Pagpapagaling

Noong Kanyang mortal na ministeryo, pinagaling ni Jesucristo ang mga maysakit at nagdurusa. Binigyan Niya ang Kanyang mga disipulo ng kapangyarihan at awtoridad na magpagaling at itinuro na ang kaloob na magpagaling ay isa sa mga “tandang [ito] na susunod sa kanila na nagsisisampalataya.”¹ Pinagtibay ng makabagong paghahayag kay Joseph Smith ang mga alituntuning ito at tinukoy kapwa ang “pananampalataya na gumaling,” at “pananampalataya na makapagpagaling” bilang mga kaloob ng Espiritu.²

Kasaysayan ng Mga Gawain ng Pagpapagaling

Ginamit ng mga naunang Banal sa mga Huling Araw ang kaloob na pagpapagaling sa dalawang magkakasanib na paraan. Una, sinunod nila ang payo na ibinigay sa Bagong Tipan at sa mga paghahayag na natanggap ni Joseph Smith na nag-aatas sa kanilang tawagin ang “mga elder ng simbahan” na “ipatong ang kanilang mga kamay” sa mga maysakit at basbasan ang mga ito.³ Sa pagsunod sa nakasaad sa banal na kautusang ito, ang mga kalalakihang may hawak ng katungkulan sa priesthood sa Simbahan ay nagsagawa ng basbas ng pagpapagaling. Ikalawa, itinuturing ng mga naunang Banal sa mga Huling Araw ang pagpapagaling na kaloob ng Espiritu, na maaaring makamit ng sinumang tao na nagtataglay ng sapat na pananampalataya.⁴ Noong ika-19 at unang bahagi ng ika-20 siglo, nagsagawa ng mga basbas ng pagpapagaling kapwa ang mga kalalakihan at kababaihan sa pangalan ni Jesucristo, karaniwan sa pamamagitan ng pagpapatong ng mga kamay sa apektadong bahagi ng katawan ngunit hindi partikular na nanawagan sa pamamagitan ng awtoridad ng priesthood.⁵

Ang mga naunang pamamaraan ng mga Mormon sa pagpapagaling ay magkakaiba. Ang paggamit ng inilaang langis para sa pagpapahid ng langis sa maysakit ay pinasimulan matapos ang paglalaan ng Kirtland Temple, bagama’t ang pamamaraan ng paggamit ng langis ay nagbago sa paglipas ng panahon. Halimbawa, ang mga taong nagkasakit o nasugatan ay kadalasang nagpapahid ng langis sa apektadong bahagi tulad ng gamot na panghaplos.⁶ Ang mga ritwal na karaniwang ginagamit sa ibang mga layunin ay inaangkop din sa pagpapagaling. Halimbawa, kung minsan ang mga pagbibinyag ay isinagawa para sa kalusugan. Sa mga gayong sitwasyon, ang kalalakihan at kababaihan ay inilulubog sa tubig, hindi para sa kapatawaran ng kanilang mga kasalanan kundi para sa kanilang pisikal na kapakanan. Ang mga pagbibinyag na ito ay isinagawa sa mga templo ng mga lalaking may taglay ng awtoridad ng priesthood hanggang sa unang bahagi ng ika-20 siglo.⁷ Ang iba pang seremonya ng pagpapagaling ay isinasagawa sa mga templo, kabilang na ang mga paghuhugas at pagpapahid ng langis para sa kalusugan; kapwa ang mga kalalakihan at kababaihan ay itinalaga upang pangasiwaan ang mga pagbabasbas na iyon.⁸

Inaprubahan ni Joseph Smith ang partisipasyon ng mga kababaihan sa pagpapagaling. “Patungkol sa mga babaeng nagpapatong ng mga kamay,” sabi ni Joseph, “ito ay hindi kasalanan para sa sinuman na gawin ito na may pananampalataya.”⁹ Para sa mga kababaihan, ang pagbabasbas sa maysakit ay natural na karugtong ng kanilang mga gawain bilang pangunahing nars at tagapangalaga sa panahon ng karamdaman. Bilang katiyakan, ang mga kababaihan na mga Banal sa mga Huling Araw ay madalas na pinanahiran ng langis at binabasbasa ang iba pang kababaihan kapag nagbubuntis o nanganganak.¹⁰

Patuloy na hinihikayat nina Brigham Young at iba pang mga lider ng Simbahan ang mga kababaihan na humingi ng espirituwal na kaloob na magpagaling at sinang-ayunan ang partisipasyon ng mga kababaihan sa basbas ng pagpapagaling.¹¹ Noong 1880, ipinahayag ng Korum ng Labindalawang Apostol na isinasagawa ng mga kababaihan ang nakapagpapagaling na pagbabasbas “hindi sa pamamagitan ng kabanalan at awtoridad ng priesthood, ngunit sa pamamagitan ng kanilang pananampalataya kay Cristo.”¹² Gayundin, itinuro ng General President ng Relief Society na si Eliza R. Snow, “Ang mga babae ay maaaring magbasbas sa pangalan ni Jesus ngunit hindi sa bisa ng Priesthood.”¹³

Sa huling bahagi ng ika-19 na siglo, ang mga bagong henerasyon ng mga Banal sa mga Huling Araw ay nagsimulang maghangad ng kalusugan at pagpapagaling sa iba’t ibang paraan kaysa sa mga nauna sa kanila. Nagpatuloy sila sa pananawagan na ang mga maysakit ay pahiran ng langis, ngunit sa maraming pagkakataon, binigyang-diin nila ang bisa ng pag-aayuno at pagdarasal nang walang pormal na basbas.¹⁴ Ang mga pag-unlad sa siyensya ng medisina ay humantong din sa kanila na magtiwala sa mga doktor at ospital nang higit kaysa sa mga naunang henerasyon.¹⁵ Noong unang bahagi ng ika-20 siglo, sina President Joseph F. Smith at Heber J. Grant ay naglatag ng mga pamantayan para sa mga pamamaraan ng priesthood at mga ordenansa, kabilang na ang basbas ng pagpapagaling.¹⁶ Kasama sa pagsisikap na ito ang paglimbag ng mga tagubilin para sa mga basbas ng pagpapagaling ng priesthood sa mga hanbuk para sa mga missionary at mga lokal na lider ng priesthood.¹⁷ Nagbigay rin ang mga lider ng Simbahan ng mga partikular na tagubilin tungkol sa paggamit ng inilaang langis sa mga pagbabasbas, na nagmumungkahi ng simpleng pagpapahid sa tuktok ng ulo.¹⁸ Noong dekada ng 1920, ang mga pagbibinyag para sa kalusugan ay itinigil, gayundin ang mga basbas ng pagpapagaling sa templo.¹⁹

Pagdating sa partisipasyon ng mga kababaihan sa basbas ng pagpapagaling, pinagtibay ng isang liham noong 1914 mula sa Unang Panguluhan na “sinumang mabuting kapatid na babae, puno ng pananampalataya sa Diyos at sa bisa ng panalangin” ay maaaring magbasbas ng maysakit. Subalit binigyang-diin ng Panguluhan ang priyoridad ng mga basbas ng priesthood: “Ang utos ng Panginoon ay tumatawag sa mga elder upang mangasiwa sa maysakit, at kapag sila ay tinawag, sila ay dapat hilingang magpahid ng langis sa maysakit o ibuklod ang pagpapahid ng langis.”²⁰ Binigyang-diin ng mga sumunod na lider ng Simbahan ang tagubilin ng banal na kasulatan na “ipatawag ang mga elder” upang pangasiwaan ang mga basbas na nagpapagaling.²¹ Ang pagpapahalagang ito ay binigyang-diin sa mga peryodiko ng Simbahan at sa mga liham na ipinadala at ipinamahagi ng lokal na mga lider ng Relief Society noong mga dekada ng 1940 at 1950.²² Itinuturo sa kasalukuyang hanbuk ng Simbahan na “tanging mayhawak ng Melchizedek Priesthood ang maaaring mangasiwa sa maysakit o nahihirapan.”²³

Pagpapagaling at Siyensyang Medikal

Habang naghahangad ng paggaling sa pamamagitan ng espirituwal na paraan, sumunod ang mga naunang Banal sa mga Huling Araw sa payo sa mga banal na kasulatan na ang mga maysakit ay dapat “[mapangalagaan] nang buong pagmamahal, ng mga halamang gamot at pagkaing madaling matunaw.”²⁴ Itinuro ni Pangulong Brigham Young na angkop “na gamitin ang bawat remedyo na nasa aking kaalaman, at hilingin sa aking Ama sa Langit, sa pangalan ni Jesucristo, na pabanalin ito sa pagpapagaling ng aking katawan.”²⁵ Itinaguyod niya ang propesyonal na pag-aaral ng medisina kapwa sa mga kalalakihan at kababaihan at inaprubahan ang suportang pinansyal para sa ilang miyembro ng Simbahan na mag-aral sa mga paaralan ng medisina sa silangang Estados Unidos.²⁶

Patuloy na naghahanap ang mga Banal sa mga Huling Araw ng tamang panggagamot mula sa mga kwalipikadong propesyonal. Itinuro ng mga lider ng Simbahan na “ang paggamit ng siyensya ng medisina ay hindi salungat sa ating mga panalangin ng pananampalataya at pananalig sa mga basbas ng priesthood.”²⁷ Naniniwala ang mga Banal sa mga Huling Araw sa pag-iwas sa pagkakasakit sa pamamagitan ng wastong pagkain, sapat na ehersisyo at pahinga, pagsunod sa Word of Wisdom, at pangangalaga para sa kalusugan. Sa mga nakaraang dekada, halimbawa, nag-ambag ang Simbahan ng malaking yaman sa mga pagsisikap sa pagbabakuna sa buong mundo.²⁸

Ang Kaloob ng Pagpapagaling Ngayon

Ang kaloob ng pagpapagaling ay ginagamit sa Simbahan ngayon sa pamamagitan ng pananampalataya ng bawat isa at panalangin—para sa kapakanan ng isang tao o para sa iba—at sa pamamagitan ng basbas ng priesthood. Ang katuparan ng mga basbas ng pagpapagaling ay natatanggap sa pamamagitan ng pananampalataya at ayon sa kalooban ng Panginoon. Hindi lahat ng pagbabasbas ay magdudulot ng pagpapagaling. “Ginagawa natin ang lahat para gumaling ang isang mahal sa buhay,” itinuro ni Elder Dallin H. Oaks, habang naglilingkod bilang miyembro ng Korum ng Labindalawang Apostol, “at pagkatapos ay nagtitiwala tayo sa Panginoon sa kahihinatnan niyon.”²⁹

Ang mga mayhawak ng Melchizedek Priesthood ang nangangasiwa ng basbas ng pagpapagaling.

Mga Kaugnay na Paksa: Mga Kaloob ng Espiritu, Kaloob na mga Wika