Członkowie Kościoła z Judei udali się do Antiochii i nauczali nawróconych ludzi innych narodów (pogan), że powinni zostać obrzezani, aby mogli zostać zbawieni. Paweł i Barnaba przedstawili tą sprawę Apostołom w Jerozolimie. Wydarzenie to, nazywane czasami konferencją w Jerozolimie, odbyło się około 50 r. n.e. Podczas tej konferencji Piotr świadczył, że Bóg zbawi wiernych Żydów i ludzi innych narodów (pogan), niezależnie od tego, czy są obrzezani, czy nie. Jakub dodał mocy słowom Piotra, korzystając ze słów z pism świętych. Apostołowie wysłali listy do członków Kościoła w Antiochii, Syrii i Cylicji, wyjaśniając, że obrzezanie nie jest konieczne do zbawienia. Paweł wybrał Sylasa na swojego misjonarskiego towarzysza i wyruszył na drugą misję.
Dzięki natchnionej radzie Piotr oraz inni Apostołowie ustalają, że obrzezanie nie jest już dłużej wymagane
Zapisz co najmniej pięć ważnych decyzji, które będziesz musiał podjąć teraz i w przyszłości
Zastanów się, jak odpowiedziałbyś na poniższe pytania:
Dlaczego mądrze jest szukać pomocy u Boga przy podejmowaniu ważnych decyzji?
Co możesz zrobić, aby dowiedzieć się, jaka jest wola Boga względem ciebie?
Podczas studiowania Dziejów Apostolskich 15 odszukaj prawdy, które mogą cię poprowadzić, kiedy będziesz się starał poznać wolę Boga względem ciebie.
Aby zrozumieć przesłanie Dziejów Apostolskich 15, trzeba wiedzieć, że gdy Paweł i Barnaba odwiedzili świętych w Antiochii, niektórzy nawróceni na chrześcijaństwo Żydzi z Judei głosili, co wywodzący się z innych narodów nawróceni powinni robić, aby mogli być zbawieni. Ci ludzie, jak też im podobni, byli znani jako „judaizanci”, ponieważ uważali, że nawróceni z innych narodów muszą również nawrócić się na judaizm.
Przeczytaj Dzieje Apostolskie 15:1 i odszukaj, co, według tych ludzi z Judei, musieli zrobić nawróceni ludzie innych narodów, aby mogli zostać zbawieni.
W ramach przymierza zawartego z Abrahamem Bóg nakazał, że wszyscy mężczyźni, którzy przystępują do tego przymierza z Nim, muszą być obrzezani. Obrzezanie „było dokonywane przez odcięcie ‘skóry napletka’, zarówno u noworodków, jak i dorosłych. Osoby, u których wykonano ten obrzęd, cieszyły się przywilejami i akceptowały obowiązki związane z tym przymierzem” (zob. Guide to the Scriptures, „Circumcision”, strona internetowa: scriptures.lds.org). Obrzezanie było znakiem lub przypomnieniem przymierza, które ludzie zawarli z Bogiem. Praktyka ta została ponownie wprowadzona w czasach Mojżesza i była stosowana wśród wierzących z domu Izraela aż do czasów Zbawiciela.
Przeczytaj Dzieje Apostolskie 15:2–3 i odszukaj, co stało się po tym, jak Paweł i Barnaba usłyszeli, że mężczyźni ci twierdzili, iż nawróceni z innych narodów muszą zostać obrzezani. Wyrażenie „spór niemały między Pawłem i Barnabą a nimi” (Dzieje Apostolskie 15:2) oznacza, że członkowie Kościoła spierali się z Pawłem i Barnabą, głosząc, że ludzie innych narodów (poganie) potrzebują obrzezania.
Co, według wersetu 2., postanowiono, że należy uczynić?
Przeczytaj Dzieje Apostolskie 15:4–6 i odszukaj, co Paweł wraz z towarzyszącymi mu osobami zrobił po przybyciu do Jerozolimy. Wyrażenie „sprawę rozważyć” z wersetu 6. odnosi się do wspólnej narady.
Przeczytaj Dzieje Apostolskie 15:7–11 i odszukaj, co Piotr powiedział radzie. Wyrażenie „gdy to już długo rozpatrywano” z wersetu 7. oznacza, że Apostołowie żarliwie debatowali nad sprawą obrzezania.
W dzienniku do studiowania odpowiedz na następujące pytanie: Co według ciebie Piotr miał na myśli, gdy powiedział, że Bóg „nie uczynił żadnej różnicy między [nawróconymi Żydami] a [nawróconymi poganami]” (Dzieje Apostolskie 15:9)?
Piotr był najstarszym stażem Apostołem na ziemi i w związku z tym miał upoważnienie, aby mówić w imieniu Pana. Natchniona deklaracja Piotra, że ludzie innych narodów nie muszą być obrzezani, jest przykładem tego, że Pan prowadzi Swój Kościół przez objawianie Swojej woli Apostołom (zob. Dzieje Apostolskie 1:2).
Z wersetów tych możemy nauczyć się następującej prawdy: Możemy poznać wolę Pana dzięki Jego żyjącym prorokom i apostołom. Możesz zapisać tę prawdę w swoich pismach świętych obok Dziejów Apostolskich 15:6–7.
W jaki sposób, w dzisiejszych czasach, żyjący Apostołowie pomagają nam poznać objawienia, które otrzymali?
Przeczytaj Dzieje Apostolskie 15:12–15 i odszukaj, w jaki sposób tłum zareagował na deklarację Piotra, że obrzezanie nie jest konieczne do zbawienia.
Piotr przewodniczył konferencji, a Jakub najprawdopodobniej prowadził to spotkanie. Jakub był przyrodnim bratem Jezusa Chrystusa i pierwszym biskupem kongregacji Kościoła w Jerozolimie. Jak to zapisano w Dziejach Apostolskich 15:16–18, Jakub cytował proroka Amosa (zob. Ks. Amosa 9:11–12), aby pokazać, że deklaracja Piotra jest zgodna ze słowami proroków, zapisanymi w pismach świętych.
W oparciu o nauki Jakuba dowiadujemy się następującej prawdy: Możemy poznać wolę Pana dzięki studiowaniu pism świętych. Możesz zapisać tę prawdę w swoich pismach świętych obok Dziejów Apostolskich 15:15–18.
Słowo sądzę w wersecie 19. oznacza propozycję lub zalecenie. Jakub wyraził swoje poparcie odnośnie do zasady, którą przewodzący Kościołowi Piotr ogłosił w Dziejach Apostolskich 15:7–11 (zob. Bruce R. McConkie, Doctrinal New Testament Commentary, 3 tomy, [1965–1973], 2:143). W Dziejach Apostolskich 15:20 zwróć uwagę na to, których elementów prawa Mojżesza, według Jakuba, nawróceni mieli nadal przestrzegać.
Rada postanowiła wysłać list do członków Kościoła, w którym ogłosiła, że obrzezanie nie jest wymagane do zbawienia i że jest to decyzja Apostołów podjęta jednomyślnie. Pierwsze Prezydium i Kworum Dwunastu Apostołów stosują tę samą praktykę w naszych czasach, aby przekazać natchnione wskazówki członkom Kościoła.
Z tego zapisu w Dziejach Apostolskich 15 dowiadujemy się następującej prawdy: Naradzając się wspólnie i dążąc do uzyskania objawienia od Boga, przywódcy Kościoła otrzymują natchnienie, aby rozwiązać trudne problemy.
Obraz
Starszy D. Todd Christofferson
Aby zrozumieć, w jaki sposób prawda ta odnosi się do współczesnego Kościoła, przeanalizuj poniższą wypowiedź Starszego D. Todda Christoffersona z Kworum Dwunastu Apostołów. Po przedstawieniu przykładów z Dziejów Apostolskich 10 i Dziejów Apostolskich 15, aby zobrazować, w jaki sposób Zbawiciel „może zwracać się do Swych sług osobiście lub działając za pośrednictwem rady”, Starszy Christofferson powiedział: „Tych samych procedur przestrzega się dzisiaj w przywróconym Kościele Jezusa Chrystusa. Prezydent Kościoła może ogłosić lub interpretować doktryny w oparciu o [objawienie, które otrzyma] (zob. na przykład NiP 138). Doktryna może także zostać przekazana za pośrednictwem połączonej rady Pierwszego Prezydium i Kworum Dwunastu Apostołów (zob. na przykład Deklarację Oficjalną — 2). Podczas obrad zgromadzenia często rozważane są kanony pisma świętego, nauki przywódców Kościoła, a także wcześniejsze praktyki. Lecz ostatecznie, tak jak w Kościele z czasów Nowego Testamentu, celem nie jest jedynie osiągnięcie zgody wśród członków rady, ale otrzymanie objawienia od Boga. Na proces ten składają się zarówno logika, jak i wiara, tak by można było poznać zamysł i wolę Pana” („Doktryna Chrystusa”, Ensign lub Liahona, maj 2012, str. 87–88).
Przeczytaj Dzieje Apostolskie 15:28–29 i odszukaj, co Apostołowie i starsi napisali w listach do członków Kościoła. Wyrażenie „nie nakładać na was żadnego innego ciężaru oprócz następujących rzeczy niezbędnych” zapisane w wersecie 28. oznacza, że ludzie nie muszą spełniać dodatkowych wymagań, które pochodzą od ludzi a nie od Boga.
W jaki sposób, opierając się na Dziejach Apostolskich 15:28, Apostołowie poznali wolę Boga dotyczącą wymagań dla nawróconych ludzi innych narodów?
Duch Święty nie tylko natchnął Apostołów, gdy wspólnie się naradzali, ale również złożył im świadectwo, potwierdzając, że ich decyzja jest właściwa. Z Dziejów Apostolskich 15:28 uczymy się, że jednym ze sposobów, w jaki możemy poznać wolę Pana, jest natchnienie od Ducha Świętego.
Przejrzyj swoją listę ważnych decyzji, zapisaną na początku lekcji. W dzienniku do studiowania wyjaśnij, w jaki sposób będziesz korzystać ze słów współczesnych proroków i pism świętych, aby otrzymać przewodnictwo Pana w obecnej sytuacji i w przyszłości.
Paweł oraz inne osoby dostarczają list Apostołów członkom Kościoła w Antiochii
W Dziejach Apostolskich 15:30–41 wyjaśniono, że kilku przywódców Kościoła dostarczyło list Apostołów członkom Kościoła w Antiochii. Po tym, jak nauczali w Antiochii, Paweł poprosił Barnabę, aby odwiedził z nim miejsca, w których nauczali podczas ich pierwszej misji. Barnaba chciał zabrać z nimi Marka, ale Paweł nie zgodził się na to, gdyż Marek opuścił ich podczas pierwszej misji. Nieporozumienie pomiędzy tymi szlachetnymi przywódcami Kościoła zostało rozwiązane, kiedy Barnaba postanowił udać się z Markiem na Cypr, a Paweł na misjonarskiego towarzysza wybrał Sylasa i wyruszył na drugą misję
Brak zgody z innymi osobami nie jest grzechem. Sytuacja ta pokazuje, że zamiast spierać się, powinniśmy dążyć do wspólnego rozwiązania naszych nieporozumień.
W dzienniku do studiowania napisz pod dzisiejszymi ćwiczeniami poniższe zdanie: