Vrouwen aan de wieg van de herstelling
Jane was blijmoedig tijdens de reis
Zijn wij, net als Jane Manning James, vastbesloten om onze reis met geloof te voltooien?
Illustratie, Toni Oka
Jane Manning James was moe, maar ze weigerde om te stoppen.
Haar oudste zoon, Sylvester, was groot genoeg om naast de huifkar te lopen. Maar de kleine Silas, die onderweg was geboren, moest nog gedragen worden. Het was 1847 en de familie James zou binnenkort met de eerste pioniers in de Salt Lake Valley aankomen.
Jane was aan lange reizen gewend.
Vier jaar eerder had haar gezin hun woning in het oosten achtergelaten om zich bij de heiligen in Nauvoo aan te sluiten, op de westelijke grens van de beschaving. De reis had over de rivier slechts enkele dagen moeten duren. Maar omdat veel zwarte mensen in die tijd slaven waren, moest Jane herhaaldelijk aantonen dat zij vrij was. Sommige plekken hadden strikte wetten om mensen met een gekleurde huid ervan te weerhouden om door het gebied te reizen. Soms moesten ze wel 500 dollar per persoon betalen.
Misschien door de hoge prijs of door andere vooroordelen weigerde de bemanning van de rivierboot om Jane en haar gezin verder mee te nemen. Onverschrokken lieten ze veel bezittingen achter en gingen ze te voet op pad met wat ze konden dragen.
Het gezin van Jane legde bijna 1.300 kilometer te voet af. Ze liepen op regenachtige dagen en tijdens pikdonkere nachten. Ze trokken een keer door een woud, en sliepen in de open lucht. Toen ze wakker werden, was hun kleding wit van de vorst.
‘We liepen totdat onze schoenen versleten waren en onze voeten pijn deden, opengebarsten waren en bloedden’, herinnerde Jane zich. […] ‘We vroegen God de eeuwige Vader om onze voeten te genezen, en onze gebeden werden verhoord.’1
Op deze zware reis zong Jane lofzangen met haar ouders en broers en zussen, en ze prezen God. Uiteindelijk kwamen ze na een voettocht van bijna drie maanden in Nauvoo aan. Toen de getrouwe heiligen jaren later over de vlakten trokken, bevond Jane zich onder de eerste pioniers.