សំឡេងពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ
ខ្ញុំពុំនៅតែឯងឡើយ
រ៉ូបឺត ហូវមែន វ៉ាស៊ីតោន ស.រ.អា.
រូបគំនូរដោយ អេលែន ហ្គាន
អង្គុយក្នុងរណ្តៅត្រង់សេដោយប្រុងប្រយ័ត្ន ខ្ញុំបានអើតក្បាលរំលងបាវខ្សាច់មើលឆ្ពោះទៅទិសខាងជើង — គឺមើលទៅប្រទេស អ៊ីរ៉ាក់ ។ វាគឺនៅថ្ងៃទី ២៤ខែ ធ្នូ អំឡុងពេលយុទ្ធនាការការពារនៅតំបន់វាលខ្សាច់ ហើយខ្ញុំត្រូវបានចាត់ឲ្យយាមកាមចាប់ពីកណ្តាលអាធ្រាតទៅ ។
ខ្ញុំគឺជាពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយតែម្នាក់គត់នៅក្នុងកងវេរសេនាតូចរបស់ខ្ញុំ ដូច្នេះថ្ងៃបុណ្យទាននោះវាកាន់តែឯកោ ។ យើងនៅវាលខ្សាច់ អារ៉ាប៊ីសាអូឌីត តាំងពីខែសីហា ហើយឥឡូវនេះជាបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់នៅទីនេះ ជាមួយនឹងយប់ដ៏ត្រជាក់ដែលមានផ្កាយពេញផ្ទៃមេឃ ។ ជំរំមានភាពស្ងាត់ជ្រងំ ហើយខ្ញុំមានពេលពីរបីម៉ោងទៀតជាមួយនឹងផ្នូកខ្សាច់ពណ៌ប្រផេះនេះ និង ជាមួយគំនិតរបស់ខ្ញុំ ។
ខ្ញុំបានគិតពីភរិយា និង កូនប្រុសរបស់ខ្ញុំនៅរដ្ឋ ចចចារ ស.រ.អា. ហើយខ្ញុំនឹកពីភាពរីករាយនេះនៅឯផ្ទះរបស់ខ្ញុំខ្លាំងណាស់ — នឹកដើមគ្រីស្ទម៉ាស់ អំណោយ អាហារពេលល្ងាចដ៏ឆ្ងាញ់នៃបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ ។ បន្ទាប់មកខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមពិចារណាពីដំណើររឿងបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ ។
ខ្ញុំបានឆ្ងល់ពីយប់ដែលព្រះគ្រីស្ទបានប្រសូត ។ ខ្ញុំឆ្ងល់ថាតើវាងងឹតប៉ុណ្ណា ហើយតើមានព្រះច័ន្ទរះចែងចាំងលើមេឃា ឬ ក៏មានតែពន្លឺផ្កាយតែមួយទេ ។ ដោយសារគ្មានពន្លឺភ្លើងអគ្គិសនីនៅពេលទ្រង់ប្រសូត នោះយប់នោះច្បាស់ជាដូចយប់ដែលខ្ញុំបានជួបនេះហើយ ។ វាគ្មានភាពអធិកអធមឡើយ — គឺវាងងឹត ជាយប់ដ៏ស្ងាត់ជ្រងំ ។
ភ្លាមនោះមានគំនិតមួយដ៏អស្ចារ្យបានផុសក្នុងចិត្តខ្ញុំ ។ ព្រះគម្ពីរប៊ីបបានថ្លែងថា ក្រោយមកពួកហោរាដែលមកពីទិសខាងកើត បានធ្វើដំណើរតាមពន្លឺផ្កាយរះនៅលើមេឃ ។ នៅពេលខ្ញុំមើលទៅលើមេឃដ៏ខ្មៅងងឹត ខ្ញុំបានដឹងថាខ្ញុំនៅភាគខាងកើតនៃទីក្រុង បេថ្លេហិម ហើយមជ្ឈមណ្ឌលនៃការអប់រំមួយនៅពេលនោះគឺទីក្រុង បាដាដ ។ តើពួកហោរាអាចបានចេញមកពីទីកន្លែងមួយដែលនៅមិនឆ្ងាយពីកន្លែងដែលខ្ញុំបាននៅឬទេ ? តើផ្កាយបានបង្ហាញពន្លឺអ្វីខ្លះ ? តើវានឹងនៅលើមេឃឬទេ ? តើខ្ញុំអាចឃើញវាទេ ?
ខ្ញុំមើលទៅលើមេឃដោយឆ្ងល់ពីការបង្កបង្កើតរបស់ព្រះ ហើយមានអារម្មណ៍កក់ក្តៅដែលចេញមកពីក្នុងចិត្ត ។ វាពុំសំខាន់ឡើយថាខ្ញុំនៅកន្លែងដដែលនោះ ឬ ផ្កាយដដែលនោះនៅតែរះនៅលើមេឃឡើយ ។ អ្វីដែលសំខាន់នោះគឺថា ខ្ញុំបានចែកចាយចំណេះដឹងដូចដែលពួកហោរាបានដឹងពីព្រះឱរសដែលបានប្រសូតនៅភូមិបេថ្លេហិមថាជាស្តេចនៃអស់ទាំងស្តេចនោះ ។
ខ្ញុំមិននៅតែឯងឡើយនៅបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់នេះ ផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំបានរួបរួមជាមួយអស់អ្នកដែលព្យាយាមស្វែងរកទ្រង់ មិនថាពួកលោកជាហោរា ព្យាការី ឬ ជាទាហានឯកោនៅក្នុងរណ្តៅនៃវាលខ្សាច់នេះទេ ។ នៅយប់នោះទីបន្ទាល់របស់ខ្ញុំអំពីកំណើតរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះត្រូវបានពង្រឹង ហើយនៅព្រឹកបន្ទាប់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនៅតែគង់នៅជាមួយខ្ញុំ ។
ជំនួសឲ្យបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ដ៏កើតទុក្ខនាឆ្នាំនោះ វាបានក្លាយជាបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ដ៏មានតម្លៃបំផុតមួយ ។