួយចំនួន ពេលយើងមានវ័យចំណាស់ ។ ឧទាហរណ៍ ខ្ញុំកាន់តែមានទំនុកចិត្តលើរាងកាយរបស់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំមានអំណរគុណជាខ្លាំងដែលរាងកាយខ្ញុំនៅតែធ្វើការបាននៅឡើយ ! ខ្ញុំប្រហែលជាដើរ និងនិយាយកាន់តែយឺតទៅៗជាងពេលមុន ។ ភ្លៅរបស់ខ្ញុំរាងធំជាងមុនបន្តិច ហើយដើមដៃរបស់ខ្ញុំកាន់តែជ្រាយជាងមុន ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំក៏គិតថា ការប៉ះរបស់របរអ្វីក៏កាន់តែថ្នមជាងមុនផងដែរ ។
ខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំនៅតែអាចបន្តរីកចម្រើន និងរៀនសូត្របានដដែល ថា « គោលការណ៍នៃបញ្ញាណាក៏ដោយ ដែលយើងបាននៅក្នុងជីវិតនេះ នោះនឹងនៅជាប់នឹងយើងក្នុងដំណើររស់ឡើងវិញ » ( គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១៣០:១៨ ) ។ ហេតុដូច្នោះហើយ ខ្ញុំទន្ទឹងរង់ចាំមេរៀនដែលខ្ញុំនៅតែអាចរៀនបាន ។ អ្វីដែលលើសពីនេះទៅទៀតនោះ គឺខ្ញុំអាចជួយអ្នកដទៃបាន—ដូចជាចៅៗរបស់ខ្ញុំ—ឲ្យរៀនពីរឿងរ៉ាវទាំងឡាយនៅក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំដែលខ្ញុំអាចចែកចាយជាមួយពួកគេ ។
បានថតដោយតួសម្តែង
ស្វាមីខ្ញុំ និងខ្ញុំកាន់តែអាចទទួលយកគ្នាទៅវិញទៅមកបាន ហើយកាន់តែដឹងថាយើងនៅតែអាចរៀន និងរីកចម្រើនជាមួយគ្នាបានផងដែរ ។ ចំណងអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់យើងកាន់តែល្អប្រសើរឡើងដោយសារតែព្យុះភ្លៀងទាំងឡាយដែលយើងបានដើរឆ្លងជាមួយគ្នា ។ កូនៗរបស់យើងធំឡើង ពេលខ្លះពួកគេធ្វើឲ្យយើងមានមោទនភាព ឬពេលខ្លះពួកគេធ្វើឲ្យយើងព្រួយបារម្ភ ។ ចៅៗពិតជានាំមកនូវសេចក្ដីអំណរ និងសេចក្តីរីករាយមែន ។
ហើយការកាន់តែមានវ័យចំណាស់ក៏ធ្វើឲ្យដឹងផងដែរថា ជីវិតរមែងស្លាប់នេះមិនឋិតថេរនោះទេ ។ ឥឡូវនេះគឺជាពេលដើម្បីធ្វើរឿងទាំងនោះដែលខ្ញុំចង់ធ្វើហើយ ។ បើមិនធ្វើឥឡូវនេះទេ អ៊ីចឹងពេលណាទៅ ? « មើលចុះ ពេលវេលានៃជីវិតនេះ គឺជាពេលវេលាសម្រាប់ឲ្យមនុស្សប្រព្រឹត្តការងារទាំងឡាយរបស់ខ្លួន » ( អាលម៉ា ៣៤:៣២ ) ។ សង្ឃឹមថា ដោយសារវ័យកាន់តែចាស់ យើងដឹងថា នេះគឺជាពេលវេលាដើម្បីនិយាយអ្វីដែលមិនទាន់បាននិយាយ ព្យាបាលទំនាក់ទំនង ហើយសម្រេចគោលដៅដែលនៅសេសសល់ទាំងប៉ុន្មាន ។
ពេលខ្ញុំកាន់តែចាស់ឡើង ខ្ញុំគិតអំពីកេរដំណែលដែលខ្ញុំនឹងបន្សល់ទុកឲ្យកូនចៅរបស់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថាផ្នែកមួយនៃកេរដំណែលនោះ នឹងជាការទទួលបាននូវប្រាជ្ញា កាលដែលខ្ញុំបានដកពិសោធន៍នូវអំណរ និងទុក្ខព្រួយ ។ ហើយដោយសារមូលហេតុនោះ ខ្ញុំបានរកឃើញភាពស្រស់ស្អាតនៃការមានវ័យចំណាស់ ។
អ្នកនិពន្ធរស់នៅរដ្ឋកាលីហ្វូញ៉ា ស.រ.អា. ។