Kami Namulong kang Kristo
Ang WalayParis nga Ski
Nakahinumdom gihapon ko sa akong unang tabok sa nasud nga biyahe aron mag-ski uban sa akong pamilya. Ang akong mga ginikanan, mga igsoon, ug ako mibutang sa kasangkapan sa ski sa sulod sa among station wagon ug mibiyahe ngadto sa usa ka lokal nga bukid diin didto kami magpahimulos sa tibuok adlaw. Sa dihang kami miabut sa lugar, akong namatikdan nga tungod sa pagdali-dali og impake akong nabilin ang paris sa akong ski sa balay. Ang nakapait pa gayud, akong nakalimtan ang tanan nakong mga tukon sa ski.
Ang pagbalik aron sa pagkuha sa nakalimtan nga kasangkapan dili gayud posible. Ang akong amahan, kanunay nga matinabangon, miingon kanako nga akong buhaton lamang ang tanan. Maayo gani, ang akong magulang nga babaye nalooy kanako ug mipahulam kanako og usa sa iyang mga tukon.
Kay wala pa gyud makasulay og ski, ako wala magtuo nga ang pagbaton og usa lang ka ski usa diay ka dako nga problema. Mas naghinam-hinam ako kay sa nawagtangan og gana—hinoon, ako may igo nang pangidaron aron makaapil sa paboritong kalihokan nga giambitan sa akong pamilya.
Tagsa-tagsa, ang akong mga igsoon misul-ob na sa ilang mga gamit ug mipaingon sa usa ka kasagbutan nga may gamayng bungtod nga makalingaw nga mag-ski padulhog sa ubos. Apan ako dili makairog bisan og gamay! Ang tiil nga walay ski nalubong sa snow. Ang tiil nga adunay ski nalubong usab tungod kay ang snow mitapot sa karaan nga hinimo sa kahoy nga ski, nakapahimo niini nga mas bug-at.
Nganong dili man kini sayon? Kon pun-an nako ang akong paningkamot, mas nalubong na hinoon ko ug nawagtangan kaayo ko og gana. Ang akong paningkamot nakapasubo kaayo samtang akong nakita ang akong amahan ug igsoong mga lalaki nga layo na. Sila miabut na sa may kasagbutan ug makita nga malipayon sa pagpasaka ug pagpadulhog sa ski gikan sa bungtod.
Si papa nagbalik-balik og pipila ka higayon aron sa pagtan-aw kanako, kanunay nga nagdasig kanako. “Padayon lang! Hapit na nimo mahimo.” Apan wala gyud nako kini mahimo. Sa pagkatinuod, nahuman na ang adlaw sa wala pa ako makaabut ngadto sa may kasagbutan. Ang akong unang biyahe sa ski usa ka dakong kapakyasan.
Samtang ako nagdako, ako nakaamgo nga kitang tanan makasinati og mga higayon diin kita gustong molampos nga gamit ang usa ra ka ski—bati nga klase sa ski nga hinimo sa kahoy. Kitang tanan mosagubang og mga pagsulay ug mga kapakyasan ug mga kasaypanan, ang pipila gikan sa atong kaugalingong binuhatan ug ang pipila tungod kay kita nagpuyo sa usa ka dili hingpit nga kalibutan. Ang pipila temporaryo; ang pipila atong sagubangon sa atong tibuok kinabuhi.
Dali natong madiskubrehan kon unsa kita ka dili andam sa mga agianan nga atong giagian. Kita mobati nga may kulang. Ang atong kasakit mas mograbe lamang kon kita makakita sa uban nga ingon og walay problema. Sa ingon ani nga mga sitwasyon klaro nga dili kini nato mahimo sa atong kaugalingon.
Maayo na lang, kay ang atong mga kasinatian sa kinabuhi wala mahisama sa akong unang kasinatian sa pag-ski. Gibuhat nako ang akong tanang paningkamot apan walay kalamboan. Apan sa kinabuhi atong mahimo ang atong kinamaayohang paningkamot ug dayon ang tanan natong dili mahimo atong isalig sa Dios. Ang Iyang kalig-on ug ang Iyang grasya makapahimo kanato sa pagbuhat sa mga butang nga dili nato mabuhat kon mag-agad lamang kita sa atong kaugalingong kapasidad.
Akong nakat-unan usab nga dili nato angay itago ang atong mga panlimbasug sa atong mahigugmaong Langitnong Amahan. Ang atong pagka dili hingpit makatabang kanato nga mas makasabut unsa ang Iyang gibati mahitungod kanato ug kon si kinsa gayud kita isip Iyang mga anak. Kini tungod kay Iya kitang gihigugma mao nga Iyang gipadala ang Iyang Anak.
Kon kita moduol kang Kristo, ang atong mga kahuyang makahatag kanato og daklit nga talan-awon sa grasya ug kalooy sa Manluluwas samtang Siya motabang kanato. Pananglitan, adunay daghang mga higayon diin ako mibati nga ganahang mosulti nga mogamit sa pagkompara, “Tan-awa, usa ra ang akong ski. Ug bisan pa kon ako adunay duha ka ski, ako siguradong banga gihapon nga tig-ski. Busa ayaw og kahasol kanako.”
Apan sa Iyang kamabination, ang Manluluwas motabang ra gihapon kanako. Siya nasayud nga ako adunay mga hagit ug naghangyo lamang sa pagbuhat sa akong labing maayo: “Pinaagi sa grasya kami maluwas, human sa tanan nga atong mabuhat” (2 Nephi 25:23). Ang grasya wala magpasabut nga makakuha og hamis ug sinaw nga bag-ong paris sa ski ug mipadala ngadto sa destinasyon sa kaugalingon nakong kabubut-on. Ang pag-amuma sa Manluluwas mas labaw pa ka personal ug mas labaw ka malumo kaysa niana. Siya motabang kanako bisan asa ako, unsa man ako, sa pagtabang kanako nga motubo ug mahimong mas sama Kaniya ug sa Langitnong Amahan. Ako nagtuo nga Sila nahimuot tungod sa akong tinud-anay nga paningkamot, bisan kon unsa kini ka gamay. Ug ako nasayud nga Sila nahigugma kanako sa paagi nga nakahatag kanako og higayon nga mas mosalig Kanila sa hingpit.
Ako wala mohunong sa pag-ski human niadtong makauulaw nga kasinatian. Ako misigi og balik kauban sa akong pamilya ug gani giiskwelahan pa gayud nako sa kolehiyo unsaon sa pag-ski. Karon mao na kini ang usa sa akong paborito nga kalingawan. Mapasalamaton ako nga wala gyud ko mohunong.
Ako usab mapasalamaton—hangtud sa kahangturan—nga ang Langitnong Amahan ug si Jesukristo miunong kanato. Wala kita pasagdi sa Dios sa atong sayop nga mga paningkamot. Tungod sa Iyang mahangturong gugma alang sa Iyang mga anak, Siya mipadala og Manluluwas aron sa paghatag og paagi balik ngadto sa Iyang presensya. Ako nasayud nga pinaagi sa pagbutang sa atong hugot nga pagtuo ngadto Kanila, kitang tanan makapadayon sa atong mga kinabuhi.
Paghulagway pinaagi ni Paul Mann