ថ្ងៃធ្វើការដ៏ល្អបំផុតរបស់ខ្ញុំ !
ដោយអែលឌើរ ចូនី អិល គុច
ក្នុងពួកចិតសិបនាក់
ពេលអ្នករៀនស្រឡាញ់ និងផ្តល់តម្លៃដល់ការងារ នោះអ្នកក៏រកឃើញប្រភពដ៏អស្ចារ្យនៃអំណរ ។
រូបថតមកពី Getty Images
កាលពីច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅ ខ្ញុំបានទៅសាវនដ្ឋាននៃមហាវិទ្យាល័យឈើចឈីលនៃសាកលវិទ្យាល័យខេមប្រ៊ីចនៅប្រទេសអង់គ្លេស សម្រាប់ការប្រជុំប្រចាំឆ្នាំមួយសម្រាប់ក្រុមហ៊ុនដែលខ្ញុំធ្វើការ ។ នៅក្នុងឱកាសនោះ ខ្ញុំបានមានឯកសិទ្ធិទទួលរង្វាន់មួយពីប្រធាន និងនាយកប្រតិបត្តិរបស់ក្រុមហ៊ុន ជំនួសមុខឲ្យក្រុមការងាររបស់ខ្ញុំសម្រាប់កិច្ចការដ៏ឆ្នើមដែលយើងបានធ្វើនាឆ្នាំនោះ ។
ពេលថ្នាក់ដឹកនាំក្រុមហ៊ុនមកពីជុំវិញពិភពលោក ដែលតំណាងឲ្យបុគ្គលិក ៨០០០០ នាក់ បានទះដៃរបស់ពួកគេ ហើយសរសើរក្រុមការងាររបស់យើងសម្រាប់សមិទ្ធិផលនោះ ខ្ញុំបានគិតថា « នេះជាថ្ងៃធ្វើការដ៏ល្អបំផុតរបស់ខ្ញុំ ! » បរិយាកាសនៅគ្រានោះគឺសប្បាយរីករាយណាស់ ។
នំបុ័ងដែលបានចែក
ប៉ុន្តែក្រោយមក ខ្ញុំបានគិតដល់គ្រាដំបូងកាលពីថ្ងៃខ្ញុំចូលធ្វើការកាលពី ៤០ ឆ្នាំមុន ។ ឪពុករបស់ខ្ញុំមានហាងលក់នំបុ័ងមួយ ហើយដុតនំបុ័ងលក់ចែកចាយដល់ផ្សារតូចៗជាច្រើននៅក្នុងទីក្រុងរបស់យើងនៅប្រទេសប្រេស៊ីលភាគខាងត្បូង ។ កាលខ្ញុំនៅតូច ខ្ញុំបានយំរំអុកឪពុកខ្ញុំឲ្យយកខ្ញុំទៅធ្វើការជាមួយគាត់ដែរ ។ ទីបំផុតនៅថ្ងៃមួយគាត់បានយកខ្ញុំទៅមែន !
ម្តាយខ្ញុំបានដេរអាវអៀមពណ៌សតូចមួយ និងមួកអ្នកដុតនំបុ័ងមួយសម្រាប់ខ្ញុំ ហើយឪពុកខ្ញុំ និងខ្ញុំបានទៅហាងដុតនំបុ័ង ។ យើងបានលាយ និងរៀបចំម្សៅជាមួយគ្នា រៀបរាងនំបុ័ងធ្វើជាដុំតូចៗដោយដៃយើង ហើយដាក់ដុំនំបុ័ងនោះទៅក្នុងឡឥដ្ឋ ។ ពេលនំបុ័ងឆ្អិន យើងបានប្រើច្រវ៉ាឈើវែងមួយ ដើម្បីយកនំបុ័ងចេញដោយប្រុងប្រយ័ត្ន ។ យើងបានចាំមួយសន្ទុះ បន្ទាប់មកយើងបេះនំបុ័ងដែលនៅក្តៅៗនោះចែកគ្នា ។ វាមានរសជាតិឆ្ងាញ់ណាស់ ។
ដោយគិតពីរឿងនោះ ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តថា ការទទួលបានរង្វាន់នៅសាកលវិទ្យាល័យខេមប្រ៊ីចគឺជាថ្ងៃធ្វើការដ៏ល្អបំផុតទីពីររបស់ខ្ញុំ ។ ថ្ងៃដ៏ល្អបំផុត និងមានសុភមង្គលបំផុតនៅកន្លែងធ្វើការគឺនៅក្នុងស្ថានភាពមួយកាន់តែរាបសា ៖ នៅហាងដុតនំបុ័ងតូចមួយដោយគ្មានភ្ញៀវ ឬអ្នកឈរគាំទ្រដោយការទះដៃអ្វីទេ ។ គឺមានតែខ្ញុំ និងឪពុករបស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ ។ នៅថ្ងៃនោះ លោកបានបង្រៀនខ្ញុំឲ្យស្រឡាញ់ និងផ្តល់តម្លៃលើការងារ ហើយបានជួយខ្ញុំឲ្យទទួលអារម្មណ៍អំណរនៃការធ្វើអ្វីមួយមកពីវិជ្ជាធ្វើម្ហូបដោយដៃរបស់ខ្ញុំផ្ទាល់ ។ ខ្ញុំបានរៀនថា ការខិតខំធ្វើការគឺល្អសម្រាប់រាងកាយ និងព្រលឹង ។
ការងារគឺជាពរជ័យ
ពេលព្រះអម្ចាស់បានមានបន្ទូលប្រាប់ អ័ដាម និងអេវ៉ាថា « ឯងនឹងបានអាហារស៊ីដោយការបែកញើស » ( លោកុប្បតិ ៣:១៩ ) នោះទ្រង់ហាក់ដូចជាវាយផ្ចាល់ពួកគេ ។ តាមពិតទៅ ទ្រង់កំពុងផ្តល់ឱកាសដល់ពួកគេឲ្យដកពិសោធន៍អំណរ និងបំពេញការញាណដឹងនៃការក្លាយជាមានភាពខ្លួនទីពឹងខ្លួន នៃការផ្តល់ដល់ការចង់បាន និងតម្រូវការរបស់ពួកគេ ។
ភាគច្រើនយើងមើលទៅការងារថា ជារបៀបមួយដើម្បីផ្គត់ផ្គង់ខាងសាច់ឈាមដល់ខ្លួនយើង និងគ្រួសារយើង ឬប្រហែលជារបៀបមួយដើម្បីតម្រូវឲ្យមានក្នុងស្ថានភាពសង្គមដោយត្រូវមានមុខរបរមួយធំដុំ ។ ប៉ុន្តែអ្វីដែលសំខាន់ជាងនោះគឺ ព្រះសព្វព្រះទ័យឲ្យយើងធ្វើការ ដើម្បីយើងអាចទទួលបានស្មារតីរឹងប៉ឹងនៃការបំពេញកិច្ចការ នៅពេលយើងបំពេញការងារ បង្កើតអ្វីមួយថ្មី ជួសជុល ឬកែលម្អអ្វីដែលយើងមានហើយ ហើយបន្ថែមតម្លៃដល់ពិភពលោកដែលយើងរស់នៅ ។
ដោយនិយាយពីខាងវិញ្ញាណ ជីវិតដែលផ្តោតលើដំណឹងល្អគឺរួមបញ្ចូលពីការធ្វើការងារជានិច្ច ។ អែលឌើរ ឌី ថត គ្រីស្តូហ្វឺសិន ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានមានប្រសាសន៍ថា « ជីវិតដែលលះបង់គឺត្រូវបំពេញការងារ ជួនកាលត្រូវធ្វើការងារដដែល ជួនកាលការងារដែលមិនរីករាយ ជួនកាលជាការងារដែលមិនគួរឲ្យមានអំណរគុណ ប៉ុន្តែតែងតែធ្វើការដែលកែលម្អ ឲ្យមានសណ្តាប់ធ្នាប់ ឲ្យមានការគាំទ្រ ការលើកទឹកចិត្ត ការផ្តល់ការងារបម្រើ ស្វែងរកអ្វីដែលប្រសើរឡើង » ។១
កាលនៅក្មេងប្រហែលមានគេសួរអ្នកថា « តើអ្នកចង់ធ្វើអ្វីនៅពេលអ្នកធំឡើង ? » អំឡុងពេលវ័យជំទង់ សំណួរនោះអាចដូរទៅជាសួរថា « តើអ្នកនឹងរៀនអ្វីនៅមហាវិទ្យាល័យ ? »
រីករាយ គោរព និងគោលបំណង
ទោះបីអ្នកសម្រេចចិត្តចាប់យកវិជ្ជាជីវៈអ្វីក៏ដោយ ទោះបីជាអ្នកបានការងារអ្វីធ្វើនៅទីបញ្ចប់ក្តី ចូរធ្វើការងាររបស់អ្នកដោយក្តីរីករាយ ដោយគោរព និងមានគោលបំណង ។ អ្នកគួរតែខិតខំធ្វើការ ហើយព្យាយាមសម្រេចឲ្យបានលទ្ធផលល្អបំផុតជានិច្ច ។ ការមានឥរិយាបទបែបនេះចំពោះការងារនឹងជួយអ្នកឲ្យមានសុវត្ថិភាពទាំងខាងសាច់ឈាម ខាងផ្លូវចិត្ត និងខាងវិញ្ញាណ ។ ឱកាសធ្វើការគឺជាពរជ័យមកពីព្រះអម្ចាស់ ។ ពេលអ្នករៀនមានអំណរគុណ និងស្រឡាញ់ការងារ នោះអ្នកក៏រកឃើញសុភមង្គល និងគោលបំណងដែលកើតមកពីភាពខ្លួនទីពឹងខ្លួន ។
ខ្ញុំអាចនៅតែស្តាប់ការកោតសរសើរ និងពាក្យលើកទឹកចិត្តរបស់ភ្ញៀវនៅសាកលវិទ្យាល័យខេមប្រ៊ីច ប៉ុន្តែអ្វីដែលគួរឲ្យពេញចិត្តបំផុតនោះគឺអនុស្សាវរីយ៍នៃថ្ងៃដែលខ្ញុំនៅហាងនំបុ័ងជាមួយឪពុករបស់ខ្ញុំ និងក្លិននៃដុំនំបុ័ងពេលវាចេញមកពីឡ ។