Οι τρεις αδελφές
Ευθυνόμεθα για τη δική μας ιδιότητα του μαθητού και έχει λίγα να κάνει --αν όχι καθόλου-- με τον τρόπο που μας φέρονται οι άλλοι.
Αγαπητές αδελφές, αγαπητοί φίλοι, το να αρχίσουμε τη γενική συνέλευση με την παγκόσμια συγκέντρωση γυναικών είναι σημαντικό και υπέροχο. Απλώς φαντασθείτε: αδελφές όλων των ηλικιών, υποβάθρων, εθνικοτήτων και γλωσσών ενωμένες με πίστη και αγάπη για τον Κύριο Ιησού Χριστό.
Καθώς συναντηθήκαμε προσφάτως με τον αγαπημένο μας προφήτη, τον Πρόεδρο Τόμας Μόνσον, μας εξέφρασε πόσο πολύ αγαπά τον Κύριο. Και ξέρω ότι ο Πρόεδρος Μόνσον είναι πολύ ευγνώμων για την αγάπη σας, τις προσευχές σας και την αφοσίωσή σας στον Κύριο.
Πριν από πολύ καιρό σε μία μακρινή χώρα ζούσε μία οικογένεια με τρεις αδελφές.
Η πρώτη αδελφή ήταν η λυπημένη. Τα πάντα από τη μύτη της έως το πηγούνι της και από το δέρμα της έως τα δάχτυλα των ποδιών της δεν της φαίνονταν αρκετά καλά. Όταν μιλούσε, τα λόγια της ενίοτε ακούγονταν αδέξια και οι άνθρωποι γελούσαν. Όταν κάποιος την επέκρινε ή «ξεχνούσε» να την προσκαλέσει σε κάτι, κοκκίνιζε, έφευγε και έβρισκε ένα μυστικό μέρος όπου αναστέναζε λυπημένα και αναρωτιόταν γιατί η ζωή είχε γίνει τόσο άγρια και χωρίς χαρά.
Η δεύτερη αδελφή ήταν η θυμωμένη. Θεωρούσε τον εαυτό της πολύ έξυπνο, αλλά πάντοτε υπήρχε κάποιος άλλος που έπαιρνε υψηλότερους βαθμούς στα τεστ του σχολείου. Θεωρούσε τον εαυτό της αστείο, όμορφο, στυλάτο και συναρπαστικό.Όμως πάντα φαινόταν ότι υπάρχει κάποιος που ήταν πιο αστείος, πιο όμορφος, πιο στυλάτος ή πιο συναρπαστικός.
Ποτέ δεν ήταν πρώτη σε κάτι και αυτό δεν μπορούσε να το αντέξει. Δεν έπρεπε να είναι έτσι η ζωή!
Ενίοτε επετίθετο λεκτικώς σε άλλους και φαινόταν ότι πάντοτε ήταν έτοιμη να γίνει έξαλλη από κάποιο πράγμα.
Ασφαλώς, αυτό δεν την έκανε περισσότερο αρεστή ή δημοφιλή. Ενίοτε έσφιγγε τα δόντια της, έσφιγγε τη γροθιά της και σκεπτόταν: «Η ζωή είναι τόσο άδικη!»
Κατόπιν υπήρχε η τρίτη αδελφή. Αντίθετα από τη λυπημένη και τη θυμωμένη αδελφή της, ήταν -- λοιπόν, ευτυχισμένη. Και δεν ήταν επειδή ήταν πιο έξυπνη ή πιο όμορφη ή πιο ικανή από τις αδελφές της. Όχι, οι άνθρωποι ενίοτε την απέφευγαν ή την αγνοούσαν επίσης. Ενίοτε κορόιδευαν τι φορούσε ή αυτά που έλεγε. Έλεγαν ενίοτε άσχημα πράγματα για εκείνη. Όμως δεν επέτρεπε σε κανένα από αυτά να την πειράξει τόσο πολύ.
Σε αυτήν την αδελφή άρεσε να τραγουδά. Δεν τραγουδούσε πολύ καλά και οι άνθρωποι γελούσαν γι’ αυτό, αλλά αυτό δεν την σταματούσε. Έλεγε: «Δεν πρόκειται να αφήσω άλλους και τη γνώμη τους να με σταματήσουν να τραγουδώ!»
Το ίδιο το γεγονός ότι εξακολουθούσε να τραγουδά έκανε την πρώτη αδελφή της λυπημένη και τη δεύτερη αδελφή της θυμωμένη.
Πέρασαν πολλά χρόνια και τελικώς κάθε αδελφή έφθασε το τέλος του χρόνου της επάνω στη γη.
Η πρώτη αδελφή, η οποία ανεκάλυπτε ξανά και ξανά ότι δεν υπήρχε έλλειψη απογοητεύσεων στη ζωή, τελικώς πέθανε λυπημένη.
Η δεύτερη, η οποία έβρισκε κάθε μέρα κάτι καινούργιο να αντιπαθεί, πέθανε θυμωμένη.
Και η τρίτη αδελφή, η οποία πέρασε τη ζωή της τραγουδώντας το τραγούδι της με όλη της την ισχύ και με ένα βέβαιο χαμόγελο στο πρόσωπό της, πέθανε χαρούμενη.
Ασφαλώς, η ζωή δεν είναι ποτέ τόσο απλή και οι άνθρωποι δεν είναι ποτέ της μίας διαστάσεως όπως οι τρεις αδελφές σε αυτήν την ιστορία. Όμως ακόμη και ακραία παραδείγματα σαν κι αυτά μπορούν να μας διδάξουν κάτι για τον εαυτό μας. Αν είστε σαν τους περισσότερους από μας, μπορεί να έχετε αναγνωρίσει μέρος του εαυτού σας σε μία, δύο ή ίσως και τις τρεις αυτές αδελφές. Ας κοιτάξουμε από κοντά την καθεμία.
Το θύμα
Η πρώτη αδελφή έβλεπε τον εαυτό της ως θύμα -- ως κάποια που άλλοι ενεργούσαν επάνω της1. Φαινόταν ότι της συνέβαινε το ένα μετά το άλλο που την έκανε δυστυχισμένη. Με αυτήν την προσέγγιση στη ζωή, έδινε το έλεγχο στους άλλους για το πώς ένιωθε και συμπεριφερόταν. Όταν το κάνουμε αυτό, φερόμεθα και αγόμεθα από κάθε άνεμο γνώμης -- και σήμερα με τα πάντοτε παρόντα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αυτοί οι άνεμοι φυσούν με ένταση τυφώνα.
Αγαπητές αδελφές, γιατί θα πρέπει να παραδώσετε την ευτυχία σας σε κάποιον ή μία ομάδα κάποιων που ενδιαφέρεται πολύ λίγο για σας ή για την ευτυχία σας;
Αν βρεθείτε να ανησυχείτε για το τι άλλοι άνθρωποι λένε για σας, επιτρέψτε μου να προτείνω αυτό το αντίδοτο: θυμηθείτε ποιοι είστε. Θυμηθείτε ότι είστε από τον βασιλικό οίκο της βασιλείας του Θεού, θυγατέρες Επουράνιων Γονέων, οι οποίοι βασιλεύουν σε όλο το σύμπαν.
Έχετε το πνευματικό DNA του Θεού. Έχετε μοναδικά χαρίσματα που προήλθαν με την πνευματική δημιουργία σας και αναπτύχθηκαν κατά την τεράστια διάρκεια της προγήινης ζωής σας. Είστε το τέκνο του πολυεύσπλαχνου και παντοτινού Πατέρα μας στους Ουρανούς, του Κυρίου των Δυνάμεων, του Ενός που δημιούργησε το σύμπαν, άπλωσε τα περιστρεφόμενα αστέρια σε όλη την τεράστια έκταση του διαστήματος και έθεσε τους πλανήτες στις καθορισμένες τροχιές τους.
Είστε στα χέρια Του.
Πολύ καλά χέρια.
Στοργικά χέρια.
Τρυφερά χέρια.
Και τίποτε που κανείς λέει για εσάς δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό. Τα λόγια τους είναι δίχως νόημα εν συγκρίσει με τα όσα έχει πει ο Θεός για εσάς.
Είστε το πολύτιμο τέκνο Του.
Σας αγαπά.
Ακόμη και όταν σκοντάφτετε, ακόμη και όταν απομακρυνθείτε από Αυτόν, ο Θεός σας αγαπά. Αν νιώθετε χαμένη, εγκαταλελειμμένη ή ξεχασμένη -- μη φοβάστε. Ο Καλός Ποιμένας θα σας βρει. Θα σας ανεβάσει επάνω στους ώμους Του. Θα σας μεταφέρει στο σπίτι2.
Αγαπητές αδελφές μου, παρακαλώ νιώστε βαθιά την αλήθεια αυτών των πραγμάτων. Και θα ανακαλύψετε ότι υπάρχουν πολλοί λόγοι να μην είστε λυπημένες, διότι έχετε να εκπληρώσετε έναν αιώνιο προορισμό.
Ο αγαπημένος Σωτήρας του κόσμου έδωσε τη ζωή Του, ώστε να μπορέσετε να επιλέξετε να κάνετε εκείνον τον προορισμό πραγματικότητα. Έχετε πάρει επάνω σας το όνομά Του· είστε μαθήτριές Του. Και χάριν Αυτού, μπορείτε να αποκτήσετε αιώνια δόξα.
Αυτή που μισούσε
Η δεύτερη αδελφή ήταν θυμωμένη με τον κόσμο. Σαν τη λυπημένη αδελφή της, ένιωθε ότι όλα τα προβλήματα στη ζωή της προκλήθηκαν από κάποιον άλλον. Κατηγορούσε την οικογένειά της, τους φίλους της, το αφεντικό της και τους συναδέλφους της, την αστυνομία, τους γείτονες, τους ηγέτες της Εκκλησίας, τις τρέχουσες τάσεις της μόδας, ακόμα και την ένταση της ηλιακής λάμψης και την απλή κακή τύχη. Και επετίθετο λεκτικώς σε όλους τους.
Δεν θεωρούσε τον εαυτό της κακό άτομο. Τουναντίον, ένιωθε ότι υπερασπιζόταν μόνον τον εαυτό της. Όλοι οι άλλοι, πίστευε εκείνη, είχαν κίνητρο την ιδιοτέλεια, τη μικροπρέπεια και το μίσος. Εκείνη, από την άλλη, είχε κίνητρο τις καλές προθέσεις της -- δικαιοσύνη, ακεραιότητα και αγάπη.
Δυστυχώς, το σκεπτικό της θυμωμένης αδελφής είναι πάρα πολύ κοινό. Αυτό παρατηρήθηκε σε μία πρόσφατη μελέτη που εξέταζε τη διαμάχη ανάμεσα σε αντιμαχόμενες ομάδες. Ως μέρος της μελέτης, οι ερευνητές πήραν συνέντευξη από Παλαιστινίους και Ισραηλινούς στη Μέση Ανατολή και από ρεπουμπλικάνους και δημοκρατικούς στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ανεκάλυψαν ότι «κάθε πλευρά ένιωθε ότι η δική της ομάδα είχε κίνητρο την αγάπη περισσότερο από το μίσος, αλλά ερωτηθείσα γιατί η αντιμαχόμενη ομάδα είχε εμπλακεί στη διαμάχη, έδειχναν το μίσος ως τον κινητήριο παράγοντα της [άλλης] ομάδος»3.
Με άλλα λόγια, κάθε ομάδα σκεπτόταν για εκείνη ως τα «καλά παιδιά» -- δίκαια, καλοσυνάτα και φιλαλήθη. Εν αντιθέσει, έβλεπαν τους αντιπάλους τους ως τα «κακά παιδιά» -- απληροφόρητα, ανέντιμα ακόμη και πονηρά.
Το έτος στο οποίο γεννήθηκα, ο κόσμος βυθιζόταν σε έναν τρομερό πόλεμο που έφερε επώδυνη θλίψη και έντονη λύπη στον κόσμο. Αυτός ο πόλεμος προκλήθηκε από το έθνος μου -- από μία ομάδα ατόμων που προσδιόρισε άλλες συγκεκριμένες ομάδες ως πονηρές και παρότρυνε το μίσος γι’ αυτές.
Έκαναν να σιωπήσουν όσους αντιπαθούσαν. Τους ντρόπιασαν και τους δαιμονοποίησαν. Τους θεωρούσαν κατώτερους -- ακόμη και λιγότερο από ανθρώπους. Άπαξ και μειώσεις μία ομάδα ανθρώπων, είναι πολύ πιθανόν να δικαιολογήσεις λόγια και πράξεις βίας εναντίον τους.
Ριγώ όταν σκέπτομαι τι συνέβη στη Γερμανία του 20ου αιώνα.
Όταν κάποιος μας αντιτίθεται ή διαφωνεί μαζί μας, είναι δελεαστικό να συμπεράνουμε ότι πρέπει κάτι να τους συμβαίνει. Και από εκεί είναι ένα μικρό βήμα να προσάψουμε τα χειρότερα κίνητρα στα λόγια και τις πράξεις τους.
Ασφαλώς, πρέπει πάντα να υπερασπιζόμαστε το σωστό και υπάρχουν φορές κατά τις οποίες πρέπει να υψώνουμε τη φωνή μας για τον λόγο αυτόν. Ωστόσο, όταν το κάνουμε με θυμό ή μίσος στην καρδιά μας --όταν επιτιθέμεθα στους άλλους για να τους πληγώσουμε, να τους ντροπιάσουμε ή να τους κάνουμε να σωπάσουν-- οι πιθανότητες είναι ότι δεν το κάνουμε με χρηστότητα.
Τι δίδαξε ο Σωτήρας;
«Εγώ, όμως, σας λέω: Αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευλογείτε εκείνους που σας καταρώνται, ευεργετείτε εκείνους που σας μισούν, και προσεύχεστε για εκείνους που σας βλάπτουν και σας κατατρέχουν.
»Για να γίνετε γιοι τού Πατέρα σας που είναι στους ουρανούς»4.
Αυτός είναι ο τρόπος του Σωτήρος. Είναι το πρώτο βήμα στην κατάρριψη των φραγμάτων που προκαλούν τόσο πολύ θυμό, μίσος, διχόνοια και βία στον κόσμο.
«Ναι» θα μπορούσατε να πείτε «θα ήμουν πρόθυμος να αγαπώ τους εχθρούς μου -- αν κι αυτοί ήταν πρόθυμοι να κάνουν το ίδιο».
Όμως αυτό δεν έχει σημασία, έτσι δεν είναι; Ευθυνόμεθα για τη δική μας ιδιότητα του μαθητού και έχει λίγα να κάνει --αν όχι καθόλου-- με τον τρόπο που μας φέρονται οι άλλοι. Ελπίζουμε προφανώς ότι θα έχουν κατανόηση και θα είναι πονόψυχοι σε αντάλλαγμα, αλλά η αγάπη μας γι’ αυτούς εξαρτάται από τα συναισθήματά τους απέναντί μας.
Ίσως η προσπάθειά μας να αγαπούμε τους εχθρούς μας θα μαλακώσει την καρδιά τους και θα τους επηρεάσει για τα καλά. Ίσως όχι. Όμως αυτό δεν αλλάζει τη δέσμευσή μας να ακολουθούμε τον Ιησού Χριστό.
Έτσι, ως μέλη της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού, θα αγαπούμε τους εχθρούς μας.
Θα υπερνικήσουμε τον θυμό ή το μίσος.
Θα γεμίσουμε την καρδιά μας με αγάπη για όλα τα τέκνα του Θεού.
Θα προσεγγίσουμε για να ευλογήσουμε άλλους και να εκτελέσουμε διακονία προς αυτούς -- ακόμη και αυτούς που θα μπορούσαν να «[μας] βλάπτουν και [να μας] κατατρέχουν»5.
Η αυθεντική μαθήτρια
Η τρίτη αδελφή αντιπροσωπεύει την αυθεντική μαθήτρια του Ιησού Χριστού. Έκανε κάτι που μπορεί να είναι υπερβολικά δύσκολο να γίνει: εμπιστεύθηκε τον Θεό ακόμη και όταν βίωνε τη χλεύη και τις δυσχέρειες. Κάπως, διατήρησε την πίστη και την ελπίδα της παρά την περιφρόνηση και τον κυνισμό γύρω της. Ζούσε περιχαρώς, όχι επειδή οι συνθήκες της ήταν περιχαρείς, αλλά επειδή ήταν εκείνη περιχαρής.
Κανείς μας δεν τα καταφέρνει στο ταξίδι της ζωής χωρίς εναντίωση. Με τόσες πολλές δυνάμεις που προσπαθούν να μας παρασύρουν, πώς διατηρούμε τους στόχους μας επικεντρωμένους στην ένδοξη ευδαιμονία υπεσχημένη στους πιστούς;
Πιστεύω ότι η απάντηση μπορεί να βρεθεί σε ένα όραμα που είχε ένας προφήτης πριν από χιλιάδες χρόνια. Το όνομα του προφήτη είναι Λεχί και το όραμά του καταγράφεται στο πολύτιμο και υπέροχο Βιβλίο του Μόρμον.
Στο όραμά του ο Λεχί είδε έναν τεράστιο αγρό και σε αυτόν ήταν ένα θαυμαστό δένδρο, όμορφο πέραν περιγραφής. Είδε επίσης μεγάλες ομάδες ανθρώπων που πήγαιναν προς το δένδρο. Ήθελαν να γευθούν τον ένδοξο καρπό του. Ένιωθαν και ευελπιστούσαν ότι θα τους έδινε μεγάλη ευτυχία και αδιάκοπη γαλήνη.
Υπήρχε ένα στενό μονοπάτι που οδηγούσε στο δένδρο και κατά μήκος μία σιδερένια ράβδος που τους βοηθούσε να παραμείνουν στο μονοπάτι. Όμως υπήρχε επίσης καταχνιά σκότους που έκρυβε την όρασή τους τόσο του μονοπατιού όσο και του δένδρου. Και ίσως ακόμη πιο επικίνδυνος ήταν ο ήχος του δυνατού γέλιου και χλεύης που προερχόταν από ένα μεγάλο και εκτεταμένο κτήριο κοντά. Συγκλονιστικά, η χλεύη μάλιστα έπεισε κάποιους ανθρώπους, οι οποίοι είχαν προσεγγίσει το δένδρο και είχαν γευθεί τον θαυμαστό καρπό, να αρχίσουν να νιώθουν ντροπή και να φύγουν πέρα6.
Ίσως άρχισαν να αμφισβητούν ότι το δένδρο ήταν πράγματι τόσο όμορφο όσο νόμιζαν κάποτε. Ίσως άρχισαν να αμφισβητούν την πραγματικότητα αυτού που είχαν βιώσει.
Ίσως σκέφθηκαν ότι αν αποστρέφονταν το δένδρο, η ζωή θα ήταν ευκολότερη. Ίσως δεν θα γελοιοποιούνταν ούτε θα χλευάζονταν πια.
Και στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι που τους κορόιδευαν έμοιαζαν με ανθρώπους που ήταν μάλλον ευτυχείς και περνούσαν καλά. Έτσι, ίσως αν εγκατέλειπαν το δένδρο, θα γίνονταν δεκτοί στο εκκλησίασμα του μεγάλου και εκτεταμένου κτηρίου και θα επαινούντο για την κρίση, τη διάνοια και τον εκλεπτυσμό τους.
Παραμείνετε στο μονοπάτι
Αγαπητές αδελφές, αγαπητές φίλες, αν το βρείτε δύσκολο να παραμείνετε στη σιδερένια ράβδο και να βαδίσετε με σταθερότητα προς τη σωτηρία, αν το γέλιο και ο χλευασμός των άλλων που φαίνονται τόσο πεπεισμένοι σας κάνει να αμφιταλαντεύεστε, αν σας προβληματίζουν αναπάντητα ερωτήματα ή διδαχές που δεν καταλαβαίνετε ακόμη, αν νιώθετε λυπημένες εξαιτίας απογοητεύσεων, σας παροτρύνω να θυμηθείτε το όνειρο του Λεχί.
Παραμείνετε στο μονοπάτι!
Μην αφήσετε ποτέ τη σιδερένια ράβδο -- τον λόγο του Θεού!
Και όταν κάποιος προσπαθήσει να σας κάνει να ντραπείτε που είστε κοινωνοί της αγάπης του Θεού, αγνοήστε τον.
Μην ξεχάσετε ποτέ, είστε Θεού παιδί. Κι επιθυμείτε πολύ να ’χετε την ευλογία Του, να ζήσετε μαζί!7
Οι υποσχέσεις του επαίνου και της αποδοχής από τον κόσμο είναι αναξιόπιστες, αναληθείς και μη ικανοποιητικές. Οι υποσχέσεις του Θεού είναι βέβαιες, αληθινές και περιχαρείς -- τώρα και για πάντα.
Σας προσκαλώ να συλλογισθείτε τη θρησκεία και την πίστη από μία ανώτερη προοπτική. Τίποτε που προσφέρεται στο μεγάλο και εκτεταμένο κτήριο δεν μπορεί να συγκριθεί με τον καρπό από τον τρόπο ζωής σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού.
Πράγματι «μάτι δεν είδε, και αφτί δεν άκουσε, και σε καρδιά ανθρώπου δεν ανέβηκαν, τα οποία ο Θεός ετοίμασε γι’ αυτούς που τον αγαπούν»8.
Έχω μάθει για τον εαυτό μου ότι το μονοπάτι της ιδιότητος του μαθητού στο Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού είναι η οδός προς τη χαρά. Είναι η οδός προς την ασφάλεια και τη γαλήνη. Είναι η οδός προς την αλήθεια.
Καταθέτω μαρτυρία ότι με τη δωρεά και τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος μπορείτε να το μάθετε αυτό για τον εαυτό σας.
Εντωμεταξύ, αν το μονοπάτι γίνει δύσκολο για σας, ελπίζω ότι θα βρείτε καταφύγιο και δύναμη στις υπέροχες οργανώσεις μας της Εκκλησίας: Προκαταρκτική, Νέες Γυναίκες και Ανακουφιστική Εταιρεία. Είναι σαν σταθμοί ανάπαυσης στο μονοπάτι, όπου μπορείτε να ανανεώσετε την πεποίθηση και την πίστη σας για το ταξίδι εμπρός. Αποτελούν ένα ασφαλές σπίτι, όπου μπορείτε να νιώσετε μία αίσθηση ότι ανήκετε κάπου και να λάβετε ενθάρρυνση από τις αδελφές σας και τις έτερες μαθήτριες.
Αυτά που μαθαίνετε στην Προκαταρκτική σάς προετοιμάζουν για τις επιπρόσθετες αλήθειες που μαθαίνετε ως νέες γυναίκες. Το μονοπάτι της ιδιότητος του μαθητού το οποίο βαδίζετε στα μαθήματα των Νέων Γυναικών οδηγεί στη συντροφιά και αδελφότητα της Ανακουφιστικής Εταιρείας. Με κάθε στάση κατά μήκος της οδού, σας δίνονται επιπρόσθετες ευκαιρίες να δείχνετε την αγάπη σας για τους άλλους μέσω πράξεων πίστεως, συμπόνιας, χριστιανικής αγάπης, αρετής και υπηρετήσεως.
Η επιλογή αυτού του μονοπατιού της ιδιότητος του μαθητού θα οδηγήσει σε ανείπωτη ευτυχία και εκπλήρωση της θείας φύσης σας.
Δεν θα είναι εύκολο. Θα απαιτήσει το καλύτερο που έχετε -- όλη σας τη διάνοια, τη δημιουργικότητα, την πίστη, την ακεραιότητα, τη δύναμη, την αποφασιστικότητα και την αγάπη. Όμως κάποτε θα αναπολήσετε τις προσπάθειές σας και ω, πόσο ευγνώμονες θα είστε που παραμείνετε δυνατές, που πιστεύατε και που δεν αποχωρήσατε από το μονοπάτι.
Συνεχίστε
Μπορεί να υπάρχουν πολλά σχετικά με τη ζωή που είναι εκτός ελέγχου. Όμως στο τέλος έχετε τη δύναμη να επιλέξετε τόσο τον προορισμό σας όσο και πολλές από τις εμπειρίες σας κατά μήκος της οδού. Δεν είναι τόσο πολύ οι ικανότητές σας αλλά οι επιλογές σας που κάνουν τη διαφορά στη ζωή9.
Δεν μπορείτε να επιτρέψετε στις συνθήκες να σας κάνουν λυπημένες.
Δεν μπορείτε να επιτρέψετε στις συνθήκες να σας κάνουν θυμωμένες.
Μπορείτε να αγαλλιείτε που είστε θυγατέρα του Θεού. Μπορείτε να βρείτε χαρά και ευδαιμονία στη χάρη του Θεού και στην αγάπη του Ιησού Χριστού.
Μπορείτε να είστε χαρούμενες.
Σας παροτρύνω να γεμίσετε την καρδιά σας με ευγνωμοσύνη για την άφθονη και απεριόριστη καλοσύνη του Θεού. Αγαπημένες μου αδελφές, μπορείτε να το κάνετε αυτό! Προσεύχομαι με όλη την τρυφερότητα της καρδιάς μου ώστε να κάνετε την επιλογή να συνεχίσετε προς το δένδρο της ζωής. Προσεύχομαι ώστε να επιλέξετε να υψώσετε τη φωνή σας και να κάνετε τη ζωή σας μία ένδοξη συμφωνία επαίνων, αγαλλιάζοντας με αυτό που η αγάπη του Θεού, τα θαύματα της Εκκλησίας Του και το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού μπορούν να φέρουν στον κόσμο.
Το τραγούδι της αληθινής ιδιότητος του μαθητού μπορεί να ακούγεται εκτός τόνου ή ακόμη και λίγο δυνατό σε μερικούς. Από καταβολής του χρόνου έτσι ήταν.
Όμως για τον Επουράνιο Πατέρα μας και όσους Τον αγαπούν και Τον τιμούν, είναι ένα πολύτιμο και όμορφο τραγούδι -- το υπέρτατο και καθαγιαστικό τραγούδι της λυτρωτικής αγάπης και υπηρέτησης στον Θεό και τους συνανθρώπους10.
Σας αφήνω την ευλογία μου ως Απόστολος του Κυρίου ότι θα βρείτε τη δύναμη και το θάρρος να ανθήσετε περιχαρώς ως θυγατέρα του Θεού, ενώ βαδίζετε χαρούμενα κάθε ημέρα στο ένδοξο μονοπάτι της ιδιότητος του μαθητού. Στο ιερό όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.