សំឡេងពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ
ស្វាគមន៍ដល់ព្រះយេស៊ូវ
រចនារូបភាពដោយ ដាន ប៊ឺ
បន្ទាប់ពីប៉ុន្មានសប្តាហ៍នៃការត្រៀមទុកជាមុន នោះយប់មុនថ្ងៃបុណ្យគ្រីស្ទបានមកដល់ ។ គ្រួសារយើងទាំងអស់គ្នាបាននៅជាមួយពួកយើង—ជីដូន និង ជីតា ហ្វ្លែតឈើ កូនស្រីទាំងបីរបស់ពួកយើង និង ស្វាមី ព្រមទាំងកូនៗរបស់ពួកគេ ។ វាជិតយប់ទៅហើយ ហើយនៅតាមផ្លូវមានភ្លើងត្រូវបានបើកបំភ្លឺឡើង ។ ផ្ទះនានាមានពន្លឺភ្លើងព្រាកៗដោយការតុបតែងយ៉ាងស្រស់ស្អាត មានដើមគ្រីស្ទម៉ាស់ជះពន្លឺភ្លឹបភ្លែតៗនៅតាមបង្អួច ។
យើងបានត្រៀមខ្លួនរួចជាស្រេច ដើម្បីទៅកម្មវិធីសម្តែងល្ខោនអំពីព្រះប្រសូតកម្ម ដែលសាសនាចក្របានធ្វើការសម្តែងអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំមកហើយនៅក្នុងទីក្រុង កាលហ្គារី អាល់ប៊ើរតា ប្រទេសកាណាដា ។ រៀងរាល់យប់មុនថ្ងៃបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ យើងអន្ទះសារចង់ទៅកម្មវិធីសម្តែងល្ខោននោះ ដែលមានសុទ្ធតែ សត្វលា ចៀម ពួកហោរា អ្នកគង្វាលចៀម ទាហានរ៉ូម ពួកទេវតា និង ប្រព័ន្ធសំឡេងដ៏ជាទីជាប់ចិត្ត ។ កម្មវិធីនេះបាននាំវិញ្ញាណនៃភាពសុខសាន្ត សេចក្តីស្រឡាញ់ និង អត្ថន័យពិតនៃបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់មកកាន់ការប្រារព្ធពិធីដ៏រំភើបរបស់យើង ។
យើងបានមកដល់សួនឧស្យាន ហើរីថេក ជាកន្លែងដែលមានការសម្តែងល្ខោន ហើយបានរីករាយនឹងតន្ត្រីដ៏ពិរោះនៃក្រុមចម្រៀងរោងឧបោសថមរមន និង ការសម្តែងរឿងអំពីការប្រសូតរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ ឡរ៉ែនចៅច្បងរបស់យើងមានអាយុបីឆ្នាំកាលគ្រានោះ ។ នាងជក់ចិត្តនឹងការសម្តែង សំឡេង និង រឿងដែលបានសម្តែងនៅចំពោះមុខយើង ។ ដង្ហើមយើងដកចេញមកដូចជាផ្សែង ដោយអាកាសធាតុត្រជាក់ នៅក្រោមមេឃស្រឡះដែលមានផ្កាយរះព្រោងព្រាត ។ យើងមើលនៅពេលគេសម្តែងតួយ៉ូសែប និង ម៉ារាបានធ្វើតាមព្រះរាជក្រឹត្យរបស់ស្តេច សេសារ-អូគូស្ទឲ្យទៅ បេថ្លេហិមដើម្បីបង់ពន្ធ ។ ស្ត្រីដើរតួជាម៉ារាជាស្ត្រី « មានគភ៌ » ( សូមមើល លូកា ២:៥ ) ហើយមានកន្លែងតែមួយគត់ដែលពួកគេអាចរកបានដើម្បីស្នាក់នៅនោះគឺនៅក្រោលសត្វដ៏រាបទាប ។ នៅទីនោះ « នាងប្រសូតបានបុត្រាជាចម្បងមក រួចរុំនឹងសំពត់ផ្តេកក្នុងស្នូក » ( សូមមើល លូកា ២:៧ ) ។ ពន្លឺបានបាញ់ចាំងទៅលើកូនភ្នំជាកន្លែងដែលយើងអាចឃើញមនុស្សដែលដើរតួជាអ្នកគង្វាលចៀមកំពុង « ចាំយាមរក្សាហ្វូងចៀមរបស់ខ្លួនក្នុងវេលាយប់ » ( សូមមើល លូកា ២:៨ ) ។ ស្រាប់តែ មានតួមួយដែលស្លៀកពាក់ជាទេវតាបានបង្ហាញខ្លួនភ្លាម នៅលើអាកាស ដោយមានពន្លឺភ្លើងបានបាញ់បញ្ចាំងចំគាត់ ។ ឡរ៉ែនបានស្រែកឡើងភ្លាមដ៏គួរឲ្យស្រឡាញ់ថា « ព្រះយេស៊ូវគឺខ្ញុំម្ចាស់ឈ្មោះឡរ៉ែន ! »
មនុស្សគ្រប់គ្នានៅជុំវិញយើងបានឮពាក្យស្វាគមន៍របស់នាង ហើយសើចតិចៗ ដោយរីករាយនឹងការភ្ញាក់ផ្អើលនោះ ។ នាងពុំបានដឹងថាទេវតានោះជានរណាទេ ប៉ុន្តែសម្រាប់ពួកយើងវាបានបង្កើននូវការចងចាំអំពីការសម្តែងល្ខោននាឆ្នាំនោះ ។ ឡរ៉ែនបានដឹងថាព្រះយេស៊ូវបានស្គាល់នាង ហើយយើងត្រូវបានរំឭកអំពីការចេះដឹងរបស់យើងថា ទ្រង់ស្គាល់ពួកយើងម្នាក់ៗ ។ យើងឆ្ងល់ ប្រសិនបើឡរ៉ែនមានការចងចាំខ្លះៗ អំពីព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់នាង ដែលនាងទើបតែបានចាកចេញពីទ្រង់បីឆ្នាំយ៉ាងខ្លីមុននេះប៉ុណ្ណោះ ។ ការស្វាគមន៍ដោយឯកឯងរបស់ឡរ៉ែនបានផ្តល់ក្តីសង្ឃឹមដល់ពួកយើងថា យើងក៏នឹងទទួលស្គាល់ទ្រង់ដែរ នៅពេលយើងជួបទ្រង់ ។ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់នាងចំពោះព្រះអង្គសង្គ្រោះ និង សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ចំពោះឡរ៉ែនធ្វើឲ្យយើងមានចិត្តកក់ក្តៅ នៅយប់មុនថ្ងៃបុណ្យគ្រីស្ទដែលធ្លាក់ព្រិលនោះ ។