« អែលឌើរ អ៊ែសរ៉ា ថាហ្វ ប៊ែនសឹន បានអញ្ជើញទៅទស្សនកិច្ចពួកបរិសុទ្ធនៅប្រទេសប៉ូឡូញ » លីអាហូណា ខែ កញ្ញា ឆ្នាំ ២០២២ ។
ដំណើររឿងមកពី ពួកបរិសុទ្ធ វ៉ុល ៣
អែលឌើរ អ៊ែសរ៉ា ថាហ្វ ប៊ែនសឹន បានអញ្ជើញទៅទស្សនកិច្ចពួកបរិសុទ្ធនៅប្រទេសប៉ូឡូញ
ដោយបានចាត់តាំងដោយគណៈប្រធានទីមួយ អែលឌើរ ប៊ែនសឹន នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានទៅមើលការខុសត្រូវលើកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងជួយសង្គ្រោះរបស់សាសនាចក្រនៅអឺរ៉ុប បន្ទាប់ពីសង្គ្រាមលោកលើកទីពីរ ។ នៅក្នុងរយៈពេល ១១ ខែ របស់លោកនៅទីនោះ លោកបានធ្វើដំណើរជាង ៩៦,០០០ គ.ម ( ៦០,០០០ ម៉ែលស៍ ) ។ ពីក្រោយលោកគឺជាប្រាសាទបុរាណនៃទីក្រុងវ៉ាសូវី ប្រទេសប៉ូឡូញ ។
ទទួលបានសិទ្ធិអនុញ្ញាតប្រើប្រាស់រូបថតមកពីបណ្ណាល័យប្រវត្តិសាសនាចក្រទីក្រុងសលត៍ លេក
នៅល្ងាចថ្ងៃអាទិត្យដ៏ត្រជាក់មួយនៅរដូវក្តៅក្នុងឆ្នាំ ១៩៤៦ អែលឌើរ អ៊ែសរ៉ា ថាហ្វ ប៊ែនសឹន និងដៃគូធ្វើដំណើរពីររូបទៀតបានធ្វើដំណើរនៅលើផ្លូវដ៏ស្ងាត់មួយនៃទីក្រុងស្សេលវ៉ាហ្គី ប្រទេសប៉ូឡូញ ។ ផ្លូវខូច និងភ្លៀងធ្លាក់ខ្លាំងបានធ្វើឲ្យមានការលំបាកដល់ពួកអ្នកដំណើរពេញមួយថ្ងៃ ប៉ុន្តែអាកាសធាតុដ៏អាក្រក់នោះក៏បានធូរស្រាលទៅវិញ នៅពេលដែលបុរសទាំងនោះទៅជិតដល់គោលដៅរបស់ពួកគាត់ ។
ស្សេលវ៉ាហ្គី ធ្លាប់ជាផ្នែកមួយនៃប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ និងត្រូវបានគេស្គាល់ថាជា សេលបន់ហ្គិន ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រំដែនជាតិត្រូវបានផ្លាស់ប្តូរក្រោយសង្គ្រាម ហើយភាគច្រើននៃអឺរ៉ុបកណ្តាល និងខាងកើតត្រូវបានស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់សហភាពសូវៀត ។ នៅក្នុងឆ្នាំ ១៩២៩ សាខា សេលបន់ហ្គិន ដ៏រីកចម្រើនបានបង្កើតឲ្យមានសាលាប្រជុំពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយដំបូងគេបង្អស់ក្នុងប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ ។ ប៉ុន្តែក្រោយពីសង្គ្រាមអស់រយៈពេលប្រាំមួយឆ្នាំមក ពួកបរិសុទ្ធនៅក្នុងភូមិបានស្លាប់ស្ទើរតែទាំងអស់ ។១
តាមពិតកាលដែលអែលឌើរ ប៊ែនសឹន នៅក្នុងប្រទេសប៉ូឡូញនោះ មានអារម្មណ៍ថាដូចជាអព្ភូតហេតុមួយរួចទៅហើយ ។ ដោយគ្មានខ្សែប្រព័ន្ធទូរសព្ទដំណើរការក្នុងប្រទេសប៉ូឡូញ លោក និងសហការីរបស់លោកពិបាកទាក់ទងទៅកាន់មន្ត្រីដែលអាចជួយពួកលោកឲ្យទទួលបានឯកសារដើម្បីចូលប្រទេសនេះណាស់ ។ មានតែបន្ទាប់ពីការអធិស្ឋានជាច្រើនដង និងការទាក់ទងម្តងហើយម្តងទៀតជាមួយនឹងរដ្ឋាភិបាលប៉ូឡូញប៉ុណ្ណោះ ទើបសាវករូបនេះអាចទទួលបានទិដ្ឋាការចាំបាច់ ។២
នៅពេលដែលឡានជីបទៅជិតដល់សាលាប្រជុំនៅ ស្សេលវ៉ាហ្គី មនុស្សភាគច្រើននៅតាមដងផ្លូវបានបែកខ្ញែកគ្នា ហើយបានលាក់ខ្លួន ។ អែលឌើរ ប៊ែនសឹន និងដៃគូរបស់លោកបានឈប់រថយន្តនៅខាងមុខអគារនោះ ហើយបានចេញមក ។ ពួកលោកបានណែនាំខ្លួនរបស់ពួកលោកទៅកាន់ស្ត្រីម្នាក់នៅក្បែរនោះ ហើយបានសួរថាតើពួកលោកមកដល់រោងជំនុំពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយហើយមែនទេ ។ កែវភ្នែករបស់ស្ត្រីនោះពោរពេញទៅដោយទឹកភ្នែកនៃភាពធូរស្បើយ ។ នាងបានស្រែកឡើងជាភាសាអាល្លឺម៉ង់ថា « បងប្អូនប្រុសបានមកដល់ហើយ ! »
រំពេចនោះ មនុស្សជាច្រើនបានចេញពីក្រោយទ្វារដែលបិទ ដោយយំផង និងសើចផងដោយក្ដីអំណរ ។ ពួកបរិសុទ្ធនៅ ស្សេលវ៉ាហ្គី មិនអាចទាក់ទងទៅថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រទូទៅបានអស់រយៈពេលបីឆ្នាំហើយ ហើយនៅព្រឹកនោះពួកគេជាច្រើននាក់បានតមអាហារ និងអធិស្ឋានសូមឲ្យមានដំណើរទស្សនកិច្ចមួយពីអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា ឬអ្នកដឹកនាំសាសនាចក្រ ។ ក្នុងរយៈពេលពីរបីម៉ោង ពួកបរិសុទ្ធប្រហែលមួយរយនាក់បានប្រមូលផ្តុំគ្នាដើម្បីស្តាប់សាវកមានប្រសាសន៍ ។
ពេលអែលឌើរ ប៊ែនសឹន បានមានប្រសាសន៍ទៅកាន់ពួកបរិសុទ្ធ នោះមានពួកទាហានប៉ូឡូញប្រដាប់ដោយអាវុធពីរនាក់បានចូលក្នុងរោងជំនុំ ។ ក្រុមជំនុំមានការភ័យខ្លាច ប៉ុន្តែសាវកបានអញ្ជើញឲ្យពួកទាហានទាំងពីររូបនោះឲ្យមកអង្គុយជិតខាងមុខបន្ទប់ ។ ក្នុងសុន្ទរកថារបស់លោក លោកបានលើកឡើងអំពីសារៈសំខាន់នៃឥស្សរភាព និងសេរីភាព ។ ពួកទាហាននោះបានស្តាប់ដោយយកចិត្តទុកដាក់ អង្គុយស្ងៀមនៅលើកៅអីរបស់ពួកគេរហូតដល់ចម្រៀងបិទ ហើយក៏ចាកចេញទៅដោយគ្មានរឿងអ្វីកើតឡើងឡើយ ។ ក្រោយមក អែលឌើរ ប៊ែនសឹន បានជួបជាមួយនឹងប្រធានសាខា ហើយបានទុកថវិកា និងចំណីអាហារសម្រាប់ពួកបរិសុទ្ធ ដោយធានាដល់ពួកគេថានឹងមានជំនួយបន្ថែមទៀតមកដល់ ។៣
ក្រោយមកទៀតមិនយូរប៉ុន្មាន អែលឌើរ ប៊ែនសឹន បានសរសេរសំបុត្រទៅកាន់គណៈប្រធានទីមួយ ។ លោកមានទំនុកចិត្តដែលបានឃើញជំនួយរបស់សាសនាចក្របានទៅដល់ពួកបរិសុទ្ធនៅទ្វីបអឺរ៉ុប ប៉ុន្តែព្រួយបារម្ភអំពីទុក្ខលំបាកទាំងឡាយដែលពួកបរិសុទ្ធនៅតែបន្តប្រឈមមុខ ។
លោកបានសរសេរថា « ប្រហែលជាអត្ថប្រយោជន៍ជាច្រើននៃកម្មវិធីសុខុមាលភាពរបស់សាសនាចក្រដ៏អស្ចារ្យចំពោះអ្នកទាំងនេះ និងពួកបរិសុទ្ធផ្សេងទៀតរបស់យើងនៅក្នុងទ្វីបអឺរ៉ុប នឹងមិនត្រូវបានគេដឹងឡើយ ប៉ុន្តែជីវិតជាច្រើនបានរួចផុតទុក្ខ ហើយសេចក្តីជំនឿ និងភាពក្លាហានរបស់សមាជិកជាច្រើនដែលបានលះបង់របស់យើងមានភាពរឹងមាំយ៉ាងខ្លាំង » ។៤
សមាជិកសាសនាចក្រនៅ សេលបន់ហ្គិន ប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ ( ដែលបានប្ដូរឈ្មោះទៅជា ស្សេលវ៉ាហ្គី ប្រទេសប៉ូឡូញ បន្ទាប់ពីសង្រ្គាម ) ប្រមូលផ្ដុំគ្នានៅខាងក្រៅរោងជំនុំរបស់ពួកគេប្រហែលនៅក្នុងឆ្នាំ ១៩៣០ ។