ເດັກນ້ອຍຜູ້ເປັນຕາອີຕົນ
ໃນແຕ່ລະຫວອດ ແລະ ສາຂາ ເຮົາຕ້ອງການທຸກຄົນ—ຜູ້ທີ່ເຂັ້ມແຂງ ແລະ ຜູ້ທີ່ອາດກຳລັງດີ້ນລົນຢູ່. ທຸກຄົນລ້ວນແຕ່ຈຳເປັນ.
ຕອນຍັງນ້ອຍ, ຂ້າພະເຈົ້າຍັງຈື່ໄດ້ວ່າ ໄດ້ນັ່ງລົດໄປກັບພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ໄດ້ເຫັນຫລາຍຄົນຢູ່ຕາມຂ້າງຖະໜົນຫົນທາງ ຜູ້ທີ່ຕົກຢູ່ໃນສະຖານະການທີ່ຫຍຸ້ງຍາກ ຫລື ຜູ້ທີ່ຕ້ອງການຄວາມຊ່ວຍເຫລືອ. ພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າມັກຈະເວົ້າວ່າ “Pobrecito,” ຊຶ່ງແປວ່າ “ເດັກນ້ອຍຜູ້ເປັນຕາອີຕົນ.”
ມີເທື່ອໜຶ່ງ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເບິ່ງດ້ວຍຄວາມສົນໃຈຂະນະທີ່ພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຊ່ວຍເຫລືອຄົນເຫລົ່ານີ້, ໂດຍສະເພາະແມ່ນເວລາທີ່ພວກເຮົາໄດ້ເດີນທາງໄປຢ້ຽມຢາມພໍ່ຕູ້ແມ່ຕູ້ຂອງຂ້າພະເຈົ້າທີ່ປະເທດແມັກຊີໂກ. ເປັນເລື່ອງປົກກະຕິທີ່ເພິ່ນໄດ້ພົບຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງຕ້ອງການຄວາມຊ່ວຍເຫລືອ ແລະ ແລ້ວກໍເຂົ້າໄປຫາເຂົາເຈົ້າ ແລະ ໃຫ້ຄວາມຊ່ວຍເຫລືອແບບງຽບໆຕາມຄວາມຈຳເປັນ. ຕໍ່ມາຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮູ້ວ່າ ເພິ່ນໄດ້ຊ່ວຍເຂົາເຈົ້າລົງທະບຽນເຂົ້າໂຮງຮຽນ, ຊື້ອາຫານໃຫ້, ຫລື ຈັດຫາໃນທາງໃດທາງໜຶ່ງ ເພື່ອຄວາມຢູ່ດີມີສຸກຂອງເຂົາເຈົ້າ. ເພິ່ນໄດ້ປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຕໍ່ “ເດັກນ້ອຍຜູ້ເປັນຕາອີຕົນ” ທີ່ເພິ່ນພົບພໍ້ໃນເສັ້ນທາງຂອງເພິ່ນ. ຕາມຈິງແລ້ວ, ຂ້າພະເຈົ້າຈື່ໄດ້ວ່າ ຕອນຂ້າພະເຈົ້າຍັງນ້ອຍ ຄອບຄົວພວກເຮົາບໍ່ເຄີຍມີຈັກເທື່ອທີ່ຂາດຄົນມາພັກຢູ່ນຳ ຜູ້ທີ່ຕ້ອງການບ່ອນຢູ່ອາໄສ ຂະນະທີ່ເຂົາເຈົ້າພະຍາຍາມເພິ່ງພາຕົວເອງ. ຈາກປະສົບການທີ່ໄດ້ເຫັນສິ່ງເຫລົ່ານີ້ ໄດ້ເຮັດໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ສຶກເຫັນອົກເຫັນໃຈຕໍ່ໝູ່ເພື່ອນຊາຍ ແລະ ຍິງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ຕໍ່ຄົນເຫລົ່ານັ້ນທີ່ຕ້ອງການຄວາມຊ່ວຍເຫລືອ.
ໃນປຶ້ມ ຈົ່ງສອນພຣະກິດຕິຄຸນຂອງເຮົາ ມັນກ່າວວ່າ: “ທ່ານຖືກອ້ອມລ້ອມດ້ວຍຜູ້ຄົນ. ທ່ານຍ່າງກາຍເຂົາເຈົ້າຢູ່ຫົນທາງ, ຢ້ຽມຢາມເຂົາເຈົ້າໃນບ້ານຂອງເຂົາເຈົ້າ ແລະ ເດີນທາງທ່າມກາງເຂົາເຈົ້າ. ເຂົາເຈົ້າທຸກໆຄົນເປັນລູກຂອງພຣະເຈົ້າ, ເປັນອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງທ່ານ. … ຫລາຍຄົນນີ້ສະແຫວງຫາເປົ້າໝາຍຂອງຊີວິດ. ເຂົາເຈົ້າເປັນຫ່ວງນຳອະນາຄົດ ແລະ ຄອບຄົວຂອງເຂົາເຈົ້າ” (ຈົ່ງສອນພຣະກິດຕິຄຸນຂອງເຮົາ: ຄູ່ມືການຮັບໃຊ້ຂອງຜູ້ສອນສາດສະໜາ [2004], 1).
ຕະຫລອດຊ່ວງໄລຍະປີເຫລົ່ານັ້ນ, ຂະນະທີ່ຮັບໃຊ້ໃນສາດສະໜາຈັກ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພະຍາຍາມຊອກຫາຜູ້ທີ່ຕ້ອງການຄວາມຊ່ວຍເຫລືອໃນຊີວິດຂອງເຂົາເຈົ້າ, ທັງຝ່າຍໂລກ ແລະ ຝ່າຍວິນຍານ. ຂ້າພະເຈົ້າມັກຈະໄດ້ຍິນສຽງພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າທີ່ເວົ້າວ່າ, “Pobrecito,” ເດັກນ້ອຍຜູ້ເປັນຕາອີຕົນ.
ໃນພຣະຄຣິສຕະທຳຄຳພີ ເຮົາພົບເຫັນຕົວຢ່າງທີ່ດີເລີດຂອງການເບິ່ງແຍງເດັກນ້ອຍຜູ້ເປັນຕາອີຕົນ:
“ວັນໜຶ່ງເປໂຕກັບໂຢຮັນໄດ້ໄປຍັງພຣະວິຫານໃນຕອນບ່າຍສາມໂມງເພາະເປັນເວລາອະທິຖານ.
“ທາງເຂົ້າພຣະວິຫານມີຊື່ວ່າປະຕູງາມ, ມີຊາຍຜູ້ໜຶ່ງເປັນຄົນເປ້ຍມາແຕ່ເກີດ, ແຕ່ລະວັນລາວໄດ້ຖືກຫາມມາວາງໄວ້ທີ່ນັ້ນ, ເພື່ອຂໍທານນຳຄົນທີ່ເຂົ້າໄປໃນພຣະວິຫານ;
“ເມື່ອລາວເຫັນເປໂຕກັບໂຢຮັນກຳລັງເຂົ້າມາ ລາວຈຶ່ງຂໍທານນຳສອງຄົນນີ້.
“ເປໂຕ ແລະ ໂຢຮັນ, ໄດ້ຈ້ອງຕາເບິ່ງລາວ ແລະ ເປໂຕກໍກ່າວວ່າ, ຈົ່ງເບິ່ງພວກເຮົາ.
“ດັ່ງນັ້ນລາວຈຶ່ງເບິ່ງເປໂຕ ແລະ ໂຢຮັນໂດຍນຶກວ່າຕົນຈະໄດ້ຮັບສິ່ງໃດສິ່ງໜຶ່ງຈາກຄົນທັງສອງ.
“ຝ່າຍເປໂຕກໍກ່າວແກ່ລາວວ່າ, ເງິນ ແລະ ຄຳເຮົາບໍ່ມີ, ແຕ່ສິ່ງທີ່ເຮົາມີຢູ່ນັ້ນເຮົາຈະໃຫ້ແກ່ເຈົ້າຄື: ໃນພຣະນາມແຫ່ງພຣະເຢຊູຄຣິດເຈົ້າໄທນາຊາເຣັດຈົ່ງຍ່າງໄປ.
“ແລ້ວເປໂຕກໍຈັບມືຂວາຂອງຊາຍຄົນນັ້ນ, ດຶງຂຶ້ນ: ໃນທັນໃດນັ້ນຕີນ ແລະ ຂໍ່ຕີນຂອງລາວກໍມີແຮງມາ” (ກິດຈະການ 3:1–7; ເນັ້ນຄຳເນີ້ງ).
ໃນການອ່ານເລື່ອງນີ້, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຕື້ນຕັນໃຈຈາກການນຳໃຊ້ຄຳວ່າ ຈ້ອງຕາເບິ່ງ. ຄຳວ່າ ຈ້ອງຕາເບິ່ງ ມີຄວາມໝາຍວ່າຈ້ອງເບິ່ງດ້ວຍສາຍຕາ ຫລື ຄວາມຄິດ ຫລື ແນມເບິ່ງດ້ວຍຄວາມຕັ້ງໃຈ (ເບິ່ງ “fasten,” Dictionary.com). ຂະນະທີ່ເປໂຕເບິ່ງຜູ້ຊາຍຄົນນີ້, ເພິ່ນໄດ້ເຫັນລາວແຕກຕ່າງຈາກຄົນອື່ນໆ. ເພິ່ນໄດ້ເບິ່ງຜ່ານຄວາມບໍ່ສາມາດຍ່າງໄດ້ຂອງລາວ ແລະ ຄວາມອ່ອນແອຂອງລາວ ແລະ ສາມາດເບິ່ງເຫັນວ່າສັດທາຂອງລາວມີພຽງພໍຕໍ່ການປິ່ນປົວ ແລະ ເຂົ້າໄປໃນພຣະວິຫານເພື່ອຮັບພອນຕ່າງໆທີ່ລາວສະແຫວງຫາ.
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສັງເກດເຫັນວ່າ ເພິ່ນໄດ້ຈັບມືຂວາຂອງຊາຍຄົນນັ້ນ ແລະ ດຶງລາວຂຶ້ນ. ຂະນະທີ່ເພິ່ນຊ່ວຍເຫລືອຊາຍຄົນນັ້ນໃນແບບນີ້, ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ປິ່ນປົວຊາຍຄົນນັ້ນຢ່າງປະຕິຫານ, ແລະ “ຕີນ ແລະ ຂໍ່ຕີນຂອງລາວກໍມີແຮງມາ” (ກິດຈະການ 3:7). ຄວາມຮັກຂອງເພິ່ນ ແລະ ຄວາມປາດຖະໜາຢາກຊ່ວຍເຫລືອຊາຍຄົນນີ້ ໄດ້ເພີ່ມຄວາມສາມາດ ແລະ ຄວາມເປັນໄປໄດ້ໃນຕົວຂອງຊາຍຄົນນີ້ຜູ້ທີ່ເຄີຍອ່ອນແອ.
ໃນຊ່ວງໄລຍະຮັບໃຊ້ເປັນສາວົກເຈັດສິບ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໃຊ້ເວລາທຸກວັນອັງຄານຕອນແລງເພື່ອປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຢ້ຽມຢາມກັບປະທານສະເຕກໃນເຂດທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຮັບຜິດຊອບ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຊື້ອເຊີນໃຫ້ພວກເພິ່ນເຮັດການນັດໝາຍກັບຜູ້ທີ່ຕ້ອງການພິທີການຂອງພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ ຫລື ຜູ້ທີ່ບໍ່ຮັກສາພັນທະສັນຍາທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ເຮັດໄວ້. ຜ່ານການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຢ່າງສະໝ່ຳສະເໝີ ແລະ ດ້ວຍຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງເຮົາ, ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຈະຂະຫຍາຍຄວາມພະຍາຍາມຂອງເຮົາ ແລະ ເຮົາຈະສາມາດພົບເຫັນຜູ້ຄົນ ແລະ ຫລາຍຄອບຄົວທີ່ຕ້ອງການຄວາມຊ່ວຍເຫລືອ. ຜູ້ຄົນເຫລົ່ານີ້ແມ່ນ “ເດັກນ້ອຍຜູ້ເປັນຕາອີຕົນ” ຜູ້ທີ່ອາໄສຢູ່ຄົນລະສະເຕກທີ່ພວກເຮົາຮັບໃຊ້ຢູ່.
ມີເທື່ອໜຶ່ງ, ຂ້າພະເຈົ້າພ້ອມດ້ວຍປະທານບຽວ ວິດເວີດ, ຜູ້ເປັນປະທານສະເຕກ ແຊນດີແຄນຢຽນວິວ, ໄດ້ໄປປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຢ້ຽມຢາມ. ເພິ່ນໄດ້ອະທິຖານວ່າພວກເຮົາຄວນໄປຢ້ຽມຢາມໃຜ, ພະຍາຍາມໃຫ້ມີປະສົບການເຊັ່ນດຽວກັນກັບນີໄຟ, ຜູ້ “ພຣະວິນຍານໄດ້ນຳພາ, ໂດຍບໍ່ຮູ້ລ່ວງໜ້າເຖິງສິ່ງທີ່ [ເພິ່ນ] ຄວນຈະເຮັດ” (1 ນີໄຟ 4:6). ເພິ່ນໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າຂະນະທີ່ພວກເຮົາປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ, ພວກເຮົາຄວນຖືກຊັກຈູງໂດຍການເປີດເຜີຍວ່າຜູ້ຄົນເຫລົ່ານັ້ນຕ້ອງການສິ່ງໃດຫລາຍທີ່ສຸດ, ບໍ່ແມ່ນພຽງແຕ່ເບິ່ງລາຍຊື່ ຫລື ຢ້ຽມຢາມຄົນໃດຄົນໜຶ່ງຕາມລະບຽບການເທົ່ານັ້ນ. ພວກເຮົາຄວນຖືກຊັກຈູງໂດຍພະລັງແຫ່ງການດົນໃຈ.
ຂ້າພະເຈົ້າຍັງຈື່ຈຳວ່າໄດ້ໄປເຮືອນຂອງສາມີພັນລະຍາໜຸ່ມຄູ່ໜຶ່ງ, ແຈັບ ແລະ ນາງແຮເຕີ້, ແລະ ລູກຊາຍນ້ອຍຂອງເຂົາເຈົ້າ, ຊື່ໄຄ. ແຈັບໄດ້ເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນມາໃນຄອບຄົວທີ່ເຂັ້ມແຂງໃນສາດສະໜາຈັກ. ລາວເປັນນັກກິລາທີ່ມີພອນສະຫວັນຫລາຍ ແລະ ຄາດຫວັງຈະມີອາຊີບທີ່ໝັ້ນຄົງ. ລາວເລີ່ມເຫີນຫ່າງຈາກສາດສະໜາຈັກຕອນເປັນໄວລຸ້ນ. ຕໍ່ມາ, ລາວໄດ້ປະສົບອຸບັດຕິເຫດລົດຕຳກັນ, ຊຶ່ງປ່ຽນແປງວິຖີຊີວິດຂອງລາວ. ຂະນະທີ່ພວກເຮົາເຂົ້າໄປໃນເຮືອນຂອງເຂົາເຈົ້າ ແລະ ຮູ້ຈັກເຂົາເຈົ້າຫລາຍຂຶ້ນ, ແຈັບໄດ້ຖາມພວກເຮົາວ່າ ເປັນຫຍັງພວກເຮົາຈຶ່ງມາຢ້ຽມຢາມຄອບຄົວລາວ. ພວກເຮົາໄດ້ຕອບວ່າ ມີສະມາຊິກປະມານ 3,000 ຄົນ ທີ່ອາໄສຢູ່ໃນຂອບເຂດສະເຕກ. ແລ້ວຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຖາມລາວວ່າ, “ແຈັບ, ຈາກເຮືອນທັງໝົດທີ່ພວກເຮົາອາດຈະໄປຢ້ຽມຢາມໄດ້ໃນຄືນນີ້, ເຈົ້າຄິດວ່າເປັນຫຍັງພຣະເຈົ້າຈຶ່ງສົ່ງພວກເຮົາມາທີ່ນີ້.”
ດ້ວຍຄຳຖາມນັ້ນ, ແຈັບກໍນ້ຳຕາຊຶມ ແລະ ເລີ່ມບອກຄວາມກັງວົນໃຈຂອງລາວກັບພວກເຮົາ ແລະ ບັນຫາທີ່ຄອບຄົວຂອງເຂົາເຈົ້າກຳລັງປະເຊີນຢູ່. ພວກເຮົາໄດ້ເລີ່ມແບ່ງປັນຫລັກທຳພຣະກິດຕິຄຸນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດຫລາຍໆຢ່າງ. ພວກເຮົາໄດ້ເຊື້ອເຊີນເຂົາເຈົ້າໃຫ້ເຮັດສອງສາມຢ່າງທີ່ອາດຈະເບິ່ງຄືວ່າເປັນການທ້າທ້າຍໃນຕອນທຳອິດ ແຕ່ວ່າເມື່ອເວລາຜ່ານໄປ ອາດຈະຊ່ວຍນຳຄວາມສຸກ ແລະ ຄວາມຊື່ນຊົມຫລາຍທີ່ສຸດມາໃຫ້. ຕໍ່ຈາກນັ້ນປະທານວິດເວີດໄດ້ໃຫ້ພອນຖານະປະໂລຫິດແກ່ແຈັບເພື່ອຊ່ວຍເຫລືອລາວໃຫ້ເອົາຊະນະການທ້າທາຍຕ່າງໆໃນຊີວິດຂອງລາວ. ແຈັບ ແລະ ນາງແຮເຕີ້ໄດ້ຕົກລົງທີ່ຈະເຮັດໃນສິ່ງທີ່ພວກເຮົາເຊື້ອເຊີນເຂົາເຈົ້າໃຫ້ເຮັດ.
ປະມານໜຶ່ງປີຕໍ່ມາ, ມັນເປັນສິດທິພິເສດທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເບິ່ງແຈັບບັບຕິສະມາໃຫ້ນາງແຮເຕີ້ ພັນລະຍາຂອງລາວ, ເປັນສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດແຫ່ງໄພ່ພົນຍຸກສຸດທ້າຍ. ບັດນີ້ເຂົາເຈົ້າກຳລັງກຽມພ້ອມທີ່ຈະໄປພຣະວິຫານເພື່ອຜະນຶກເຂົ້າກັນເປັນຄອບຄົວນິລັນດອນ. ການຢ້ຽມຢາມຂອງພວກເຮົາໄດ້ປ່ຽນແປງຊີວິດຂອງເຂົາເຈົ້າໃນສອງດ້ານ ທັງຝ່າຍໂລກ ແລະ ຝ່າຍວິນຍານ.
ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ກ່າວວ່າ:
“ດັ່ງນັ້ນ, ຈົ່ງຊື່ສັດ; ຈົ່ງຍຶດໝັ້ນໃນຕຳແໜ່ງຊຶ່ງເຮົາໄດ້ກຳນົດໃຫ້ເຈົ້າ; ຈົ່ງຊ່ວຍເຫລືອຄົນທີ່ອ່ອນແອ, ຍົກມືທີ່ເມື່ອຍລ້າ, ແລະ ໃຫ້ກຳລັງຫົວເຂົ່າທີ່ອ່ອນເພຍ” (ຄຳສອນ ແລະ ພັນທະສັນຍາ 81:5).
“ແລະ ໃນການເຮັດສິ່ງເຫລົ່ານີ້ ເຈົ້າຈະເຮັດຄວາມດີອັນຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດແກ່ເພື່ອນມະນຸດຂອງເຈົ້າ, ແລະ ຈະສົ່ງເສີມລັດສະໝີພາບຂອງພຣະອົງ ຜູ້ຊຶ່ງເປັນພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຂອງເຈົ້າ” (ຄຳສອນ ແລະ ພັນທະສັນຍາ 81:4).
ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ອັກຄະສາວົກໂປໂລໄດ້ສິດສອນເຖິງຂໍກະແຈທີ່ສຳຄັນໃນການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຂອງເຮົາ. ເພິ່ນໄດ້ສິດສອນວ່າເຮົາທຸກຄົນເປັນ “ພຣະກາຍຂອງພຣະຄຣິດ, ແລະ ທຸກຄົນເປັນອະໄວຍະວະສ່ວນໜຶ່ງຂອງພຣະກາຍນັ້ນ” (1 ໂກຣິນໂທ 12:27) ແລະ ດ້ວຍວ່າອະໄວຍະວະແຕ່ລະສ່ວນເປັນທີ່ຕ້ອງການເພື່ອເຮັດໃຫ້ຮ່າງກາຍສາມາດຄົງຢູ່ໄດ້. ຈາກນັ້ນເພິ່ນໄດ້ສິດສອນເຖິງພະລັງຂອງຄວາມຈິງທີ່ເຂົ້າໄປໃນສ່ວນເລິກຂອງຫົວໃຈຂ້າພະເຈົ້າ ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອ່ານມັນ. ເພິ່ນໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ອະໄວຍະວະສ່ວນທີ່ເຮົາເຫັນວ່າອ່ອນແອ, ເຮົາກໍຂາດເສຍບໍ່ໄດ້: ແລະ ອະໄວຍະວະສ່ວນທີ່ເຮົາຖືວ່າ ມີກຽດນ້ອຍ, ເຮົາກໍຍັງ ເຮັດໃຫ້ມີກຽດຫລາຍຂຶ້ນ” (1 ໂກຣິນໂທ 12:22–23; ເນັ້ນຄຳເນີ້ງ).
ສະນັ້ນ, ໃນແຕ່ລະຫວອດ ແລະ ສາຂາ ເຮົາຕ້ອງການທຸກຄົນ—ຜູ້ທີ່ເຂັ້ມແຂງ ແລະ ຜູ້ທີ່ອາດກຳລັງດີ້ນລົນຢູ່. ທຸກຄົນລ້ວນແຕ່ຈຳເປັນຕໍ່ອົງປະກອບທັງໝົດຂອງ “ພຣະກາຍຂອງພຣະຄຣິດ.” ຂ້າພະເຈົ້າມັກຈະສົງໄສວ່າເຮົາຂາດໃຜໄປໃນກຸ່ມຕ່າງໆຂອງເຮົາທີ່ອາດຈະຊ່ວຍໃຫ້ເຮົາເຂັ້ມແຂງ ແລະ ເປັນໜຶ່ງດຽວ.
ແອວເດີ ດີ ທອດ ຄຣິສໂຕເຟີສັນ ໄດ້ສິດສອນວ່າ: “ໃນສາດສະໜາຈັກເຮົາບໍ່ພຽງແຕ່ຮຽນຮູ້ຄຳສອນແຫ່ງສະຫວັນເທົ່ານັ້ນ; ເຮົາມີປະສົບການໃນການນຳໃຊ້ຄຳສອນນັ້ນ. ໃນຖານະພຣະກາຍຂອງພຣະຄຣິດ, ສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກປະຕິບັດຕໍ່ກັນແລະກັນໃນຄວາມເປັນຈິງຂອງຊີວິດປະຈຳວັນ. ເຮົາທຸກຄົນບໍ່ດີພ້ອມ. … ໃນພຣະກາຍຂອງພຣະຄຣິດ, ເຮົາຕ້ອງຮຽນຮູ້ຫລາຍກວ່າແຕ່ຄວາມຄິດ ແລະ ຖ້ອຍຄຳທີ່ເຊີດຊູເທົ່ານັ້ນ ແລະ ມີສ່ວນຮ່ວມ ‘ໂດຍກົງ’ ຂະນະທີ່ເຮົາຮຽນຮູ້ທີ່ຈະ ‘ຢູ່ນຳກັນໃນຄວາມຮັກ’ [ຄຳສອນ ແລະ ພັນທະສັນຍາ 42:45]” (“Why the Church,” Liahona, Nov. 2015, 108–9).
ໃນປີ 1849, ບຣິກຳ ຢັງ ໄດ້ຝັນ ຊຶ່ງໃນຄວາມຝັນນັ້ນເພິ່ນໄດ້ເຫັນສາດສະດາໂຈເຊັບ ສະມິດ ກຳລັງຕ້ອນຝູງແກະ ແລະ ແບ້ຝູງໃຫຍ່. ສັດບາງໂຕໃນຝູງ ເປັນໂຕໃຫຍ່ ແລະ ງາມ, ບາງໂຕກໍນ້ອຍ ແລະ ເປິເປື້ອນ. ບຣິກຳ ຢັງ ຍັງຈື່ຈຳວ່າໄດ້ຈ້ອງເບິ່ງຕາຂອງສາດສະດາໂຈເຊັບ ສະມິດ ແລະ ໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ໂຈເຊັບ, ເຈົ້າໄດ້ມີຝຸງແກະທີ່ແປກປະຫລາດຂະໜາດ… ເທົ່າທີ່ຂ້ອຍເຄີຍເຫັນມາ; ເຈົ້າຈະເຮັດແນວໃດກັບພວກມັນ?” ສາດສະດາ, ຜູ້ທີ່ບໍ່ມີຄວາມກັງວົນໃຈຫຍັງກັບຝູງແກະທີ່ບໍ່ເປັນລະບຽບເຫລົ່ານີ້, ໄດ້ຕອບແບບລຽບງ່າຍວ່າ, “[ບຣິກຳ,] ພວກມັນທຸກໂຕຢູ່ດີໃນບ່ອນຂອງມັນ.”
ເມື່ອປະທານຢັງຕື່ນຂຶ້ນມາ, ເພິ່ນໄດ້ເຂົ້າໃຈແລ້ວວ່າຂະນະທີ່ສາດສະໜາຈັກຮວບຮວມ “ຝູງແກະ ແລະ ແບ້,” ທີ່ແຕກຕ່າງກັນ ມັນເປັນຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງເພິ່ນທີ່ຈະນຳພາທຸກຄົນເຂົ້າມາ ແລະ ປ່ອຍໃຫ້ແຕ່ລະຄົນບັນລຸສັກກະຍະພາບສູງສຸດຂອງຕົນ ຂະນະທີ່ເຂົາເຈົ້າມີບ່ອນຂອງຕົນເອງໃນສາດສະໜາຈັກ. (ດັດແປງຈາກ Ronald W. Walker, “Brigham Young: Student of the Prophet,” Ensign, Feb. 1998, 56–57.)
ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ທີ່ມາຂອງຄຳປາໄສຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ມີມາຂະນະທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໃຊ້ຄວາມຄິດຢ່າງເລິກເຊິ່ງກ່ຽວກັບ ບຸກຄົນ ທີ່ບໍ່ໄດ້ມີສ່ວນຮ່ວມໃນສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ ໃນເວລານີ້. ບັດນີ້ ຂ້າພະເຈົ້າຂໍໃຊ້ເວລາໜ້ອຍໜຶ່ງເພື່ອກ່າວກັບເຂົາເຈົ້າແຕ່ລະຄົນ. ແອວເດີ ນຽວ ເອ ແມ໊ກສະແວວ ໄດ້ສິດສອນວ່າ “ຄົນເຫລົ່ານັ້ນສ່ວນຫລາຍຈະຢູ່ພໍປະມານ—ແຕ່ຈະບໍ່ມີສ່ວນຮ່ວມຢ່າງເຕັມທີ່—ໃນສາດສະໜາຈັກ. ເຂົາເຈົ້າຈະບໍ່ເຂົ້າມາໃນຕຶກໂບດ, ແຕ່ວ່າຈະບໍ່ອອກຈາກສາຍຄາ. ເຂົາເຈົ້າເຫລົ່ານີ້ເປັນຜູ້ທີ່ຕ້ອງການ ແລະ ສາດສະໜາຈັກກໍຕ້ອງການເຂົາເຈົ້າ, ແຕ່ວ່າໃຜ ໃນສ່ວນນີ້ຈະ, ‘ໃຊ້ຊີວິດໂດຍປາດສະຈາກພຣະເຈົ້າຢູ່ໃນໂລກ’ [ໂມໄຊຢາ 27:31]” (“Why Not Now?,” Ensign, Nov. 1974, 12).
ຂ້າພະເຈົ້າຂໍກ່າວຖ້ອຍຄຳເຊື້ອເຊີນຂອງປະທານຣະໂຊ ເອັມ ແນວສັນ ຜູ້ເປັນທີ່ຮັກຂອງເຮົາ ຂະນະທີ່ເພິ່ນໄດ້ກ່າວກັບສະມາຊິກຂອງສາດສະໜາຈັກເປັນເທື່ອທຳອິດໃນຖານະປະທານ. ເພິ່ນໄດ້ກ່າວວ່າ: “ບັດນີ້, ຕໍ່ສະມາຊິກແຕ່ລະຄົນຂອງສາດສະໜາຈັກ ຂ້າພະເຈົ້າກ່າວວ່າ, ຈົ່ງດຳເນີນຕໍ່ໄປ ໃນເສັ້ນທາງແຫ່ງພັນທະສັນຍາ. ຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງທ່ານ ທີ່ຈະເຮັດຕາມພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ໂດຍການເຮັດພັນທະສັນຍານຳພຣະອົງ ແລະ ແລ້ວຮັກສາພັນທະສັນຍາເຫລົ່ານັ້ນ ຈະເປີດປະຕູຮັບເອົາພອນທຸກປະການທາງວິນຍານ ແລະ ຮັບເອົາສິດທິພິເສດ ທີ່ມີໃຫ້ຊາຍ, ຍິງ, ແລະ ເດັກນ້ອຍ ໃນທຸກແຫ່ງຫົນ.”
ແລ້ວ ເພິ່ນໄດ້ຂໍຮ້ອງວ່າ: “ບັດນີ້, ຖ້າຫາກທ່ານໄດ້ຍ່າງອອກໄປຈາກເສັ້ນທາງ, ຂ້າພະເຈົ້າຂໍເຊື້ອເຊີນທ່ານ ດ້ວຍຄວາມຫວັງທັງໝົດຂອງໃຈ ເພື່ອຂໍໃຫ້ທ່ານກັບມາ. ບໍ່ວ່າຄວາມເປັນຫ່ວງເປັນໃຍຂອງທ່ານ, ການທ້າທາຍຂອງທ່ານຈະເປັນແນວໃດກໍຕາມ, ແຕ່ຍັງມີບ່ອນສຳລັບທ່ານຢູ່, ຢູ່ໃນສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້ານີ້. ທ່ານ ແລະ ເຊື້ອສາຍຂອງທ່ານທີ່ຍັງບໍ່ໄດ້ເກີດເທື່ອ ຈະໄດ້ຮັບພອນ ໂດຍການກະທຳຂອງທ່ານໃນ ເວລານີ້ ທີ່ຈະກັບຄືນມາຫາເສັ້ນທາງແຫ່ງພັນທະສັນຍາ” (“As We Go Forward Together,” ຫລື Liahona, Apr. 2018, 7; ເນັ້ນຄຳເນີ້ງ).
ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານເຖິງພຣະອົງ, ແມ່ນແຕ່ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ພຣະອາຈານຜູ້ປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ ແລະ ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຂອງເຮົາທຸກຄົນ. ຂ້າພະເຈົ້າເຊື້ອເຊີນໃຫ້ເຮົາແຕ່ລະຄົນຊອກຫາ “pobrecitos,” “ເດັກນ້ອຍຜູ້ເປັນຕາອີຕົນ” ໃນທ່າມກາງພວກເຮົາ ຜູ້ທີ່ຕ້ອງການຄວາມຊ່ວຍເຫລືອ. ນີ້ຄືຄວາມຫວັງ ແລະ ຄຳອະທິຖານຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.