យុវវ័យ
ថតរូបដោយ ឡេសលី ណិលសុន
ទូរសព្ទដៃមានតម្លៃថ្លៃនៅប្រទេសឈីលី ប៉ុន្តែខ្ញុំបានដាក់គោលដៅថា នៅឆ្នាំ ២០១៦ ខ្ញុំនឹងរកប្រាក់ឲ្យបានគ្រប់គ្រាន់ទិញទូរសព្ទដៃមួយ ។ អស់រយៈពេលពេញមួយឆ្នាំ ខ្ញុំបានទិញស្ករគ្រាប់ និង alfajores* លក់ដុំ ហើយបានលក់វាឲ្យមិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំនៅសាលារៀន ។ ខ្ញុំបានសន្សំប្រាក់ដែលខ្ញុំរកបាន ។ ខ្ញុំមិនទៅញ៉ាំអាហារនៅខាងក្រៅទេ ហើយខ្ញុំក៏ពុំទៅមើលកុនដែរ ។
ខ្ញុំមិនចង់សុំប្រាក់ពីឪពុកម្តាយខ្ញុំដើម្បីទិញទូរសព្ទឡើយ ។ ខ្ញុំចង់មានលទ្ធភាពដើម្បីនិយាយថា ខ្ញុំបានរកប្រាក់ ហើយទិញវាដោយខ្លួនឯង ។ ឪពុកខ្ញុំបានលើកទឹកចិត្តខ្ញុំ ។ គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា « ខារ៉ូល សូមបន្តទៅមុខទៀត » ។
ខ្ញុំរកប្រាក់បានច្រើន ។ គ្មានអ្វីដែលមិនត្រូវការចំណាយប្រាក់ទេ ។ គោលដៅត្រូវការការខិតខំ ប៉ុន្តែយើងពុំគួរបោះបង់ចោលឡើយ ។ ពេលយើងរកបានអ្វីមួយ ហើយដឹងថា យើងចំណាយពេលច្រើនដើម្បីទទួលបានវា នោះយើងផ្តល់តម្លៃឲ្យវាកាន់តែច្រើនឡើង ។
ខ្ញុំបានរៀនថា ខ្ញុំត្រូវសម្រេចចិត្តពីអ្វីដែលខ្ញុំចង់សម្រេចបាន និងកន្លែងដែលខ្ញុំចង់ទៅ ។ ប្រសិនបើខ្ញុំចង់រៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍នៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធ នោះខ្ញុំត្រូវទៅព្រះវិហារ និងថ្នាក់សិក្ខាសាលា បន្ទាប់មកទៅថ្នាក់វិទ្យាស្ថាន និងសកម្មភាពផ្សេងទៀតរបស់យុវមជ្ឈិមវ័យ ។ ហើយខ្ញុំត្រូវដើរលេងជាគូជាមួយយុវជនដែលមានភាពស័ក្តិសម ។ ការសម្រេចនូវគោលដៅតម្រូវឲ្យមានការលះបង់ក្នុងពេលនេះ សម្រាប់អ្វីដែលល្អប្រសើរនៅពេលក្រោយ ។
ខារ៉ូល អាយុ ១៥ ប្រទេសឈីលី