ជំពូកទី ១៦
ពួកទុច្ចរិតរាប់សេចក្ដីពិតទុកជាការពិបាក — កូនប្រុសទាំងឡាយរបស់លីហៃ រៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍នឹងកូនស្រីទាំងឡាយរបស់អ៊ីសម៉ាអែល — លីអាហូណានាំដំណើរគេនៅក្នុងទីរហោស្ថាន — ជួនកាល ព្រះបន្ទូលនៃព្រះអម្ចាស់ ត្រូវបានសរសេរនៅលើលីអាហូណា — អ៊ីសម៉ាអែលស្លាប់ គ្រួសាររបស់លោករអ៊ូរទាំអំពីសេចក្ដីវេទនា។ ប្រមាណជាឆ្នាំ ៦០០–៥៩២ ម.គ.ស.។
១ហើយឥឡូវនេះ ហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា បន្ទាប់ពីខ្ញុំ នីហ្វៃ បានបញ្ចប់នូវការនិយាយទៅបងៗខ្ញុំហើយ មើលចុះ ពួកគេទាំងអស់គ្នាបាននិយាយមកកាន់ខ្ញុំថា ៖ ឯងបានថ្លែងរឿងដ៏ធ្ងន់ៗមកយើង ធ្ងន់ហួសកំណត់ដែលយើងអាចទ្រាំបាន។
២ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា ខ្ញុំបាននិយាយទៅគេថា ខ្ញុំដឹងហើយថា ខ្ញុំបានស្ដីរឿងដ៏ធ្ងន់ៗទាស់នឹងពួកទុច្ចរិត ស្របតាមសេចក្ដីពិត ហើយពួកសុចរិត ខ្ញុំបានរាប់ថាសុចរិត ហើយបានធ្វើបន្ទាល់ថា ពួកគេនឹងត្រូវបានលើកឡើងនៅថ្ងៃចុងក្រោយបង្អស់ ហេតុដូច្នោះហើយ អ្នកណាដែលកមានទោស រាប់ខសេចក្ដីពិតទុកជាការពិបាក ព្រោះអីសេចក្ដីពិតគកាត់ទំលុះគេរហូតដល់ដួងចិត្ត។
៣ហើយឥឡូវនេះ ឱបងទាំងអស់គ្នាអើយ បើបងជាមនុស្សសុចរិត ហើយយល់ព្រមស្ដាប់បង្គាប់តាមសេចក្ដីពិត ហើយគោរពសេចក្ដីពិត ដើម្បីឲ្យបងរាល់គ្នានឹងអាចកដើរដោយទៀងត្រង់នៅចំពោះព្រះ ខណៈនោះបងរាល់គ្នានឹងមិនរអ៊ូរទាំពីព្រោះមកពីសេចក្ដីពិត ហើយនិយាយថា ៖ ឯងស្ដីរឿងដ៏ធ្ងន់ៗមកដល់យើងនោះទេ។
៤ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា ខ្ញុំ នីហ្វៃ បានទូន្មានបងៗខ្ញុំ ដោយអស់ពីសមត្ថភាព ឲ្យពួកគេកាន់តាមព្រះបញ្ញត្តិទាំងឡាយនៃព្រះអម្ចាស់។
៥ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា ពួកគេក៏បានកបន្ទាបខ្លួននៅចំពោះព្រះអម្ចាស់ ដរាបដល់ខ្ញុំមានសេចក្ដីអំណរ និងសេចក្ដីសង្ឃឹមជាខ្លាំងដល់ពួកគេថា ពួកគេនឹងដើរតាមផ្លូវទាំងឡាយនៃសេចក្ដីសុចរិត។
៦ឥឡូវនេះ រឿងទាំងអស់នេះត្រូវបាននិយាយ ហើយបានធ្វើ នៅពេលដែលឪពុកខ្ញុំស្ថិតនៅក្នុងត្រសាលដែលនៅក្នុងច្រកភ្នំ ដែលលោកបានហៅថា លេមយួលនោះ។
៧ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា ខ្ញុំ នីហ្វៃ បានយកកកូនស្រីរបស់អ៊ីសម៉ាអែលម្នាក់ធ្វើជាខប្រពន្ធ ឯបងៗខ្ញុំក៏បានយកកូនស្រីទាំងឡាយរបស់អ៊ីសម៉ាអែល ធ្វើជាប្រពន្ធដែរ រីឯគសូរាំក៏បានយកកូនស្រីច្បងរបស់អ៊ីសម៉ាអែល ធ្វើជាប្រពន្ធដែរ។
៨ដូច្នេះហើយ ទើបឪពុកខ្ញុំបានបំពេញនូវគ្រប់ទាំងព្រះបញ្ញត្តិទាំងឡាយនៃព្រះអម្ចាស់ ដែលបានប្រទានឲ្យលោក។ ហើយខ្ញុំ នីហ្វៃ ក៏បានពរជាអតិបរមាពីព្រះអម្ចាស់ដែរ។
៩ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា សំឡេងនៃព្រះអម្ចាស់ ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលមកឪពុកខ្ញុំក្នុងកណ្ដាលរាត្រី ហើយបានបញ្ជាលោកថា ស្អែកឡើងលោកត្រូវធ្វើដំណើរចូលទីរហោស្ថានទៀត។
១០ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា នៅពេលឪពុកខ្ញុំបានក្រោកឡើងនៅពេលព្រឹក ហើយបានដើរចេញទៅឯមាត់ទ្វារត្រសាល នោះលោកប្លែកចិត្តជាខ្លាំង ដោយបានឃើញកដុំមូលមួយនៅលើដី ដែលមានក្បូរក្បាច់ចម្លែក ហើយធ្វើពីធាតុលង្ហិនដ៏ល្អ។ ហើយនៅក្នុងដុំមូលនោះមានទ្រនិចពីរ ហើយទ្រនិចមួយនោះ ចង្អុលផ្លូវដែលយើងត្រូវធ្វើដំណើរក្នុងទីរហោស្ថាន។
១១ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា យើងបានប្រមូលសម្ភារៈផ្សេងៗ ដែលយើងអាចនាំចូលក្នុងទីរហោស្ថាន និងស្បៀងអាហារ ដែលនៅសល់ទាំងប៉ុន្មាន ដែលព្រះអម្ចាស់ ទ្រង់បានប្រទានដល់យើង ហើយយើងបានយកគ្រាប់ពូជដំណាំគ្រប់មុខ ដែលយើងអាចយកចូលក្នុងទីរហោស្ថាន។
១២ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា យើងបានយកត្រសាលរបស់យើង ហើយចូលទៅក្នុងទីរហោស្ថាន ឆ្លងកាត់ទន្លេលេមិន។
១៣ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា យើងបានធ្វើដំណើរអស់រយៈពេលបួនថ្ងៃ ជិតទៅទិសខាងត្បូងឆៀងខាងកើត ហើយយើងបានបោះត្រសាលជាថ្មី ហើយយើងដាក់ឈ្មោះទីនោះថា សាសើរ។
១៤ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា យើងបានយកធ្នូរបស់យើង និងព្រួញរបស់យើង ហើយចូលក្នុងទីរហោស្ថាន ដើម្បីទៅបរបាញ់រកអាហារសម្រាប់គ្រួសារយើង ហើយបន្ទាប់ពីយើងបានបរបាញ់រកអាហារសម្រាប់គ្រួសាររួចហើយ នោះយើងបានត្រឡប់ទៅជួបគ្រួសារយើងវិញ ដែលនៅក្នុងទីរហោស្ថាន ឯកន្លែងសាសើរនោះ។ ហើយយើងបានបន្តដំណើរទៅមុខទៀត នៅក្នុងទីរហោស្ថានតាមទិសដដែល ទៅតាមតំបន់ដែលមានជីជាតិបំផុតនៅក្នុងទីរហោស្ថាន ដែលនៅព្រំប្រទល់ជិតកសមុទ្រក្រហម។
១៥ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា យើងបានធ្វើដំណើរអស់រយៈពេលជាច្រើនថ្ងៃ បានបរបាញ់រកអាហារតាមផ្លូវ ដោយប្រើធ្នូរបស់យើង និងព្រួញរបស់យើង និងក្រួសរបស់យើង និងខ្សែដង្ហក់របស់យើង។
១៦ហើយយើងបានទៅតាមកទិសនៃដុំមូល ដែលនាំយើងទៅក្នុងតំបន់ដ៏មានជីជាតិច្រើននៃទីរហោស្ថាន។
១៧ហើយបន្ទាប់ពីយើងបានធ្វើដំណើរអស់រយៈពេលជាច្រើនថ្ងៃ នោះយើងបានបោះត្រសាលមួយរយៈទៀត ដើម្បីយើងអាចសម្រាក ហើយរកអាហារសម្រាប់គ្រួសារយើងទៀត។
១៨ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា នៅពេលខ្ញុំ នីហ្វៃ ចេញទៅបរបាញ់រកអាហារ មើលចុះ ខ្ញុំបានធ្វើឲ្យធ្នូខ្ញុំបាក់ ដែលធ្វើពីកដែកដ៏ល្អ ហើយបន្ទាប់ពីខ្ញុំធ្វើឲ្យធ្នូខ្ញុំបាក់ មើលចុះ បងៗខ្ញុំខឹងនឹងខ្ញុំ ពីព្រោះមកពីការបាត់ធ្នូរបស់ខ្ញុំ ត្បិតយើងរកអាហារមិនបានសោះ។
១៩ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា យើងបានត្រឡប់មកវិញ ដោយគ្មានស្បៀងយកមកឲ្យគ្រួសារឡើយ ហើយដោយមានការនឿយហត់ជាខ្លាំងពីដំណើររបស់ពួកគេ នោះពួកគេបានរងទុក្ខជាខ្លាំង ដោយការឃ្លានអាហារ។
២០ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា លេមិន និងលេមយួល និងកូនប្រុសទាំងឡាយរបស់អ៊ីសម៉ាអែល បានចាប់ផ្ដើមរអ៊ូរទាំជាខ្លាំងដោយមកពីសេចក្ដីទុក្ខលំបាក និងសេចក្ដីវេទនារបស់ពួកគេនៅក្នុងទីរហោស្ថាន ហើយឪពុកខ្ញុំក៏បានចាប់ផ្ដើមរអ៊ូរទាំទាស់នឹងព្រះអម្ចាស់របស់លោកដែរ មែនហើយ ពួកគេទាំងអស់គ្នាមានការទុក្ខព្រួយជាខ្លាំង រហូតដល់ពួកគេបានរអ៊ូរទាំទាស់នឹងព្រះអម្ចាស់។
២១ឥឡូវនេះ ហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា ខ្ញុំ នីហ្វៃ ដោយកើតទុក្ខព្រួយនឹងបងៗខ្ញុំ ព្រោះតែការបាក់ធ្នូរបស់ខ្ញុំ ហើយដោយធ្នូរបស់ពួកគេឈប់យឺតអស់ទៅ នោះទើបវាចាប់ផ្ដើមពិបាកប្រើជាខ្លាំង មែនហើយ ដរាបដល់យើងមិនអាចរកអាហារបានសោះឡើយ។
២២ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា ខ្ញុំ នីហ្វៃ បាននិយាយទៅបងៗខ្ញុំជាច្រើន ពីព្រោះគេបានធ្វើចិត្តរឹងរូសជាថ្មីទៀត រហូតដល់បានកត្អូញត្អែរទាស់នឹងព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះរបស់ពួកគេ។
២៣ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា ខ្ញុំ នីហ្វៃ បានធ្វើធ្នូពីឈើ ហើយធ្វើព្រួញពីឈើត្រង់ ហេតុដូច្នោះហីយ ខ្ញុំបានប្រដាប់ខ្លួនដោយធ្នូ និងព្រួញ ដោយខ្សែដង្ហក់ និងក្រួស។ ហើយខ្ញុំជម្រាបកឪពុកខ្ញុំថា ៖ តើខ្ញុំត្រូវទៅទីណា ដើម្បីរកអាហារបាន?
២៤ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា ឪពុកខ្ញុំបានកសូមដល់ព្រះអម្ចាស់ ព្រោះអីពួកគេបានបន្ទាបខ្លួនដោយសារសម្ដីរបស់ខ្ញុំ ព្រោះខ្ញុំបាននិយាយជាច្រើនទៅកាន់ពួកគេ ដោយអស់ពីសមត្ថភាពនៃដួងចិត្តខ្ញុំ។
២៥ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា សំឡេងនៃព្រះអម្ចាស់ បានបន្លឺមកឪពុកខ្ញុំ ហើយឪពុកខ្ញុំបានត្រូវកស្ដីប្រដៅជាទម្ងន់ ដោយមកពីលោកបានរអ៊ូរទាំទាស់នឹងព្រះអម្ចាស់ ដរាបដល់លោកធ្លាក់ទៅក្នុងជម្រៅនៃការសោកសៅ។
២៦ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា សំឡេងនៃព្រះអម្ចាស់ ក៏មានព្រះបន្ទូលមកលោកថា ៖ ចូរមើលលើដុំមូល នោះនឹងឃើញអ្វីដែលបានសរសេរទុក។
២៧ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា កាលឪពុកខ្ញុំឃើញនូវអ្វីៗ ដែលបានសរសេរទុក នៅលើដុំមូលហើយ នោះលោកក៏កើតក្ដីភ័យខ្លាច ហើយញ័ររន្ធត់ ហើយព្រមទាំងបងៗខ្ញុំ កូនប្រុសទាំងឡាយរបស់អ៊ីសម៉ាអែល ហើយនឹងប្រពន្ធយើងក៏ដូច្នោះដែរ។
២៨ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា ខ្ញុំ នីហ្វៃ បានឃើញថា ទ្រនិចនៅក្នុងដុំមូលនោះ ដើរតាមកសេចក្ដីជំនឿ និងសេចក្ដីព្យាយាម និងការគោរពដែលយើងមានចំពោះវា។
២៩ហើយមានការសរសេរថ្មីទុកនៅក្នុងដុំមូលនោះផងដែរ គឺច្បាស់សម្រាប់អាន ដែលបណ្ដាលឲ្យយើងកយល់ផ្លូវទាំងឡាយនៃព្រះអម្ចាស់បាន ហើយសេចក្ដីទាំងនោះ បានត្រូវសរសេរ ហើយផ្លាស់ប្ដូរតាមវេលា ស្របតាមសេចក្ដីជំនឿ និងសេចក្ដីព្យាយាម ដែលយើងមានចំពោះវា។ ដោយហេតុនេះហើយ ទើបយើងឃើញថា ដោយសារមធ្យោបាយខដ៏តូចតាច នោះព្រះអម្ចាស់ទ្រង់អាចសម្រេចការណ៍យ៉ាងធំបាន។
៣០ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា ខ្ញុំ នីហ្វៃ បានដើរឡើងទៅដល់កំពូលភ្នំតាមសេចក្ដីណែនាំ ដែលមាននៅក្នុងដុំមូលនោះ។
៣១ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា ខ្ញុំបានបរបាញ់សត្វព្រៃជាច្រើន ដរាបដល់ខ្ញុំអាចរកអាហារបានសម្រាប់គ្រួសារយើងទាំងអស់គ្នា។
៣២ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា ខ្ញុំបានត្រឡប់មកត្រសាលយើងវិញ ដោយរែកសត្វព្រៃ ដែលខ្ញុំបាញ់បាន ហើយឥឡូវនេះ កាលពួកគេបានឃើញខ្ញុំរកអាហារមកបាន នោះគេក៏មានសេចក្ដីអំណរជាខ្លាំង! ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា ពួកគេក៏បន្ទាបខ្លួននៅចំពោះព្រះអម្ចាស់ ហើយបានថ្លែងអំណរគុណដល់ទ្រង់។
៣៣ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា យើងក៏បានបន្តដំណើររបស់យើងទៀត ដោយទៅតាមក្បែរផ្លូវដដែល ដូចដែលយើងបានធ្វើមក ហើយបន្ទាប់ពីយើងបានធ្វើដំណើរអស់ជាច្រើនថ្ងៃ យើងបានបោះត្រសាលម្ដងទៀត ដើម្បីឲ្យយើងអាចឈប់សម្រាកមួយរយៈសិន។
៣៤ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា កអ៊ីសម៉ាអែលក៏ស្លាប់ទៅ ហើយបានត្រូវបញ្ចុះនៅកន្លែងមួយហៅថា ណាហុម។
៣៥ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា កូនស្រីទាំងប៉ុន្មានរបស់អ៊ីសម៉ាអែល បានយំទួញសោកជាខ្លាំង ពីព្រោះមកពីការបាត់បង់ឪពុករបស់ពួកគេ ហើយពីព្រោះមកពីកសេចក្ដីវេទនារបស់គេនៅក្នុងទីរហោស្ថាន ហើយគេបានរអ៊ូរទាំទាស់នឹងឪពុកខ្ញុំ ពីព្រោះលោកបាននាំពួកគេចេញពីដែនដីយេរូសាឡិមថា ៖ ឪពុកយើងស្លាប់ហើយ មែនហើយ យើងបានដើររសាត់ព្រាត់នៅក្នុងទីរហោស្ថាន ហើយយើងបានរងទុក្ខវេទនានូវសេចក្ដីអត់ឃ្លាន សេចក្ដីស្រេក និងសេចក្ដីនឿយហត់ជាខ្លាំង ហើយបន្ទាប់ពីសេចក្ដីទុក្ខលំបាកទាំងនេះ យើងនឹងត្រូវវិនាសនៅក្នុងទីរហោស្ថាន ដោយការអត់ឃ្លានទៀត។
៣៦ហើយពួកគេបានរអ៊ូរទាំទាស់នឹងឪពុកខ្ញុំ ហើយទាស់នឹងខ្ញុំដូច្នេះដែរ ហើយពួកគេមានប្រាថ្នាចង់ត្រឡប់ទៅឯក្រុងយេរូសាឡិមវិញ។
៣៧ហើយលេមិនបាននិយាយទៅលេមយួល និងកូនប្រុសទាំងឡាយរបស់អ៊ីសម៉ាអែលផងថា ៖ មើលចុះ ចូរយើងកសម្លាប់ឪពុកយើង និងប្អូនប្រុសយើងផង គឺនីហ្វៃ ដែលជាអ្នកបានលើកខ្លួនធ្វើជាខអ្នកត្រួតត្រា និងជាគ្រូបង្រៀនយើង ដែលត្រូវជាបងៗរបស់វា។
៣៨ឥឡូវនេះ វានិយាយថា ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់បានប្រាប់វា ហើយថា កពួកទេវតាបានធ្វើការងារបម្រើវាទៀត។ ប៉ុន្តែមើលចុះ យើងដឹងថា វាកុហកយើង ហើយវាប្រាប់យើងពីរឿងទាំងនេះ ហើយវាប្រឌិតរឿងជាច្រើន ដោយសារល្បិចភូតភររបស់វា ដើម្បីវាអាចបន្លំភ្នែកយើង ដោយគិតថា ប្រហែលជាវាអាចនាំយើងទៅក្នុងទីរហោស្ថានដ៏ចម្លែក ហើយបន្ទាប់ពីវាបាននាំយើងទៅឆ្ងាយហើយ វាគិតថា នឹងលើកខ្លួនវាជាស្ដេច និងជាអ្នកត្រួតត្រាលើយើង ដើម្បីវានឹងអាចធ្វើអ្វីៗដល់យើង ស្របតាមចំណង់ និងការគាប់ចិត្តវា។ ហើយដោយពាក្យបែបនេះហើយ ដែលបងខ្ញុំ លេមិន បានចាក់រុកចិត្តពួកគេឲ្យកើតសេចក្ដីក្រេវក្រោធ។
៣៩ហើយហេតុការណ៍បានកើតឡើងថា ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់បានគង់នៅជាមួយនឹងយើង មែនហើយ សូម្បីតែសំឡេងនៃព្រះអម្ចាស់ ក៏បានបន្លឺមកយើង ហើយមានព្រះបន្ទូលទៅពួកគេជាច្រើន ហើយបានកស្ដីប្រដៅពួកគេជាខ្លាំង ហើយបន្ទាប់ពីពួកគេបានត្រូវស្ដីប្រដៅ ដោយសំឡេងនៃព្រះអម្ចាស់ហើយ គេក៏ឈប់ខឹងទៅ ហើយប្រែចិត្តពីអំពើបាបទាំងឡាយរបស់គេ ដរាបដល់ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់បានប្រទានពរដល់យើង ដោយប្រទានអាហារទៀត ដែលយើងមិនបានវិនាសឡើយ ៕