Ο Κύριος ηγείται της Εκκλησίας Του
Η ηγεσία του Κυρίου επί της Εκκλησίας Του απαιτεί μεγάλη και σταθερή πίστη από όλους όσοι Τον υπηρετούν επάνω στη γη.
Αγαπητοί αδελφοί μου που φέρετε την ιεροσύνη του Θεού, απόψε επιθυμώ να μιλήσω για τον όμορφο τρόπο με τον οποίον ο Κύριος ηγείται της βασιλείας Του επάνω στη γη. Γνωρίζετε ήδη τα θεμελιώδη: Προσεύχομαι ώστε το Άγιο Πνεύμα να σας τα επιβεβαιώσει.
Πρώτον, ο Ιησούς Χριστός είναι η κεφαλή της Εκκλησίας σε όλη τη γη.
Δεύτερον, ηγείται της Εκκλησίας Του σήμερα μιλώντας σε άνδρες κληθέντες ως προφήτες και το κάνει μέσω αποκαλύψεως.
Τρίτον, έδωσε αποκάλυψη στους προφήτες Του πριν από πολύ καιρό, ακόμη το κάνει και θα εξακολουθεί να το κάνει.
Τέταρτον, δίδει επιβεβαιωτική αποκάλυψη σε όσους υπηρετούν υπό την ηγεσία των προφητών Του.
Από αυτά τα θεμελιώδη, αναγνωρίζουμε ότι η ηγεσία του Κυρίου επί της Εκκλησίας Του απαιτεί μεγάλη και σταθερή πίστη από όλους όσους Τον υπηρετούν επάνω στη γη.
Παραδείγματος χάριν, απαιτεί πίστη να πιστεύουμε ότι ο ανεστημένος Κύριος προσέχει τις καθημερινές λεπτομέρειες της βασιλείας Του. Απαιτεί πίστη να πιστεύουμε ότι καλεί ατελείς ανθρώπους σε θέσεις εμπιστοσύνης. Απαιτεί πίστη να πιστεύουμε ότι Εκείνος γνωρίζει τους ανθρώπους που καλεί τέλεια, τόσο τις ικανότητές τους όσο και τις δυνατότητές τους κι έτσι δεν κάνει λάθη στις κλήσεις Του.
Αυτό μπορεί να φέρει ένα χαμόγελο ή ένα κούνημα του κεφαλιού σε μερικούς σε αυτό το ακροατήριο -- τόσο σε αυτούς που νομίζουν ότι η κλήση τους να υπηρετούν μπορεί να ήταν λάθος όσο και σε αυτούς που φαντάζονται κάποιους που γνωρίζουν οι οποίοι δεν πιστεύουν ότι είναι ικανοί για τη θέση που έχουν κληθεί στη βασιλεία του Κυρίου. Η συμβουλή μου και προς τις δύο ομάδες είναι να καθυστερήσετε τέτοιες κρίσεις έως ότου δείτε καλύτερα τι βλέπει ο Κύριος. Η κρίση που πρέπει να κάνετε, αντιθέτως, είναι ότι εσείς έχετε την ικανότητα να λάβετε αποκάλυψη και να ενεργείτε επ’ αυτής ατρόμητα.
Απαιτεί πίστη να το κάνετε. Και απαιτεί ακόμη μεγαλύτερη πίστη να πιστεύετε ότι ο Κύριος έχει καλέσει ατελείς ανθρώπους, υπηρέτες να σας καθοδηγούν. Σκοπός μου απόψε είναι να οικοδομήσω την πίστη σας ότι ο Θεός σάς κατευθύνει στην υπηρέτησή σας προς Εκείνον. Και κάτι πιο σημαντικό, ελπίδα μου είναι να οικοδομήσω την πίστη σας ότι ο Κύριος εμπνέει τα ατελή άτομα που έχει καλέσει ως ηγέτες σας.
Μπορεί να σκεφθείτε, αρχικά, ότι τέτοια πίστη δεν είναι σημαντική για την επιτυχία της Εκκλησίας και της βασιλείας του Κυρίου. Ωστόσο, μπορεί να ανακαλύψετε --άσχετα από το πού είστε στην αλυσίδα της υπηρετήσεως της ιεροσύνης, από τον προφήτη του Κυρίου μέχρι έναν νέο φέροντα την Ααρωνική Ιεροσύνη-- ότι η πίστη είναι ουσιώδης.
Ας αρχίσουμε με το τι σημαίνει η πίστη για έναν πρόεδρο της απαρτίας διδασκάλων ή διακόνων. Είναι σημαντικό να έχει πίστη ότι ο Κύριος τον κάλεσε προσωπικώς, γνωρίζοντας τις αδυναμίες και τα δυνατά σημεία αυτού του διδασκάλου. Πρέπει να έχει πίστη ότι ο άνδρας που έδωσε την κλήση έλαβε αποκάλυψη από το Πνεύμα του Θεού. Οι σύμβουλοι και τα μέλη της απαρτίας του πρέπει να έχουν την ίδια πίστη να τον ακολουθούν με ατρόμητη πεποίθηση.
Είδα μία τέτοια πεποίθηση, όταν ένα αγόρι καθόταν μαζί με την προεδρία απαρτίας διακόνων του ένα πρωινό Κυριακής. Ήταν ο προσφάτως κληθείς γραμματέας τους. Εκείνη η προεδρία νεαρών συσκεπτόταν. Μιλούσαν για διάφορους τρόπους με τους οποίους θα μπορούσαν να εκπληρώσουν το αίτημα του επισκόπου να φέρουν ένα λιγότερο ενεργό μέλος πίσω στην εκκλησία. Ύστερα από προσευχή και συζήτηση, όρισαν στον γραμματέα να πάει στο σπίτι ενός αγοριού που δεν είχε έλθει ποτέ σε μία συγκέντρωση και να το προσκαλέσουν.
Ο γραμματέας δεν γνώριζε το αγόρι, αλλά ήξερε ότι ένας από τους γονείς του αγοριού ήταν λιγότερο ενεργό μέλος και ο άλλος δεν ήταν μέλος και δεν ήταν φιλικός. Ο γραμματέας ένιωσε ανυπομονησία αλλά όχι φόβο. Ήξερε ότι ο προφήτης του Θεού είχε ζητήσει από φέροντες την ιεροσύνη να φέρουν πίσω τα χαμένα πρόβατα. Και είχε ακούσει την προσευχή της προεδρίας του. Τους άκουσε να συμφωνούν για το όνομα του αγοριού που θα διασωζόταν και για το δικό του όνομα.
Εγώ παρακολουθούσα όταν ο γραμματέας περπατούσε στον δρόμο προς το σπίτι του λιγότερου ενεργού αγοριού. Περπατούσε αργά σαν να πήγαινε σε κίνδυνο. Όμως σε μισή ώρα επέστρεψε στον δρόμο με το αγόρι, χαμογελώντας ευτυχισμένα. Δεν είμαι βέβαιος ότι το γνώριζε τότε, αλλά είχε πάει με πίστη ότι ήταν στην ανάθεση του Κυρίου. Εκείνη η πίστη έχει μείνει σε αυτό και έχει αυξηθεί πνευματικώς στα χρόνια του ως ιεραπόστολος, πατέρας, ηγέτης νέων ανδρών και επίσκοπος.
Ας μιλήσουμε για το τι σημαίνει τέτοια πίστη για έναν επίσκοπο. Ενίοτε ο επίσκοπος καλείται να υπηρετήσει άτομα που τον γνωρίζουν καλά. Τα μέλη του τομέως γνωρίζουν κάτι για τις ανθρώπινες αδυναμίες του και τα δυνατά του πνευματικά στοιχεία και γνωρίζουν ότι άλλοι στον τομέα θα μπορούσαν να έχουν κληθεί -- άλλοι που φαίνονται καλύτερα μορφωμένοι, πιο έμπειροι, πιο ευχάριστοι ή πιο όμορφοι.
Αυτά τα μέλη πρέπει να γνωρίζουν ότι η κλήση να υπηρετήσει ως επίσκοπος ήλθε από τον Κύριο δι’ αποκαλύψεως. Χωρίς την πίστη τους, ο επίσκοπος, ο οποίος κλήθηκε από τον Θεό, θα δυσκολευτεί περισσότερο να πάρει την αποκάλυψη που χρειάζεται για να τους βοηθήσει. Δεν θα επιτύχει χωρίς την πίστη των μελών να τον υποστηρίξουν.
Ευτυχώς, το αντίθετο είναι επίσης αληθινό. Σκεφθείτε τον υπηρέτη του Κυρίου, τον βασιλέα Βενιαμίν, ο οποίος οδήγησε τον λαό του σε μετάνοια. Η καρδιά του λαού μαλάκωσε από την πίστη του ότι εκείνος είχε κληθεί από τον Θεό, παρά τις ανθρώπινες αδυναμίες του και ότι τα λόγια του προέρχονταν από τον Θεό. Θυμάστε τι είπε ο λαός: «Ναι, πιστεύουμε όλα τα λόγια που μας είπες…ξέρουμε ότι είναι σωστά και αληθινά, ένεκα τού Πνεύματος τού Κυρίου, τού Παντοκράτορα το οποίο προκάλεσε μεγάλη αλλαγή μέσα μας, δηλαδή στην καρδιά μας, ώστε δεν έχουμε πια τάση να κάνουμε τίποτα πονηρό, αλλά να κάνουμε το καλό συνεχώς» (Μωσία 5:2).
Για να επιτύχει ένας ηγέτης στο έργο του Κυρίου, η εμπιστοσύνη του λαού ότι έχει κληθεί από τον Θεό πρέπει να υπερισχύσει των αδυναμιών του ως θνητού. Θυμάστε πώς ο βασιλιάς Βενιαμίν εξήγησε τον ρόλο ηγεσίας του:
«Δε σας παράγγειλα να έλθετε εδώ για να με φοβηθείτε ή για να νομίσετε ότι εγώ ο ίδιος είμαι περισσότερο από ένας θνητός άνθρωπος.
»Άλλα είμαι όπως εσείς οι ίδιοι, υποκείμενος σε κάθε είδους αδυναμία τού σώματος και τού νου. Όμως έχω εκλεγεί από ετούτον το λαό, και έχω αφιερωθεί από τον πατέρα μου. Και το χέρι τού Κυρίου με άφησε να γίνω αρχηγός και βασιλιάς ετούτου τού λαού. Με φύλαξε λοιπόν και με διατήρησε η ασύγκριτη του δύναμη, για να σας υπηρετήσω με όλη τη δύναμη, το νου και την ισχύ που ο Κύριος μου έχει χαρίσει» (Μωσία 2:10-11).
Ο ηγέτης σας στην Εκκλησία του Κυρίου μπορεί να σας φαίνεται αδύναμος και ανθρώπινος ή μπορεί να σας φαίνεται δυνατός και εμπνευσμένος. Γεγονός είναι ότι κάθε ηγέτης είναι ένα μίγμα αυτών των χαρακτηριστικών και άλλων. Αυτό που βοηθά τους δούλους του Θεού, οι οποίοι καλούνται να ηγούνται ημών, είναι όταν μπορούμε να τους δούμε όπως τους είδε ο Κύριος, όταν τους κάλεσε.
Ο Κύριος βλέπει τους δούλους Του τέλεια. Βλέπει τις δυνατότητες και το μέλλον τους. Και γνωρίζει πώς μπορεί να αλλάξει η ίδια τους η φύση. Γνωρίζει επίσης πώς μπορούν να αλλάξουν από τις εμπειρίες τους με τους ανθρώπους που καθοδηγούν.
Μπορεί να είχατε την εμπειρία να γίνετε δυνατότερος από τους ανθρώπους στους οποίους κληθήκατε να υπηρετείτε. Κάποτε κλήθηκα ως επίσκοπος νέων ανύπανδρων ενηλίκων. Δεν είμαι βέβαιος αν οι σκοποί του Κυρίου ήταν περισσότερο για ποιες αλλαγές εγώ θα μπορούσα να Τον βοηθήσω να κάνει σε αυτούς ή τις αλλαγές που Εκείνος γνώριζε που εκείνοι θα έκαναν σε εμένα.
Σε έναν βαθμό δεν καταλαβαίνω, οι περισσότεροι νέοι σε εκείνον τον τομέα ενεργούσαν σαν να είχα κληθεί από τον Θεό ειδικώς γι’ αυτούς. Είδαν τις αδυναμίες μου, αλλά κοιτούσαν πέρα από αυτές.
Θυμάμαι έναν νέο άνδρα που ζήτησε συμβουλή για τις εκπαιδευτικές του επιλογές. Ήταν πρωτοετής σε ένα πολύ καλό πανεπιστήμιο. Μια εβδομάδα αφού είχα δώσει τη συμβουλή, προγραμμάτισε ένα ραντεβού μαζί μου.
Όταν ήλθε στο γραφείο, με εξέπληξε, ρωτώντας: «Επίσκοπε, μπορούμε να προσευχηθούμε προτού μιλήσουμε; Και θα μπορούσαμε να γονατίσουμε; Και μπορώ να προσευχηθώ;»
Τα αιτήματά του με εξέπληξαν. Όμως η προσευχή του με εξέπληξε ακόμη περισσότερο. Ήταν κάτι σαν κι αυτό: «Επουράνιε Πατέρα, ξέρεις ότι ο επίσκοπος Άιρινγκ μου έδωσε συμβουλή την περασμένη εβδομάδα και δεν είχε αποτέλεσμα. Σε παρακαλώ, δώσε του έμπνευση να ξέρει τι πρέπει να κάνω τώρα».
Τώρα μπορεί να χαμογελάσετε με αυτό, αλλά εγώ δεν χαμογέλασα. Ήδη ήξερε τι ήθελε ο Κύριος να κάνει αυτός. Όμως τιμούσε τη θέση του επισκόπου στην Εκκλησία του Κυρίου και ίσως ήθελε εγώ να έχω την ευκαιρία να αποκτήσω μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση για να λάβω έμπνευση σε εκείνη την κλήση.
Είχε αποτελέσματα. Μόλις σηκωθήκαμε και μετά καθίσαμε, μου ήλθε η αποκάλυψη. Του είπα τι ένιωθα πως ήθελε από αυτόν ο Κύριος. Τότε ήταν μόλις 18 ετών, αλλά ήταν ώριμος σε πνευματικά χρόνια.
Ήξερε ήδη ότι δεν χρειαζόταν να πάει στον επίσκοπο για ένα τέτοιο πρόβλημα. Όμως είχε μάθει να υποστηρίζει τον υπηρέτη του Κυρίου ακόμη και στις θνητές αδυναμίες του. Τελικώς έγινε πρόεδρος πασσάλου. Μετέφερε μαζί του το μάθημα που μάθαμε μαζί: Αν έχετε πίστη ότι ο Κύριος ηγείται της Εκκλησίας Του μέσω αποκαλύψεως σε εκείνους τους ατελείς υπηρέτες που καλεί, ο Κύριος θα ανοίξει τους καταρράκτες των ουρανών σε εκείνον, όπως και σε σας.
Από εκείνη την εμπειρία, έμαθα το μάθημα ότι η πίστη των ατόμων που υπηρετούμε, ενίοτε περισσότερη από τη δική μας πίστη, μας φέρνει αποκάλυψη στην υπηρέτηση του Κυρίου.
Υπήρξε ένα άλλο μάθημα για μένα. Εάν εκείνο το αγόρι με είχε κρίνει για την αποτυχία μου να του δώσω καλή συμβουλή την πρώτη φορά, ποτέ δεν θα ερχόταν ξανά να ζητήσει. Κι έτσι, επιλέγοντας να μη με κρίνει, έλαβε την επιβεβαίωση που επιθυμούσε.
Ωστόσο, ένα άλλο μάθημα από εκείνη την εμπειρία μού είναι πολύ χρήσιμο. Όσο γνωρίζω, δεν είπε ποτέ τίποτε σε κανέναν στον τομέα ότι δεν του είχα δώσει καλή συμβουλή στην αρχή. Αν το είχε κάνει αυτό, θα μπορούσε να είχε μειώσει την πίστη άλλων στον τομέα να εμπιστεύονται την έμπνευση του επισκόπου.
Προσπαθώ να μην κρίνω τους υπηρέτες του Κυρίου ή να μιλώ για τις εμφανείς αδυναμίες τους. Και προσπαθώ να το διδάσκω αυτό με παράδειγμα στα παιδιά μου. Ο Πρόεδρος Τζέιμς Φάουστ ανέφερε μία ιδεολογία που προσπαθώ να κάνω δική μου. Σας την συνιστώ:
«Πρέπει… να υποστηρίζουμε τους τοπικούς ηγέτες μας, διότι έχουν… “κληθεί και επιλεγεί”. Κάθε μέλος αυτής της Εκκλησίας μπορεί να λαμβάνει συμβουλή από έναν επίσκοπο ή τον πρόεδρο κλάδου, ένα πρόεδρο πασσάλου ή ιεραποστολής και τον Πρόεδρο της Εκκλησίας και τους συνεργάτες του. Κανείς από αυτούς τους αδελφούς δεν ζήτησε την κλήση του. Κανείς δεν είναι τέλειος. Ωστόσο είναι οι υπηρέτες του Κυρίου, κεκλημένοι από Εκείνον μέσω ατόμων με δικαίωμα σε έμπνευση. Όσοι καλούνται, υποστηρίζονται και ξεχωρίζονται δικαιούνται την ψήφο υποστηρίξεώς μας.
«Η ασέβεια για τους εκκλησιαστικούς ηγέτες έχει κάνει πολλούς να υποφέρουν πνευματική αποδυνάμωση και πτώση. Θα πρέπει να κοιτάζουμε πέρα από ατέλειες που έχουμε αντιληφθεί, ελαττώματα ή ελλείψεις των ανδρών που έχουν κληθεί να προεδρεύουν σε εμάς και να υποστηρίζουν τη θέση που έχουν» (“Called and Chosen», Λιαχόνα, Νοε 2005, 54-55).
Αυτή η συμβουλή ευλογεί τους υπηρέτες του Θεού υπό πάσαν κατάσταση.
Κατά τις πρώτες ημέρες της Εκκλησίας του Κυρίου, ηγέτες κοντά στον Προφήτη Τζόζεφ Σμιθ άρχισαν να μιλούν για τα ελαττώματά του. Ακόμη και με όλα όσα είχαν δει και ήξεραν για τη θέση του με τον Κύριο, το πνεύμα κριτικής και η ζηλοφθονία τους εξαπλώθηκαν σαν πληγή. Ένας από τους Δώδεκα έθεσε για μας όλο το πρότυπο πίστεως και αφοσίωσης που πρέπει να έχουμε, αν θέλουμε να υπηρετήσουμε στη βασιλεία του Κυρίου.
Ορίστε η αναφορά: «Διάφοροι πρεσβύτεροι συνεκάλεσαν μία συγκέντρωση στον ναό για όλους εκείνους που θεωρούσαν τον Τζόζεφ Σμιθ έκπτωτο Προφήτη. Προτίθεντο να διορίσουν τον Ντέιβιντ Ουίτμερ ως νέο ηγέτη της Εκκλησίας… Αφού άκουσε τα επιχειρήματα εναντίον του Προφήτη, ο Μπρίγκαμ [Γιανγκ] σηκώθηκε και κατέθεσε μαρτυρία: “Ο Τζόζεφ ήταν Προφήτης, και το ήξερα, και ότι θα μπορούσαν να τον αποκηρύξουν και να τον συκοφαντούν όσο ήθελαν. Δεν μπορούσαν να καταστρέψουν τον διορισμό του Προφήτη του Θεού, μπορούσαν να καταστρέψουν μόνον τη δική τους εξουσία, να κόψουν τον δεσμό που τους έδενε με τον Προφήτη και τον Θεό και να βυθιστούν στην κόλαση”» (Church History in the Fulness of Times Student Manual [Church Educational System manual, 2003], 2η έκδοση, 174. Βλέπε, επίσης, Teachings of Presidents of the Church: Brigham Young [1997], 79).
Υπάρχει ένας δεσμός που μας δένει με τον Κύριο στην υπηρέτησή μας. Συνδέεται από οπουδήποτε έχουμε κληθεί να υπηρετούμε στη βασιλεία μέχρι εκείνους που έχουν κληθεί να προεδρεύουν σε εμάς στην ιεροσύνη και μέχρι τον προφήτη, ο οποίος είναι δεμένος με τον Κύριο. Απαιτεί πίστη και ταπεινότητα να υπηρετούμε στη θέση στην οποία έχουμε κληθεί, να έχουμε εμπιστοσύνη ότι μας κάλεσε ο Κύριος και όσους προεδρεύουν ημών και να τους υποστηρίζουμε με πλήρη πίστη.
Θα υπάρξουν φορές, όπως υπήρχαν κατά τις ημέρες του Κίρτλαντ, όπου θα χρειασθούμε την πίστη και την ακεραιότητα ενός Μπρίγκαμ Γιανγκ να σταθούμε στο μέρος όπου μας έχει καλέσει ο Κύριος, πιστοί στον προφήτη Του και στους ηγέτες που έχει τοποθετήσει.
Σας δίνω την επίσημη κι όμως χαρμόσυνη μαρτυρία μου ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι στο πηδάλιο. Ηγείται της Εκκλησίας Του και των υπηρετών Του. Δίδω μαρτυρία ότι ο Τόμας Μόνσον είναι ο μόνος άνδρας που κατέχει και ασκεί όλα τα κλειδιά της αγίας ιεροσύνης επί γης αυτή τη στιγμή. Και προσεύχομαι για ευλογίες σε όλους τους ταπεινούς υπηρέτες που υπηρετούν τόσο πρόθυμα και καλά στην αποκατεστημένη Εκκλησία του Ιησού Χριστού. Καταθέτω μαρτυρία ότι ο Τζόζεφ Σμιθ είδε τον Θεό Πατέρα και τον Ιησού Χριστό. Του μίλησαν. Τα κλειδιά της ιεροσύνης αποκαταστάθηκαν για την ευλόγηση όλων των τέκνων του Επουράνιου Πατέρα. Είναι αποστολή και ευθύνη μας να υπηρετούμε στη θέση μας, στον σκοπό του Κυρίου. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.