Χώρια, αλλά ακόμη ενωμένοι
Στην Εκκλησία, παρά τις διαφορές μας, ο Κύριος αναμένει από εμάς να είμαστε ενωμένοι!
Τον Ιούνιο του 1994, οδηγώντας αγχωμένος επέστρεφα στο σπίτι από τη δουλειά για να παρακολουθήσω στην τηλεόραση την εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου να παίζει στο Παγκόσμιο Κύπελο. Σύντομα αφού άρχισα να οδηγώ προς το σπίτι, είδα από μακριά στο πεζοδρόμιο έναν ανάπηρο άνδρα να κυλά γρήγορα το αναπηρικό αμαξίδιό του, το οποίο παρατήρησα ότι ήταν στολισμένο με την σημαία μας της Βραζιλίας. Κατάλαβα τότε ότι πήγαινε επίσης στο σπίτι για να παρακολουθήσει το παιχνίδι!
Όταν διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας και τα μάτια μας συναντήθηκαν και για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου αισθάνθηκα δυνατά ενωμένος με εκείνον τον άνδρα! Πηγαίναμε σε διαφορετικές κατευθύνσεις, δεν γνωρίζαμε ο ένας τον άλλον, είχαμε ξεκάθαρα διαφορετικές κοινωνικές και υλικές συνθήκες, αλλά το ίδιο πάθος μας για το ποδόσφαιρο και η αγάπη για τη χώρα μας μάς έκανε να αισθανθούμε ενωμένοι εκείνη τη στιγμή! Δεν έχω δει αυτόν τον άνδρα από τότε, αλλά σήμερα, δεκαετίες αργότερα, μπορώ ακόμα να δω εκείνα τα μάτια και να αισθανθώ εκείνη την ισχυρή επαφή με αυτόν τον άνδρα. Άλλωστε, νικήσαμε εκείνο το παιχνίδι και το Παγκόσμιο Κύπελο εκείνη τη χρονιά!
Στην Εκκλησία, παρά τις διαφορές μας, ο Κύριος αναμένει από εμάς να είμαστε ενωμένοι!Είπε στο Διδαχή και Διαθήκες: «Να είστε ένα, και αν δεν είστε ένα, δεν είστε δικοί μου»1.
Καθώς εισερχόμαστε στην εκκλησία ή στον ναό για να λατρέψουμε ως ομάδα, θα πρέπει να αφήσουμε πίσω τις διαφορές μας, συμπεριλαμβανομένων της φυλής, της κοινωνικής θέσης, των πολιτικών προτιμήσεων, των ακαδημαϊκών και επαγγελματικών επιτεύγματών και αντ’ αυτού να επικεντρωθούμε στους κοινούς πνευματικούς μας στόχους. Μαζί τραγουδάμε ύμνους, συλλογιζόμαστε για τις ίδιες διαθήκες κατά τη διάρκεια της μεταλήψεως, λέμε ταυτοχρόνως ένα ηχηρό «αμήν» μετά τις ομιλίες, τα μαθήματα και τις προσευχές -- που σημαίνει ότι συμφωνούμε από κοινού με αυτά που ειπώθηκαν.
Αυτά τα πράγματα που κάνουμε συλλογικώς βοηθούν να δημιουργηθεί μία δυνατή αίσθηση ενότητας εντός του εκκλησιάσματος.
Ωστόσο, αυτό που αληθινά προσδιορίζει, σταθεροποιεί ή καταστρέφει την ενότητά μας είναι το πώς ενεργούμε όταν δεν είμαστε με τα έτερα μας μέλη της Εκκλησίας. Όπως όλοι γνωρίζουμε, είναι αναπόφευκτο και φυσιολογικό να μιλάμε τελικώς ο ένας για τον άλλο.
Ανάλογα με αυτό που επιλέγουμε να πούμε ο ένας για τον άλλον, τα λόγια μας είτε θα έχουν «τις καρδιές [μας] συνυφασμένες με ενότητα»2 όπως ο Άλμα δίδαξε στα νερά του Μόρμον είτε θα διαβρώσουν την αγάπη, την εμπιστοσύνη και την καλή θέληση που θα πρέπει να υπάρχουν ανάμεσά μας.
Υπάρχουν σχόλια που καταστρέφουν ανεπαίσθητα την ενότητα όπως: «Ναι, είναι καλός επίσκοπος, αλλά θα έπρεπε να τον είχατε δει όταν ήταν νέος!»
Μία πιο εποικοδομητική εκδοχή αυτού θα μπορούσε να είναι: «Ο επίσκοπος είναι τόσο καλός και έχει αυξηθεί τόσο πολύ η ωριμότητα και σοφία του με τα χρόνια».
Συχνά βάζουμε μόνιμες ετικέτες σε ανθρώπους λέγοντας κάτι όπως: «Η πρόεδρός μας της Ανακουφιστικής Εταιρείας είναι χαμένη υπόθεση· είναι τόσο πεισματάρα!»Εν αντιθέσει θα μπορούσαμε να λέγαμε: «Η πρόεδρος της Ανακουφιστικής Εταιρείας είναι λιγότερο ευέλικτη τον τελευταίο καιρό· ίσως περνά δύσκολες στιγμές. Ας την βοηθήσουμε και ας την υποστηρίξουμε!»
Αδελφοί και αδελφές, δεν έχουμε το δικαίωμα να περιγράφουμε κανέναν, ειδικώς από τον κύκλο μας της Εκκλησίας, ως άσχημα τελειωμένο προϊόν!Αντιθέτως, τα λόγια μας για τους συνανθρώπους μας θα πρέπει να αντικατοπτρίζουν την πίστη μας στον Ιησού Χριστό και την Εξιλέωσή Του και ότι με Εκείνον με μέσω Εκείνου, μπορούμε πάντα να αλλάζουμε προς το καλύτερο!
Μερικοί αρχίζουν να επικρίνουν και απομακρύνονται από τους ηγέτες και τα μέλη της Εκκλησίας για πράγματα που είναι τόσο μικρά.
Τέτοια ήταν η περίπτωση ενός άνδρα ονόματι Σίμοντς Ράυντερ, που έγινε μέλος της Εκκλησίας το 1831. Αφού διάβασε μία αποκάλυψη σχετικά με εκείνον, σάστισε που είδε ότι το όνομά του είχε γραφτεί εσφαλμένως Ράυντερ, με το αγγλικό γράμμα i αντί του αγγλικού γράμματος y. Η αντίδρασή του σε αυτό το γεγονός συνέβαλε στο να αμφισβητήσει τον προφήτη και τελικώς οδήγησε στον διωγμό του Τζόζεφ και την αποστασία του από την Εκκλησία3.
Είναι επίσης πιθανόν ότι όλοι θα βιώσουμε κάποιες διορθώσεις από τους εκκλησιαστικούς μας ηγέτες, που θα είναι ένα τεστ του πόσο ενωμένοι είμαστε με αυτούς.
Ήμουν μόνο 11, αλλά θυμάμαι ότι 44 χρόνια πριν το οίκημα συγκεντρώσεων όπου παρευρισκόταν η οικογένειά μου στην εκκλησία επρόκειτο να ανακαινισθεί σημαντικώς.Πριν αρχίσει αυτό το μεγάλο εγχείρημα, υπήρξε μία συγκέντρωση στην οποία οι τοπικοί και οι ηγέτες περιοχής συζήτησαν πώς θα μπορούσαν τα μέλη τα συμμετάσχουν με την εργασία σε εκείνη την προσπάθεια. Ο πατέρας μου που είχε προηγουμένως προεδρεύσει σε εκείνη τη μονάδα για χρόνια, εξέφρασε την πολύ δυνατή του γνώμη ότι αυτή η εργασία θα έπρεπε να γίνει από έναν εργολάβο και όχι από ερασιτέχνες.
Η γνώμη του όχι μόνον απορρίφθηκε, αλλά ακούσαμε ότι επιτιμήθηκε αυστηρά και δημόσια σε εκείνη την περίσταση. Τώρα, αυτός ήταν άνθρωπος που ήταν πολύ αφοσιωμένος στην Εκκλησία και επίσης παλαίμαχος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, συνηθισμένος να ανθίσταται και να αγωνίζεται για αυτά που πίστευε! Κάποιος μπορεί να αναρωτιόταν ποια θα μπορούσε να είναι η αντίδρασή του μετά από αυτό το περιστατικό. Θα επέμενε με την άποψή του και θα συνέχιζε να αντιτίθεται στην ήδη ληφθείσα απόφαση;
Είχαμε ήδη δει οικογένειες στον τομέα μας που είχαν απομακρυνθεί από το Ευαγγέλιο και είχαν σταματήσει να παρευρίσκονται στις συγκεντρώσεις, επειδή δεν μπορούσαν να είναι ενωμένοι με εκείνους οι οποίοι ηγούντο.Ήμαστε επίσης μάρτυρες με πολλούς από τους φίλους μας από την Προκαταρκτική που δεν παρέμειναν πιστοί στη νεότητά τους, επειδή οι γονείς τους έβρισκαν πάντα λάθος με τα μέλη της Εκκλησίας.
Ωστόσο ο μπαμπάς μου αποφάσισε να παραμείνει ενωμένος με τους έτερους Αγίους μας. Και κάποιες μέρες αργότερα, όταν τα μέλη του τομέως συγκεντρώθηκαν για να βοηθήσουν στην κατασκευή, «προσκάλεσε» την οικογένειά μας να τον ακολουθήσουμε στο οίκημα συγκεντρώσεων όπου θα ήμαστε διαθέσιμοι να βοηθήσουμε με οποιονδήποτε τρόπο.
Ήμουν έξαλλος. Αισθάνθηκα να τον ρωτήσω: «Μπαμπά, γιατί πρόκειται να βοηθήσουμε στην κατασκευή, αφού ήσουν αντίθετος στο να το κάνουν τα μέλη;» Αλλά το βλέμμα στο πρόσωπό του με απέτρεψε να το κάνω. Ήθελα να είμαι καλά για την επαναφιέρωση. Έτσι, ευτυχώς, αποφάσισα να είμαι ήσυχος και απλώς να πάω και να βοηθήσω στο κτήριο!
Ο πατέρας δεν πρόλαβε να δει το καινούργιο κτήριο, καθώς απεβίωσε πριν από την ολοκλήρωση αυτού του έργου. Όμως εμείς στην οικογένεια, καθοδηγούμενοι τώρα από την μαμά μου, συνεχίσαμε να κάνουμε αυτό που μας αναλογούσε μέχρις ότου τελείωσε και αυτό μας κράτησε ενωμένους με τον πατέρα μου, με τα μέλη της Εκκλησίας, τους ηγέτες μας και το πιο σημαντικό, με τον Κύριο!
Στιγμές μόλις πριν από τις έντονες εμπειρίες στη Γεθσημανή, όταν ο Ιησούς προσευχόταν στον Πατέρα για τους Αποστόλους Του και όλους τους Αγίους, είπε: «Για να είναι όλοι ένα· καθώς εσύ, Πατέρα, είσαι ενωμένος με μένα και εγώ ενωμένος με σένα»4.
Αδελφοί και αδελφές καταθέτω μαρτυρία ότι καθώς αποφασίζουμε να είμαστε ενωμένοι με τα μέλη και τους ηγέτες της Εκκλησίας --τόσο όταν συγκεντρωνόμαστε μαζί, αλλά ειδικώς όταν είμαστε χώρια-- θα αισθανόμαστε επίσης τέλεια ενωμένοι με τον Επουράνιο Πατέρα μας και τον Σωτήρα. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.