យើងនិយាយអំពីព្រះគ្រីស្ទ
វាពុំទាន់ហួសពេលសម្រាប់ឱកាសទីពីរឡើយ
អ្នកនិពន្ធរស់នៅរដ្ឋវើរជីញ៉ា ស.រ.អា. ។
ឪពុករបស់កូនសិស្សដ៏លំបាកម្នាក់របស់ខ្ញុំបានប្រាប់កូនស្រីគាត់ថា « វាពុំទាន់ហួសពេលសម្រាប់កូនទទួលជោគជ័យឡើយ » ។ ព្រះអម្ចាស់ប្រទានសារលិខិតដូចគ្នានេះដល់ពួកយើង ។
រចនារូបភាពដោយ ឃែលី ម៉ាកម៉ូរីស
សាន់ដ្រាជាសិស្សនៅថ្នាក់ភាសាអង់គ្លេសជាន់ខ្ពស់របស់ខ្ញុំ ។ នាងចូលរៀនបានបួនប្រាំសប្តាហ៍ហើយ ប៉ុន្តែនាងពុំទាន់បានធ្វើកិច្ចការសាលា ឬគម្រោងណាមួយនៅឡើយ ។ នាងគ្រាន់តែមានគំនិតរវើរវាយនៅតុរបស់នាងប៉ុណ្ណោះ ។ នាងបានដោះសារអំពីមូលហេតុដែលនាងពុំបានបំពេញកិច្ចការរបស់ខ្លួន ហើយនាងបានពុំបង្ហាញអាកប្បកិរិយា ឬកិច្ចការដែលចាំបាច់ ដើម្បីមានជោគជ័យនៅក្នុងវគ្គសិក្សាដ៏មានការប្រកួតប្រជែងនោះឡើយ ។
អ្នកប្រឹក្សារបស់នាង និងខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តដាក់កាលវិភាគប្រជុំជាមួយសាន់ដ្រា ឪពុកនាង និងគ្រូបង្រៀនផ្សេងៗទៀតរបស់នាង ដើម្បីកំណត់ទិសដៅដែលនាងគួរធ្វើ ៖ តើនាងគួរតែបោះបង់ថ្នាក់ជាន់ខ្ពស់នេះ ហើយរៀនថ្នាក់ស្តង់ដាមួយជំនួសវិញឬយ៉ាងណា ? រឿងដ៏សំខាន់បំផុតដែលយើងទាំងអស់គ្នាគិតនោះគឺ ៖ តើយើងអាចរកមធ្យោបាយណាមួយដើម្បីជួយសាន់ដ្រាឲ្យមានជោគជ័យបានដែរឬទេ ?
ដោយដឹងថា សាន់ដ្រាត្រូវបានគេផ្ដល់ឱកាសជាច្រើនមកហើយដើម្បីទទួលជោគជ័យ ប៉ុន្តែនាងបានជ្រើសយកភាពបរាជ័យ នោះខ្ញុំបានទៅចូលរួមការប្រជុំដោយអារម្មណ៍បាក់ទឹកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ។ ខ្ញុំសង្ឃឹមក្នុងចិត្តថា នាងនឹងសម្រេចចិត្តបោះបង់ថ្នាក់រៀនរបស់ខ្ញុំ ដូច្នេះខ្ញុំនឹងពុំចាំបាច់បារម្ភនឹងនាងតទៅទៀតឡើយ ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំបានធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងអស់ពីសមត្ថភាព តែវាពិតជាយឺតពេលហើយ ។
នៅក្នុងពេលប្រជុំនោះ សាន់ដ្រាបានបង្ហាញកាយវិការថា នាងក៏សង្ស័យយ៉ាងខ្លាំងអំពីសមត្ថភាពរបស់នាងដើម្បីទទួលជោគជ័យដែរ ។ នាងបានសម្លឹងមើលទៅតុដោយមិនដាក់ភ្នែកពេលខ្ញុំរៀបរាប់អំពីភាពបរាជ័យរបស់នាងនៅក្នុងថ្នាក់ភាសាអង់គ្លេស ។ ពេលគ្រូបង្រៀនប្រវត្តិវិទ្យារបស់នាងបានបញ្ជាក់ថា សាន់ដ្រាបានធ្លាក់មុខវិជ្ជារបស់គាត់ផងដែរ នោះនាងបានទ្រោបខ្លួនលើកៅអី ហើយខ្ញុំបានឃើញនាងយំ ។
ពេញដោយការអាណិតអាសូរ ខ្ញុំបានពន្យល់នាង និងឪពុកនាងថា ប្រសិនបើសាន់ដ្រាចង់ទទួលបានជោគជ័យនៅក្នុងវគ្គសិក្សាដ៏មានការប្រកួតប្រជែងនេះ នាងត្រូវផ្លាស់ប្តូរឥរិយាបថរបស់នាង ដែលបានទាញនាងឲ្យធ្លាក់ចូលក្នុងរណ្តៅដ៏ជ្រៅនេះ ហើយដំណើរការនេះគឺជារឿងលំបាកណាស់ ។
សារលិខិតមកពីឪពុករបស់នាង
បន្ទាប់មកអ្នកប្រឹក្សាបានងាកមករកឪពុករបស់សាន់ដ្រា ជាឪពុកម្នាក់ដែលមានការអប់រំបានតិចតួច ដែលទំនងជាពុំសូវទម្លាប់នឹងបរិយាកាសរបស់សាលារៀនឡើយ ។ អ្នកប្រឹក្សានោះបានសួរប្រសិនបើគាត់មានសំណួរសួរគ្រូបង្រៀនទាំងនោះ ។ គាត់បាននិយាយថា គាត់គ្មានសំណួរអ្វីឡើយ ហើយគាត់បានថ្លែងអំណរគុណសម្រាប់អ្វីដែលយើងបានធ្វើដើម្បីជួយសាន់ដ្រា ។ ប៉ុន្តែក្រោយមកគាត់បាននិយាយថា គាត់មានអ្វីមួយដែលចង់និយាយប្រាប់កូនស្រីរបស់គាត់ ។
ខ្ញុំមានចិត្តតានតឹងឡើង ។ ខ្ញុំធ្លាប់ចូលរួមក្នុងការប្រជុំមួយចំនួនរវាងឪពុកម្តាយ និងគ្រូបង្រៀន ឪពុកម្តាយបានស្តីបន្ទោសឲ្យកូនៗរបស់ពួកគេនៅមុខគ្រូបង្រៀន និងអ្នកប្រឹក្សាទាំងនោះ ជេរពួកគេដោយសារភាពខ្ជិលច្រអូស ការធ្វេសប្រហែស និងការគ្មានគោលដៅរបស់ពួកគេ ។ ខ្ញុំរៀបចំខ្លួនខ្ញុំស្តាប់វាម្តងទៀត ។
តែអ្វីដែលខ្ញុំស្តាប់ឮនោះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើល ។ ឪពុកដ៏រាបសារបស់សាន់ដ្រា បានងាកទៅរកកូនស្រីអាយុ ១៦ ឆ្នាំរបស់គាត់ដែលកំពុងយំ ដោយសារក្តុកក្តួលនឹងភាពអាម៉ាស់ និងវិប្បដិសារី ហើយនិយាយទៅនាងថា « វាពុំទាន់ហួសពេលឡើយ ។ វាពុំទាន់ហួសពេលសម្រាប់កូនទទួលជោគជ័យឡើយ ។ វាពិតជាពុំទាន់ហួសពេលទេ » ។
ខ្ញុំបានចេញពីការប្រជុំនោះដោយមានអំណរគុណ ចំពោះប្រតិកម្មដែលពេញដោយក្តីស្រឡាញ់របស់គាត់ ប៉ុន្តែខ្ញុំមានកង្វល់ថា គាត់គ្មានយោបល់ណាដែលអាចនាំឲ្យកូនស្រីរបស់គាត់ចេញផុតពីចំណុចនេះឡើយ ។ វាទំនងជាមិនអាចទៅរួចឡើយ ។ ក្រោយមកខ្ញុំឮថា នាងបានសម្រេចចិត្តបោះបង់ថ្នាក់ប្រវត្តិវិទ្យា ប៉ុន្តែពុំបោះបង់ថ្នាក់ភាសាអង់គ្លេសដែលខ្ញុំបង្រៀនឡើយ ។
ក្រោយមកនៅថ្ងៃដដែលនោះ ពេលខ្ញុំបានលុតជង្គង់ចុះអធិស្ឋាន ដោយពិចារណាអំពីភាពខ្វះចន្លោះរបស់ខ្ញុំ ហើយទូលសូមការអត់ទោសពីព្រះវរបិតាសួគ៌ខ្ញុំ នោះខ្ញុំបានដឹងថា ខ្ញុំបានរៀនច្រើនពីឪពុករបស់សាន់ដ្រា ។ ការរសប់រសល់ចិត្ត និងការមានអារម្មណ៍អសមត្ថភាពនៅក្នុងជីវិតខ្ញុំ នោះធ្វើឲ្យខ្ញុំឆ្ងល់ថា តើខ្ញុំមានភាពសក្តិសម ឬសមនឹងទទួលបានឱកាសទីពីរដែរឬទេ ។ ដូចជាឪពុករបស់សាន់ដ្រាដែរ នៅក្នុងគ្រាបែបនោះព្រះអម្ចាស់ជ្រើសយកការមិនស្តីបន្ទោសខ្ញុំឡើយ ផ្ទុយទៅវិញទ្រង់បញ្ជាក់ដូច្នេះ ៖ « វាពុំទាន់ហួសពេលឡើយ កូនស្រីអើយ ។ វាពុំទាន់ហួសពេលឡើយ » ។
សារលិខិតនៃដំណឹងល្អ
តើយើងធ្លាប់បានជឿលើពាក្យសម្តីរបស់ពួកមារសត្រូវដែលថាយើងគ្មានសង្ឃឹមនោះញឹកញាប់ប៉ុណ្ណា ? ប៉ុន្តែពួកព្យាការីប្រាប់យើងផ្សេងពីនោះ ។ អេសាយប្រកាសថា « ឲ្យគេត្រឡប់មកឯព្រះយេហូវ៉ាវិញ នោះទ្រង់នឹងអាណិតមេត្តាដល់គេ គឺឲ្យវិលមកឯព្រះនៃយើងរាល់គ្នា ដ្បិតទ្រង់នឹងអត់ទោសឲ្យជាបរិបូរ » ( អេសាយ ៥៥:៧ ) ។ មរមនបន្ថែមទីបន្ទាល់របស់គាត់ថា « ដរាបណាពួកគេប្រែចិត្ត ហើយស្វែងរកការអត់ទោសដោយស្មោះអស់ពីចិត្ត នោះពួកគេតែងតែនឹងបានអត់ទោសឲ្យ » ( មរ៉ូណៃ ៦:៨ ) ។ អំណរនៃដំណឹងល្អគឺថា វាពុំដែលហួសពេលនោះឡើយ ។ ដរាបណាយើងស្វែងរកការអត់ទោស នោះសេចក្តីប្រោសលោះរបស់ព្រះអម្ចាស់នឹងធ្វើឲ្យយើងចាប់ផ្តើមជាថ្មីឡើងវិញបាន ។
ដោយមានកម្លាំងចិត្តចាប់ផ្តើមឡើងវិញ សាន់ដ្រាបានមានការផ្លាស់ប្តូរសន្សឹមៗ ប៉ុន្តែវាជាការផ្លាស់ប្តូរដ៏អស្ចារ្យ ។ ការផ្លាស់ប្តូរនេះពុំងាយស្រួលឡើយ — វាតម្រូវឲ្យមាននូវការខំប្រឹងប្រែងប្រចាំថ្ងៃ ដើម្បីយកឈ្នះលើទម្លាប់អាក្រក់របស់នាង — ប៉ុន្តែនាងបានឃើញរង្វាន់នៃការខិតខំរបស់នាង ពេលពិន្ទុនាងបានប្រសើរឡើងជាលំដាប់ ។
តាមទស្សនវិស័យនៃដំណឹងល្អ ពិន្ទុចុងក្រោយរបស់យើងនឹងមិនត្រូវវិនិច្ឆ័យអំពីរយៈពេលដែលយើងមានការរអាក់រអួល ឬពេលយើងវង្វេងធ្លាក់ចូលរណ្តៅជម្រៅនោះឡើយ ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអម្ចាស់នឹងជំនុំជម្រះយើងដោយផ្អែកលើការណែនាំណាខ្លះដែលយើងធ្វើតាម តើយើងបានប្រែចិត្តដល់កម្រិតណា និងតើយើងបានពឹងផ្អែកខ្លាំងប៉ុណ្ណាលើដង្វាយធួនរបស់ព្រះអម្ចាស់ ។
នៅក្នុងការយល់ដឹងរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំមានការសង្ស័យអំពីសមត្ថភាពរបស់សាន់ដ្រា ក្នុងការយកឈ្នះលើកំហុសពីអតីតកាលរបស់នាង ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះវរបិតាដ៏ឥតខ្ចោះរបស់យើងពុំអស់សង្ឃឹមលើសមត្ថភាពរបស់កូនចៅទ្រង់ ក្នុងការសម្រេចឲ្យបាននូវសេចក្តីសង្គ្រោះតាមរយៈការបានល្អឥតខ្ចោះក្នុងព្រះគ្រីស្ទនោះឡើយ ។ មិនថាយើងវង្វេងធ្លាក់ដល់ជម្រៅណានោះទេ ទ្រង់នឹងតាមស្វែងរកយើងជានិច្ច ។ ព្រះអម្ចាស់អង្វរយើងកុំឲ្យដើរវង្វេងដូចជាជនចម្លែកក្នុងអំពើបាបទៀតឡើយ ប៉ុន្តែត្រូវស្វែងរកទ្រង់ក្នុងក្តីសង្ឃឹម ហើយរីករាយនឹងពរជ័យនៃដង្វាយធួនដ៏និរន្តរ៍របស់ទ្រង់វិញ ។ ប្រាកដណាស់ វាពុំដែលហួសពេលនោះឡើយ ។