ប្រវត្តិរបស់យុវមជ្ឈិមវ័យ
រស់នៅជាសាក្សីម្នាក់នៅក្នុង ប្រទេសអាល្លឺម៉ង់
អ្នកនិពន្ធរស់នៅប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ ។
ការការពារសេចក្តីជំនឿរបស់ខ្លួន បានធ្វើឲ្យនាងចែកចាយជំនឿនោះបានយ៉ាងស្រួល ។
រូបថតទទួលបានសិទ្ធិអនុញ្ញាត្តដោយ អេស្ទើរ ហ្គ្រាវ
ដោយចំណាយពេលតែ ៣០ នាទីជិះរថភ្លើងពីទីក្រុង ហាន់ណូវើរ នោះមានទីក្រុងតូចមួយនៃប្រទេសអាល្លឺម៉ង់នៅកណ្ដាលវាល ដែលពោរពេញដោយផ្កាអំឡុងពេលនៃរដូវផ្ការីកគឺទីក្រុង ស្តាតហាហ្គិន ។ នេះជាកន្លែងដែលនាង អេស្ទើរ ហ្គ្រាវ អាយុ ១៩ ឆ្នាំបានធំឡើង ។ វាជាកន្លែងមួយដែលអាចទៅណាក៏បានដោយថ្នើរជើង ឬជិះកង់ ជាកន្លែងដែលមានហាងនំបុ័ង និង ហាងការ៉េមនៅពេញតាមដងផ្លូវ ហើយជាកន្លែងដែលមានមនុស្សអ៊ូអររាល់ថ្ងៃ ។
ស្តាតហាហ្គិន គឺជាតំបន់នៃសហគមន៍ពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយដ៏សំបូរឧត្តុងឧត្តម ។
ទោះបីជាទីក្រុងនេះតូចក្តី ស្តាតហាហ្គិនមានវួដមួយដ៏ធំ — វាពិសេសណាស់សម្រាប់ប្រទេស អាល្លឺម៉ង់ ដែលមានសមាជិកតិចជាងប្រាំនាក់ក្នុងចំណោមប្រជាជនអាល្លឺម៉ង់ ១០,០០០ នាក់ ។ ប៉ុន្តែសម្រាប់អេស្ទើរ វាគឺជាកន្លែងដ៏ល្អបំផុតដើម្បីរៀនរស់នៅតាមគោលការណ៍នៃដំណឹងល្អរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និង ប្រើគោលការណ៍ទាំងនោះដើម្បីបម្រើ ហើយប្រទានពរដល់មនុស្សដទៃ ។
កាលអេស្ទើរ អាយុ ១៤ឆ្នាំនាងបានទទួលពររបស់លោកអយ្យកោ ដែលធ្វើឲ្យនាងដឹងពីអ្វីមួយដ៏សំខាន់ ។ នាងនិយាយថា « វាបានប្រែកាន់តែច្បាស់ចំពោះខ្ញុំ ថាខ្ញុំសំខាន់ខ្លាំងប៉ុណ្ណាចំពោះព្រះវរបិតាសួគ៌ » ។ « ខ្ញុំបានរៀនថាយើងម្នាក់ៗសំខាន់ខ្លាំងប៉ុណ្ណាចំពោះទ្រង់ » ។
នាងបានយកចំណេះដឹងនោះ ហើយអនុវត្តវាចំពោះទំនាក់ទំនងរបស់នាងជាមួយមនុស្សដទៃទៀត ។
ឧទាហរណ៍នៅក្នុងការហៅបម្រើរបស់នាង ក្នុងក្រុមប្រឹក្សាយុវមជ្ឈិមវ័យនៅលីវស្តេក នាងទទួលខុសត្រូវលើការធ្វើឲ្យប្រាកដថា មនុស្សគ្រប់គ្នាមានចំណែកនៅក្នុងក្រុម ។ « ខ្ញុំរៀនមិនរិះគន់មនុស្សដទៃឡើយ ប៉ុន្តែរៀនដើម្បីស្គាល់ពួកគេវិញ »។
នាងចាំចំណុចនេះទុកនៅពេលនាងនៅសាលារៀនផងដែរ ។ នាងនិយាយថា « ខ្ញុំត្រូវបានគេសួរជាញឹកញាប់អំពីជំនឿរបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែខ្ញុំពុំឃើញថាវាអាក្រក់អ្វីឡើយ »។ « មានពេលខ្លះវាធ្វើឲ្យខ្ញុំរីករាយជានិច្ច ដោយសារពេលនោះខ្ញុំអាចរំឭកខ្លួនឯងបន្តិចអំពីការណ៍នេះថា វាពិតជាជួយខ្ញុំយ៉ាងខ្លាំង ព្រមទាំងអ្វីៗជាច្រើនដែលខ្ញុំបានទទួលក្នុងជីវិតនេះ ។ តាមរយៈដំណឹងល្អនោះខ្ញុំបានដឹងយ៉ាងច្រើន ។
នាងនិយាយថា « វានឹងតែងតែមានមនុស្សចំអកដល់ជំនឿរបស់យើង និងអ្នកដែលពុំយល់ពីជំនឿយើង ប៉ុន្តែវាគ្មានបញ្ហាអ្វីឡើយ នៅពេលយើងការពារសេចក្តីជំនឿដែលយើងជឿនោះ » ។
សេចក្តីស្រឡាញ់ និង ការទុកចិត្តរបស់អេស្ទើរចំពោះព្រះ ជួយនាងបានច្រើនបំផុតដើម្បីរស់នៅតាម និងចែកចាយដំណឹងល្អ ។
នាងបាននិយាយថា « ពីមុនអ្នកព្រួយបារម្ភ សូមទុកចិត្តលើព្រះជាមុនសិន ។ នៅពេលខ្ញុំធ្វើបែបនោះ ហើយខ្ញុំមានសេចក្តីជំនឿ នោះអ្វីផ្សេងទៀតដូចជាធម្មតា ។ ពេលយើងទុកចិត្តលើព្រះ នោះយើងអាចបន្តឆ្ពោះទៅមុខក្នុងជីវិតយើងដោយសេចក្តីជំនឿ និង ទំនុកចិត្តក្នុងពេលអនាគត ។ នៅពេលយើងធ្វើបែបនោះ នោះយើងអាចរស់នៅធ្វើជាសាក្សីរបស់ព្រះ » ។