សំឡេងពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ
រត់ទៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធ
អែនតូនេឡា ត្រេវីសាន អ៊ុយឌីន ប្រទេស អ៊ីតាលី
រូបគំនូរដោយ ស្ទេន ហ្វែឡូ
កាលពីខែ ធ្នូ ឆ្នាំ ១៩៩៩ យើងបានរៀបចំខ្លួនសម្រាប់ការធ្វើដំណើរប្រចាំឆ្នាំសម្រាប់បុណ្យគ្រីស្ទរបស់យើងទៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ប៊ឺន ប្រទេសស្វីស ។ ការធ្វើដំណើរនោះគឺជាប្រពៃណីពិសេសមួយ ដែលយើងបានចាប់ផ្តើមធ្វើវាមិនយូរប៉ុន្មានបន្ទាប់ពីអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់យើង គឺជារបៀបមួយដែលយើងរំឭកដល់ការប្រសូតរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។
ពីកន្លែងដែលយើងនៅទៅដល់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ត្រូវចំណាយពេលប្រាំបីម៉ោងដោយជិះឡាន ហើយយើងបានចាប់ផ្តើមចេញដំណើរ ដោយមានអាកាសធាតុមិនអំណោយផលឡើយនៅពេលនោះ ។ ដើមឈើដួលរលើងគល់ ខ្យល់បក់ខ្លាំង មានទឹកកកនៅលើផ្លូវអាចធ្វើឲ្យការធ្វើដំណើរមានគ្រោះថ្នាក់ ។
ខ្ញុំបានមានអារម្មណ៍ថាពុំប្រាកដប្រជា ហើយពុំយល់ពីមូលហេតុដែលយើងជួបនូវឧបសគ្គដ៏ច្រើនបែបនេះ នៅពេលយើងដឹងថាព្រះអម្ចាស់សព្វព្រះទ័យឲ្យយើងទៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។ តើទ្រង់នឹងពុំបើកផ្លូវឲ្យយើងទេឬ ?
ស្វាមីរបស់ខ្ញុំ អែនតូនីអូ និង ខ្ញុំបានលុតជង្គង់អធិស្ឋានជាមួយកូនៗ ហើយទូលទៅកាន់ព្រះវរបិតាសួគ៌ថាលុះត្រាតែទ្រង់ប្រាប់យើងអ្វីផ្សេងទៀត មិនដូច្នេះទេយើងនឹងធ្វើដំណើរទៅទីក្រុង ប៊ឺន នៅថ្ងៃស្អែក ។
អែនតូនីអូ បាននិយាយបន្ទាប់ពីការអធិស្ឋានរបស់យើងថា « បើសិនជាផ្លូវពិបាកធ្វើដំណើរ នោះយើងនឹងត្រឡប់មកវិញ » ។
ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាការសម្រេចចិត្តរបស់យើងនោះគឺត្រឹមត្រូវណាស់ ប៉ុន្តែខ្ញុំនៅតែភ័យខ្លាច ។ នៅព្រឹកបន្ទាប់ទៀតដោយនៅតែមានចម្ងល់ខ្ញុំចង់អធិស្ឋានម្តងទៀត ។ អែនតូនីអូបានប្រាប់ខ្ញុំថាយើងបានទទួលចម្លើយរួចហើយ ប៉ុន្តែគាត់បានលុតជង្គង់ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ និង អត់ធ្មត់នៅក្បែរខ្ញុំ ។
នៅពេលយើងចេញពីផ្ទះ នោះព្រះអាទិត្យរៀបនឹងរះ ហើយពពកខ្មៅបានសំកាំងនៅលើពួកយើង ។ នៅពេលយើងបើកបរនោះ ខ្ញុំអាចឃើញតែផ្ទៃមេឃពណ៌ខៀវបន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះនៅជិតភ្នំ ។ ព្រះអាទិត្យចាំងរស្មីព្រាលៗកាត់ដុំពពកទាំងនោះ ។
ពន្លឺព្រឹមៗរបស់ព្រះអាទិត្យនោះបានពង្រឹងសេចក្តីជំនឿដែលរេរារបស់ខ្ញុំ ។ ជាអព្ភូតហេតុ ព្រះអាទិត្យបានលេចមក ហើយសីតុណ្ហភាពបានកើនឡើង ។ គ្មានអ័ព្ទ គ្មានទឹកកក គ្មានខ្យល់ — វាស្រឡះ ហើយក្លាយជាថ្ងៃមួយដែលមានកម្តៅល្មមនារដូវរងារ ។ ខ្ញុំបានយំ ។ វាហាក់បីដូចជាព្រះវរបិតាសួគ៌បានឆ្លើយតបការអធិស្ឋានរបស់យើង ។
បន្ទាប់ពីយើងបានទៅដល់ទីក្រុង ប៊ឺន វាបានចាប់ផ្តើមធ្លាក់ព្រិលយ៉ាងខ្លាំង ហើយបន្តធ្លាក់ព្រិលអស់មួយរយៈពេលដែលយើងស្នាក់នៅទីនោះ ។ នៅពេលយើងបានដើរទៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធពីមុនព្រះអាទិត្យរះនៅព្រឹកបន្ទាប់នោះ ព្យុះបានក្លាយជាព្យុះព្រិលយ៉ាងខ្លាំង ។ ខ្ញុំមានការភ័យខ្លាចមួយសន្ទុះ ហើយខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមរត់តាមផ្លូវសម្រាប់អ្នកថ្មើរជើង រហូតដល់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។
បន្ទាប់មកមានគំនិតមួយបានផុសឡើងក្នុងចិត្តខ្ញុំ ៖ « នេះគឺជាអ្វីដែលគួរតែធ្វើ ។ ពិភពលោកនេះមានសម្រែកនៃបញ្ហានានាដល់យើង ប៉ុន្តែយើងត្រូវតែរត់ទៅកន្លែងសុខសាន្តរបស់ព្រះអម្ចាស់ដែលមាននៅក្នុងព្រះដំណាក់របស់ទ្រង់ » ។
យើងមានភាពរីករាយជាខ្លាំង អំឡុងពេលនៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធនៅរដូវកាលបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់នោះ ប៉ុន្តែយើងបារម្ភអំពីការធ្វើដំណើរត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញរបស់យើង ។ ព្រិលនៅតែបន្តធ្លាក់ ហើយកូនប្រុសពៅរបស់យើងបានក្តៅខ្លួនយ៉ាងខ្លាំង ។ ទោះជាយ៉ាងណានៅថ្ងៃដែលយើងចេញដំណើរ ព្រិលនោះបានឈប់ធ្លាក់ដោយអព្ភូតហេតុ ហើយកម្តៅក្នុងខ្លួនកូនប្រុសរបស់យើងបានបាត់វិញបន្ទាប់ពីបានទទួលការប្រសិទ្ធពរនៃបព្វជិតភាព ។
ខណៈភាពសុខសាន្តនៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធបានផ្តល់ដល់យើង នោះខគម្ពីរព្រះគម្ពីរប៊ីបមួយបានផុសក្នុងគំនិតខ្ញុំ ៖ « តើមានការអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាធ្វើមិនកើតដែរឬអី ? » ( លោកុប្បត្តិ ១៨:១៤ ) ។ ដោយមានអំណរគុណ នោះខ្ញុំបានដឹងថា គ្មានទេ គ្មានអ្វីដែលទ្រង់មិនអាចធ្វើបាននោះឡើយ ។