Κύριε, θα κάνεις τα μάτια μου να ανοίξουν;
Πρέπει να κοιτάζουμε τους άλλους μέσα από τα μάτια του Σωτήρα μας.
Ο Βασιλιάς των Λιονταριών είναι μία κλασσική ταινία κινουμένων σχεδίων για την αφρικανική σαβάνα. Όταν ο βασιλιάς των λιονταριών πεθαίνει ενώ σώζει τον γιο του, ο νεαρός πρίγκιπας λιοντάρι αναγκάζεται να εξοριστεί, ενώ ένας δεσποτικός αρχηγός καταστρέφει την ισορροπία της σαβάνας.Ο πρίγκιπας λιοντάρι ανακτά το βασίλειο με τη βοήθεια ενός μέντορα. Ανοίγουν τα μάτια του ως προς την αναγκαιότητα της ισορροπίας στον μεγάλο κύκλο της ζωής στη σαβάνα. Διεκδικώντας τη δικαιωματική θέση του ως βασιλιά, στο νεαρό λιοντάρι δόθηκε η συμβουλή να «κοιτάξει πέρα από αυτό που βλέπει»1.
Μαθαίνοντας να γίνουμε κληρονόμοι όλων όσων έχει ο Πατέρας, το Ευαγγέλιο μάς καθοδηγεί να κοιτάξουμε πέρα από αυτό που βλέπουμε. Για να κοιτάξουμε πέρα από αυτό που βλέπουμε, πρέπει να κοιτάζουμε τους άλλους μέσα από τα μάτια του Σωτήρα μας. Το Ευαγγέλιο έχει ευρεία απήχηση, γεμάτο με ανθρώπους που μπορεί να είναι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους. Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πλήρως τις επιλογές και το ψυχολογικό υπόβαθρο των ανθρώπων στον κόσμο μας, στα εκκλησιάσματα και ακόμη και στις οικογένειές μας, διότι σπάνια έχουμε όλη την εικόνα του ποιοι είναι. Πρέπει να κοιτάξουμε πέρα από τις εύκολες υποθέσεις και τα στερεότυπα και να μεγεθύνουμε τους φακούς της δικής μας εμπειρίας.
Τα μάτια μου άνοιξαν για να «κοιτάξω πέρα από αυτό που μπορούσα να δω», ενώ υπηρετούσα ως πρόεδρος ιεραποστολής. Ένας νεαρός πρεσβύτερος έφθασε με ανησυχία στο βλέμμα του. Όταν συναντηθήκαμε σε μια συνέντευξη, είπε απελπισμένα: «θέλω να πάω σπίτι». Σκέφτηκα σιωπηλά: «Μπορούμε να το διορθώσουμε αυτό». Τον συμβούλευσα να δουλέψει σκληρά και να προσευχηθεί γι’ αυτό επί μια εβδομάδα και στη συνέχεια να μου τηλεφωνήσει. Μια εβδομάδα αργότερα, σχεδόν στο λεπτό, τηλεφώνησε. Ήθελε ακόμα να πάει στο σπίτι. Και πάλι τον συμβούλευσα να προσευχηθεί, να δουλέψει σκληρά και να μου τηλεφωνήσει σε μια εβδομάδα. Στην επόμενη συνέντευξή μας, τα πράγματα δεν είχαν αλλάξει. Επέμενε να πάει στο σπίτι.
Απλώς δεν επρόκειτο να επιτρέψω αυτό να συμβεί. Άρχισα να τον διδάσκω για την ιερά φύση της κλήσεώς του. Τον παρότρυνα να «ξεχάσειτον εαυτό του και να πάει επί το έργον»2. Αλλά ό,τι συμβουλή και να του έδωσα, δεν άλλαξε γνώμη. Τελικά μου φάνηκε ότι ίσως να μου διαφεύγει κάτι. Τότε ένιωσα μια παρότρυνση να του κάνω την ερώτηση: «Πρεσβύτερε, τι είναι δύσκολο για σένα;» Αυτό που είπε διαπέρασε την καρδιά μου: «Πρόεδρε, δεν μπορώ να διαβάσω».
Η σοφή συμβουλή, που νόμιζα ότι ήταν τόσο σημαντική να ακούσει, δεν ήταν καθόλου σχετική με τις ανάγκες του. Αυτό που χρειαζόταν περισσότερο ήταν εγώ να εστιάσω πέρα από την βιαστική εκτίμησή μου και να επιτρέψω στο Πνεύμα να με βοηθήσει να καταλάβω τι υπήρχε πραγματικά μέσα στο μυαλό αυτού του πρεσβυτέρου. Χρειαζόταν να τον δω σωστά και να του δώσω έναν λόγο να ελπίζει.Αντ’ αυτού, ενεργούσα σαν μια γιγαντιαία σφαίρα κατεδάφισης.Αυτός ο γενναίος πρεσβύτερος έμαθε να διαβάζει και έγινε ένας πολύ αγνός μαθητής του Ιησού Χριστού. Άνοιξε τα μάτια μου στα λόγια του Κυρίου: «επειδή, o άνθρωπoς βλέπει τo φαινόμενo, o Kύριoς όμως βλέπει την καρδιά» (Σαμουήλ Α΄ 16:7).
Τι ευλογία είναι όταν το Πνεύμα του Κυρίου διευρύνει τη θέα μας. Θυμάστε τον προφήτη Ελισσαιέ που ξύπνησε και βρήκε τον συριακό στρατό να περιβάλλει την πόλη του με τα άλογα και τις άμαξες του; Ο υπηρέτης του φοβήθηκε και ρώτησε τον Ελισσαιέ τι θα κάνουν έναντι τέτοιας ανισότητας. Ο Ελισσαιέ του είπε να μην ανησυχεί με τα αξιομνημόνευτα λόγια: «Mη φoβάσαι· επειδή, περισσότερoι είναι αυτoί πoυ είναι μαζί μας, παρά εκείνoι πoυ είναι μαζί τoυς» (Β΄ Βασιλέων 6:16). Ο υπηρέτης δεν είχε ιδέα για τι μιλούσε ο προφήτης.Δεν μπορούσε να κοιτάξει πέρα από αυτό που μπορούσε να δει. Ωστόσο, ο Ελισσαιέ είδε τάγματα αγγέλων έτοιμα να δώσουν μάχη για τον λαό του προφήτη. Έτσι ο Ελισσαιέ προσευχήθηκε στον Κύριο να ανοίξει τα μάτια του νεαρού άνδρα «και είδε· και να, τo βoυνό ήταν γεμάτo από άλoγα και πύρινες άμαξες γύρω από τoν Eλισσαιέ» (Β΄ Βασιλέων 6:17).
Συχνά διαχωρίζουμε τον εαυτό μας από τους άλλους με βάση τις διαφορές σε αυτά που βλέπουμε. Αισθανόμαστε άνετα γύρω από εκείνους που σκέφτονται, μιλάνε, ντύνονται και ενεργούν όπως εμείς και δυσκολευόμαστε με εκείνους που προέρχονται από διαφορετικές περιστάσεις ή υπόβαθρα. Στην πραγματικότητα, δεν προερχόμαστε όλοι από διαφορετικές χώρες και μιλούμε διαφορετικές γλώσσες; Δεν βλέπουμε όλοι τον κόσμο μέσα από τους τεράστιους περιορισμούς της δικής μας εμπειρίας στη ζωή; Επειδή μερικοί βλέπουν και μιλούν με πνευματικά μάτια, όπως ο προφήτης Ελισσαιέ, και μερικοί βλέπουν και επικοινωνούν με την φυσική όραση, όπως η εμπειρία με τον αναλφάβητο ιεραπόστολό μου.
Ζούμε σε έναν κόσμο που τρέφεται από τις συγκρίσεις, τους χαρακτηρισμούς και την επίκριση. Αντί να βλέπουμε μέσα από τον φακό των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, πρέπει να κοιτάζουμε εσωτερικά για τις θεϊκές ιδιότητες που ο καθένας μας μπορεί να διεκδικήσει. Αυτές οι θεϊκές ιδιότητες και οι επιθυμίες δεν μπορούν να αναρτηθούν στο Pinterest ή στο Instagram.
Να αγαπούμε και να αποδεχόμαστε τους άλλους δεν σημαίνει ότι πρέπει να ενστερνιστούμε τις ιδέες τους. Προφανώς, η αλήθεια επιβάλλει την μέγιστη αφοσίωσή μας, αν και δεν πρέπει ποτέ να αποτελεί εμπόδιο στην καλοσύνη. Η αληθινή αγάπη προς τους άλλους απαιτεί τη συνεχή εφαρμογή της αποδοχής των καλύτερων προσπαθειών των ανθρώπων, των οποίων τις εμπειρίες ζωής και τους περιορισμούς μπορεί να μην γνωρίσουμε ποτέ πλήρως. Κοιτάζοντας πέρα από αυτό που μπορούμε να δούμε απαιτεί συνειδητή εστίαση στον Σωτήρα.
Στις 28 Μαΐου 2016, ο 16χρονος Μπω Ρίτσι και ο φίλος του, Ώστιν, ήταν στο οικογενειακό ράντσο στο Κολοράντο. Ο Μπω και ο Ώστιν ανέβηκαν στα εκτός δρόμου οχήματά τους με μεγάλη προσδοκία να περάσουν μια μέρα περιπέτειας. Δεν είχαν πάει μακριά όταν βρέθηκαν σε κίνδυνο, και τότε συνέβη κάτι τραγικό. Το όχημα που οδηγούσε ο Μπω ξαφνικά αναποδογύρισε, καρφώνοντας τον Μπω κάτω από 180 κιλά ατσάλι. Όταν ο φίλος του Μπω, ο Ώστιν, έφτασε κοντά του, είδε τον Μπω να αγωνίζεται για τη ζωή του.Με όλη του τη δύναμη, προσπάθησε να ελευθερώσει τον φίλο του από το παγιδευμένο όχημα. Δεν μπορούσε να μετακινηθεί. Προσευχήθηκε για τον Μπω και στη συνέχεια αλαφιασμένος πήγε για βοήθεια. Το προσωπικό εκτάκτου ανάγκης έφθασε επιτέλους, αλλά λίγες ώρες αργότερα ο Μπω πέθανε. Απηλλάγη της θνητής ζωής του.
Οι συντετριμμένοι γονείς του κατέφθασαν. Καθώς βρίσκονταν στο μικρό νοσοκομείο με τον πιο αγαπημένο φίλο του Μπω και μέλη της οικογένειας, ένας αστυνομικός μπήκε στην αίθουσα και παρέδωσε το κινητό τηλέφωνο του Μπω στη μητέρα του. Καθώς πήρε το τηλέφωνο, ακούστηκε να ηχεί το ξυπνητήρι. Άνοιξε το τηλέφωνο και είδε το καθημερινό ξυπνητήρι του Μπω. Διάβασε δυνατά το μήνυμα που ο ριψοκίνδυνος, εξωστρεφής, έφηβος γιος της είχε ρυθμίσει να διαβάζει κάθε μέρα. Έγραφε: «Θυμήσου να βάλεις τον Ιησού Χριστό στο επίκεντρο της ζωής σου σήμερα».
Η εστίαση του Μπω στον Λυτρωτή του δεν λιγοστεύει τη θλίψη των αγαπημένων του κατά την απουσία του. Ωστόσο, δίνει μεγάλη ελπίδα και νόημα στη ζωή και τις επιλογές του Μπω. Επιτρέπει στην οικογένεια και τους φίλους του να κοιτάξουν πέρα από τη θλίψη του πρώιμου θανάτου του, προς τις χαρούμενες πραγματικότητες της επόμενης ζωής. Πόσο παρηγορητικό ήταν για τους γονείς του Μπω να δουν μέσα από τα μάτια του γιου τους αυτό που εκείνος εκτιμούσε περισσότερο.
Ως μέλη της Εκκλησίας μάς έχουν δοθεί προσωπικοί πνευματικοί συναγερμοί, που μας προειδοποιούν όταν κοιτάμε μόνο με τα θνητά μάτια μακριά από τη σωτηρία. Η μετάληψη είναι η εβδομαδιαία υπενθύμισή μας να εστιάζουμε συνεχώς στον Ιησού Χριστό, ώστε να τον θυμόμαστε πάντα και να μπορούμε να έχουμε το Πνεύμα Του μαζί μας (βλέπε Δ&Δ 20:77). Εντούτοις, ενίοτε αγνοούμε αυτά τα αισθήματα υπενθύμισης και συναγερμού. Όταν έχουμε τον Ιησού Χριστό στο κέντρο της ζωής μας, θα κάνει τα μάτια μας να ανοίγουν σε μεγαλύτερες δυνατότητες, που από μόνοι μας δεν μπορούμε να κατανοήσουμε.
Έλαβα αυτήν την ενδιαφέρουσα επιστολή για έναν συναγερμό προστασίας, όπως τον βίωσε μια πιστή αδελφή. Μου είπε ότι σε μια προσπάθεια να βοηθήσει τον σύζυγό της να καταλάβει πώς αυτή αισθανόταν, άρχισε να διατηρεί μια ηλεκτρονική λίστα στο τηλέφωνό της για τα πράγματα που αυτός έκανε ή έλεγε και την ενοχλούσαν. Έκρινε ότι την κατάλληλη στιγμή, θα είχε συγκεντρώσει γραπτές αποδείξεις να μοιραστεί μαζί του, οι οποίες θα τον έκαναν να θέλει να αλλάξει τους τρόπους του. Ωστόσο, μία Κυριακή, ενώ μεταλάμβανε και επικεντρωνόταν στην Εξιλέωση του Σωτήρα, συνειδητοποίησε ότι η καταγραφή των αρνητικών συναισθημάτων της για τον σύζυγό της, απομάκρυνε πραγματικά το Πνεύμα από αυτήν και δεν θα τον άλλαζε ποτέ.
Ένας πνευματικός συναγερμός χτύπησε στην καρδιά της, που είπε: «Ξέχασέ το· ξέχασέ τα όλα. Διάγραψε αυτές τις σημειώσεις. Δεν είναι χρήσιμες». Έγραψε στη συνέχεια, και παραθέτω: «Μου πήρε λίγο χρόνο για να κάνω “επιλογή όλων” και ακόμη περισσότερο για να κάνω “διαγραφή”. Αλλά καθώς το έκανα, όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα χάθηκαν στο διάστημα. Η καρδιά μου γέμισε από αγάπη -- αγάπη για τον σύζυγό μου και αγάπη για τον Κύριο». Όπως ο Σαούλ στον δρόμο προς τη Δαμασκό, το όραμά της άλλαξε. Τα λέπια της παραμόρφωσης έπεσαν από τα μάτια της.
Ο Σωτήρας μας συχνά άνοιγε τα μάτια των σωματικά και πνευματικά τυφλών. Το άνοιγμα των ματιών μας προς τη θεϊκή αλήθεια, κυριολεκτικά και μεταφορικά, μας προετοιμάζει να θεραπευθούμε από τη θνητή μυωπία μας. Όταν δίνουμε προσοχή στους πνευματικούς «συναγερμούς» που σηματοδοτούν την ανάγκη για διόρθωση της πορείας ή για μεγαλύτερη αιώνια προοπτική, λαμβάνουμε την υπόσχεση της μεταλήψεως να έχουμε το Πνεύμα Του μαζί μας. Αυτό συνέβη στον Τζόζεφ Σμιθ και τον Όλιβερ Κάουντερι στον ναό του Κίρτλαντ, όταν συναρπαστικές αλήθειες διδάχτηκαν από τον Ιησού Χριστό που υποσχέθηκε ότι «ο πέπλος» των θνητών περιορισμών θα «αφαιρεθεί από τον νου [τους] και τα μάτια της διανόησής [τους] θα ανοίξουν» (Δ&Δ 110:1).
Επιμαρτυρώ ότι μέσω της δύναμης του Ιησού Χριστού, είμαστε σε θέση να κοιτάξουμε πνευματικά πέρα από αυτό που βλέπουμε κυριολεκτικά. Καθώς Τον θυμόμαστε και έχουμε το Πνεύμα Του μαζί μας, τα μάτια της κατανοήσεώς μας θα ανοίξουν. Τότε η θαυμάσια πραγματικότητα της θειότητας μέσα στον καθέναν μας θα είναι πιο βαθιά χαραγμένη στις καρδιές μας. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.