« ទុក្ខសោក និងការបាត់បង់ » ធនធានការប្រឹក្សា ( ឆ្នាំ ២០២០ ) ។
« ទុក្ខសោក និងការបាត់បង់ » ធនធានការប្រឹក្សា
ទុក្ខសោក និងការបាត់បង់
ទុក្ខសោកអាចនឹងមានអារម្មណ៍ដ៏ខ្លាំងលើសលប់ ។ ស្ទើរតែមនុស្សគ្រប់រូបដកពិសោធន៍រឿងនេះនៅក្នុងពេលខ្លះក្នុងជីវិត ។ សេចក្ដីស្លាប់គឺជាផែនការនៃសុភមង្គលរបស់ព្រះ ប៉ុន្តែទោះជាមានការយល់ដឹងបែបនោះក្ដី ក៏មនុស្សជាច្រើនមានការលំបាកដើម្បីរកមធ្យោបាយដោះស្រាយនឹងអារម្មណ៍ដែលកើតមានក្នុងពេលបាត់បង់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់ពួកគេ ។ បន្ថែមពីលើនោះ សេចក្ដីស្លាប់ពុំគ្រាន់តែជាប្រភពនៃទុក្ខសោកនោះទេ ប៉ុន្ដែការបាត់បង់ប្រភេទផ្សេងទៀតក៏នាំឲ្យមានអារម្មណ៍ទុក្ខសោកផងដែរ ដូចជាការបាត់បង់ការងារ ទំនាក់ទំនង សុខភាពជាដើម ។ ទុក្ខសោកគឺជាការឆ្លើបតបដ៏សាមញ្ញមួយចំពោះការបាត់បង់ និងជាការផ្លាស់ប្ដូរអារម្មណ៍នៅលើផ្លូវទៅកាន់អំណរ វាពុំមែនជាការបង្ហាញអំពីភាពទន់ខ្សោយ ឬការខ្វះសេចក្ដីជំនឿទៅលើព្រះ ឬសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ទេ ។
អស់អ្នកដែលមានទុក្ខព្រួយ ត្រូវការពេលវេលាដើម្បីទួញសោកនឹងការបាត់បង់របស់ពួកគេ ហើយពួកគេត្រូវការមិត្តភក្ដិ និងគ្រួសារគាំទ្រដើម្បីនៅជាមួយពួកគេពេលឆ្លងកាត់បទពិសោធន៍នោះ ។ ចំនួនពេលដែលត្រូវការសម្រាប់ទុក្ខសោកឲ្យវាផុតទៅតាមដំណើរធម្មជាតិរបស់វា គឺខុសៗគ្នាពីមនុស្សម្នាក់ទៅមនុស្សម្នាក់ទៀត អាស្រ័យទៅលើកត្តាជាច្រើន ។ តើការបាត់បង់នោះកើតឡើងភ្លាមៗ ឬមានយូរហើយទាំងឈឺចាប់ ? នៅក្នុងករណីនៃសេចក្ដីស្លាប់ តើអ្នកទួញសោកនោះមានភាពជិតស្និទ្ធទៅនឹងអ្នកស្លាប់ខាងសតិអារម្មណ៍ខ្លាំងប៉ុណ្ណាដែរ ? តើបុគ្គលនោះពឹងទៅលើអ្នកស្លាប់ ឬអ្វីដែលបានបាត់បង់នោះខ្លាំងប៉ុណ្ណា ? ធាតុទាំងនេះ និងធាតុផ្សេងៗទៀត បង្កើនការយល់ដឹងរបស់យើងអំពីរបៀបដើម្បីជួយនរណាម្នាក់ដែលកំពុងមានទុក្ខព្រួយ ។
មនុស្សមួយចំនួនអាចនឹងចាំបាច់ត្រូវចៀសពីរឿងដែលរំឭកពួកគេអំពីការបាត់បង់របស់ពួកគេ ខណៈដែលអ្នកដទៃអាចនឹងស្វែងរកការលួងលោមចិត្តនៅក្នុងការចងចាំទាំងឡាយ ។ មនុស្សមួយចំនួនអាចនឹងត្រូវការពេលនៅឲ្យឆ្ងាយសិន មុនពេលពួកគេមានអារម្មណ៍ថាអាចមកជួបគេក្នុងសង្គម ឬចូលរួមការប្រជុំនៅព្រះវិហារ និងសកម្មភាពនានាបាន ខណៈដែលអ្នកដទៃអាចនឹងចង់មកចូលរួមក្នុងសង្គមភ្លាមៗ ។ មនុស្សគ្រប់គ្នាគឺខុសគ្នា ហើយផ្លូវឆ្ពោះទៅមុខរបស់បុគ្គលម្នាក់ៗគឺមានផ្សេងៗគ្នាផងដែរ ។
នៅពេលអ្នកផ្ដល់ការងារបម្រើដល់នរណាម្នាក់ដែលមានទុក្ខព្រួយ សូមបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ជាដំបូងមុនគេបង្អស់ ។ សេចក្ដីថ្លែងការណ៍ទាំងនេះអាចជួយអ្នកឲ្យធ្វើការប្រាស្រ័យទាក់ទងដោយក្ដីអាណិតអាសូរ ៖
-
« ខ្ញុំមិនដឹងថាត្រូវនិយាយអ្វីទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំចង់ឲ្យអ្នកដឹងថាខ្ញុំបារម្ភអំពីអ្នក » ។
-
« អ្នកមិនចាំបាច់ត្រូវនិយាយអ្វីទេ បើអ្នកមិនចង់និយាយ ប៉ុន្តែខ្ញុំនៅទីនេះដើម្បីស្ដាប់អ្នក បើអ្នកចង់និយាយ » ។
-
« វាមិនអីទេ ដែលអ្នកមានអារម្មណ៍ម្ដងចេះម្ដងចុះតាមថ្ងៃ តាមពេលនោះ ។ វាគ្មានរបៀបមួយដែលត្រូវដើម្បីមានអារម្មណ៍នោះទេ ។ គ្រាន់តែបណ្ដោយខ្លួនឲ្យតាមអារម្មណ៍ដែលវាកើតមាននោះទៅ » ។
-
« ខ្ញុំពិតជាសោកស្ដាយណាស់ដែលអ្នកត្រូវឆ្លងកាត់រឿងនេះ » ។
យល់ពីស្ថានភាព
នៅពេលអ្នកផ្ដល់ការងារបម្រើដល់នរណាម្នាក់ដែលមានទុក្ខព្រួយ សូមពិចារណាសួរសំណួរដូចខាងក្រោមដោយសន្ដានចិត្តល្អ និងក្ដីស្រឡាញ់ដើម្បីជួយអ្នកឲ្យយល់ពីកង្វល់ តម្រូវការ និងស្ថានភាពរបស់បុគ្គលនោះ ។
-
តើអ្នកយ៉ាងម៉េចហើយ ?
-
នៅពេលអ្នកមានពេលវេលាដ៏រីករាយមួយ តើអ្វីដែលហាក់ដូចជាធ្វើឲ្យមានភាពខុសគ្នាជាវិជ្ជមាននោះ ?
-
តើអ្នកទៅរកជំនួយខាងសតិអារម្មណ៍នៅកន្លែងណា ?
-
តើរឿងជាក់លាក់អ្វីខ្លះដែលមនុស្សបាននិយាយ ឬធ្វើ ដែលបានជួយដល់អ្នក ? តើអ្វីខ្លះដែលវាពុំបានជួយ ?
បន្ថែមពីលើនោះ វាអាចមានប្រយោជន៍ ដើម្បីដឹងពីដំណាក់កាលនៃទុក្ខព្រួយ ។ មនុស្សភាគច្រើនបានឆ្លងដំណាក់កាលសតិអារម្មណ៍ ៥ ដំណាក់កាល នៅពេលពួកគេមានទុក្ខព្រួយគឺ ៖ ការបដិសេធ កំហឹង ការតថ្លៃ ការធ្លាក់ទឹកចិត្ត និងការសម្របខ្លួន ។ ដំណាក់កាលទាំងនេះអាចកើតឡើងមិនតាមលំដាប់លំដោយទេ ហើយដំណាក់កាលខ្លះត្រូវបានរំលង ឬអាចកើតឡើងម្ដងហើយម្ដងទៀត ។ ដំណាក់កាលនីមួយៗនៅក្នុងដំណើរការទុក្ខព្រួយ អាចតម្រូវឲ្យមានមធ្យោបាយផ្សេងៗដោយអ្នកដែលផ្ដល់ការងារបម្រើ ។ នេះគឺជាការពិពណ៌នាគោលៗអំពីដំណាក់កាលនីមួយៗ ៖
-
ការបដិសេធ ៖ ការបដិសេធគឺជាដំណាក់កាលទីមួយនៃទុក្ខសោក ។ បុគ្គលម្នាក់ៗដែលជួបនឹងការបដិសេធ អាចបដិសេធនឹងអ្វីដែលបានកើតឡើង ទៅជាស្ពឹកអារម្មណ៍ ឬមានការរន្ធត់ ។ នៅពេលមនុស្សម្នាក់ជួបនឹងដំណាក់កាលនេះ ជាញឹកញាប់វាល្អបំផុតដើម្បីនិយាយដោយក្ដីអាណិតអាសូរ ឬចំណាយពេលអង្គុយជាមួយគ្នាដោយស្ងៀមស្ងាត់ ។
-
កំហឹង ៖ នៅក្នុងដំណាក់កាលនេះ បុគ្គលម្នាក់ៗអាចនឹងខឹងព្រះ ខឹងខ្លួនឯង ឬខឹងអ្នកដទៃនៅជុំវិញខ្លួនពួកគេ ។ សូមពិចារណាធ្វើការលើកទឹកចិត្តដល់បុគ្គលនោះឲ្យរក្សាកំណត់ហេតុចំពោះអារម្មណ៍កំហឹងទាំងនោះ ។ ពួកគេអាចសម្រេចចិត្តចង់បំផ្លាញកំណត់ហេតុបន្ទាប់ពីឆ្លងកាត់ដំណាក់កាលនេះ ប៉ុន្តែសម្រាប់ពេលនេះ វាអាចផ្ដល់ជាច្រកចេញសុវត្ថិភាពមួយសម្រាប់កំហឹង ។
-
ការតថ្លៃ ៖ មនុស្សណាដែលស្ថិតនៅក្នុងដំណាក់កាលនេះ អាចព្យាយាមតថ្លៃនឹងព្រះ ហើយសួរសំណួរ « ចុះបើ » ( ដូចជា « ចុះបើខ្ញុំសន្យាថាប្រព្រឹត្តនឹងបុគ្គលនោះល្អប្រសើរជាងមុនវិញ ? ឬ « ចុះបើខ្ញុំទៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធជារៀងរាល់សប្ដាហ៍ ? » ) ។ ជាញឹកញាប់បុគ្គលនោះមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនមានកំហុសចំពោះការអសមត្ថភាពរបស់ពួកគេដើម្បីការពារមនុស្សដែលបានស្លាប់ទៅនោះ ឬដើម្បីរារាំងរឿងអាក្រក់ដែលបានកើតមានឡើងនោះ ។ នៅពេលនរណាម្នាក់ជួបបទពិសោធន៍ដំណាក់កាលនេះនៅក្នុងករណីសេចក្ដីស្លាប់ វាអាចនឹងជួយ បើសួរនូវអ្វីដែលគាត់ជឿថាបុគ្គលដែលស្លាប់នោះចង់ឲ្យបុគ្គលនោះដើរឆ្ពោះទៅមុខនៅក្នុងជីវិត ។
-
ការធ្លាក់ទឹកចិត្ត ៖ នៅក្នុងដំណាក់កាលនេះ បុគ្គលម្នាក់ៗអាចនឹងមានអារម្មណ៍ល្ហល្លេវ អស់សង្ឃឹម គ្មានជំនួយសោះ ហើយអាចនឹងបាត់បង់អារម្មណ៍ចង់ធ្វើសកម្មភាពនៅក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃ ។ ពួកគេអាចចាប់ផ្ដើមដកខ្លួនចេញពីអ្នកដទៃ ។ បើនរណាម្នាក់បន្ដនៅក្នុងដំណាក់កាលនេះក្នុងរយៈពេលវែង ( បួនទៅប្រាំមួយសប្ដាហ៍ ) នោះគាត់អាចនឹងត្រូវការនាំទៅក្រុមគាំទ្រដល់អ្នកមានទុក្ខព្រួយ ឬអ្នកមានវិជ្ជាជីវៈខាងសុខភាពផ្លូវចិត្ត ។
-
ការសម្របខ្លួន ៖ នៅក្នុងដំណាក់កាលនេះ បុគ្គលម្នាក់ៗបានសម្របខ្លួនបន្ដិចម្ដងៗទៅនឹងជីវិតធម្មតាជាថ្មីរបស់ពួកគេ ។ សតិអារម្មណ៍របស់ពួកគេនឹងនរ ហើយពួកគេរៀនប្រឈមមុខទៅនឹងទុក្ខសោក ។ វាអាចនឹងជួយដើម្បីអះអាងនឹងពួកគេថា ការសម្របខ្លួននោះគឺមិនអីទេ ហើយថានៅក្នុងករណីសេចក្ដីស្លាប់ មនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់ពួកគេដែលបានស្លាប់ទៅនោះ នឹងចង់ឲ្យពួកគេស្វែងរកសុភមង្គល ។
ជួយបុគ្គលម្នាក់
នៅពេលអ្នកព្យាយាមជួយដល់បុគ្គលនោះ សូមធ្វើការពិចារណាព័ត៌មានដូចខាងក្រោម ៖
-
ជួយបុគ្គលនោះឲ្យដឹងថាវាមិនអីទេដើម្បីមានទុក្ខព្រួយ ។ មនុស្សមួយចំនួនអាចយល់ថា ទុក្ខសោកគឺជាការបង្ហាញពីភាពទន់ខ្សោយខាងជំនឿ ប៉ុន្តែវាសំខាន់ដែលបុគ្គលម្នាក់ៗអនុញ្ញាតឲ្យខ្លួនគេមានទុក្ខព្រួយ ។ ការពិភាក្សាថាសូម្បីតែព្រះយេស៊ូវក៏មានទុក្ខសោកផងដែរ អាចជួយដល់សមាជិកឲ្យយល់ថាវាពុំមែនជាការខ្វះជំនឿនោះទេ ( សូមមើល យ៉ូហាន ១១:៣២–៣៦ ) ។
-
ជួយបុគ្គលនោះឲ្យទទួលស្គាល់ថា មនុស្សគ្រប់រូបមានទុក្ខព្រួយតាមរបៀបផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់ ឬនាង ។ ពុំមានវិធីតែមួយណាដើម្បីប្រឈមនឹងការបាត់បង់ទេ ហើយមនុស្សគ្រប់រូបនឹងឆ្លើយតបខុសៗគ្នា ។ បុគ្គលនោះពុំគួរមានអារម្មណ៍ខុសឆ្គងដែលមានអារម្មណ៍ ឬមិនមានអារម្មណ៍បែបណាមួយនោះទេ ។
-
ប្រាស្រ័យទាក់ទងដោយក្ដីអាណិតអាសូរ ( ហើយបន្ដធ្វើដូច្នោះយូរអង្វែងបន្ទាប់ពីការបាត់បង់ ) ។
-
អធិស្ឋានសូមការណែនាំអំពីអ្វីដែលត្រូវនិយាយ ។ ការលួងលោមនរណាម្នាក់អាចនឹងពិបាក ប៉ុន្តែជាញឹកញាប់វាល្អប្រសើរដើម្បីឈោងទៅជួយ ហើយនិយាយអ្វីមួយ ជាងមិននិយាយអ្វីសោះ ។ វាសំខាន់ដែលមនុស្សកំពុងមានទុក្ខព្រួយដឹងថាអ្នកយកចិត្តទុកដាក់ ហើយចង់គាំទ្រពួកគេ ។
-
សូមចងចាំថាត្រូវយកចិត្តទុកដាក់ខ្ពស់ ។ ការថ្លែងដោយបំណងល្អមួយចំនួន អាចនឹងមិនត្រូវអ្នកដែលកំពុងមានទុក្ខព្រួយយល់ឃើញថាមានក្ដីអាណិតអាសូរនោះទេ ។ ឧទាហរណ៍ដូចខាងក្រោមអាចនឹងមានភាពឈឺចាប់ជាជាងជាជំនួយ ៖
-
« វាគឺជាផ្នែកមួយនៃផែនការរបស់ព្រះ » ។
-
« យ៉ាងហោចណាស់… » ( « យ៉ាងហោចណាស់ពួកគេមិនឈឺចាប់ » « យ៉ាងហោចណាស់ អ្នកអាចដើរលេងជាគូនឹងអ្នកផ្សេងទៀតឥឡូវនេះ » « យ៉ាងហោចណាស់ អ្នកអាចស្វែងរកការងារមួយដែលអ្នកចូលចិត្តបាន » ជាដើម ) ។
-
« ខ្ញុំមានបទពិសោធន៍ស្រដៀងគ្នានេះ » ។
-
« បម្រើបន្ថែមទៀត » ។
-
« អ្វីៗនឹងបានល្អប្រសើរឡើងទៅតាមពេលវេលា » ។
-
« អ្នកគួរតែ… » ឬ « អ្នកនឹង… »
-
« គាត់ [ ឬនាង ] បានទៅស្ថានសុគតិភពហើយ » ។
-
-
ផ្ទុយទៅវិញ អ្នកអាច ៖
-
និយាយថា « ខ្ញុំអត់ដឹងថាត្រូវនិយាយយ៉ាងណាទេក្រៅពីឲ្យអ្នកដឹងថា អ្នកមានមនុស្សជាច្រើនស្រឡាញ់រាប់អានអ្នក រួមទាំងខ្ញុំដែរ » ។
-
និយាយថា « ខ្ញុំកំពុងអធិស្ឋានសម្រាប់អ្នក » ។
-
ឲ្យមនុស្សដែលមានទុក្ខព្រួយដឹងតាមពាក្យសម្ដី និងទង្វើរបស់អ្នកថាអ្នកកំពុងគិតអំពីពួកគេ ។ ការឈោងទៅជួយ អាចធ្វើដោយសាមញ្ញដូចជាការផ្ញើសារ ។
-
ចំណាយពេលនៅជាមួយមនុស្សដែលកំពុងមានទុក្ខព្រួយ ។
-
-
-
ស្តាប់ ។ ការផ្ដល់ដំបូន្មាន ឬការនិយាយនឹងបុគ្គលនោះពុំមែនជាវិធីតែមួយគត់ដែលអាចជួយនោះទេ ។ បើអ្នកស្ដាប់ ហើយឲ្យបុគ្គលនោះបង្ហាញអារម្មណ៍របស់ពួកគេ នោះ ជាញឹកញាប់ វាជាកាយវិការដែលនឹងទទួលបាន និងមានប្រយោជន៍ ។ ការគ្រាន់តែអង្គុយចុះជាមួយនឹងបុគ្គលនោះ គឺជារបៀបមួយដើម្បីផ្ដល់ការគាំទ្រដោយពុំបាច់បញ្ចេញវាចា ។ ការគ្រាន់តែស្ដាប់ អាចនឹងជាការពិបាក ដោយសារអ្នកអាចមានអារម្មណ៍ថាអ្នកពុំធ្វើបានល្អគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីបំបាត់ការឈឺចាប់ ប៉ុន្តែការស្ដាប់គឺជាជំនួយ និងជាសកម្មភាពគាំទ្រមួយ ។
-
កុំមានប្រតិកម្ម ។ នៅពេលបុគ្គលម្នាក់ៗឆ្លងកាត់ដំណាក់កាលនៃទុក្ខព្រួយខាងសតិអារម្មណ៍ នោះពួកគេអាចនឹងនិយាយ ឬធ្វើអ្វីដែលខុសធម្មតា ។ សូមអត់ធ្មត់ ហើយទទួលស្គាល់ថា ឥរិយាបថដូច្នេះ ជាញឹកញាប់ចង្អុលបង្ហាញពីទីតាំងរបស់បុគ្គលនោះនៅក្នុងដំណើរការមានទុក្ខព្រួយ ។
-
បន្ដគាំទ្របន្ទាប់ពីការបាត់បង់ ។ សូមលើកទឹកចិត្តដល់ថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រ បងប្អូនប្រុសស្រីដែលផ្ដល់ការងារបម្រើ សមាជិកវួដ និងមិត្តភក្ដិដើម្បីបន្ដកិច្ចខិតខំរបស់ពួកគេឲ្យមានការគាំទ្រខាងសតិអារម្មណ៍យូរបន្ទាប់ពីឧប្បទ្ទវហេតុនេះបានកើតឡើង ។ ទុក្ខសោកគឺជាដំណើរការមួយដែលអាចនឹងត្រូវការពេលរាប់ខែ និងរាប់ឆ្នាំផងដែរ ។
-
សូមប្រយ័ត្នចំពោះមតិយោបល់ និងឥរិយាបថដែលចង់ធ្វើអត្តឃាត ។ បើមនុស្សដែលមានទុក្ខព្រួយនិយាយអំពីអត្តឃាត សូមយកចិត្តទុកដាក់ខ្ពស់ជានិច្ច ។ សូមមើល ទំព័រការធ្វើអត្តឃាត នៅលើធនធានការប្រឹក្សា ។ បើអ្នកបារម្ភអំពីសុវត្ថិភាពរបស់នរណាម្នាក់ សូមទាក់ទងទៅកាន់សេវាវេជ្ជសាស្ត្របន្ទាន់ក្នុងមូលដ្ឋាន ឬការិយាល័យសេវាកម្មគ្រួសាររបស់អ្នក ( នៅកន្លែងដែលមាន ) ។ ថ្នាក់ដឹកនាំទាំងឡាយរបស់សាសនាចក្រ ក៏អាចទាក់ទងទៅកាន់បណ្ដាញជំនួយរបស់សាសនាចក្រសម្រាប់ជំនួយជាមួយនឹងបញ្ហានេះផងដែរ ។ សូមចូលទៅគេហទំព័រ suicide.ChurchofJesusChrist.org ឬ ផ្នែក ការធ្វើអត្តឃាត នៅក្នុងកម្មវិធីបណ្ណាល័យដំណឹងល្អ ដើម្បីស្វែងរកបណ្ដាញជំនួយដែលឥតគិតថ្លៃនៅជុំវិញពិភពលោក និងធនធានសម្រាប់ជួយបុគ្គលម្នាក់ៗដែលមានវិបត្តិជាប់ទាក់ទងនឹងការធ្វើអត្តឃាត ។
នៅក្នុងករណីនៃសេចក្ដីស្លាប់របស់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ ដំណើរការនៃទុក្ខព្រួយអាចនឹងរួមមានការជួយគ្រួសារក្នុងការធ្វើបុណ្យសព ឬកម្មវិធីបញ្ចុះសព ។ ការរៀបចំបុណ្យសព និងការចូលរួមបុណ្យសព អាចនឹងលំបាកសម្រាប់បុគ្គលម្នាក់ៗ ដែលកំពុងមានទុក្ខព្រួយ ។ វាសំខាន់ដើម្បីយកចិត្តទុកដាក់ទៅនឹងតម្រូវការរបស់ពួកគេ នៅពេលអ្នកផ្ដល់ការគាំទ្រ និងការលួងលោមចិត្ត ។ សូមស្វែងរកព័ត៌មានអំពីពិធីបុណ្យសព និងកម្មវិធីទាក់ទងដទៃទៀតនៅក្នុងវគ្គ ២៩.៦ នៃ ក្បួនខ្នាតទូទៅ ៖ ការបម្រើនៅក្នុងសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ( នៅលើគេហទំព័រ ChurchofJesusChrist.org ) ។ ខាងក្រោមនេះគឺជាសេចក្ដីណែនាំបន្ថែមខ្លះៗដើម្បីចាំទុកក្នុងចិត្ត ៖
-
កម្មវិធីបុណ្យសពធ្វើឡើងដើម្បីគោរពដល់ជីវិតអ្នកស្លាប់ ហើយជួយដល់អស់អ្នកដែលមានទុក្ខព្រួយទទួលបានការលួងលោមចិត្ត និងភាពសុខសាន្ដ ។ ជាញឹកញាប់ បុណ្យសពគឺជាផ្នែកដ៏សំខាន់មួយនៃការឆ្ពោះទៅមុខនៅក្នុងដំណើរការភាពទុក្ខព្រួយ ។ ដូច្នេះ វាសំខាន់ដើម្បីយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះតម្រូវការ និងការប៉ងប្រាថ្នារបស់បុគ្គលម្នាក់ៗ ឬសមាជិកគ្រួសារដែលកំពុងមានទុក្ខព្រួយ ។ ការពិភាក្សាអំពីផែនការនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះ និងព្រះចេស្ដានៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដើម្បីផ្ដល់ការលួងលោមចិត្ត អាចជាជំនួយ ។ វាក៏សំខាន់ផងដែរដើម្បីចំណាយពេលគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីគោរពដល់បុគ្គលដែលបានស្លាប់ ហើយចងចាំអំពីទំនាក់ទំនង និងចរិតលក្ខណៈវិជ្ជមានរបស់ពួកគេ ។
-
បុគ្គលដែលមានទុក្ខព្រួយអាច ឬមិនអាចជ្រើសរើសឲ្យនិយាយ ឬចូលរួមនៅក្នុងកម្មវិធី ។ នេះគឺជាជម្រើសផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ ។
-
រាល់ការថ្លែងរបស់អ្នកនៅក្នុងពិធីបុណ្យសព សូមចងចាំដើម្បីភ្ជាប់នូវភាពអាណិតអាសូរ ។ សូមលើកទឹកចិត្តអ្នកដទៃដែលកំពុងនិយាយ ( ថ្នាក់ដឹកនាំសាសនាចក្រ បងប្អូនប្រុសស្រីដែលផ្ដល់ការងារបម្រើ អ្នកជិតខាង ជាដើម ) ឲ្យយកចិត្តទុកដាក់ខ្ពស់ទៅលើការនិយាយរបស់ពួកគេផងដែរ ។
ហិរញ្ញវត្ថុអាចនឹងជាកង្វល់សម្រាប់ពិធីបុណ្យសព និងពេលក្រោយទៀត ។ បើបុគ្គលម្នាក់ ឬគ្រួសារមួយបានបាត់បង់អ្នកផ្គត់ផ្គង់របស់ពួកគេ នោះពួកគេអាចនឹងបារម្ភអំពីហិរញ្ញវត្ថុនៅពេលខាងមុខ ។ សូមស្វែងរកការដឹកនាំខាងវិញ្ញាណ នៅពេលអ្នកពិចារណាអំពីរបៀបដើម្បីផ្ដល់ជំនួយរបស់ព្រះវិហារ ឬកម្មវិធីដែលអាចដោះស្រាយកង្វល់មួយចំនួនទាំងនេះ ។
គាំទ្រដល់គ្រួសារ
អាស្រ័យទៅលើស្ថានភាព នោះសមាជិកគ្រួសារ និងមិត្តជិតស្និទ្ធដទៃទៀត ក៏អាចនឹងមានបញ្ហាទុក្ខព្រួយផងដែរ ជាពិសេសបើទុក្ខព្រួយនោះទាក់ទងទៅនឹងការបាត់បង់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់ ។ សូមពិចារណាអំពីព័ត៌មាននៅក្រោម « ជួយបុគ្គលម្នាក់ » សម្រាប់សមាជិកគ្រួសារ និងមិត្តជិតស្និទ្ធម្នាក់ៗ ។
ទោះជាទុក្ខព្រួយនេះ ជះឥទ្ធិពលតែទៅលើសមាជិកគ្រួសារម្នាក់ នោះអ្នកអាចនឹងពិនិត្យមើលជាមួយនឹងគ្រួសារ ហើយមើលថាតើអ្នកដទៃទៀតសុខទុក្ខយ៉ាងណាដែរ ។ ពួកគេអាចនឹងត្រូវការការគាំទ្រនៅក្នុងការជួយសមាជិកគ្រួសារដែលមានបញ្ហារបស់ពួកគេ ។
ប្រើប្រាស់ធនធានក្នុងវួដ និងស្ដេក
នៅពេលសមរម្យ សូមពិចារណាធ្វើការសួរដល់ថ្នាក់ដឹកនាំវួដ ឬបុគ្គលដែលជាទីទុកចិត្តដទៃទៀតដើម្បីបន្ដផ្ដល់ការគាំទ្រ ។ ស្នើសុំការអនុញ្ញាតពីបុគ្គលនោះពីមុនពិភាក្សាអំពីស្ថានភាពនោះជាមួយអ្នកដទៃទៀត ។
-
លើកទឹកចិត្តសាច់ញាតិជិតឆ្ងាយរបស់បុគ្គលនោះ និងបងប្អូនប្រុសស្រីដែលផ្ដល់ការងារបម្រើឲ្យយកចិត្តទុកដាក់ ។ ដំណើរការសោកសៅអាចនឹងអូសបន្លាយយូរ ហើយបុគ្គលនោះនឹងទំនងជាត្រូវការការគាំទ្របន្ថែមក្នុងពេលមួយរយៈ ។ ការគាំទ្រនោះត្រូវតែបន្ដជាយូរបន្ទាប់ពីពិធីបុណ្យសព ។
-
បុគ្គលមួយចំនួនអាចនឹងទទួលប្រយោជន៍មកពីការចូលរួមក្នុងក្រុមគាំទ្រ ។ ក្រុមនានាអាចនឹងជាជំនួយជាពិសេសសម្រាប់បុគ្គលដែលមានអារម្មណ៍ថា គ្មាននរណាយល់អំពីស្ថានភាព ឬអារម្មណ៍របស់ពួកគេទេ ។ ក្រុមមួយចំនួនអាចនឹងចូលតាមប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយសង្គម ។ វេជ្ជបណ្ឌិតប្រចាំគ្រួសារ កន្លែងតម្កល់សព និងអង្គការសាលាសំណាក់ ក៏អាចជួយអ្នកឲ្យស្គាល់ក្រុមគាំទ្រនៅក្នុងតំបន់របស់អ្នកផងដែរ ។ សេវាកម្មគ្រួសារពុំមានក្រុមគាំទ្រសម្រាប់អ្នកមានទុក្ខព្រួយទេ ប៉ុន្តែអ្នកអាចពិគ្រោះជាមួយនឹងការិយាល័យសេវាកម្មគ្រួសារក្នុងតំបន់របស់អ្នក ( បើមាន ) ដើម្បីទទួលបានសេចក្ដីយោង ឬអនុសាសន៍នានា ។
-
ជួយបុគ្គលនោះឲ្យទទួលជំនួយមានវិជ្ជាជីវៈ បើចាំបាច់ ។ ទុក្ខព្រួយអាចនឹងជាអារម្មណ៍ស្មុគស្មាញ ហើយនរណាម្នាក់ដែលមានទុក្ខព្រួយអាចត្រូវការជំនួយមកពីអ្នកមានវិជ្ជាជីវៈ ។ សូមមើលទំព័រធនធានប្រឹក្សាអំពី សុខភាពផ្លូវចិត្ត ។