Zbawiciel nauczał Marię i Martę w domu Marty. Następnie nauczał Swoich uczniów wielu prawd na temat modlitwy i przestrzegał ich przed hipokryzją i chciwością.
W dzienniku do studiowania wypisz w ciągu jednej minuty jak najwięcej decyzji, które wczoraj podjąłeś. Kiedy skończysz, przyjrzyj się im wszystkim i zaznacz te dobre. W jakich sytuacjach możemy być zmuszeni dokonać wyboru pomiędzy dwiema dobrymi opcjami?
W trakcie studiowania Ew. Łukasza 10:38–42 i wyszukaj przekazaną przez Zbawiciela zasadę, która pomoże pokierować twoim procesem podejmowania decyzji — szczególnie w sytuacjach, kiedy masz do wyboru przynajmniej dwie dobre opcje.
W trakcie pobytu w Judei Jezus udał się do położonej nieopodal od Jerozolimy Betanii i odwiedził w niej dom Marty, Marii i Łazarza.
Przeczytaj Ew. Łukasza 10:38–40 i wyszukaj, co Maria i Marta zdecydowały się robić podczas wizyty Zbawiciela.
W czasach Jezusa gościnność odgrywała niezwykle ważną rolę. Marta starała się robić to, czego normalnie oczekiwano od gospodyni. Skupiała się na sprawach doczesnych, takich jak przygotowanie i podanie posiłku.
Zwróć uwagę na to, że w Ew. Łukasza 10:40 Marta „krzątała się koło posługi”, czyli była bardzo zajęta, i chciała, żeby Maria jej pomogła.
Co mógł mieć na myśli Zbawiciel, mówiąc: „Potrzeba […] tylko jednego; Maria […] dobrą cząstkę wybrała” (Ew. Łukasza 10:42)?
Obraz
Starszy Dallin H. Oaks
Starszy Dallin H. Oaks z Kworum Dwunastu Apostołów wyjaśnił: „‘[Troszczyć] i [kłopotać] się o wiele rzeczy’ było w odczuciu Marty zajęciem godnym pochwały (Ew. Łukasza 10:41), ale nauka ewangelii od Najlepszego Nauczyciela była czymś znacznie ‘ważniejszym’” („Dobry, lepszy, najlepszy”, Ensign lub Liahona, listopad 2007, str. 104).
Mówiąc, że „dobra cząstka”, którą wybrała Maria, „nie będzie jej odjęta” (Ew. Łukasza 10:42), Zbawiciel prawdopodobnie sugerował, że decydując się słuchać Go zamiast skupiać się na sprawach doczesnych lub rzeczach tego świata, Maria otrzymała duchowe błogosławieństwa o wiecznym charakterze.
Jedna z zasad, jakich możemy nauczyć się ze słów Zbawiciela do Marty, mówi, że jeśli postanowimy oddać się sprawom duchowym, a nie doczesnym, otrzymamy trwałe błogosławieństwa.
Napisz poniżej kilka przykładów sytuacji, w których ktoś może bardziej oddać się sprawom duchowym niż innym dobrym, lecz mniej ważnym sprawom, zmartwieniom lub zajęciom:
Starszy Oaks nauczał także:
„Gdy zastanawiamy się nad wyborami, powinniśmy pamiętać, że nie wystarczy, by coś było dobre. Pewne wybory są lepsze i wciąż istnieją takie, które są najlepsze […].
Zastanówmy się nad tym, jakich wyborów dokonujemy w odniesieniu do naszego czasu, gdy oglądamy telewizję, gramy w gry video, surfujemy po Internecie lub czytamy książki i czasopisma. Oczywiście dobrze jest oglądać odpowiednie programy rozrywkowe lub zdobywać interesujące wiadomości. Ale nie zawsze jest to warte aż takiej części naszego życia, jaką na to poświęcamy. Pewne rzeczy są lepsze, a inne są najlepsze. Kiedy Pan przykazał nam, byśmy szukali nauki, rzekł: ‘Szukajcie w najlepszych księgach słów mądrości’ (NiP 88:118; kursywa dodana) […].
Niektóre sposoby spędzania czasu indywidualnie i w rodzinie są lepsze, inne — najlepsze. Musimy porzucić pewne dobre rzeczy na rzecz tych, które rozwijają naszą wiarę w Pana Jezusa Chrystusa oraz wzmacniają nasze rodziny i przez to są lepsze lub najlepsze” („Dobry, lepszy, najlepszy”, str. 105, 107).
Przyjrzyj się liście wyborów, których wczoraj dokonałeś i które wypisałeś w pierwszym poleceniu, i oznacz pozytywne wybory słowami: „dobry”, „lepszy” lub „najlepszy”. Następnie, w dzienniku do studiowania, wykonaj następujące polecenia:
Napisz, jakie błogosławieństwa otrzymujesz, kiedy przedkładasz sprawy duchowe nad zmartwienia doczesne.
Wybierz przynajmniej jedną duchową sprawę, na której chcesz się bardziej skupić i wyznacz sobie cel dotyczący tego, co zrobisz, żeby nadać jej większą wagę w twoim życiu.
Wyobraź sobie, że jako pełnoetatowy misjonarz nauczasz zainteresowanego, który kilkukrotnie próbował się modlić, ale ma uczucie, że Ojciec Niebieski mu nie odpowiada. Zastanawia się, czy nadal powinien się modlić. Co mógłbyś powiedzieć, aby pomóc tej osobie?
W trakcie studiowania Ew. Łukasza 11 wyszukaj prawdy, które mogą pomóc osobie uważającej, że Bóg nie odpowiada na jej modlitwy.
Zgodnie z Ew. Łukasza 11:1–4, wysłuchawszy modlitwy Zbawiciela, jeden z uczniów poprosił Go, by nauczył ich, jak powinni się modlić, a Zbawiciel przychylił się do jego prośby. Następnie przy pomocy podobieństw Pan nauczał dodatkowych prawd na temat modlitwy. Zwróć uwagę na to, że Joseph Smith Translation Luke 11:4 [Tłumaczenie Józefa Smitha, Ew. Łukasza 11:4] podaje: „I nie pozwól, abyśmy byli wiedzeni na pokuszenie; ale nas zbaw ode złego” (Joseph Smith Translation, Luke 11:4 [Ew. Łukasza 11:4, przypis c]; w anglojęzycznym wydaniu pism świętych ŚwDO). Ojciec Niebieski nigdy nie wodzi żadnego ze Swoich dzieci na pokuszenie.
Przestudiuj Ew. Łukasza 11:5–13 i odszukaj, czego Pan nauczał na temat modlitwy.
Joseph Smith Translation [Tłumaczenie Józefa Smitha] podaje dodatkowe informacje dotyczące nauk Zbawiciela na temat modlitwy. Dowiadujemy się, że przed przytoczeniem podobieństwa, które rozpoczyna się w Ew. Łukasza 11:5, „rzekł do nich: Wasz Ojciec niebieski nie omieszka dać wam, o cokolwiek Go poprosicie. I wyłożył im podobieństwo, mówiąc…” (Joseph Smith Translation, Luke 11:5 [Ew. Łukasza 11:5, przypis a w anglojęzycznym wydaniu pism świętych ŚwDO]). Dowiadujemy się również o „dobrych darach”, o których mówił: „Jeśli więc wy, którzy jesteście źli, umiecie dobre dary dawać dzieciom swoim, o ileż bardziej wasz Ojciec niebieski da dobre dary poprzez Ducha Świętego tym, którzy go proszą” (Joseph Smith Translation, Luke 11:14 [Ew. Łukasza 11:13, przypis a w anglojęzycznym wydaniu pism świętych ŚwDO]).
Dlaczego, według Ew. Łukasza 11:8, drugi przyjaciel spełnił prośbę pierwszego o chleb? (Słowo natręctwo w tym wersecie odnosi się do faktu, że mężczyzna prosił z uporem, mimo tego że przyjaciel nie chciał na początku spełnić jego prośby).
Przy pomocy podobieństw w Ew. Łukasza 11:5–13, Zbawiciel nauczał, że jeśli my, którzy jesteśmy niedoskonali, jesteśmy gotowi spełniać prośby tych, których kochamy i o których się troszczymy, „o ileż bardziej Ojciec niebieski da […] tym, którzy go proszą” (Ew. Łukasza 11:13).
Jaki jest cel modlitwy? „Modlitwa jest aktem, poprzez który uzgadniane ze sobą są wola Ojca i wola dziecka. Celem modlitwy nie jest zmiana woli Boga, ale zapewnienie sobie i innym błogosławieństw, które Bóg pragnie nam ofiarować, ale są one uzależnione od tego, czy o nie poprosimy. Błogosławieństwa, zanim możemy je otrzymać, wymagają z naszej strony pewnego wysiłku. Modlitwa, jako rodzaj pracy, jest wyznaczonym środkiem dla otrzymania najwyższych ze wszystkich błogosławieństw” (Bible Dictionary, „Prayer”).
Na podstawie tego, czego dowiedziałeś się z Ew. Łukasza 11:5–13, uzupełnij następującą zasadę: Jeśli będziemy się wytrwale modlić i prosić Ojca Niebieskiego o błogosławieństwa, kiedy będziemy w potrzebie, to On w Swoim własnym czasie i na Swój własny sposób .
Aby właściwie zrozumieć tę zasadę, musimy również pamiętać, że nie wszystkie błogosławieństwa od naszego Ojca Niebieskiego przychodzą w taki sposób, jakiego oczekujemy, pragniemy lub który jesteśmy w stanie od razu rozpoznać.
W dzienniku do studiowania opisz sytuację, w której otrzymałeś odpowiedź na swoje modlitwy, kiedy wytrwale zabiegałeś o błogosławieństwa od Ojca Niebieskiego.
Ew. Łukasza 11:14–54 podaje historię o tym, jak Jezus wypędził demona z mężczyzny, pouczył ludzi, by słuchali słowa Bożego, oraz zganił faryzeuszy i uczonych w piśmie za duchową ignorancję i niegodziwość.
Rozważ odpowiedzi na poniższe pytania: Czy kiedykolwiek pragnąłeś czegoś tak bardzo, że nie mogłeś przestać o tym myśleć? W jaki sposób obsesyjne pragnienie czegoś może nam zaszkodzić?
W Ew. Łukasza 12:1–13 czytamy, że „gdy się zgromadziły niezliczone rzesze ludu” (Ew. Łukasza 12:1), Jezus nauczał Swoich uczniów, by się wystrzegali hipokryzji. Nauczał ich również, że wszystko, co ukryte, wyjdzie kiedyś na jaw i że Bóg zna i troszczy się o Swoje dzieci. Mówił również o tym, że Jego uczniowie muszą wyznawać Jego imię przed ludźmi oraz o grzechu bluźnierstwa. Pewien mężczyzna poprosił wówczas Zbawiciela, by porozmawiał z jego bratem i nakłonił go do podzielenia się z nim dziedzictwem.
Przeczytaj Ew. Łukasza 12:14–15 i wyszukaj, w jaki sposób Zbawiciel odpowiedział na tę prośbę.
Jakiego ostrzeżenia udzielił ludziom?
Chciwość to nadmierne pragnienie posiadania czegoś. Z rad Pana uczymy się następującej prawdy: Pan nakazuje nam, żebyśmy nie pożądali rzeczy tego świata. Nauczał, że w życiu chodzi o coś więcej niż tylko o rzeczy doczesne i że wartość człowieka nie zależy od obfitości rzeczy, które posiada.
Pouczywszy uczniów, by wystrzegali się chciwości, Zbawiciel przytoczył przypowieść ilustrującą znaczenie tego przykazania. Przeczytaj Ew. Łukasza 12:16–19 i wyszukaj, ile razy bohater przypowieści wypowiada się w pierwszej osobie i używa zaimków moje i swoje. Możesz je wszystkie zaznaczyć.
Co częste wypowiedzi w pierwszej osobie i używanie zaimków moje i swoje mówią ci o tym, o co troszczył się ten człowiek?
W jaki sposób możemy być kuszeni podobnie jak ten mężczyzna?
Przeczytaj Ew. Łukasza 12:20–21 i wyszukaj, co Bóg powiedział w odpowiedzi na chciwość i pożądliwość tego mężczyzny.
Możesz zapisać lub zanotować w swoich pismach świętych następującą wypowiedź Starszego M. Russella Ballarda z Kworum Dwunastu Apostołów: „To, co najważniejsze, trwa najdłużej” („To, co najważniejsze, trwa najdłużej”, Ensign lub Liahona, listopad 2005, str. 44).
Gdyby bogacz w tej przypowieści wiedział, że umrze owej nocy i nie będzie mógł zabrać ze sobą tego, co posiada, jak myślisz, co zrobiłby inaczej w dniu przed swoją śmiercią? Zastanów się, jak przykazanie mówiące, że nie powinniśmy pożądać tego, co doczesne, może odnosić się do ciebie.
W Ew. Łukasza 12:22–30 czytamy, że Pan podkreślił, iż Jego uczniowie nie muszą nadmiernie troszczyć się o swoje doczesne potrzeby. Instrukcje te przekazane zostały Apostołom i tym, którzy zostali wcześniej powołani na pełnoetatowe misje. Przeczytaj Ew. Łukasza 12:31–32 i wyszukaj naukę Zbawiciela mówiącą, do czego mieli dążyć uczniowie, zamiast skupiać się na własnych potrzebach i pragnieniach (zob. także Jakub 2:18–19).
Z Joseph Smith Translation, Luke 12:31 [Tłumaczenia Józefa Smitha, Ew. Łukasza 12:31] dowiadujemy się, że Pan pouczył Swoich uczniów: „Lecz dążcie do ustanowienia królestwa Bożego” (Joseph Smith Translation, Luke 12:34 [Ew. Łukasza 12:31, przypis a w anglojęzycznym wydaniu pism świętych ŚwDO]; kursywa dodana). „Królestwo Boże” to Kościół Jezusa Chrystusa. „Celem Kościoła jest przygotowanie jego członków do życia na wieczność w królestwie celestialnym, czyli królestwie niebieskim” (Guide to the Scriptures, „Kingdom of God or Kingdom of Heaven”, strona internetowa: scriptures.lds.org). Zbawiciel obiecał Swoim Apostołom i misjonarzom, że jeśli będziemy dążyć do ustanowienia królestwa Bożego, Bóg pomoże nam zadbać o nasze potrzeby i przygotuje nam miejsce w Swoim królestwie
W dzienniku do studiowania napisz następującą zasadę: Jeśli będziemy dążyć do ustanowienia królestwa Bożego i Jego sprawiedliwości, Bóg pomoże nam zadbać o nasze potrzeby i przygotuje nam miejsce w Swoim królestwie.
Zastanów się, w jaki sposób możesz dążyć do ustanowienia królestwa Bożego. (Kiedy będziesz się nad tym zastanawiać, przypomnij sobie zasadę, którą rozpoznałeś wcześniej w trakcie lekcji na temat poświęcania się bardziej sprawom duchowym niż doczesnym).
W Ew. Łukasza 12:35–59 czytamy, że Zbawiciel nauczał Swoich uczniów, żeby przygotowali się na Jego Drugie Przyjście. Pomógł im zrozumieć, że „komu wiele dano, od tego wiele będzie się żądać” (Ew. Łukasza 12:48) i wyjaśnił, że Jego ewangelia będzie powodem wielkich podziałów pośród ludzi.
W dzienniku do studiowania napisz pod dzisiejszymi ćwiczeniami poniższe zdanie: