Η μετάνοια είναι πάντοτε κάτι θετικό
Τη στιγμή που ξεκινάμε τη διαδικασία της μετάνοιας, καλούμε τη λυτρωτική δύναμη του Σωτήρα στη ζωή μας.
Πριν από μερικά χρόνια, ο Πρόεδρος Γκόρντον Χίνκλυ παρευρέθηκε σε ήρθε σε ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου. Ήταν εκεί για να ανακοινώσει ότι το γήπεδο θα ονομαζόταν από τον εδώ και πολλά χρόνια αγαπημένο προπονητή της ομάδας, ο οποίος επρόκειτο να βγει στη σύνταξη. Η ομάδα απεγνωσμένα ήθελε να κερδίσει τον αγώνα για να τιμήσει τον προπονητή της. Ο Πρόεδρος Χίνκλυ προσκλήθηκε να επισκεφθεί τα αποδυτήρια και να εκφράσει μερικά ενθαρρυντικά λόγια. Εμπνευσμένη από τα λόγια του, η ομάδα εκείνη την ημέρα πήγε για να κερδίσει αυτό το παιχνίδι και τελείωσε τη σεζόν με ένα νικηφόρο ρεκόρ.
Σήμερα, θα ήθελα να μιλήσω σε όσους μπορεί να ανησυχούν ότιδεν κερδίζουν στη ζωή. Η αλήθεια είναι, βεβαίως, ότι εμείς «όλοι αμαρτήσαμε, και στερούμαστε τη δόξα τού Θεού»1. Παρ’ όλο που υπάρχουν κάποιες ομάδες που δεν έχουν χάσει κανένα παιχνίδι σε μία σεζόν, τέτοια τελειότητα δεν συμβαίνει στην πραγματική ζωή. Αλλά καταθέτω μαρτυρία ότι ο Σωτήρας Ιησούς Χριστός ολοκλήρωσε μια τέλεια Εξιλέωση και μας έδωσε το δώρο της μετάνοιας -- τον δρόμο μας πίσω σε μια τέλεια φωτεινότητα ελπίδας και μια επιτυχημένη ζωή.
Η μετάνοια φέρνει ευτυχία
Πολύ συχνά σκεφτόμαστε την μετάνοια ως κάτι μίζερο και καταθλιπτικό. Αλλά το σχέδιο του Θεού είναι το σχέδιο της ευδαιμονίας, όχι το σχέδιο της μιζέριας! Η μετάνοια φέρνει ανάταση και είναι εξευγενιστική. Είναι η αμαρτία που φέρνει δυστυχία2. Η μετάνοια είναι η διαφυγή μας! Όπως έχει εξηγήσει ο Πρεσβύτερος Τοντ Κριστόφερσον: «Χωρίς τη μετάνοια, δεν υπάρχει πραγματική πρόοδος ή βελτίωση στη ζωή… Μόνον μέσω της μετάνοιας αποκτούμε πρόσβαση στην εξιλεωτική χάρη του Ιησού Χριστού και τη σωτηρία. Η μετάνοια… μας οδηγεί στην ελευθερία, την εμπιστοσύνη και τη γαλήνη»3. Το μήνυμά μου προς όλους --ειδικά προς τους νέους-- είναι ότι η μετάνοια είναι πάντοτε κάτι θετικό.
Όταν μιλάμε για τη μετάνοια, δεν μιλάμε απλώς για προσπάθειες αυτοβελτίωσης. Η αληθινή μετάνοια είναι κάτι παραπάνω από αυτό -- εμπνέεται από την πίστη στον Κύριο Ιησού Χριστό και τη δύναμή Του να συγχωρήσει τις αμαρτίες μας. Όπως μας έχει διδάξει ο Πρεσβύτερος Ντέιλ Ρένλαντ: «Χωρίς τον Λυτρωτή… η μετάνοια γίνεται απλώς μια κακής ποιότητας τροποποίηση της συμπεριφοράς»4. Μπορούμε να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τη συμπεριφορά μας από μόνοι μας, αλλά μόνο ο Σωτήρας μπορεί να αφαιρέσει τις κηλίδες μας και να άρει τα βάρη μας, επιτρέποντάς μας να ακολουθήσουμε το μονοπάτι της υπακοής με εμπιστοσύνη και δύναμη. Η χαρά της μετάνοιας είναι κάτι παραπάνω από τη χαρά να ζεις μια αξιοπρεπή ζωή. Είναι η χαρά της συγχώρησης του να είμαστε καθαροί ξανά και το ότι πηγαίνουμε πιο κοντά στον Θεό. Όταν έχετε δοκιμάσει αυτή τη χαρά, κανένα αίσθημα μικρότερο από αυτό δεν είναι ικανοποιητικό.
Η αληθινή μετάνοια μας εμπνέει να κάνουμε την υπακοή μας μια δέσμευση -- μια διαθήκη, ξεκινώντας με το βάπτισμα και ανανεωμένοι κάθε εβδομάδα στον δείπνο του Κυρίου, τη μετάληψη. Παίρνοντας μέρος στη μετάληψη λαμβάνουμε την υπόσχεση ότι μπορούμε «να [έχουμε] πάντοτε το Πνεύμα του μαζί [μας]»5, με όλη τη χαρά και την ειρήνη που προέρχονται από τη συνεχή συντροφιά Του. Αυτός είναι ο καρπός της μετάνοιας και αυτό κάνει τη μετάνοια ευχάριστη!
Η μετάνοια απαιτεί επιμονή
Μου αρέσει πολύ η παραβολή του άσωτου υιού6. Υπάρχει κάτι σημαντικό για αυτήν την κρίσιμη στιγμή, όταν ο άσωτος υιός «ήρθε στον εαυτό του». Καθισμένος σε ένα χοιροστάσιο, επιθυμώντας να «γεμίσει την κοιλιά του από τα ξυλοκέρατα που έτρωγαν τα γουρούνια», τελικά συνειδητοποίησε ότι σπατάλησε όχι μόνο την κληρονομιά του πατέρα του αλλά και τη ζωή του. Έχοντας πίστη στο γεγονός ότι ο πατέρας του ίσως να τον δεχτεί πίσω --αν όχι ως γιο, τουλάχιστον ως υπηρέτη-- αποφάσισε να αφήσει πίσω του το επαναστατικό παρελθόν του και να γυρίσει στο σπίτι.
Έχω συχνά αναρωτηθεί για το μακρύ δρόμο του υιού προς το σπίτι. Υπήρξαν στιγμές που δίσταζε και αναρωτιόταν: «Πώς θα με υποδεχθεί ο πατέρας μου;» Ίσως ακόμη και να έκανε μερικά βήματα πίσω προς το χοιροστάσιο. Φανταστείτε πώς η ιστορία θα μπορούσε να είναι διαφορετική αν είχε εγκαταλείψει. Αλλά η πίστη τον βοήθησε να συνεχίσει και η πίστη κράτησε τον πατέρα του να επαγρυπνεί και να περιμένει υπομονετικά, μέχρι που τελικά:
«Και ενώ ακόμα απείχε μακριά, ο πατέρας του τον είδε, και τον σπλαχνίστηκε· και τρέχοντας, έπεσε επάνω στον τράχηλό του και τον καταφίλησε.
»Και ο γιος είπε σ’ αυτόν: Πατέρα, αμάρτησα στον ουρανό και μπροστά σου, και δεν είμαι πια άξιος να ονομαστώ γιος σου.
»Και ο πατέρας είπε στους δούλους του: Φέρτε έξω τη στολή πρώτη, και ντύστε τον, και δώστε του δαχτυλίδι στο χέρι του, και υποδήματα στα πόδια…
»Επειδή, αυτός ο γιος μου ήταν νεκρός, και ξανάζησε· και ήταν χαμένος, και βρέθηκε».
Η μετάνοια είναι για όλους
Αδελφοί και αδελφές, είμαστε όλοι σαν τον άσωτο υιό. Όλοι πρέπει να «έλθουμε στον εαυτό μας» --συνήθως περισσότερες από μία φορές-- και να επιλέξουμε το μονοπάτι που οδηγεί στο σπίτι. Είναι μία επιλογή που κάνουμε καθημερινά, καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας.
Συχνά συνδέουμε τη μετάνοια με σοβαρές αμαρτίες που απαιτούν «μια μεγάλη αλλαγή»7. Αλλά η μετάνοια είναι για όλους -- εκείνους που περιπλανιούνται σε «απαγορευμένα μονοπάτια και [έχουν χαθεί]»8 καθώς επίσης και για όσους «[έχουν μπει] μέσα [στο] στενό και στενόχωρο μονοπάτι» και τώρα πρέπει να «βαδίσ[ουν] [προς τα εμπρός]»9. Η μετάνοια μας βάζει στο σωστό μονοπάτι και μας διατηρεί στο σωστό μονοπάτι. Είναι για όσους οι οποίοι μόλις ξεκίνησαν να πιστεύουν, όσους πίστευαν όλη τους τη ζωή και όσοι πρέπει να ξαναρχίσουν να πιστεύουν. Όπως δίδαξε ο Πρεσβύτερος Ντέιβιντ Μπέντναρ: «Οι περισσότεροι αντιλαμβανόμαστε ευκρινώς ότι η Εξιλέωση είναι για τους αμαρτωλούς. Δεν είμαι όμως τόσο σίγουρος πως γνωρίζουμε και καταλαβαίνουμε ότι η Εξιλέωση είναι επίσης και για τους αγίους -- για καλούς άνδρες και γυναίκες οι οποίοι είναι υπάκουοι, άξιοι και… προσπαθούν να γίνουν καλύτεροι»10.
Πρόσφατα επισκέφθηκα ένα ιεραποστολικό εκπαιδευτικό κέντρο όταν έφτασε μια ομάδα νέων ιεραποστόλων. Ήμουν βαθιά συγκινημένος καθώς τους κοιτούσα και παρατηρούσα το φως στα μάτια τους. Έμοιαζαν τόσο εύθυμοι και ευτυχισμένοι και ενθουσιώδεις. Τότε μια σκέψη ήρθε στον νου μου: «Έχουν βιώσει την πίστη προς μετάνοια. Γι’ αυτό είναι γεμάτοι με χαρά και ελπίδα».
Δεν νομίζω ότι αυτό σημαίνει πως όλοι είχαν σοβαρές παραβάσεις στο παρελθόν τους, αλλά νομίζω ότι ήξεραν πώς να μετανοήσουν· είχαν μάθει ότι η μετάνοια είναι κάτι θετικό και ήταν έτοιμοι και πρόθυμοι να μοιραστούν αυτό το χαρμόσυνο μήνυμα με τον κόσμο.
Αυτό συμβαίνει όταν αισθανόμαστε τη χαρά της μετάνοιας. Σκεφτείτε το παράδειγμα του Ενώς. Είχε τη δική του «έρχεται στον εαυτό του» στιγμή και αφού η «ενοχή του αποσαρώθηκε» η καρδιά του στράφηκε αμέσως στην ευημερία των άλλων. Ο Ενώς πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του προσκαλώντας όλους τους ανθρώπους να μετανοήσουν και «αγαλλιάσθηκ[ε] μ’ αυτό περισσότερο από τα εγκόσμια»11. Η μετάνοια το κάνει αυτό. Στρέφει την καρδιά μας προς τον συνάνθρωπό μας, επειδή γνωρίζουμε ότι η χαρά που νιώθουμε προορίζεται για όλους.
Η μετάνοια είναι μία διά βίου επιδίωξη
Έχω έναν φίλο που μεγάλωσε σε μια οικογένεια λιγότερο ενεργών Αγίων των Τελευταίων Ημερών. Όταν ήταν νέος ενήλικος, κι εκείνος «ήρθε στον εαυτό του» και αποφάσισε να προετοιμαστεί για μια ιεραποστολή.
Έγινε ένας εξαιρετικός ιεραπόστολος. Την τελευταία του ημέρα πριν επιστρέψει στο σπίτι, ο πρόεδρος της ιεραποστολής του πήρε συνέντευξη και του ζήτησε να δώσει τη μαρτυρία του. Την έδωσε και αφού αγκάλιασε τον πρόεδρο με βουρκωμένα μάτια, ο πρόεδρος είπε: «Πρεσβύτερε, θα μπορούσες να ξεχάσεις ή να αρνηθείς όλα για όσα μόλις κατέθεσες μαρτυρία μέσα σε λίγους μήνες, αν δεν συνεχίσεις να κάνεις τα πράγματα που οικοδόμησαν καταρχάς τη μαρτυρία σου».
Ο φίλος μου μού είπε αργότερα ότι προσεύχεται και διαβάζει τις γραφές καθημερινά από τότε που επέστρεψε από την ιεραποστολή του. Η διαρκής «[θρέψη] με τον καλό λόγο του Θεού» τον κράτησε «στον σωστό δρόμο»12.
Εσείς που προετοιμάζεστε για ιεραποστολές πλήρους απασχόλησης και εσείς που επιστρέφετε, σημειώστε! Δεν αρκεί να αποκτήσετε μια μαρτυρία· πρέπει να τη διατηρήσετε και να τη δυναμώσετε. Όπως γνωρίζει κάθε ιεραπόστολος, αν σταματήσετε να κάνετε πετάλι στο ποδήλατο, θα πέσει, και αν σταματήσετε να δυναμώνετε τη μαρτυρία σας, θα αποδυναμωθεί. Αυτή η ίδια αρχή ισχύει και για τη μετάνοια -- είναι μία διά βίου επιδίωξη, όχι μια εμπειρία μια φορά στη ζωή.
Σε όλους όσοι αναζητούν συγχώρηση --τους νέους, νέους ενηλίκους ανύπανδρους, γονείς, παππούδες και ναι, ακόμα και προ-παππούδες--σας προσκαλώ να γυρίσετε σπίτι. Τώρα είναι ο καιρός να ξεκινήσετε. Μην αναβάλετε την ημέρα της μετάνοιάς σας13.
Στη συνέχεια, μιας και έχετε πάρει αυτήν την απόφαση, συνεχίστε να ακολουθείτε αυτό το μονοπάτι. Ο Πατέρας μας περιμένει, λαχταρά να σας υποδεχτεί. Τα χέρια Του είναι απλωμένα «όλη την ημέρα» για εσάς14. Η ανταμοιβή αξίζει την προσπάθεια.
Θυμηθείτε αυτά τα λόγια από τον Νεφί: «Βαδίστε με σταθερότητα προς τον Χριστό, έχοντας απόλυτη λαμπρή ελπίδα, και αγάπη προς τον Θεό και προς όλους τους ανθρώπους. Αν λοιπόν βαδίσετε εμπρός με εντατική προσπάθεια και χορτάσετε με τα λόγια του Χριστού, και υπομείνετε μέχρι τέλους, ιδέστε, έτσι είπε ο Πατέρας: Θα έχετε ζωή αιώνια»15.
Μερικές φορές το ταξίδι θα φανεί μακρύ -- άλλωστε είναι το ταξίδι προς την αιώνια ζωή. Αλλά μπορεί να είναι ένα χαρούμενο ταξίδι αν το ακολουθήσουμε με πίστη στον Ιησού Χριστό και ελπίδα στην Εξιλέωσή Του. Καταθέτω μαρτυρία ότι τη στιγμή που ξεκινάμε τη διαδικασία της μετάνοιας, καλούμε τη λυτρωτική δύναμη του Σωτήρα στη ζωή μας. Αυτή η δύναμη θα σταθεροποιήσει τα πόδια μας, θα διευρύνει την κατανόησή μας και θα εμβαθύνει την αποφασιστικότητά μας για να συνεχίσουμε, βήμα με βήμα, μέχρι εκείνη την ένδοξη ημέρα που τελικά θα επιστρέψουμε στο ουράνιο σπίτι μας και θα ακούσουμε τον Πατέρα μας στους Ουρανούς να μας λέει: «Εύγε»16. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.