Tο ζωντανό ψωμί, που κατέβηκε από τον ουρανό
Αν λαχταρούμε να κατοικούμε εν Χριστώ και Εκείνος να κατοικεί σε μας, τότε η αγιότητα είναι αυτό που αναζητούμε.
Την ημέρα που μέσω ενός θαύματος ο Ιησούς τάισε 5.000 στην Γαλιλαία μόνο με «πέντε κρίθινα ψωμιά και δύο ψάρια»,1 μίλησε ξανά στους ανθρώπους στην Καπερναούμ. Ο Σωτήρας αντιλαμβανόταν ότι πολλοί δεν ενδιαφέρονταν τόσο για τις διδασκαλίες Του παρά μόνο για να τους ταΐσει ξανά2. Επομένως, προσπάθησε να τους πείσει για την εξαιρετικά μεγαλύτερη αξία της «τροφή[ς] που μένει σε αιώνια ζωή, την οποία ο Υιός του ανθρώπου θα σας δώσει»3. Ο Ιησούς διακήρυξε:
«Εγώ είμαι ο άρτος τής ζωής.
»Οι πατέρες σας έφαγαν το μάννα μέσα στην έρημο και πέθαναν.
»Αυτός είναι ο άρτος, που κατεβαίνει από τον ουρανό, για να φάει κάποιος απ’ αυτόν και να μη πεθάνει.
»Εγώ είμαι ο άρτος ο ζωντανός, που κατέβηκε από τον ουρανό. Αν κάποιος φάει απ’ αυτόν τον άρτο, θα ζήσει στον αιώνα. Και, μάλιστα, ο άρτος τον οποίο εγώ θα δώσω, είναι η σάρκα μου, που εγώ θα δώσω χάρη τής ζωής τού κόσμου»4.
Η προτιθέμενη έννοια αυτών που δίδασκε ο Σωτήρας δεν είχε γίνει καθόλου κατανοητή από τους ακροατές Του οι οποίοι καταλάβαιναν τη δήλωσή Του μόνο κυριολεκτικά. Ενώ το σκέφτονταν συνεχώς, αναρωτήθηκαν: «Πώς μπορεί αυτός να μας δώσει να φάμε τη σάρκα του;»5 Ο Ιησούς ανέπτυξε το θέμα περαιτέρω:
«Σας διαβεβαιώνω απόλυτα: Αν δεν φάτε τη σάρκα τού Υιού τού ανθρώπου, και δεν πιείτε το αίμα του, δεν έχετε μέσα σας ζωή.
»Όποιος τρώει τη σάρκα μου, και πίνει το αίμα μου, έχει αιώνια ζωή, και εγώ θα τον αναστήσω κατά την έσχατη ημέρα.
»Επειδή, η σάρκα μου, αληθινά, είναι τροφή, και το αίμα μου, αληθινά, είναι πόση»6.
Στη συνέχεια, εξέφρασε την βαθιά έννοια της μεταφοράς Του:
«Όποιος τρώει τη σάρκα μου, και πίνει το αίμα μου, μένει σε ενότητα με μένα και εγώ σε ενότητα μ’ αυτόν.
»Όπως με απέστειλε ο Πατέρας που ζει, και εγώ ζω για τον Πατέρα, έτσι και όποιος με τρώει, θα ζήσει και εκείνος για μένα»7.
Ακόμα, οι ακροατές Του δεν είχαν καταλάβει τι τους έλεγε ο Ιησούς και «πολλοί…, όταν τα άκουσαν αυτά, είπαν: Σκληρός είναι αυτός ο λόγος, ποιος μπορεί να τον ακούει; [Και] από τότε, πολλοί από τους μαθητές του στράφηκαν προς τα πίσω, και δεν περπατούσαν πλέον μαζί του»8.
Το να φάμε τη σάρκα Του και να πιούμε το αίμα Του είναι ένας εντυπωσιακός τρόπος να εκφράσουμε πόσο ολότελα πρέπει να φέρουμε τον Σωτήρα στη ζωή μας --μέσα στο ίδιο μας το είναι-- ώστε να είμαστε ένα. Πώς συμβαίνει αυτό;
Πρώτον, καταλαβαίνουμε ότι θυσιάζοντας τη σάρκα και το αίμα Του, ο Ιησούς Χριστός εξιλεώθηκε για τις αμαρτίες μας και υπερνίκησε τον θάνατο, τόσο τον υλικό όσο και τον πνευματικό9. Σαφώς τότε, παίρνουμε από τη σάρκα Του και πίνουμε από το αίμα Του όταν λαμβάνουμε από Εκείνον τη δύναμη και τις ευλογίες της Εξιλέωσής Του.
Η διδαχή του Χριστού εκφράζει αυτό που πρέπει να κάνουμε για να λάβουμε την εξιλεωτική χάρη. Είναι να πιστεύουμε και να έχουμε πίστη στον Χριστό, να μετανοήσουμε και να βαπτισθούμε και να λάβουμε το Άγιο Πνεύμα «και ύστερα έρχεται η άφεση αμαρτιών με φωτιά και με το Πνεύμα το Άγιο»10. Αυτή είναι η πύλη, η πρόσβασή μας στην εξιλεωτική χάρη του Σωτήρα και το στενό και στενόχωρο μονοπάτι που οδηγεί στο βασίλειό Του.
«Αν λοιπόν βαδίσετε εμπρός με εντατική προσπάθεια και χορτάσετε με τα λόγια του Χριστού, και υπομείνετε μέχρι τέλους, ιδέστε, έτσι είπε ο Πατέρας: Θα έχετε ζωή αιώνια».
«…Και τώρα, ιδέστε, αυτή είναι η διδαχή του Χριστού, και η μόνη και πραγματική διδαχή του Πατέρα, και του Υιού, και του Πνεύματος του Άγιου, που είναι ένας Θεός, χωρίς τέλος»11.
Είναι ωραίο να συλλογιζόμαστε τον συμβολισμό της Μετάληψης του Δείπνου του Κυρίου. Το ψωμί και το νερό αντιπροσωπεύουν τη σάρκα και το αίμα Εκείνου που είναι ο Άρτος της ζωής και το Ζωντανό Νερό,12 θυμίζοντάς μας έντονα το τίμημα που πλήρωσε για να μας λυτρώσει. Καθώς κόβεται το ψωμί, θυμόμαστε τη σχισμένη σάρκα του Σωτήρα. Ο Πρεσβύτερος Ντάλλιν Όουκς κάποτε παρατήρησε ότι «επειδή είναι κομμένο και σχισμένο, κάθε κομμάτι ψωμί είναι μοναδικό, όπως τα άτομα που παίρνουν από αυτό είναι μοναδικά. Όλοι μας έχουμε διαφορετικές αμαρτίες για να μετανοήσουμε. Όλοι μας έχουμε διαφορετικές ανάγκες για να ενδυναμωθούμε μέσω της Εξιλέωσης του Κυρίου Ιησού Χριστού, τον οποίον θυμόμαστε σε αυτήν τη διάταξη»13. Καθώς πίνουμε το νερό, σκεφτόμαστε το αίμα που έχυσε στη Γεθσημανή και επάνω στον σταυρό και την εξαγνιστική του δύναμη14. Γνωρίζοντας ότι «τίποτα ακάθαρτο δεν μπορεί να εισέλθει στο βασίλειό του», αποφασίζουμε να είμαστε ανάμεσα σε «εκείν[ους] που έχουν πλύνει τα ενδύματά τους στο αίμα [του Σωτήρα], χάριν της πίστης τους, και της μετάνοιας από όλες τις αμαρτίες τους, και της μεγαλοπιστίας τους μέχρι τέλους»15.
Έχω μιλήσει για την αποδοχή της εξιλεωτικής χάρης του Σωτήρα για να αφαιρέσει τις αμαρτίες μας και τον λεκέ αυτών των αμαρτιών που είναι μέσα μας.Όμως μεταφορικά το να φάμε τη σάρκα Του και να πιούμε το αίμα Του έχει περαιτέρω νόημα και αυτό είναι να αποκτήσουμε τα γνωρίσματα και τον χαρακτήρα του Χριστού, απωθώντας τον φυσικό άνθρωπο και να γίνουμε Άγιοι «μέσω της εξιλέωσης του Χριστού του Κυρίου»16. Καθώς παίρνουμε από το ψωμί και το νερό της μεταλήψεως κάθε εβδομάδα, θα ήταν καλό να εξετάσουμε πόσο πλήρως και ολότελα πρέπει να ενσωματώσουμε τον χαρακτήρα Του και το πρότυπο της αναμάρτητης ζωής Του στη δική μας ζωή και ύπαρξη. Ο Ιησούς δεν θα μπορούσε να εξιλεωθεί για τις αμαρτίες των άλλων, παρά μόνο αν ο Ίδιος ήταν αναμάρτητος. Εφόσον η δικαιοσύνη δεν έχει καμία απαίτηση από Εκείνον, μπόρεσε να προσφέρει τον Εαυτό Του στη δική μας θέση για να ικανοποιήσει τη δικαιοσύνη και να προσφέρει έλεος. Καθώς θυμόμαστε και τιμούμε την εξιλεωτική Του θυσία, θα πρέπει επίσης να σκεφτόμαστε την αναμάρτητη ζωή Του.
Αυτό υποδηλώνει την ανάγκη μεγάλης προσπάθειας από πλευράς μας. Δεν μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι στο να μείνουμε όπως είμαστε, αλλά πρέπει να κινούμαστε συνεχώς προς το «μέτρο ηλικίας του πληρώματος του Χριστού»17. Όπως ο πατέρας του βασιλιά Λαμόνι στο Βιβλίο του Μόρμον, πρέπει και εμείς να θέλουμε να εγκαταλείψουμε όλες τις αμαρτίες μας18 και να επικεντρωθούμε σε αυτά που ο Κύριος περιμένει από εμάς, ατομικά και συνολικά.
Πριν από λίγο καιρό, ένας φίλος μού μίλησε για μια εμπειρία που είχε ενώ υπηρετούσε ως πρόεδρος ιεραποστολής. Είχε υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση που απαιτούσε αρκετές εβδομάδες ανάρρωσης. Κατά τη διάρκεια της ανάρρωσής του, αφιέρωσε χρόνο να ερευνά τις γραφές. Ένα απόγευμα καθώς συλλογιζόταν τα λόγια του Σωτήρα στο 27ο κεφάλαιο του Νεφί Γ΄, αποκοιμήθηκε. Κατόπιν διηγήθηκε:
«Είδα ένα όνειρο στο οποίο μου δόθηκε μια ζωντανή, πανοραμική όψη της ζωής μου. Είδα τις αμαρτίες μου, τις κακές επιλογές μου, τις στιγμές… που είχα αντιμετωπίσει τους ανθρώπους με ανυπομονησία, συν τις παραλείψεις καλών πραγμάτων που θα έπρεπε να είχα πει ή να είχα κάνει… Είδα [μια] περιεκτική… [ανασκόπηση της] ζωής μου, μέσα σε λίγα λεπτά, αλλά φαινόταν πολύ περισσότερο. Ξύπνησα, έκπληκτος και… αμέσως έπεσα στα γόνατα δίπλα στο κρεβάτι και άρχισα να προσεύχομαι, να ικετεύω για συγχώρεση, να ξεχειλίζω τα συναισθήματα της καρδιάς μου όπως δεν είχα κάνει ποτέ στο παρελθόν.
»Πριν από το όνειρο, δεν ήξερα ότι [είχα] τόσο μεγάλη ανάγκη να μετανοήσω. Τα ελαττώματα και οι αδυναμίες μου μού έγιναν ξαφνικά τόσο ξεκάθαρα, ώστε το χάσμα μεταξύ του ατόμου που ήμουν και της αγιότητας και της καλοσύνης του Θεού φαινόταν [σαν] να ήταν εκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά. Στην προσευχή μου αργά εκείνο το απόγευμα, εξέφρασα τη βαθύτατη ευγνωμοσύνη μου στον Επουράνιο Πατέρα και στον Σωτήρα με όλη μου την καρδιά για ό,τι είχαν κάνει Εκείνοι για μένα και την πολύτιμη σχέση με τη γυναίκα και τα παιδιά μου. Ενώ ήμουν στα γόνατα, αισθανόμουν επίσης την αγάπη και το έλεος του Θεού που ήταν τόσο φανερά, παρά το αίσθημα της αναξιότητάς μου…
»Μπορώ να πω ότι δεν είμαι ο ίδιος από εκείνη την ημέρα… Η καρδιά μου άλλαξε… Αυτό που ακολούθησε είναι ότι ανέπτυξα περισσότερη ενσυναίσθηση προς τους άλλους, με μεγαλύτερη ικανότητα να αγαπάω, σε συνδυασμό με την αίσθηση της επιτακτικής ανάγκης να κηρύξω το Ευαγγέλιο… Μπορούσα να σχετιστώ με τα μηνύματα πίστης, ελπίδας και του δώρου της μετάνοιας που βρίσκονται στο Βιβλίο του Μόρμον [όπως] ποτέ πριν»19.
Είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι η ζωντανή αποκάλυψη αυτού του καλού ανθρώπου για τις αμαρτίες και τις αδυναμίες του δεν τον αποθάρρυναν ούτε τον οδήγησαν σε απελπισία. Ναι, ένιωσε σοκ και τύψεις. Αισθάνθηκε έντονα την ανάγκη να μετανοήσει. Είχε ταπεινώσει τον εαυτό του, ενώ παράλληλα αισθάνθηκε ευγνωμοσύνη, ειρήνη και ελπίδα --αληθινή ελπίδα-- χάριν του Ιησού Χριστού, «το ζωντανό ψωμί που κατέβηκε από τον ουρανό»20.
Ο φίλος μου μίλησε για το χάσμα που αντελήφθη στο όνειρό του μεταξύ της ζωής και της αγιότητας του Θεού. Αγιότητα είναι η σωστή λέξη. Το να τρώμε τη σάρκα και να πίνουμε το αίμα του Χριστού σημαίνει να αναζητούμε την αγιότητα. Ο Θεός προστάζει: «Άγιοι να είστε, επειδή εγώ είμαι άγιος»21.
Ο Ενώχ μας συμβούλευσε: «Δίδαξέ το λοιπόν στα τέκνα σου, ότι όλοι οι άνθρωποι, παντού, πρέπει να μετανοήσουν, ειδάλλως δεν μπορούν με κανένα τρόπο να κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού, γιατί τίποτα ακάθαρτο δεν μπορεί να κατοικήσει εκεί, δηλαδή να κατοικήσει στην παρουσία του. Γιατί στη γλώσσα του Αδάμ, Άνθρωπος Αγιότητας είναι το όνομά του, και το όνομα του Μονογενούς του είναι Υιός του Ανθρώπου, δηλαδή ο Ιησούς Χριστός»22. Ως αγόρι, αναρωτιόμουν γιατί στην Καινή Διαθήκη ο Ιησούς συχνά αναφέρεται (και μάλιστα αναφέρεται στον εαυτό Του) ως ο Υιός του Ανθρώπου όταν στην πραγματικότητα είναι ο Υιός του Θεού, αλλά στη δήλωση του Ενώχ το καθιστά σαφές ότι αυτές οι αναφορές είναι στην πραγματικότητα μια αναγνώριση της θειότητας και αγιότητάς Του -- είναι ο Υιός του Ανθρώπου της Αγιότητας, του Θεού Πατέρα.
Αν λαχταρούμε να κατοικούμε εν Χριστώ και Εκείνος να κατοικεί σε μας,23 τότε αυτό που αναζητούμε είναι η αγιότητα, τόσο για το σώμα όσο και για το πνεύμα24. Την αναζητάμε μέσα στον ναό στον οποίο είναι εγγεγραμμένη η φράση «Αγιασμός στον Κύριο». Την αναζητάμε στους γάμους, στην οικογένεια και στο σπίτι μας. Την αναζητάμε κάθε εβδομάδα καθώς χαιρόμαστε με την αγία ημέρα του Κυρίου25. Την αναζητάμε ακόμα και στις λεπτομέρειες της καθημερινής μας ζωής: στην ομιλία μας, στο ντύσιμό μας, στις σκέψεις μας. Όπως έχει δηλώσει ο Πρόεδρος Τόμας Μόνσον: «Είμαστε το προϊόν όλων όσων διαβάζουμε, όσων βλέπουμε, όσων ακούμε και όσων σκεφτόμαστε»26. Αναζητάμε την αγιότητα καθώς κουβαλάμε τον σταυρό μας καθημερινά27.
Η αδελφή Κάρολ Μακόνκι, παρατήρησε: «Αναγνωρίζουμε το πλήθος των δοκιμασιών, των πειρασμών και των βασάνων που θα μπορούσαν να μας απομακρύνουν από όλα όσα είναι ενάρετα και αξιέπαινα ενώπιον του Θεού. Αλλά οι θνητές μας εμπειρίες μας προσφέρουν την ευκαιρία να επιλέξουμε την αγιότητα. Τις περισσότερες φορές είναι οι θυσίες που κάνουμε για να τηρήσουμε τις διαθήκες μας που μας καθαγιάζουν και μας καθιστούν άγιους»28. Και «στις θυσίες που κάνουμε», θα προσέθετα την υπηρέτηση που προσφέρουμε.
Γνωρίζουμε ότι «όταν [είμαστε] στην υπηρεσία των συνανθρώπων [μας] [είμαστε] απλώς στην υπηρεσία του Θεού [μας]»29. Και ο Κύριος μας υπενθυμίζει ότι μια τέτοια υπηρέτηση είναι κεντρική στη ζωή και τον χαρακτήρα Του: «Επειδή, ο Υιός του ανθρώπου δεν ήρθε για να υπηρετηθεί, αλλά για να υπηρετήσει και να δώσει τη ζωή του λύτρο για πολλούς»30. Όπως ο Πρόεδρος Μάριον Ρόμνυ εξήγησε σοφά: «Η υπηρέτηση δεν είναι κάτι που υπομένουμε σε αυτήν τη γη, ούτως ώστε να κερδίσουμε το δικαίωμα και να ζήσουμε στο σελέστιο βασίλειο. Η υπηρέτηση είναι η ίδια η ουσία από την οποία έχει δημιουργηθεί η υπερυψωμένη ζωή στο σελέστιο βασίλειο»31.
Ο Ζαχαρίας προφήτευσε ότι κατά την ημέρα της χιλιετούς βασιλείας του Κυρίου, ακόμα και οι καμπάνες των αλόγων θα φέρουν την επιγραφή «Αγιασμός στον Κύριο»32. Με αυτό το Πνεύμα, οι πρωτοπόροι Άγιοι σε αυτές τις κοιλάδες είχαν θέσει αυτήν την υπενθύμιση «Αγιασμός στον Κύριο», πάνω σε φαινομενικά κοινά ή εγκόσμια πράγματα καθώς και σε εκείνα που συνδέονται άμεσα με τη θρησκευτική άσκηση. Ήταν χαραγμένο στα ποτήρια και τα πιάτα της μετάληψης και εκτυπωμένο στα πιστοποιητικά χειροτονίας των Εβδομήκοντα και στο πανό της Ανακουφιστικής Εταιρείας. Το «Αγιασμός στον Κύριο» εμφανίστηκε επίσης πάνω από τα παράθυρα του Συνεργατικού Εμπορικού Ιδρύματος της Σιών, του καταστήματος ZCMI. Βρέθηκε στην κεφαλή ενός σφυριού και σε ένα τύμπανο. Το «Αγιασμός στον Κύριο» τοποθετήθηκε πάνω στα μεταλλικά πόμολα του σπιτιού του Μπρίγκαμ Γιανγκ. Αυτές οι αναφορές στην αγιότητα σε φαινομενικά ασυνήθιστα ή απροσδόκητα μέρη, μπορεί να φαίνονται ανάρμοστα για κάποιους, αλλά δείχνουν πόσο διάχυτη και σταθερή πρέπει να είναι η εστίασή μας στην αγιοσύνη.
Τρώγοντας τη σάρκα του Σωτήρα και πίνοντας το αίμα Του σημαίνει να βγάλουμε από τη ζωή μας οτιδήποτε δεν συμβαδίζει με έναν χαρακτήρα όμοιο με του Χριστού και να καταστήσουμε τις ιδιότητές Του δικές μας. Αυτό είναι το μεγαλύτερο νόημα της μετάνοιας: όχι μόνο να απομακρυνθούμε από παλιά αμαρτήματα αλλά επίσης «να στρέψουμε την καρδιά και το θέλημά μας στο Θεό»33 πηγαίνοντας μπροστά. Όπως συνέβη με τον φίλο μου στο αποκαλυπτικό όνειρό του, ο Θεός θα μας δείξει τα ελαττώματα και τις αποτυχίες μας, αλλά θα μας βοηθήσει επίσης να μετατρέψουμε την αδυναμία σε δύναμη34. Αν ρωτήσουμε με ειλικρίνεια: «Τι μου λείπει ακόμα»;35 Δεν θα μας αφήσει να μαντέψουμε, αλλά με αγάπη θα απαντήσει για χάρη της ευτυχίας μας. Και θα μας δώσει ελπίδα.
Είναι μια δύσκολη προσπάθεια και θα ήταν φοβερά τρομακτικό αν στην προσπάθειά μας να αποκτήσουμε αγιότητα, ήμασταν μόνοι. Η ένδοξη αλήθεια είναι ότι δεν είμαστε μόνοι. Έχουμε την αγάπη του Θεού, τη χάρη του Χριστού, την παρηγοριά και καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος και τη συντροφιά και ενθάρρυνση των έτερων Αγίων στο σώμα του Χριστού. Ας μην είμαστε ικανοποιημένοι με το πού στεκόμαστε, αλλά ούτε να είμαστε αποθαρρυνμένοι. Όπως μας παροτρύνει ένας απλός αλλά βαθυστόχαστος ύμνος:
Αφιέρωσε χρόνο να γίνεις άγιος, ο κόσμος ορμά.
Πέρασε πολύ χρόνο μυστικά με τον Χριστό μόνος.
Κοιτώντας προς τον Ιησού, σαν κι εκείνον θα γίνεις.
Οι φίλοι σου θα δουν στη συμπεριφορά σου την ομοιότητά του36.
Δίνω μαρτυρία για τον Ιησού Χριστό, «το ζωντανό ψωμί, που κατέβηκε από τον ουρανό»,37 και ότι «όποιος [τρώει] τη σάρκα [Του] και [πίνει] το αίμα [Του], έχει ζωή αιώνια»,38 στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.