Kasaysayan ng Simbahan
Pag-aayuno

“Pag-aayuno,” Mga Paksa sa Kasaysayan ng Simbahan

“Pag-aayuno”

Pag-aayuno

Noong panahong itinatag ang Simbahan, ang pag-aayuno ay isang mahalagang katangian ng pagsamba para sa maraming Kristiyano sa Hilagang Amerika. Ibinatay nila ang gawaing ito sa mga halimbawang matatagpuan sa Biblia.1 Ang mga pinakaunang Banal sa mga Huling Araw ay maaaring nag-ayuno bago sila sumapi sa Simbahan at patuloy na nag-ayuno bilang mga miyembro ng Simbahan. Noong Agosto 1831, tumanggap si Joseph Smith ng paghahayag na nag-uutos sa mga Banal na maghanda ng pagkain “nang may katapatan ng puso upang ang inyong pag-aayuno ay maging ganap.”2 Binanggit sa isang paghahayag kalaunan na ang isang mahalagang gawain ng Kirtland Temple ay hikayatin ang “panalangin, at pag-aayuno.”3 Bago ang paglalaan ng templo noong 1836, ang pag-aayuno ng grupo ay halos karaniwang ginagawa bilang paghahanda para sa pagpapagaling ng maysakit o pakikibahagi sa mga pulong ng Paaralan ng mga Propeta sa Kirtland.4 Matapos ang paglalaan ng templo, itinalaga ng mga lider ng Simbahan ang unang Huwebes ng buwan bilang araw ng pag-aayuno.5 Kabilang sa mga espesyal na miting sa araw ng pag-aayuno sa templo ang mga sermon, personal na patotoo, at donasyon para sa mga maralita.6

Sa pagitan ng 1838, nang karamihan sa mga miyembro ng Simbahan ay nilisan ang Ohio, at 1849, nang magsimulang maging mas maayos ang kalagayan ng mga Banal sa Utah, ang mga pulong sa pag-aayuno ay idinaraos paminsan-minsan bilang bahagi ng mga konseho at kumperensya at sa pagsasagawa ng mga ordinasyon, pagbabasbas sa mga maysakit, pagtulong sa mga maralita, o pagsasaya dahil sa tulong at pagpapala ng langit.7 Hindi nagtagal ay muling sinimulan ng mga Banal sa Lambak ng Salt Lake ang palagiang araw ng ayuno sa unang Huwebes ng buwan, at pagsapit ng 1856, hinikayat ng mga lider ng Simbahan ang mas regular na pagbibigay ng handog-ayuno, na kinabibilangan ng pagkain na hindi nila kinain o ang salaping katumbas nito, upang tulungan ang mga maralita. Sa panahon ding ito nagsimula ang mga pulong sa araw ng pag-aayuno kung saan mas palagiang tinatampukan ng mga miyembro ng mga lokal na kongregasyon na nagbibigay ng patotoo.8 Kung minsan ang mga lider ay nag-oorganisa ng mga espesyal na ayuno sa panahong ito para malunasan ang mga problemang dulot ng mga kalamidad at ang mga pagsalakay laban sa pag-aasawa nang marami.9 Noong 1896, ang Unang Panguluhan at Korum ng Labindalawa ay inilipat ang mga pulong sa pag-aayuno sa unang Linggo ng bawat buwan, nagrekomenda ng 24 na oras ng pag-aayuno, at humiling ng mga donasyon na katumbas ng pagsasakripisyo ng dalawang kainan.10

Sa pagsapit ng ika-20 siglo, isang bagong adbokasiya sa kalusugan ang nagsulong na kapaki-pakinabang sa pisikal at espirituwal ang pag-aayuno.11 Napansin din ng mga lider ng Simbahan ang mga pakinabang sa kalusugan ng pag-aayuno, ngunit karamihan sa kanilang mensahe sa pangkalahatang kumperensya ay mas nagbigay-diin sa kahalagahan ng gawaing ito bilang paraan ng pagbibigay ng kaginhawahan sa mga maralita. Ipinakilala ni Pangulong Joseph F. Smith ang isang mas pormal na sistema ng handog-ayuno kung saan maaaring kolektahin at ipamahagi ng mga lokal na bishop at stake president ang mga donasyon sa mga nangangailangan.12 Habang lalong napapalitan ng mga salaping donasyon ang mga handog-ayuno, bumuo ang mga lider ng Simbahan ng isang sentralisadong sistema kung saan ang pondo ay maaaring ituon sa mga maralita—una sa mga ward, pagkatapos sa mga stake, at sa huli ay sa iba pang mga lugar sa mundo na nangangailangan. Ang sistemang ito ng handog-ayuno ay nagpatuloy hanggang ika-21 siglo bilang mahalagang pagpapakita ng katapatan at pagkakawanggawa para sa mga miyembro ng Simbahan sa buong mundo.13

Mga Tala

  1. R. Marie Griffith, Born Again Bodies: Flesh and Spirit in American Christianity (Berkeley: University of California Press, 2004), 33–37.

  2. Joseph Smith, “Revelation, 7 August 1831 [D&C 59],” 1, josephsmithpapers.org.

  3. Joseph Smith, “Revelation, 27–28 December 1832 [D&C 88:1–126],” sa Revelation Book 2, pp. 39–40, 45–46, josephsmithpapers.org.

  4. “Minutes, 23 March 1833–A,” sa Minute Book 1, 18–19, josephsmithpapers.org; John Murdock, April 13th, 1833,” John Murdock Journal typescript, John Murdock Journal and autobiography, Church History Library, Salt Lake City; Joseph Smith, “Revelation, 29 March 1836–A,” sa Journal, 1835–1836, 186, josephsmithpapers.org. Tingnan din sa Paksa: Paaralan ng mga Propeta.

  5. Itinaguyod ng mga lehislatibong organisasyong kolonial, estado, at pederal ang iba’t ibang proklamasyon at resolusyon sa pag-aayuno sa mga panahon ng digmaan at paglaganap ng sakit. Ang gayong mga resolusyon ay karaniwang itinalaga sa isang karaniwang araw o partikular na petsa ng pag-aayuno at panalangin ng publiko upang pagkaisahin ang mga mamamayan sa paghingi ng tulong ng Diyos. Ang mga Banal sa mga Huling Araw sa Kirtland ay tiniis ang epidemya sa kolera noong 1832 kung kailan pinagdebatehan ng ilang lehislatura ng estado at ng Kongreso ng Estados Unidos ang pagtatatag ng isang regular na araw ng pag-aayuno para sa bansa. Tingnan sa “Resolution of the House of Burgesses Designating a Day of Fasting and Prayer, 24 May 1774,” Thomas Jefferson Papers, United States National Archives; Adam Jortner, “Cholera, Christ, and Jackson: The Epidemic of 1832 and the Origins of Christian Politics in Antebellum America,” Journal of the Early Republic, tomo 27, blg. 2 (2007), 233–64.

  6. Eliza R. Snow, Biography and Family Record of Lorenzo Snow (Salt Lake City: Deseret News Company Printers, 1884), 12–13; Oliver B. Huntington, “Fast Days in Kirtland Temple,” Young Woman’s Journal, tomo 8 (1896), 239; Brigham Young, Discourse, 8 Dec. 1867, sa Journal of Discourses, 26 tomo (London: Latter-day Saints’ Book Depot, 1854–1886), 12:115.

  7. Joseph Smith, “Discourse, 30 July 1840, as Reported by John Smith,” josephsmithpapers.org; Joseph Smith, “Discourse, 20 March 1842, as Reported by Wilford Woodruff,” sa Wilford Woodruff, Diary, 138, josephsmithpapers.org; A. Dean Wengreen, “The Origin and History of the Fast Day in the Church of Jesus Christ of Latter-day Saints, 1830–1896” (master’s thesis, Brigham Young University, 1955), 18–25.

  8. Wengreen, “Origin and History of the Fast Day,” 43–45, 57–58.

  9. Tingnan sa Paksa: Batas Laban sa Poligamya. Tingnan din sa “Letter to the Presidents of Stakes and Their Counselors,” 2 Dec. 1889, sa James R. Clark, pat., Messages of the First Presidency, 6 na tomo (Salt Lake City: Bookcraft, 1966), 3:176–177.

  10. Wilford Woodruff, George Q. Cannon, at Joseph F. Smith, “An Address,” 5 Nov. 1896, sa Clark, pat., Messages of the First Presidency, 3:281–82; Wengreen, “Origin and History of the Fast Day,” 71.

  11. Marie Griffith, “Apostles of Abstinence: Fasting and Masculinity during the Progressive Era,” American Quarterly, tomo 52, blg. 4 (2000), 599–638; tingnan din sa Griffith, Born Again Bodies.

  12. Joseph F. Smith, October 1915 general conference, 4–5; Thomas G. Alexander, Mormonism in Transition: A History of the Latter-day Saints, 1890–1930 (Urbana: University of Illinois Press, 1996), 95.

  13. H. Lester Peterson, “The Magnitude of the Fast Offerings Paid in the Stakes of the Church of Jesus Christ of Latter-Day Saints, 1916–1936,” (master’s thesis, Brigham Young University, 1938), 19; Clark, pat., Messages of the First Presidency, 4:195; “Latter-day Saints Asked to Fast, Pray on Sunday,” Church News, Ago. 18, 1945, 1; William G. Hartley, “Mormon Sundays,” Ensign, Ene. 1978, 19–25; Glen M. Leonard, “Why do we hold fast and testimony meeting on the first Sunday of the month?,” Ensign, Mar. 1998, 60–61.