សំឡេងពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ
ការប្រជុំសាក្រាម៉ង់នៃពួកទេវតា
ពីរបីថ្ងៃបន្ទាប់ពីបុណ្យថ្លែងអំណរគុណ កូនប្រុសអាយុបីឆ្នាំរបស់ខ្ញុំ ឌ្រូ ចាប់ផ្តើមឈឺ ។ គាត់ភ្ញាក់ដឹងខ្លួនឡើងរៀងរាល់ព្រឹក ស្រស់ស្រូបអាហារពេលព្រឹក ស្លៀកសម្លៀកបំពាក់ ហើយទំនងដូចជាគ្មានអ្វីកើតឡើងឡើយ ប៉ុន្តែពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ គាត់ប្រែកាន់តែខ្សោយទៅៗ ហើយមិនបរិភោគអាហារ ។
ការណ៍នេះបន្តអស់រយៈពេលបួនប្រាំសប្តាហ៍ ។ ទីបំផុត នៅថ្ងៃសុក្រ ទី ១៨ ខែ ធ្នូ ខ្ញុំបានយកឌ្រូទៅការិយាល័យវេជ្ជបណ្ឌិតនៅអំឡុងម៉ោង ៣រសៀល ។ ឌ្រូ ពុំអាចឈរ ឬ ដើរបានឡើយ ហើយស្បែករបស់គាត់មានសភាពស្លេកស្លាំង ។
ខ្ញុំបានមើលទៅវេជ្ជបណ្ឌិត ហើយនិយាយថា « គាត់មានសភាពបែបនេះរៀងរាល់ពេលរសៀល និង ល្ងាចអស់រយៈពេលបីសប្តាហ៍មកហើយ » ។ វេជ្ជបណ្ឌិតបានក្រឡេកមើលទៅឌ្រូ ហើយបានដាក់ឲ្យគាត់សម្រាកពេទ្យភ្លាម ។ ពួកគាត់បានធ្វើតេស្តជាច្រើន ប៉ុន្តែពុំអាចរកឃើញថាគាត់ឈឺអ្វីឡើយ ។
ថ្ងៃស្អែកឡើងឌ្រូត្រូវបានបញ្ជូនទៅមន្ទីរពេទ្យផ្សេងមួយទៀត ។ នាព្រឹកថ្ងៃអាទិត្យនោះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍បាក់ទឹកចិត្តជាខ្លាំង ។ បន្ទាប់ពីធ្វើតេស្តជាច្រើនអស់រយៈពេលពីរថ្ងៃក្រោយមកពីមន្ទីរពេទ្យទាំងពីរនោះ គ្មានមន្ទីរពេទ្យណាដឹងថាកូនប្រុសរបស់ខ្ញុំឈឺអ្វីឡើយ ។ លើសពីនេះទៀត វាគឺជាថ្ងៃអាទិត្យមុនបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ ។ ការប្រជុំសាក្រាម៉ង់ដែលខ្ញុំពេញចិត្តពេញមួយឆ្នាំនោះ គឺជាកម្មវិធីបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ ហើយខ្ញុំនឹងនឹកបទចម្រៀងពិរោះៗទាំងអស់ និង ការឡើងនិយាយនៅក្នុងវួដរបស់យើង ។
នៅពេលស្វាមីរបស់ខ្ញុំ និង ខ្ញុំកំពុងដើរជាមួយឌ្រូទៅកាន់បន្ទប់នៅក្នុងមន្ទីរពេទ្យ ជាកន្លែងដែលការប្រជុំសាក្រាម៉ង់បានធ្វើឡើង ខ្ញុំពិបាកចិត្តណាស់ ។ ខ្ញុំបានទៅដល់តុដែលមានក្រដាសកម្មវិធីប្រជុំ បានយកក្រដាសនោះមួយសន្លឹកឡើង ហើយបន្តដើរទៅមុខ ហើយឱនមុខចុះ នៅពេលខ្ញុំជួបនឹងមនុស្សម្នាក់ ។
ខ្ញុំបានងើយមុខឡើង ហើយនិយាយថា « ខ្ញុំសុំទោស » ប៉ុន្តែគ្មាននរណាម្នាក់នៅទីនោះឡើយ ។ នៅពេលខ្ញុំបានមើលទៅក្នុងបន្ទប់ ជាកន្លែងដែលពិធីសាក្រាម៉ង់ត្រូវប្រារព្ធឡើង វាហាក់បីដូចជារោងភាពយន្ត ។ នៅលើវេទិកាមានកៅអីសម្រាប់អ្នកនិយាយ ព្យាណូ និង តុដែលបានរៀបចំសម្រាប់សាក្រាម៉ង់ ដោយមានកៅអីពីរបីនៅពីក្រោយតុនោះ ។ បន្ទប់នោះមានក្មេងៗដែលឈឺ និង ឪពុកម្ដាយរបស់ពួកគេ មានក្មេងៗជាច្រើនព្យូរសារ៉ូមដែលអាចចល័តបាន ។
នៅពេលខ្ញុំសម្លឹងមើលក្នុងបន្ទប់នោះ ខ្ញុំទទួលអារម្មណ៍នៃវត្តមានរបស់ពួកទេវតា ។ យើងបានអង្គុយ ហើយបានយំ នៅពេលខ្ញុំទទួលអារម្មណ៍នៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ចំពោះកូនចៅរបស់ទ្រង់ ដែលមានជំងឺ និង រងទុក្ខ ស្នាក់នៅមន្ទីរពេទ្យដោយមានជំងឺគ្រប់បែបយ៉ាង នៅក្នុងគ្រាដ៏អស្ចារ្យបំផុតនៃឆ្នាំនោះ ។
វាបានក្លាយជាការប្រជុំសាក្រាម៉ង់ដ៏អស្ចារ្យបំផុតក្នុងជីវិតខ្ញុំ ។
វេជ្ជបណ្ឌិតពុំបានរកឃើញថា ឌ្រូឈឺអ្វីឡើយ ។ គាត់ទទួលថ្នាំដើម្បីព្យាបាលរោគសញ្ញារបស់គាត់ ហើយគាត់បានចេញពីមន្ទីរពេទ្យនៅថ្ងៃបន្ទាប់ ។ គាត់គ្មានផលប៉ះពាល់អវិជ្ជមានអ្វីឡើយចាប់តាំងពីពេលនោះមក ប៉ុន្តែការប្រជុំសាក្រាម៉ង់នាបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់នោះនឹងនៅដក់ជាប់ក្នុងចិត្តខ្ញុំជារៀងរហូត ។