មានតែឌីជីថលប៉ុណ្ណោះ ៖ ពួកយុវមជ្ឈិមវ័យ
របៀបដែលក្មេងម្នាក់បានជួយខ្ញុំឲ្យយល់ពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះមានចំពោះខ្ញុំ
ដោយសារតែក្មួយស្រីអាយុប្រាំឆ្នាំរបស់ខ្ញុំ ឥឡូវខ្ញុំមានទំនុកចិត្តកាន់តែខ្លាំង ហើយមើលឃើញព្រះអង្គសង្គ្រោះជុំវិញខ្លួនខ្ញុំរាល់ថ្ងៃ ។
អ្នកនិពន្ធរស់នៅរដ្ឋយូថាហ៍ ស.រ.អា. ។
នាល្ងាចថ្ងៃចូលឆ្នាំសកលមួយ ខ្ញុំបានទៅលេងមជ្ឈមណ្ឌលអ្នកទស្សនាព្រះវិហារបរិសុទ្ធ សេន ចច យូថាហ៍ ជាមួយប្អូនស្រីខ្ញុំ និងស្វាមីរបស់នាង ព្រមទាំងកូនៗនាង ។ នៅក្នុងបន្ទប់មួយ គេមានតាំងរឿងប្រសូតមកពីទូទាំងពិភពលោក ។ ខ្ញុំភាំងនឹងភាពខុសគ្នាទាំងនេះ—ទំហំ ពណ៌ សម្ភារដែលប្រើ ទឹកមុខខុសគ្នា ។ ល ។ វាមានអានុភាព និងពេញដោយគារវភាព ។
ក្មួយស្រីអាយុប្រាំឆ្នាំរបស់ខ្ញុំឈ្មោះ ជូលៀត ចង់ឲ្យខ្ញុំបីនាង ដូច្នេះយើងបានដើរមើលការតាំងពិព័រណ៍នោះដោយបីនាងជាប់ ។ នៅក្នុងភាពស្ងប់ស្ងាត់នៃបន្ទប់នោះ ជូលៀតបានចាប់ផ្ដើមនិយាយដដែលៗថា « នោះព្រះយេស៊ូវហ្ន៎ ! ហើយនេះជាគំនូរព្រះយេស៊ូវ ! ហើយនោះជាគំនូរព្រះយេស៊ូវទៀត ! ហើយនោះព្រះយេស៊ូវទៀត ! » ដោយបន្ដឥតដាច់ពេលយើងដើរកាត់ការប្រសូតនីមួយៗ ។ សំឡេងរបស់នាងអររីករាយ នៅពេលនាងចង្អុលទៅទារកព្រះយេស៊ូវនីមួយៗយ៉ាងរំភើប ។ នាងចង់ចូលទៅជិតរូបគំនូរនីមួយៗឲ្យកាន់តែកៀក ។ ខ្ញុំបានព្យាយាមប្រាប់នាងកុំឲ្យនិយាយឮខ្លាំងពេក ប៉ុន្ដែគ្មានប្រយោជន៍ទេ—ព្រោះនាងរំភើបខ្លាំងពេក ។ នាងបានឲ្យខ្ញុំត្រឡប់ទៅកន្លែងដើមវិញ រាល់ពេលដែលយើងដើរដល់ចុងបញ្ចប់នៃពិព័រណ៍នោះ ហើយយើងបានធ្វើដដែលៗដូច្នេះអស់រយៈពេល ២០ នាទី កាលនាងបានបន្ដស្រែក « ហើយនោះជាគំនូរព្រះយេស៊ូវទៀត ! ហើយនោះជាគំនូរព្រះយេស៊ូវទៀត ! » ត្រឹមពេលដែលយើងចេញពីបន្ទប់នោះនៅទីបំផុត ខ្នងខ្ញុំឡើងឈឺ ហើយដៃខ្ញុំឡើងស្ពឹក ប៉ុន្ដែចិត្តខ្ញុំស្រាលជាងមុនខ្លាំងណាស់ ។ អំណររបស់នាង និងអំណះអំណាងពេលឃើញ និងស្គាល់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ បានបន្សល់ទុកទីសម្គាល់មួយដល់ខ្ញុំ ។
ខ្ញុំមិនបានគិតច្រើនអំពីបទពិសោធន៍នេះទេ រហូតដល់ខ្ញុំអង្គុយនៅក្នុងព្រះវិហារពីរបីសប្ដាហ៍ក្រោយមក កាលសាលជំនុំបានច្រៀងថា « ខ្ញុំដឹងថា ព្រះប្រោសលោះខ្ញុំនៅរស់ » ( ទំនុកតម្កើង ល.រ. ៧៦ ) ។ ខ្ញុំបានច្រៀងទំនុកតម្កើងពិសេសនោះដោយខ្លួនឯងរាប់សិបដងហើយក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្ដែលើកនេះគឺប្លែក ។ កាលខ្ញុំបានច្រៀងថា « ទ្រង់រស់ដើម្បីប្រទានពរខ្ញុំ ។ ទ្រង់រស់ដើម្បីជាសាក្សីខ្ញុំ ទ្រង់រស់ដើម្បីប្រទានចំណី ។ ទ្រង់រស់ដើម្បីប្រទានពរជ័យ » ពាក្យទាំងនោះធ្វើឲ្យអួលដើម-កខ្ញុំ ។ ខ្ញុំបានឈប់ច្រៀង ហើយបានយំ កាលខ្ញុំស្ដាប់វគ្គទាំងប៉ុន្មានទៀត ។ ពាក្យពេចន៍នីមួយៗពិតជាត្រឹមត្រូវណាស់ ហើយធានាដល់ខ្ញុំនៅក្នុងគ្រានោះ ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ព្រះអង្គសង្គ្រោះកំពុងឱបខ្ញុំ ហើយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំមិនត្រូវបានបំភ្លេច ឬត្រូវគេប្រមាថឡើយ ។
ខ្ញុំធ្លាប់គិតថា ពេលខ្លះភាពទន់ខ្សោយខ្ញុំបានធ្វើឲ្យខ្ញុំមិនមានភាពស័ក្ដិសមចំពោះសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះឡើយ ។ ប៉ុន្ដែការឃើញការអបអរដល់ព្រះយេស៊ូវចេញពីទស្សនវិស័យរបស់ក្មេងអាយុប្រាំឆ្នាំ គឺជាអ្វីមួយដែលខ្ញុំត្រូវការដើម្បីដើរឆ្លងមន្ទិលសង្ស័យផ្ទាល់ខ្លួនខ្ញុំ ហើយពឹងលើទំនុកចិត្តថា ទ្រង់ពិតជាស្រឡាញ់ខ្ញុំមែន ទោះជាខ្ញុំមិនឥតខ្ចោះក្ដី ។ ខ្ញុំត្រូវតែទុកចិត្តថា ទ្រង់ធ្វើការជាមួយខ្ញុំក្នុងពេលវេលាពិត គឺរាល់ថ្ងៃ ដើម្បីជួយជីវិតខ្ញុំឲ្យប្រសើរឡើង ហើយបង្វែរភាពទន់ខ្សោយទៅជាភាពខ្លាំង ។ ទុកចិត្តថា ទ្រង់នឹងជួយខ្ញុំឲ្យប្រយុទ្ធក្នុងសង្គ្រាមខ្ញុំ ។ ទុកចិត្តថា ខ្ញុំអាចបំបែកច្រវ៉ាក់នៃភាពជូរចត់ ការទិទៀនខ្លួនឯង និងការស្ដាយក្រោយដែលខ្ញុំបានដាក់លើខ្លួនឯងបាន និងមិនថាមានអ្វីផ្សេងទៀតដែលមកញាំញីខ្ញុំពីការរកជំនួយពីទ្រង់ និងទុកអ្វីទាំងនោះនៅនឹងព្រះបាទទ្រង់—សម្រាប់ការណ៍ល្អ ។ ទុកចិត្តថា នេះគឺជាដំណើរការមួយ ដែលយើងប្រឆាំងនឹងនិស្ស័យនៃមនុស្ស និងភាពប្រឡូកប្រឡាក់នៃជីវិត ហើយថាទ្រង់គឺមិនប្រែប្រួល និងអត់ធ្មត់ឆ្លងកាត់ដំណើរនេះ ។
ជូលៀតមិនស្ទាក់ស្ទើរ ឬសង្ស័យក្នុងការមើលឃើញព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទឡើយ ហើយនាងស្គាល់ទ្រង់ក្នុងអ្វីទាំងអស់ជុំវិញនាង—នាងពិតជាស្គាល់ទ្រង់ ។ វាកើតឡើងដោយធម្មជាតិចំពោះនាង ហើយនាងដឹងថា ទ្រង់ស្រឡាញ់នាង ។ ហើយស្នាមញញឹមរបស់នាងគឺជាភស្តុតាងដ៏លើសពីភាពគ្រប់គ្រាន់មួយដល់ខ្ញុំថា នាងស្គាល់ និងស្រឡាញ់ទ្រង់ ។ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមយល់ពីមូលហេតុដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបញ្ជាថា យើងត្រូវក្លាយដូចជាកូនក្មេងតូចដើម្បីចូលទៅក្នុងនគររបស់ទ្រង់ ។ ខ្ញុំចង់ធ្វើដូចជាជូលៀត ។
ចាប់តាំងពីបទពិសោធន៍ទាំងពីរនោះមក ខ្ញុំបានខិតខំប្រឹងកាន់តែខ្លាំងដើម្បីមានទំនុកចិត្តខ្លាំងឡើង ដើម្បីមើលឃើញព្រះអង្គសង្គ្រោះជុំវិញខ្លួនខ្ញុំ ។ ហើយខ្ញុំបានធ្វើមែន ! ខ្ញុំឃើញទ្រង់នៅក្នុងពាក្យសម្ដី និងទង្វើល្អពីមនុស្សចម្លែក និងមិត្តភក្ដិ នៅក្នុងកែវភ្នែកនៃអស់អ្នកដែលខ្ញុំនិយាយជាមួយ នៅពេលព្រះអាទិត្យបញ្ចេញរស្មី និងនៅពេលខ្ញុំស្ដាប់បក្សីច្រៀង នោះខ្ញុំចាប់ផ្ដើមមានអារម្មណ៍ថាលែងសូវមានបន្ទុក ហើយកាន់តែមានក្ដីសង្ឃឹម ។ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមនិយាយនៅក្នុងភ្នែកនៃគំនិតខ្ញុំថា « នោះព្រះយេស៊ូវ នោះព្រះយេស៊ូវ ហើយនោះព្រះយេស៊ូវទៀត » ។ ខ្ញុំចង់រស់នៅមួយជីវិតខ្ញុំរបៀបនោះ ។ ទ្រង់គង់នៅគ្រប់កន្លែង ហើយយើងគ្រាន់តែត្រូវជ្រើសរើសមើលទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ ទាំងក្នុងរឿងតូចតាច និងរឿងធំដុំ ។ ទ្រង់គឺជាអំណោយដ៏មហិមាបំផុត ។