សំឡេងពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ
ខ្សែនៃការបូជា
ខេនដាយ អេ ហ្គ្រូវើរ អៃដាហូ ស.រ.អា.
រូបគំនូរដោយ អេលែន ហ្គាន
មានបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់មួយកាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំមានបន្ទុកជាច្រើន ស្ទើរតែមិនអាចរីករាយបាននៅរដូវនោះ ។ ស្វាមីរបស់ខ្ញុំ អែនឌី បានក្អកខ្លាំងឡើងៗដែលតម្រូវឲ្យធ្វើតេស្តវេជ្ជសាស្ត្រភ្លាមៗ រហូតដល់វាបានរាលដាលធ្វើឲ្យសួតខូច វះកាត់ ត្រូវកែបំពង់អាហាររបស់គាត់ឡើងវិញ និងច្រឹបសាច់ទៅពិសោធន៍ — « ដើម្បីរក្សាសុវត្ថិភាព » ។ ការវះកាត់របស់គាត់បានធ្វើឡើងមួយសប្តាហ៍មុនពេលយើងបានប្តូរទីលំនៅទៅផ្ទះថ្មី ។
ពីរបីសប្តាហ៍មុនបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ ខ្ញុំបានទៅលេងអ្នកជិតខាងខ្ញុំម្នាក់ឈ្មោះ ចានេត ។ គាត់បានសួរថា តើខ្ញុំបានត្រៀមខ្លួនរួចរាល់ដើម្បីទទួលបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ហើយឬនៅ ។ ខ្ញុំបានឆ្លើយថាខ្ញុំបានត្រៀមខ្លួនតាមដែលខ្ញុំត្រូវត្រៀមហើយ ។ ខ្ញុំបាននិយាយថាយើងតែងតែធ្វើនំឃុកឃីនៃបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ជាមួយយាយរបស់ខ្ញុំពីមុនបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ ហើយថាខ្ញុំចង់ដេរអៀមមួយចំនួនសម្រាប់កូនស្រីៗ ប៉ុន្តែប្រហែលជាមិនបានធ្វើវាឡើយ ។
មួយសប្តាហ៍ក្រោយមក ខ្ញុំបានអង្គុយលើកៅអីដែលដាក់ត្រួតលើគ្នានៅក្បែរដើមគ្រីស្ទម៉ាស់របស់យើង ។ កូនស្រីៗបានចូលដេកអស់ហើយ ហើយអែនឌីកំពុងធ្វើការនៅក្នុងការិយាល័យរបស់គាត់ នៅពេលខ្ញុំបានឮកន្តឹងទ្វាររោទិ៍ឡើង ។ ខ្ញុំបានបើកទ្វារ ហើយឃើញ ចានេតនៅមាត់ទ្វារនោះ ដោយមានកាន់អំណោយបីកញ្ចប់ក្នុងដៃ ខណៈដែលព្រិលកំពុងធ្លាក់ពីក្រោយនាង ។
ខ្ញុំបាននិយាយថា « សូមអញ្ជើញចូលមក » ដោយដឹងប្រាកដថានាងអាចឃើញពីភាពភ្ញាក់ផ្អើលរបស់ខ្ញុំ ។
នាងបាននិយាយថា « អរគុណ ប៉ុន្តែខ្ញុំត្រូវត្រឡប់ទៅវិញហើយ » ។ « អំណោយនេះសម្រាប់កូនស្រីៗរបស់អ្នក » ។
ចានេតបានហុចកញ្ចប់ទាំងនោះឲ្យខ្ញុំ ។
នាងបាននិយាយថា « នេះគឺជាអៀម » ។ « វាមិនសូវស្អាតនោះទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំទើបដេរវាហើយនៅយប់នេះ »។
នៅពេលដ៏ស្រទន់នោះ ខ្ញុំបាននិយាយដោយរាបទាបថា សូមអរគុណ ។ យើងបានឱបគ្នា ហើយខ្ញុំបានមើលនាងដើរត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ។
នៅពេលខ្ញុំអង្គុយនៅលើកៅអីវិញ ខ្ញុំបានស្រាយខ្សែបូរបើកកាដូមួយដោយប្រុងប្រយ័ត្ន ។ នៅពេលខ្ញុំបើកវាខ្ញុំបានឃើញអៀម ដែលដេរដោយផ្ទាល់ដៃដែលធ្វើពីក្រណាត់បុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ ។ ខ្ញុំបានយកដៃខ្ញុំច្បូតលើស្នាមថ្នេរនៃអៀមនោះ នៅពេលខ្ញុំបានគិតពីចានេត ។ នាងមានកូនតូចបួននាក់ រួមទាំងកូនភ្លោះដែលទើបតែមានអាយុជាងមួយខួប ។ នាងបង្រៀនលេងព្យាណូ ហើយនាងមានការហៅបម្រើដែលរវល់ និងសំខាន់នៅក្នុងវួដរបស់ខ្ញុំ ។
ខ្ញុំបានគិតពីពេលដែលនាងអាចនឹងមានពេលដើម្បីដេរអៀមទាំងនេះ ហើយខ្ញុំបានដឹងភ្លាមថានាងគ្មានពេលនោះទេ ។ នាងបានឆ្លៀតពេលដេរវា ។
ខ្ញុំបានយំ នៅពេលខ្ញុំទទួលអារម្មណ៍នៃសេចក្តីស្រឡាញ់ពីព្រះវរបិតាសួគ៌តាមរយៈ ចានេត — ជាភាពកក់ក្តៅ និង ការលួងលោមដែលមិនអាចវាស់វែងបាន នៅពេលខ្ញុំត្រូវបានឱបក្រសោបដោយ « ព្រះពាហុនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់[ ទ្រង់ ] » ( គ. និង ស. ៦:២០ ) ។
ពេលវេលាជាច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅហើយតាំងពីយើងបានទទួលអៀមទាំងនោះ ។ កូនៗរបស់ខ្ញុំធំជាងអៀមទាំងនោះ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានទុកវានៅក្នុងទូរបស់ខ្ញុំ ព្យួរវាដោយប្រើខ្សែរបស់វាចងជាប់នឹងទំពក់រលោងស្អាតខាងក្រោមខោអាវថ្មីៗ ។ គ្រប់ពេលដែលខ្ញុំបានឃើញអំណោយរបស់ចានេត ខ្ញុំនឹកឃើញពីភាពកក់ក្តៅ និង សេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលខ្ញុំបានទទួលនៅយប់នោះ ។ អំណោយនោះបានរំឭកខ្ញុំពីអ្វី ដែលខ្ញុំចង់ប្រែក្លាយខ្លួនខ្ញុំ — ជាកូនសិស្សម្នាក់របស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទសក្តិសមនឹងវិវរណៈ និង មានឆន្ទៈបម្រើ ។