« អ្នកត្រូវ ចេញពីកន្លែងនេះ »
អ្នកនិពន្ធរស់នៅទីក្រុងអែនតូហ្វាហ្គាស្តា ប្រទេសឈីលី ។
ទោះបីជាខ្ញុំភ័យខ្លាចក្នុងការប្តូរទៅរស់នៅប្រទេសឈីលីភាគខាងជើងជាមួយគ្រួសារខ្ញុំក្តី វាលខ្សាច់បានប្រែទៅជាដែនដីសន្យារបស់យើង ។
រូបថតនៃទីក្រុងខនសិបសិន ប្រទេសឈីលី មកពី Getty Images
ពេលខ្ញុំអាននៅក្នុងព្រះគម្ពីរមរមនអំពីរបៀបដែលនីហ្វៃគាំទ្រដល់ឪពុកលោកដែលមានការនិមិត្តជានិច្ច នោះខ្ញុំបានគិតថា ភាគច្រើនយុវវ័យក្នុងសាសនាចក្រប្រហែលជាដូចនីហ្វៃ ។ ប៉ុន្តែពេលគ្រួសារខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តថា យើងត្រូវប្តូរទៅរស់នៅឯវាលខ្សាច់ នោះខ្ញុំមានអារម្មណ៍ដូចលេមិន និងលេមយួលដែរ ។ ខ្ញុំមិនចង់ចាកចោលផ្ទះរបស់ខ្ញុំឡើយ ។
ដូចជានីហ្វៃ និងបងប្អូនរបស់លោកដែរ ខ្ញុំ « បានកើតមកពីឪពុកម្ដាយល្អ » ( នីហ្វៃទី១ ១:១ ) ។ លោកទាំងពីរបានចូលជាសមាជិកសាសនាចក្រ កាលពួកលោកនៅវ័យជំទង់ ហើយម្តាយខ្ញុំបានរង់ចាំឪពុកខ្ញុំ អំឡុងពេលគាត់បានបម្រើបេសកកម្ម ។ ពួកលោកជាសមាជិកសាសនាចក្រដែលសកម្ម និងខិតខំធ្វើការ ។
កាលខ្ញុំរៀននៅវិទ្យាល័យ សេដ្ឋកិច្ចបានធ្លាក់ចុះនៅក្នុងតំបន់ ខនសិបសិន ប្រទេសឈីលី របស់យើង ។ ពុំសូវមានការងារធ្វើ ហើយឪពុករបស់ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមមានការពិបាកក្នុងការស្វែងរកការងារធ្វើ ។ ទីបំផុត គាត់បានចាប់ផ្តើមរកការងារមួយនៅទីក្រុងផ្សេង ។
ការស្វែងរកការងាររបស់គាត់នាំគាត់ទៅភាគខាងជើងនៃទីក្រុងខាឡាម៉ា នៅក្នុងតំបន់ជីករ៉ែនៃប្រទេសឈីលី ។ គាត់គឺជាវិស្វករសាងសង់ម្នាក់ ហើយគាត់រកបានការងារល្អមួយនៅទីនោះ ។ ប៉ុន្តែគាត់នៅតែឯង និងនៅសែនឆ្ងាយ ។ យើងអាចឃើញគាត់បាន ពេលណាគាត់អាចបង់ថ្លៃឡានក្រុងចម្ងាយ ៣២ ម៉ោងមកផ្ទះ ។
បន្ទាប់ពីពីរបីឆ្នាំនៃការជួបឪពុកខ្ញុំតែពីរបីដងក្នុងមួយឆ្នាំ នោះម្តាយរបស់ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា វាគឺជាពេលដែលត្រូវផ្លាស់ប្តូរហើយ ។ ឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តថា ក្រុមគ្រួសារទាំងមូលរបស់ខ្ញុំត្រូវប្តូរទៅរស់នៅភាគខាងជើងដែរ ។
យើងត្រូវតែនៅជាមួយឪពុករបស់យើង
ប្អូនប្រុសរបស់ខ្ញុំគ្មានបញ្ហានឹងរឿងប្តូរទីលំនៅនេះទេ ។ ហើយបងស្រីរបស់ខ្ញុំដែលរៀននៅមហាវិទ្យាល័យ បានធ្វើជាគំរូល្អសម្រាប់ខ្ញុំ ។
គាត់បាននិយាយថា « បងនឹងលះបង់ការសិក្សារបស់បង ។ យើងត្រូវតែនៅជាមួយឪពុករបស់យើង » ។
គ្រប់គ្នាបានគាំទ្រដល់ការសម្រេចចិត្តនោះដើម្បីប្តូរទីលំនៅ លើកលែងតែខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ ។ ខ្ញុំចង់នៅជាមួយឪពុកខ្ញុំផងដែរ ប៉ុន្តែខ្ញុំស្ទាក់ស្ទើរនឹងធ្វើការផ្លាស់ប្តូរ និងការលះបង់ផ្ទាល់ខ្លួន ។ ខ្ញុំមានមិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានស្គាល់ទីក្រុងរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំរីករាយនឹងបែបផែននៃជីវិតខ្ញុំ ហើយខ្ញុំចង់ទៅរៀននៅមហាវិទ្យាល័យនៅខនសិបសិន ។ ខ្ញុំបានធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ដែលខ្ញុំអាចធ្វើបានដើម្បីបញ្ចុះបញ្ចូលម្តាយខ្ញុំថា យើងពុំគួរទៅទេ ។
ទីបំផុត គាត់បាននិយាយថា « កូនប្រុសអើយ ឪពុកកូននៅតែឯង ។ គាត់ចង់ឲ្យយើងនៅជាមួយគាត់ ។ ម៉ែចង់ឲ្យកូនយល់ ប៉ុន្តែកូនភាន់ច្រឡំខ្លាំងណាស់លើខ្លួនឯង » ។ បន្ទាប់មក គាត់បានបញ្ជាក់នឹងខ្ញុំថា « យើងនឹងមានឱកាសជាច្រើននៅទីនោះ » ។
ក្នុងចិត្តខ្ញុំ ខ្ញុំបានដឹងថា គាត់និយាយត្រូវ—ទោះបីជាចិត្តខ្ញុំពុំបានគិតដូច្នោះក្តី ។ ខ្ញុំពុំមានទីបន្ទាល់រឹងមាំនៅគ្រានោះទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តអធិស្ឋានថា តើខ្ញុំគួរតែទៅជាមួយគ្រួសារខ្ញុំដែរឬអត់ ។ ចម្លើយច្បាស់លាស់មួយបានមានឡើងដល់ខ្ញុំ ៖ « អ្នកត្រូវចេញពីកន្លែងនេះ » ។ ខ្ញុំស្តាយណាស់ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានប្រាប់ឪពុកម្តាយខ្ញុំថា ខ្ញុំនឹងទៅ ។
តើដើមឈើនៅឯណា ?
ទីក្រុងខនសិបសិនគឺជាទីក្រុងមានពណ៌បៃតងដោយសារមានដើមឈើច្រើន ។ ទីក្រុងនេះមានភ្លៀងធ្លាក់កម្ពស់ ១២៧ ម៉ែត្ររៀងរាល់ឆ្នាំ ។ ទីក្រុងអែនតូហ្វាហ្គាស្តាជាទីក្រុងមួយនៅជិតទីក្រុងខាឡាម៉ាដែលយើងនឹងប្តូរទៅរស់នៅនោះ មានភ្លៀងតែ ០.២៥ សង់ទីម៉ែត្រប៉ុណ្ណោះរៀងរាល់ឆ្នាំ ។
អ្វីមួយដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំរន្ធត់បំផុតអំពីការប្តូរទៅរស់នៅទីនោះគឺការធ្វើដំណើរ ។ ពេលយើងធ្វើដំណើរទៅភាគខាងជើងតាមឡានក្រុង ការមើលពីការផ្លាស់ប្តូរពីកន្លែងដែលមានពណ៌បៃតងទៅជាពណ៌ទង់ដែងគឺជារឿងមួយគួរឲ្យឈឺចាប់ណាស់ ។ ខ្ញុំបានឆ្ងល់ថា « តើដើមឈើនៅឯណា ? តើសត្វគោនៅស្រុកស្រែនៅឯណា ? » អ្វីទាំងអស់ដែលខ្ញុំឃើញគឺដីហុយ ថ្ម និងកូនភ្នំ ។
ប្រាកដណាស់ ភាគខាងជើងនៃប្រទេសឈីលីគឺជាវាលខ្សាច់ ដូច្នេះតើខ្ញុំអាចរំពឹងឃើញអ្វីទៀត ? ខ្ញុំបាននឹកឃើញពីអារម្មណ៍របស់លេមិន និងលេមយួល ពេលគ្រួសាររបស់លីហៃបានចាកចេញពីដែនដីកេរ្តិ៍របស់ពួកគេ ហើយធ្វើដំណើរទៅក្នុងទីរហោស្ថាន ។
ខ្ញុំមានការភ័យខ្លាចខ្លាំងពេលយើងបានទៅដល់ទីក្រុងអែនតូហ្វាហ្គាស្តា ។ តើនឹងមានអ្វីកើតឡើង ប្រសិនបើខ្ញុំគ្មានមិត្តរាប់អាននោះ ? តើនឹងមានអ្វីកើតឡើង ប្រសិនបើខ្ញុំពុំស៊ាំនឹងតំបន់នោះ ? តើនឹងមានអ្វីកើតឡើង ប្រសិនបើក្តីសង្ឃឹមរបស់ខ្ញុំសម្រាប់ពេលអនាគតពុំបានក្លាយជាពិតនោះ ?
នៅទីបំផុត ខ្ញុំពុំគួរមានការបារម្ភទេ ។ ម្តាយរបស់ខ្ញុំនិយាយត្រូវអំពីឱកាសនានាដែលកំពុងរង់ចាំពួកយើង—ជាពិសេសឱកាសខាងវិញ្ញាណ ។
ពីមុនការប្តូរទីលំនៅរបស់យើង ដំណឹងល្អពុំមែនជាអាទិភាពសម្រាប់ខ្ញុំនោះទេ ។ ខ្ញុំពុំផ្តោតចិត្តលើព្រះអម្ចាស់ទេ ។ ប៉ុន្តែនៅទីក្រុងអែនតូហ្វាហ្គាស្តា មនុស្សនៅទីនោះបានជួយខ្ញុំឲ្យឃើញពីភាពស្រស់បំព្រងនៃដំណឹងល្អ ។ ខ្ញុំបានទទួលជំនួយពីអ្នកដឹកនាំបព្វជិតភាពពិសេស ។ ខ្ញុំបានរាប់អានមិត្តភក្តិដែលបន្តជាធ្វើជារតនៈសម្បត្តិសម្រាប់ខ្ញុំ ។ ជីវិតខាងវិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំបានផ្លាស់ប្ដូរទាំងស្រុង ។
សើជីអូទៅថ្នាក់វិទ្យាស្ថានជាមួយមិត្តភក្តិ ។
ខ្ញុំមានអំណរគុណដែលខ្ញុំបានស្តាប់តាមម្តាយខ្ញុំ ។ ខ្ញុំមានអំណរគុណដែលព្រះអម្ចាស់បានឆ្លើយតបការអធិស្ឋានរបស់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំមានអំណរគុណដែលខ្ញុំមានចិត្តក្លាហានប្តូរទីលំនៅទៅភាគខាងជើងជាមួយគ្រួសារខ្ញុំ ។
នៅវាលខ្សាច់នេះហើយដែលខ្ញុំបានធ្វើការផ្លាស់ប្តូរ ដែលបានជួយខ្ញុំឲ្យប្រែក្លាយជាមនុស្សដែលជាខ្ញុំសព្វថ្ងៃនេះ ។ នៅទីនេះហើយ ជាកន្លែងដែលខ្ញុំបានតាំងចិត្តទទួលយកដំណឹងល្អ បម្រើបេសកកម្ម រៀបការនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ហើយបូជាជីវិតខ្ញុំចំពោះព្រះអម្ចាស់ ។ នៅទីនេះជាកន្លែងដែលខ្ញុំបានកំណត់ថា ខ្ញុំពុំចង់ធ្វើដូចជាលេមិន និងលេមយួលទៀតទេ ។
សម្រាប់គ្រួសារខ្ញុំ និងខ្ញុំ វាលខ្សាច់បានប្រែទៅជាដែនដីសន្យារបស់យើង ។