ນີ້ແມ່ນວັນເວລາຂອງເຮົາ!
ພຣະເຈົ້າໄດ້ສົ່ງເຮົາມາທີ່ນີ້, ໃນເວລານີ້, ໃນຊ່ວງເວລາທີ່ສຳຄັນໃນປະຫວັດສາດ.
ໃນປີ 1978, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຢືນຢູ່ກາງສະໜາມກິລາຟຸດບານທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຜູ້ຊົມ 65,000 ຄົນ. ຢູ່ຕໍ່ໜ້າຂ້າພະເຈົ້າແມ່ນຄູ່ແຂ່ງຕົວໃຫຍ່ໆຫລາຍຄົນ ຜູ້ທີ່ເບິ່ງຄືວ່າເຂົາເຈົ້າຢາກບິດຫົວຂອງຂ້າພະເຈົ້າອອກ. ນັ້ນເປັນເກມເທື່ອທຳອິດຂອງຂ້າພະເຈົ້າໃນຕຳແໜ່ງກອງຫລັງຢູ່ໃນທີມຟຸດບານແຫ່ງຊາດ, ແລະ ພວກເຮົາກຳລັງຫລິ້ນແຂ່ງກັບທີມຊະນະເລີດຂອງຊຸບເປີໂບ. ຕາມຄວາມຈິງແລ້ວ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ສົງໄສຢູ່ວ່າຂ້າພະເຈົ້າເກັ່ງພໍທີ່ຈະຢູ່ໃນສະໜາມຫລືບໍ່. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ກ້າວກັບຫລັງເພື່ອຈະດຶກບານໄປໃຫ້ເພື່ອນຮ່ວມທີມເປັນເທື່ອທຳອິດ, ແລະ ຂະນະທີ່ຂ້າພະເຈົ້າດຶກບານນັ້ນໄປ, ຂ້າພະເຈົ້າຖືກປະທະແຮງກວ່າທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເຄີຍຖືກປະທະມາກ່ອນ. ໃນວິນາທີນັ້ນ, ຕອນນອນຢູ່ໃຕ້ກອງນັກກິລາຕົວໃຫຍ່ໆເຫລົ່ານັ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຄິດວ່າຂ້າພະເຈົ້າກຳລັງເຮັດຫຍັງຢູ່. ຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງເລືອກເຮັດບາງຢ່າງ. ຂ້າພະເຈົ້າຈະປ່ອຍໃຫ້ຄວາມສົງໄສຂອງຂ້າພະເຈົ້າເອົາຊະນະຂ້າພະເຈົ້າບໍ ຫລື ວ່າຂ້າພະເຈົ້າຈະຊອກຫາຄວາມກ້າຫານ ແລະ ພະລັງທີ່ຈະແຂ່ງຕໍ່ໄປ?
Associated Press
ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຮັບຮູ້ເລີຍໃນເວລານັ້ນວ່າ ປະສົບການນີ້ຈະກະກຽມຂ້າພະເຈົ້າສຳລັບໂອກາດຕ່າງໆໃນອະນາຄົດແນວໃດ. ຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງໄດ້ຮຽນຮູ້ວ່າຂ້າພະເຈົ້າເຂັ້ມແຂງ ແລະ ກ້າຫານໄດ້ເມື່ອປະເຊີນໜ້າກັບສະພາບການທີ່ຫຍຸ້ງຍາກ.
ເກມຟຸດບານອາດບໍ່ສຳຄັນເທົ່າກັບການທ້າທາຍທີ່ທ່ານຈະໄດ້ປະເຊີນ. ໃນຫລາຍໆກໍລະນີ, ສະໜາມກິລາຈະບໍ່ເຕັມໄປດ້ວຍຜູ້ຊົມ. ແຕ່ການຕັດສິນໃຈທີ່ກ້າຫານຂອງທ່ານຈະມີຄວາມສຳຄັນຊົ່ວນິລັນດອນ.
ບາງທີເຮົາຈະຮູ້ສຶກວ່າບໍ່ສາມາດເອົາຊະນະການທ້າທາຍໄດ້. ແຕ່ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຂອງເຮົາເຫັນເຮົາວ່າເປັນຜູ້ສ້າງອານາຈັກທີ່ກ້າຫານຂອງພຣະອົງ. ເພາະເຫດນັ້ນພຣະອົງຈຶ່ງໄດ້ສົ່ງເຮົາມາທີ່ນີ້ໃນຊ່ວງເວລາທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດໃນປະຫວັດສາດຂອງໂລກ. ນີ້ແມ່ນວັນເວລາຂອງເຮົາ!
ຂໍຈົ່ງຟັງສິ່ງທີ່ປະທານຣະໂຊ ເອັມ ແນວສັນ ໄດ້ກ່າວ ບໍ່ດົນຫລັງຈາກເພິ່ນໄດ້ເປັນປະທານຂອງສາດສະໜາຈັກວ່າ: “ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ແລະ ພຣະຜູ້ໄຖ່ຂອງເຮົາ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ຈະສະແດງວຽກງານທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດຂອງພຣະອົງ ນັບຈາກເວລານີ້ໄປ ຈົນເຖິງເວລາທີ່ພຣະອົງສະເດັດມາອີກ. ເຮົາຈະໄດ້ເຫັນການມະຫັດສະຈັນ ທີ່ບົ່ງບອກວ່າ ພຣະເຈົ້າອົງເປັນພຣະບິດາ ແລະ ພຣະບຸດຂອງພຣະອົງ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ, ຄວບຄຸມສາດສະໜາຈັກນີ້ ໃນຄວາມສະຫງ່າລາສີ ແລະ ດ້ວຍລັດສະໝີພາບ” (“Revelation for the Church, Revelation for Our Lives,” Liahona, May 2018, 96).
ວຽກງານທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດ? ສິ່ງບົ່ງບອກທີ່ໜ້າອັດສະຈັນ? ສະພາບການນັ້ນຈະເປັນແບບໃດ? ເຮົາຈະມີບົດບາດໃດແດ່, ແລະ ເຮົາຈະເຂົ້າໃຈສິ່ງທີ່ເຮົາຈະເຮັດແນວໃດ? ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ຮູ້ຄຳຕອບທັງໝົດ, ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຕ້ອງການໃຫ້ເຮົາຕຽມຕົວໃຫ້ພ້ອມ! ການນຳໃຊ້ອຳນາດແຫ່ງຖານະປະໂລຫິດຢ່າງມີຄ່າຄວນບໍ່ເຄີຍເປັນສິ່ງທີ່ຈຳເປັນຫລາຍກວ່າໃນເວລານີ້.
ເຮົາເຊື່ອສາດສະດາຂອງພຣະເຈົ້າບໍ? ເຮົາຈະພົບເຫັນ ແລະ ບັນລຸຈຸດໝາຍປາຍທາງຂອງເຮົາໄດ້ບໍ? ແນ່ນອນ, ເຮົາເຮັດໄດ້, ແລະ ແນ່ນອນ, ເຮົາຕ້ອງເຮັດ, ເພາະນີ້ແມ່ນວັນເວລາຂອງເຮົາ!
ເມື່ອເຮົາໄດ້ຍິນເລື່ອງລາວຂອງຜູ້ຮັບໃຊ້ທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງພຣະເຈົ້າ ຜູ້ທີ່ມາກ່ອນເຮົາ—ດັ່ງເຊັ່ນໂມເຊ, ມາຣີ, ໂມໂຣໄນ, ແອວມາ, ເອສະເທີ, ໂຢເຊັບ, ແລະ ອີກຫລາຍໆຄົນ—ພວກເພິ່ນເບິ່ງຄືວ່າສຳຄັນ ແລະ ໜ້າຕື່ນເຕັ້ນຫລາຍກວ່າຄົນທຳມະດາ. ແຕ່ພວກເພິ່ນບໍ່ໄດ້ແຕກຕ່າງຫຍັງຈາກເຮົາ. ພວກເພິ່ນກໍເປັນຄົນທຳມະດາ ຜູ້ທີ່ໄດ້ປະສົບກັບການທ້າທາຍ. ພວກເພິ່ນໄດ້ໄວ້ວາງໃຈໃນພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ພວກເພິ່ນໄດ້ເລືອກເຮັດສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງໃນເວລາທີ່ສຳຄັນ. ແລະ, ດ້ວຍສັດທາໃນພຣະເຢຊູຄຣິດ, ພວກເພິ່ນໄດ້ປະຕິບັດວຽກງານທີ່ຖືກຮຽກຮ້ອງໃນວັນເວລາຂອງພວກເພິ່ນ.
Goodsalt
ຂໍໃຫ້ພິຈາລະນາເລື່ອງໂຢຊວຍ ວິລະບຸລຸດໃນພຣະຄຳພີເດີມ. ເພິ່ນໄດ້ເປັນຜູ້ຕິດຕາມທີ່ອຸທິດຕົນຂອງໂມເຊ, ໜຶ່ງໃນບັນດາຜູ້ນຳທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດໃນປະຫວັດສາດ. ຫລັງຈາກໂມເຊໄດ້ຈາກໄປແລ້ວ, ນັ້ນໄດ້ເປັນເວລາຂອງໂຢຊວຍ. ເພິ່ນຕ້ອງໄດ້ນຳພາລູກຫລານຂອງອິດສະຣາເອນເຂົ້າໄປໃນແຜ່ນດິນແຫ່ງຄຳສັນຍາ. ເພິ່ນຈະເຮັດໄດ້ແນວໃດ? ໂຢຊວຍໄດ້ເກີດມາ ແລະ ຖືກລ້ຽງດູໃນການເປັນຂ້າທາດຢູ່ປະເທດເອຢິບ. ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ມີປຶ້ມຄູ່ມີ ຫລື ວິດີໂອສິດສອນເພື່ອຊ່ວຍເພິ່ນ. ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ມີ ແມ່ນແຕ່ມືຖືທີ່ທັນສະໄໝ! ແຕ່ເພິ່ນໄດ້ຮັບຄຳສັນຍານີ້ຈາກພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າວ່າ:
“ເຮົາຈະຢູ່ກັບເຈົ້າດັ່ງທີ່ເຮົາໄດ້ຢູ່ກັບໂມເຊ, ເຮົາຈະຢູ່ກັບເຈົ້າເລື້ອຍໄປ: ເຮົາຈະບໍ່ປະຖິ້ມເຈົ້າ.
“ສະນັ້ນ ຈົ່ງມີໃຈເດັດດ່ຽວ ແລະ ກ້າຫານ” (ໂຢຊວຍ 1:5–6).
ຕອນຂ້າພະເຈົ້າເປັນສາວົກເຈັດສິບຄົນໃໝ່ ແລະ ຂາດປະສົບການ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບໂທລະສັບທີ່ຮີບດ່ວນຈາກຫ້ອງການຂອງຝ່າຍປະທານສູງສຸດ, ຖາມຖ້າຫາກວ່າຂ້າພະເຈົ້າຈະເປັນຜູ້ຕາງໜ້າໃຫ້ສາດສະດາໃນການຢ້ຽມຢາມຊາຍໜຸ່ມຄົນໜຶ່ງທີ່ຢູ່ໂຮງໝໍ—ໂດຍທັນທີ ຊິໄດ້ບໍ. ຊື່ຂອງຊາຍໜຸ່ມຄົນນັ້ນແມ່ນ ແຊກ. ລາວກຳລັງກະກຽມຈະເປັນຜູ້ສອນສາດສະໜາ ແຕ່ໄດ້ປະສົບອຸປະຕິເຫດ ແລະ ໄດ້ຮັບບາດເຈັບສາຫັດຢູ່ທີ່ຫົວຂອງລາວ.
ຂະນະທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຂັບລົດໄປຫາໂຮງໝໍ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຄິດຢ່າງວ່ອງໄວວ່າຈະເວົ້າ ແລະ ເຮັດຫຍັງແດ່. ທຸລະແທນສາດສະດາ—ນີ້ເປັນເລື່ອງຈິງແທ້ບໍ? ຂ້າພະເຈົ້າຈະປະເຊີນຫຍັງແດ່? ຂ້າພະເຈົ້າຈະຊ່ວຍຊາຍໜຸ່ມຄົນນີ້ໄດ້ແນວໃດ? ຂ້າພະເຈົ້າມີສັດທາພຽງພໍບໍ? ການອະທິຖານຢ່າງຈິງໃຈ ແລະ ຄວາມຮູ້ທີ່ວ່າຂ້າພະເຈົ້າມີສິດອຳນາດຂອງຖານະປະໂລຫິດສັກສິດໄດ້ເປັນສິ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຈະເອົາໃຈໃສ່.
ຕອນຂ້າພະເຈົ້າໄປເຖິງ, ທ້າວແຊກໄດ້ນອນຢູ່ເທິງຕຽງໂຮງໝໍ. ຜູ້ຮັບສົ່ງກໍພ້ອມທີ່ຈະເອົາລາວໄປສົ່ງເຂົ້າຫ້ອງຜ່າຕັດໄວໆ ເພື່ອວ່າທ່ານໝໍຈະລົດຜ່ອນຄວາມກົດດັນໃນສະໝອງຂອງລາວ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຫລຽວເບິ່ງແມ່ຜູ້ທີ່ຫລັ່ງນ້ຳຕາ ແລະ ໝູ່ໜຸ່ມທີ່ຢ້ານກົວຄົນໜຶ່ງທີ່ຢືນຢູ່ໃກ້ໆ, ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮູ້ຢ່າງແຈ່ມແຈ້ງວ່າທ້າວແຊກຕ້ອງການພອນຂອງຖານະປະໂລຫິດ. ໝູ່ຂອງລາວຫາກໍໄດ້ຮັບຖານະປະໂລຫິດແຫ່ງເມນຄີເສເດັກ, ສະນັ້ນຂ້າພະເຈົ້າກໍໄດ້ຂໍໃຫ້ລາວຊ່ວຍຂ້າພະເຈົ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮູ້ສຶກເຖິງອຳນາດຂອງຖານະປະໂລຫິດຕອນພວກເຮົາໄດ້ໃຫ້ພອນທ້າວແຊກດ້ວຍຄວາມຖ່ອມຕົນ. ແລ້ວລາວກໍຖືກພາໄປຮັບການຜ່າຕັດ, ແລະ ຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄວາມສະຫງົບກໍໄດ້ຢືນຢັນວ່າ ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຈະຈັດການທຸກສິ່ງຕາມຄວາມສະຫລຽວສະຫລາດຂອງພຣະອົງ.
ພະນັກງານແພດໝໍໄດ້ທຳການສ່ອງໄຟຟ້າອີກເທື່ອໜຶ່ງກ່ອນເລີ່ມຜ່າຕັດ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ພົບເຫັນ, ດ້ວຍຄວາມແປກໃຈວ່າ, ບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງມີການຜ່າຕັດ.
ຫລັງຈາກການບຳບັດຢ່າງຫລວງຫລາຍ, ທ້າວແຊກກໍຮຽນຍ່າງ ແລະ ເວົ້າໄດ້ອີກ. ລາວໄດ້ຮັບໃຊ້ເຜີຍແຜ່ດ້ວຍຄວາມສຳເລັດຜົນ ແລະ ດຽວນີ້ກໍກຳລັງສ້າງຄອບຄົວທີ່ສວຍງາມ.
ແນ່ນອນ, ນັ້ນຈະບໍ່ເປັນຜົນທີ່ຈະໄດ້ຮັບສະເໝີໄປ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໃຫ້ພອນຂອງຖານະປະໂລຫິດອື່ນໆດ້ວຍສັດທາເທົ່າກັນ, ແລະ ພຣະປະສົງຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າບໍ່ໄດ້ໃຫ້ການປິ່ນປົວຫາຍດີຄົບຖ້ວນໃນຊີວິດນີ້. ເຮົາໄວ້ວາງໃຈໃນຈຸດປະສົງຂອງພຣະອົງ ແລະ ປະຜົນທີ່ຈະໄດ້ຮັບນັ້ນໄວ້ກັບພຣະອົງ. ເຮົາຈະບໍ່ສາມາດເລືອກຜົນທີ່ຈະໄດ້ຮັບຈາກການກະທຳຂອງເຮົາສະເໝີໄປ, ແຕ່ເຮົາສາມາດເລືອກໄດ້ວ່າຈະຕຽມຕົວໃຫ້ພ້ອມເພື່ອຈະລົງມືປະຕິບັດ.
ທ່ານອາດບໍ່ຖືກຂໍຮ້ອງໃຫ້ໄປເປັນຜູ້ຕາງໜ້າຝ່າຍປະທານສູງສຸດໃນສະຖານະການຄໍຂາດບາດຕາຍແບບນີ້. ແຕ່ເຮົາຖືກຂໍຮ້ອງໃຫ້ເຮັດສິ່ງທີ່ປ່ຽນແປງຊີວິດ ໃນຖານະຜູ້ຕາງໜ້າຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ພຣະອົງຈະບໍ່ປະຖິ້ມເຮົາ. ນີ້ແມ່ນວັນເວລາຂອງເຮົາ!
ເປໂຕ, ຫົວໜ້າອັກຄະສາວົກຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ, ໄດ້ຢູ່ໃນເຮືອທີ່ທະເລ ຕອນເພິ່ນເຫັນພຣະເຢຊູຍ່າງເທິງໜ້ານ້ຳ. ເພິ່ນຢາກໄປຫາພຣະອົງ, ແລະ ພຣະອົງກໍໄດ້ກ່າວວ່າ, “ມາແມ.” ດ້ວຍຄວາມກ້າຫານ ແລະ ຢ່າງມະຫັດສະຈັນ, ເປໂຕໄດ້ອອກຈາກຄວາມປອດໄພຂອງເຮືອໄປ ແລະ ໄດ້ເລີ່ມຍ່າງໄປຫາພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ. ແຕ່ເມື່ອເປໂຕເອົາໃຈໃສ່ລົມທີ່ພັດມາແຮງ, ສັດທາຂອງເພິ່ນກໍຫວັ່ນໄຫວ. “ແຕ່ເມື່ອເປໂຕເຫັນລົມພັດມາແຮງກໍຢ້ານ, ແລະ ກຳລັງຈົມລົງ, ລາວຈຶ່ງຮ້ອງຂຶ້ນວ່າ, ພຣະອົງເຈົ້າເອີຍ, ຊ່ວຍຂ້ານ້ອຍແດ່ທ້ອນ. ໃນທັນໃດນັ້ນ, ພຣະເຢຊູກໍເດ່ພຣະຫັດອອກໄປຈັບລາວໄວ້.” (ເບິ່ງ ມັດທາຍ 14:22–33.)
ເມື່ອລົມພັດມາແຮງໃນຊີວິດຂອງເຮົາ, ຄວາມເອົາໃຈໃສ່ຂອງເຮົາຢູ່ໃສ? ຂໍໃຫ້ຈຳໄວ້ວ່າ, ມີແຫລ່ງແຫ່ງຄວາມເຂັ້ມແຂງ ແລະ ຄວາມກ້າຫານທີ່ເພິ່ງອາໄສໄດ້ສະເໝີໄປ. ແຂນຂອງພຣະເຢຊູເດ່ອອກມາຫາເຮົາ, ດັ່ງທີ່ໄດ້ເດ່ອອກໄປຫາເປໂຕ. ເມື່ອເຮົາເອື້ອມອອກໄປຫາພຣະອົງ, ພຣະອົງຈະຊ່ວຍກູ້ຊີວິດເຮົາດ້ວຍຄວາມຮັກ. ເຮົາເປັນຂອງພຣະອົງ. ພຣະອົງໄດ້ກ່າວວ່າ, “ຢ່າຢ້ານກົວເລີຍ: ເຮົາໄດ້ໄຖ່ເຈົ້າໃຫ້ພົ້ນແລ້ວ, ພວກເຈົ້າເປັນຂອງເຮົາ, ຈຶ່ງເອີ້ນພວກເຈົ້າຕາມຊື່” (ເອຊາຢາ 43:1). ພຣະອົງຈະໄຊຊະນະໃນຊີວິດທ່ານ ຖ້າຫາກທ່ານປ່ອຍໃຫ້ພຣະອົງກະທຳດັ່ງນັ້ນ. ການເລືອກເປັນຂອງທ່ານ. (ເບິ່ງ Russell M. Nelson, “Let God Prevail,” Liahona, Nov. 2020, 92–95.)
ໃນບັ້ນທ້າຍຂອງຊີວິດເພິ່ນ, ໂຢຊວຍໄດ້ອ້ອນວອນກັບຜູ້ຄົນຂອງເພິ່ນວ່າ, “ຈົ່ງຕັດສິນໃຈໃນມື້ນີ້ວ່າ ພວກເຈົ້າຈະບົວລະບັດຮັບໃຊ້ຜູ້ໃດ; … ສ່ວນຂ້າພະເຈົ້າກັບຄອບຄົວຂອງຂ້າພະເຈົ້າແລ້ວ, ພວກເຮົາຈະບົວລະບັດຮັບໃຊ້ພຣະເຈົ້າ” (ໂຢຊວຍ 24:15). ເປັນເພາະການເລືອກຂອງເພິ່ນທີ່ຈະຮັບໃຊ້ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ໂຢຊວຍຈຶ່ງກາຍເປັນຜູ້ນຳໃນວັນເວລາຂອງເພິ່ນ. ເພື່ອນທີ່ຮັກແພງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ນີ້ແມ່ນວັນເວລາຂອງເຮົາ! ແລະ ການເລືອກຂອງເຮົາຈະກຳນົດຈຸດໝາຍປາຍທາງຂອງເຮົາ (ເບິ່ງ Thomas S. Monson, “Decisions Determine Destiny” [Brigham Young University fireside, Nov. 6, 2005], speeches.byu.edu).
ໃນຂະນະທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຮັບໃຊ້ເປັນອະທິການ, ພວກເຮົາໄດ້ມີຄຳຂວັນໃນຫວອດຂອງພວກເຮົາ: ການເລືອກທີ່ດີຈະນຳຄວາມສຸກມາໃຫ້—ຊົ່ວນິລັນດອນ. ຊາວໜຸ່ມຈະຍ່າງຜ່ານຂ້າພະເຈົ້າໃນຫ້ອງໂຖງ ແລະ ກ່າວວ່າ, “ອະທິການ, ຂ້ານ້ອຍກຳລັງເລືອກສິ່ງດີ!” ນັ້ນແຫລະຄືຄວາມປາດຖະໜາຂອງອະທິການ!
“ການເລືອກສິ່ງດີ” ໝາຍເຖິງຫຍັງ? ຄັ້ງໜຶ່ງມີຄົນຖາມພຣະເຢຊູວ່າ, “ອາຈານເອີຍ, ໃນກົດບັນຍັດ ແມ່ນຂໍ້ໃດທີ່ເປັນຂໍ້ໃຫຍ່ສຳຄັນທີ່ສຸດ?” ພຣະອົງໄດ້ຕອບວ່າ:
“ຈົ່ງຮັກອົງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າພຣະເຈົ້າຂອງເຈົ້າດ້ວຍສຸດໃຈ, ດ້ວຍສຸດຈິດ, ແລະ ດ້ວຍສຸດຄວາມຄິດຂອງເຈົ້າ.
“ນັ້ນແຫລະ ແມ່ນກົດບັນຍັດຂໍ້ໃຫຍ່ ແລະ ຂໍ້ຕົ້ນ.
“ຂໍ້ທີສອງກໍເໝືອນກັນຄື, ຈົ່ງຮັກເພື່ອນບ້ານເໝືອນຮັກຕົນເອງ” (ມັດທາຍ 22:37–39).
ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ຮູ້ເລື່ອງຂອງທ່ານ, ແຕ່ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າອ່ານກົດບັນຍັດຂໍ້ຍິ່ງໃຫຍ່ສອງຂໍ້ນີ້, ຂ້າພະເຈົ້າເຫັນຂໍ້ທີສາມຊ້ອນຢູ່, ທີ່ເປັນກົດບັນຍັດແນະນຳ: ຈົ່ງຮັກຕົນເອງ.
ທ່ານເຄີຍຄິດເຖິງການຮັກຕົນເອງວ່າເປັນກົດບັນຍັດບໍ? ເຮົາຈະສາມາດຮັກພຣະເຈົ້າ ແລະ ຮັກລູກໆຂອງພຣະອົງໄດ້ແທ້ໆບໍ ຖ້າຫາກເຮົາບໍ່ຮັກຕົນເອງ?
ເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ ຜູ້ນຳທີ່ສະຫລາດຄົນໜຶ່ງໄດ້ໃຫ້ຄຳແນະນຳແກ່ຊາຍຄົນໜຶ່ງ ຜູ້ທີ່ກຳລັງພະຍາຍາມເອົາຊະນະການເລືອກທີ່ທຳລາຍ. ຊາຍຄົນນັ້ນຮູ້ສຶກອັບອາຍ, ສົງໄສວ່າລາວມີຄຸນຄ່າດີພໍທີ່ຈະໄດ້ຮັບຄວາມຮັກຈາກຄົນໃດບໍ.
ຜູ້ນຳໄດ້ເວົ້າກັບລາວວ່າ, “ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຮູ້ຈັກເຈົ້າ, ຮັກເຈົ້າ, ແລະ ເພິ່ງພໍໃຈ [ໃນ] ຕົວເຈົ້າ ແລະ ບາດກ້າວທີ່ເຈົ້າກຳລັງກ້າວເດີນໄປຢູ່.” ແຕ່ແລ້ວເພິ່ນໄດ້ກ່າວຕື່ມວ່າ, “[ເຈົ້າ] ຕ້ອງໄດ້ຍິນກົດບັນຍັດທີ່ໃຫ້ຮັກຕົນເອງ ເພື່ອວ່າເຈົ້າຈະສາມາດຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມຮັກ [ຂອງພຣະເຈົ້າ] ແລະ ຮັກຄົນອື່ນ.”
ເມື່ອຊາຍຄົນນີ້ໄດ້ຍິນຄຳແນະນຳນັ້ນ, ລາວໄດ້ຮູ້ສຶກບາງສິ່ງທີ່ລາວບໍ່ເຄີຍໄດ້ຮູ້ສຶກມາກ່ອນ. ຕໍ່ມາລາວໄດ້ເວົ້າວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍໄດ້ໃຊ້ເວລາຕະຫລອດຊີວິດຂອງຂ້ານ້ອຍ ພະຍາຍາມຊອກຫາຄວາມສະຫງົບ ແລະ ການຍອມຮັບ. ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຊອກຫາສິ່ງເຫລົ່ານັ້ນໃນຫລາຍໆບ່ອນທີ່ຜິດ. ພຽງແຕ່ໃນຄວາມຮັກຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ ແລະ ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດເທົ່ານັ້ນທີ່ຂ້ານ້ອຍຈະໄດ້ພົບການປອບໂຍນ. ຂ້ານ້ອຍຮູ້ວ່າພວກພຣະອົງປະສົງໃຫ້ຂ້ານ້ອຍຮັກຕົວເອງ; ມັນເປັນທາງດຽວເທົ່ານັ້ນທີ່ຂ້ານ້ອຍຈະສາມາດຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມຮັກຂອງພວກພຣະອົງທີ່ມີໃຫ້ຂ້ານ້ອຍ.”
ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຂອງເຮົາປະສົງໃຫ້ເຮົາຮັກຕົວເຮົາເອງ—ບໍ່ແມ່ນເພື່ອວ່າຈະກາຍເປັນຄົນທະນົງຕົວ ຫລື ເຫັນແກ່ຕົວ, ແຕ່ເພື່ອວ່າຈະເຫັນຕົວເອງໃນທັດສະນະທີ່ພຣະອົງເຫັນເຮົາ: ເຮົາເປັນລູກທີ່ຖະໜອມຮັກຂອງພຣະອົງ. ເມື່ອເຮົາເຊື່ອແນວນີ້ແທ້ໆ, ແລ້ວຄວາມຮັກທີ່ເຮົາມີແດ່ພຣະເຈົ້າກໍຈະເພີ່ມທະວີຂຶ້ນ. ເມື່ອເຮົາເບິ່ງຕົວເອງດ້ວຍຄວາມເຄົາລົບທີ່ຈິງໃຈ, ແລ້ວຫົວໃຈຂອງເຮົາຈະເປີດອອກກວ້າງເພື່ອຈະປະຕິບັດຕໍ່ຄົນອື່ນໃນວິທີທາງນັ້ນຄືກັນ. ເມື່ອເຮົາຮັບຮູ້ຄຸນຄ່າແຫ່ງສະຫວັນຂອງເຮົາຫລາຍຂຶ້ນເທົ່າໃດ, ເຮົາຍິ່ງຈະເຂົ້າໃຈຄວາມຈິງແຫ່ງສະຫວັນນີ້ຫລາຍຂຶ້ນເທົ່ານັ້ນ: ວ່າພຣະເຈົ້າໄດ້ສົ່ງເຮົາມາທີ່ນີ້, ໃນເວລານີ້, ໃນຊ່ວງເວລາທີ່ສຳຄັນໃນປະຫວັດສາດນີ້, ເພື່ອວ່າເຮົາຈະສາມາດເຮັດສິ່ງທີ່ດີທີ່ສຸດທີ່ເປັນໄປໄດ້ ດ້ວຍພອນສະຫວັນ ແລະ ຂອງປະທານທີ່ເຮົາມີຢູ່. ນີ້ແມ່ນວັນເວລາຂອງເຮົາ! (ເບິ່ງ Russell M. Nelson, “Becoming True Millennials” [worldwide devotional for young adults, Jan. 10, 2016], broadcasts.ChurchofJesusChrist.org.)
ໂຈເຊັບ ສະມິດ ໄດ້ສິດສອນວ່າ ສາດສະດາທຸກທ່ານໃນທຸກຍຸກທຸກສະໄໝ “ໄດ້ມຸ້ງຫາດ້ວຍຄວາມຄາດຫວັງທີ່ປ່ຽມດ້ວຍຄວາມສຸກ ເຖິງວັນເວລາທີ່ເຮົາມີຊີວິດຢູ່; … ພວກເພິ່ນໄດ້ຮ້ອງເພງ ແລະ ໄດ້ບັນທຶກ ແລະ ໄດ້ທຳນາຍເຖິງວັນເວລາຂອງເຮົານີ້; … ເຮົາເປັນຜູ້ຄົນທີ່ໂປດປານທີ່ພຣະເຈົ້າ [ໄດ້ເລືອກ] ເພື່ອກໍ່ໃຫ້ເກີດລັດສະໝີພາບໃນຍຸກສຸດທ້າຍ” (Teachings of Presidents of the Church: Joseph Smith [2007], 186).
ຂະນະທີ່ທ່ານປະເຊີນໜ້າກັບການທ້າທາຍປະຈຳວັນຂອງທ່ານ, ຂໍໃຫ້ຈື່ຈຳຄຳຮັບຮອງນີ້ທີ່ ແອວເດີ ແຈັບຟະຣີ ອາ ຮໍແລນ ໄດ້ສະເໜີວ່າ: “ທ່ານມີຄວາມຮັບຜິດຊອບຫລາຍຢ່າງ, ແຕ່ມັນຈະເປັນປະສົບການທີ່ຮຸ່ງໂລດ ແລະ ປະສົບຜົນສຳເລັດ. … ໄຊຊະນະໃນການແຂ່ງຂັນຮອບສຸດທ້າຍນີ້ຖືກປະກາດອອກໄປແລ້ວ. ໄຊຊະນະນັ້ນຖືກບັນທຶກໄວ້ຢູ່ໃນປຶ້ມບັນທຶກຮຽບຮ້ອຍແລ້ວ … , ໃນພຣະຄຳພີ!” (“Be Not Afraid, Only Believe” [address to Church Educational System religious educators, Feb. 6, 2015], broadcasts.ChurchofJesusChrist.org).
ໃນທ້າຍອາທິດເທດສະການອີດສະເຕີທີ່ສວຍງາມນີ້, ຂ້າພະເຈົ້າຂໍສະເໜີຄຳເຊື້ອເຊີນ ວ່າເຮົາທຸກຄົນຈະອະທິຖານເພື່ອຮັບຮູ້ ແລະ ຮັບເອົາບົດບາດຂອງຕົນ ຂະນະທີ່ເຮົາກຽມພ້ອມສຳລັບວັນທີ່ຮຸ່ງໂລດ ເມື່ອພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດສະເດັດມາອີກຄັ້ງ. ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຮັກເຮົາຫລາຍກວ່າທີ່ເຮົາຈະເຂົ້າໃຈໄດ້, ແລະ ພຣະອົງຈະຕອບຄຳອະທິຖານຂອງເຮົາ! ແລະ ບໍ່ວ່າເຮົາຈະຢູ່ໃນເດີ່ນຟຸດບານ, ໃນຫ້ອງໂຮງໝໍ, ຫລື ຢູ່ໃນບ່ອນໃດກໍຕາມ, ເຮົາສາມາດເປັນພາກສ່ວນທີ່ສຳຄັນໄດ້—ເພາະນີ້ແມ່ນວັນເວລາຂອງເຮົາ! ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.