ភៀសខ្លួនស្វែងរក សេចក្ដីជំនឿ និង សេរីភាព
អ្នកនិពន្ធរស់នៅរដ្ឋ អៃដាហូ ស.រ.អា
នៅពេលពួកគាត់ស្វែងរកសេរីភាពសាសនា នោះឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំមានពរ ដោយសារសេចក្តីសប្បុរស និង ការទទួលយករបស់ពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយជុំវិញខ្លួនពួកគាត់ ដែលពួកគាត់ចេញពីប្រទេសឆេកូស្លូវ៉ាគីទៅប្រទេសកាណាដា ។
បងប្អូនបង្កើតរបស់ខ្ញុំ និង រូបខ្ញុំបានធំឡើង ដោយឮរឿងនានាស្តីអំពី របៀបដែលឪពុកម្តាយរបស់យើងបានបូជា ដើម្បីរស់នៅតាមដំណឹងល្អ ហើយយើងមានពរដោយសារការខិតខំរបស់ពួកគាត់ ។ ខ្ញុំបានបង្កើនស្មារតីនៃការមានអំណរគុណកាន់តែច្រើនឡើង សម្រាប់អ្វីៗទាំងអស់ដែលពួកគាត់ និង ពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយជនជាតិឆេកដទៃទៀតបានធ្វើ ប្រយោជន៍ឲ្យពូជពង្សរបស់ពួកគេ អាចទទួលបាននូវពរជ័យនៃដំណឹងល្អ ។
ម្តាយរបស់ខ្ញុំបានកើតនៅក្នុងទីក្រុងប៉ូប្រាដនៃអតីតប្រទេសឆេកូស្លូវ៉ាគី ( ឥឡូវនេះជាប្រទេសស្លូវ៉ាគី ) ។ ឪពុករបស់គាត់បានបម្រើនៅក្នុងកងទ័ពឆេក អំឡុងសង្គ្រាមលោកលើកទី II ហើយគ្រួសាររបស់គាត់គឺជាគ្រួសារមួយ បានភៀសខ្លួនទៅក្នុងទីព្រៃនៅជិតខាងនោះ ដើម្បីមានសុវត្ថិភាពពីការកាន់កាប់របស់ពួកអាល្លឺម៉ង់ ។ អស់រយៈពេលប្រាំថ្ងៃ ជីដូនជីតារបស់ខ្ញុំត្រូវបានដាក់ប្រជ្រៀតគ្នានៅក្នុងភួយ ជាមួយម្តាយរបស់ខ្ញុំ និង បងស្រីរបស់គាត់ ដែលម្ដាយខ្ញុំមានអាយុមួយឆ្នាំ និង បងស្រីគាត់មានអាយុប្រាំឆ្នាំ ដោយបរិភោគស្កររាងបួនជ្រុងដែលជាចំណែករៀងៗខ្លួន ។
យាយតារបស់ខ្ញុំមិនមែនជាសមាជិកសាសនាចក្រឡើយកាលគ្រានោះ ហើយពួកគាត់ក៏មិនអធិស្ឋានញឹកញាប់ដែរ ។ ប៉ុន្តែ អំឡុងពេលដ៏លំបាកលំបិននោះ ចិត្តរបស់ពួកគាត់បានប្រែជាទន់ភ្លន់ ។ ជីដូនរបស់ខ្ញុំបានសរសេរនៅក្នុងសៀវភៅទិនានុប្បវត្តិរបស់គាត់ថា « នាយប់នេះខ្ញុំមានអារម្មណ៍ចង់លុតជង្គង់ចុះឲ្យយូរ ដើម្បីសុំជំនួយមកពីនរណាម្នាក់ ដែលមានសិទ្ធិអំណាចខ្លាំងជាងខ្ញុំ ។ ដូច្នោះខ្ញុំបានទៅក្នុងព្រៃ លុតជង្គង់ចុះ ហើយអធិស្ឋានដោយមានដួងចិត្តសង្រេង និងវិញ្ញាណទន់ទាប ។ ខ្ញុំបានទូលអង្វរសូមជំនួយ » ។
ការអធិស្ឋានរបស់គាត់បានទទួលចម្លើយ ។ គ្រួសារមួយចំនួននៅក្នុងព្រៃត្រូវបានគេសម្លាប់ពេលគេបានរកឃើញ ប៉ុន្តែយាយតារបស់ខ្ញុំ និង កូនស្រីពីរនាក់របស់ពួកគាត់ត្រូវបានការពារដោយអព្ភូតហេតុ ។ តាមរយៈបទពិសោធន៍ដ៏លំបាកនេះ ព្រះអម្ចាស់បានបណ្តុះគ្រាប់ពូជនៃសេចក្តីជំនឿ និង ការទុកចិត្តលើដួងចិត្តរបស់ជីដូនជីតារបស់ខ្ញុំ ។
សេចក្ដីជំនឿ និង ការបៀតបៀន
បន្ទាប់ពីសង្គ្រាមលោកលើកទី II បានបញ្ចប់ពីរបីឆ្នាំក្រោយមក យាយតារបស់ខ្ញុំ បានបន្តរស់នៅក្នុងប្រទេស ឆេកូស្លូវ៉ាគី កាលអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាវ័យក្មេងពីរនាក់បានគោះទ្វារផ្ទះរបស់ពួកគាត់ ។ បន្ទាប់ពីបានចូលរួមក្នុងសាខាតូចមួយ ហើយទទួលយកការពិភាក្សា នោះពួកគាត់បានទទួលសាក្សីនៃសេចក្តីពិតដ៏ពោរពេញរបស់ដំណឹងល្អ ហើយបានសម្រេចចិត្តជ្រមុជទឹក ។ ប៉ុន្តែ នាល្ងាចថ្ងៃសម្ភាសសម្រាប់បុណ្យជ្រមុជទឹក អ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា និង ថ្នាក់ដឹកនាំពុំបានមកឡើយ ។ នៅក្នុងការប្រជុំបន្ទាប់របស់សាខា យាយតារបស់ខ្ញុំបានដឹងថា ដោយសារភាពចលាចលខ្លាំងខាងនយោបាយ នោះអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាទាំងអស់បានតម្រូវឲ្យចាកចេញពីប្រទេសនោះ ។ ឥឡូវនេះការប្រតិបត្តិសាសនាក៏នឹងត្រូវហាមឃាត់ ។ ប៉ុន្តែ ពួកបរិសុទ្ធមួយក្រុមតូចនៅក្នុងតំបន់បានបន្តសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេ ដែលបានដឹកនាំដោយថ្នាក់ដឹកនាំ និង កូនសោបព្វជិតភាពក្នុងមូលដ្ឋាន ។ យាយតារបស់ខ្ញុំ និង ម្តាយមីងខ្ញុំបានជ្រមុជទឹកដោយសម្ងាត់នៅក្នុងឆ្នាំ ១៩៥០ ។
បួនប្រាំឆ្នាំក្រោយមក សមាជិកនៅសាខានោះរួមទាំងយាយ និង ម្តាយរបស់ខ្ញុំ ( កាលនោះនៅវ័យជំទង់ ) មានជួនកាលត្រូវបានប៉ូលីសនាំខ្លួនទៅដោយសម្ងាត់ ដើម្បីសួរសំណួរអំពីការប្រតិបត្តិសាសនារបស់ពួកគាត់ ។ មានគ្រាមួយនោះ យាយរបស់ខ្ញុំត្រូវបានសួរយ៉ាងខ្លាំង អស់រយៈពេលប្រាំម៉ោង ។ ប្រសិនបើពួកគេដឹងថា គាត់កំពុងបង្រៀនសាសនាដល់កូនៗរបស់គាត់ នោះពួកគេនឹងដាក់គុកគាត់រយៈពេលប្រាំឆ្នាំ ។
គាត់បានកត់ត្រាថា « ខ្ញុំបាននៅស្ងៀម ហើយនិយាយថា ‹ ប្រសិនបើអ្នកគិតថា ខ្ញុំបង្រៀនអំពីសាសនាដល់កូនរបស់ខ្ញុំគឺជារឿងខុស នោះអ្នកអាចចាប់ខ្ញុំដាក់គុកចុះ › ។ ពួកគេមិនបានឆ្លើយឡើយ ។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក ពួកគេបាននាំខ្ញុំទៅសួរចម្លើយម្តងហើយម្តងទៀត ។ ពួកគេនិយាយប្រឆាំងទាស់នឹងសាសនាចក្រ ហើយពួកគេព្យាយាមទាញពួកយើងចេញពីជំនឿរបស់យើង ។ ដរាបណាពួកគេកាន់តែព្យាយាមធ្វើបែបនោះ ដរាបនោះខ្ញុំកាន់តែកាន់ខ្ជាប់នឹងសាសនាចក្រ [ ដ្បិត ] សាសនាចក្រដែលពិតត្រូវបានគេបៀតបៀនជានិច្ច » ។
ម្តាយរបស់ខ្ញុំបានសរសេរនៅក្នុងទិនានុប្បវត្តិរបស់គាត់ថា « នៅអំឡុងពេលប៉ុន្មានឆ្នាំដ៏លំបាកនេះ សមាជិកបានជួបជុំគ្នានៅថ្ងៃអាទិត្យនៅក្នុងផ្ទះរបស់ប្រធានសាខាយើង ។ យើងពុំអាចច្រៀងឮបានឡើយ ដូច្នោះហើយយើងបានច្រៀងខ្សឹបៗ ។ ពួកយើងមិនចង់ឲ្យគេចាប់ប្រធានសាខារបស់យើងដាក់គុកឡើយ ។ អស់រយៈពេល ១៨ ឆ្នាំ ដែលយើងបានជួបជុំគ្នាបែបនោះ ហើយយើងសង្ឃឹមពីគ្រាដែលយើងទាំងអស់គ្នានឹងអាចទៅភ្នំរ៉កគី ហើយតាំងទីលំនៅនៅក្នុង [ ទីក្រុង សលត៍ លេក ] » ។ ពួកគាត់មានសង្ឃឹម ទោះបីជានៅគ្រានោះ ក្រុមគ្រួសារជាច្រើនមិនត្រូវបានផ្តល់ឯកសារ ដែលនឹងអនុញ្ញាតឲ្យពួកគេចាកចេញពីប្រទេសបានក៏ដោយ ។
នៅពេលម្តាយរបស់ខ្ញុំបានធំឡើងអំឡុងអាយុខ្ទង់ម្ភៃឆ្នាំ គាត់បានអធិស្ឋានដោយបំណងយ៉ាងខ្លាំង ដើម្បីអាចរៀបការជាមួយសមាជិកសាសនាចក្រ ហើយអាចផ្សារភ្ជាប់នៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។
ការស្វែងរកជីវិតថ្មី
ឪពុករបស់ខ្ញុំ បានធំពេញវ័យឡើងនៅក្នុងភូមិដែលមានស្រែចម្ការ បានរស់នៅក្នុងទីក្រុង ទៅសាលារៀន ជាកន្លែងដែលគាត់បានជួបម្តាយរបស់ខ្ញុំ ។ ម្តាយរបស់ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមអាជីពរបស់គាត់ជាអ្នកចម្រៀងអូប៉េរ៉ាអាជីព ។ នៅពេលពួកគាត់ស្គាល់គ្នា ម្តាយរបស់ខ្ញុំបានណែនាំគាត់ឲ្យចូលព្រះវិហារ ។ ទោះបីជាឪពុកខ្ញុំមិនទាន់បានជ្រមុជទឹកក្តី ឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំបានរៀបការនៅថ្ងៃទី ១៨ ខែ កុម្ភៈ ឆ្នាំ ១៩៦៧ ។
នៅចុងឆ្នាំនោះ ពួកគេមានពរដោយបង្កើតបានបងប្រុសរបស់ខ្ញុំ ។ ប្រាំខែបន្ទាប់ពីបងប្រុសរបស់ខ្ញុំកើតមក ប្រធានសាខាបានទទួលវិវរណៈថា សមាជិកគួរតែរៀបចំខ្លួន ដើម្បីត្រូវបាននាំចេញពីប្រទេសនោះ ទៅកន្លែងមួយ ដែលពួកគេអាចថ្វាយបង្គំដោយមានសេរីភាព ។ នៅក្នុងខែសីហា ឆ្នាំ ១៩៦៨ ពួករុស្ស៊ី បានឈ្លានពានប្រទេសឆេកូស្លូវ៉ាគី ដោយបង្កើតឲ្យមាន ភាពចលាចលនៅព្រំដែន និង ទូទាំងប្រទេស ។ សមាជិកសាខា ដែលបានរៀបចំខ្លួនដោយការគោរពប្រតិបត្តិបានរត់គេចខ្លួនទៅទីក្រុង វីយែន ប្រទេសអូទ្រីស ។
យាយរបស់ខ្ញុំ ដែលបានចាកចេញពីប្រទេសនោះជាមួយឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំបានសរសេរដូចនេះ ៖ « នាយប់នោះ នៅពេលមនុស្សគ្រប់គ្នានៅក្នុងផ្ទះបានដេក យើងបានលាផ្ទះរបស់យើង ហើយដើរលបៗស្ងាត់ៗ ដោយក្តីភ័យខ្លាចថាកូនក្មេងអាចចាប់ផ្តើមស្រែកយំ ។ យើងត្រូវចេញទៅដោយសម្ងាត់ ពីព្រោះមានគីញសម្ងាត់បីនាក់នៅក្នុងអគាររបស់យើង ដែលធ្វើការឲ្យប៉ូលីសសម្ងាត់ ។ ព្រះអម្ចាស់បានប្រទានពរដល់ពួកយើង ។ ពួកយើងបានគេចខ្លួនផុត ។ នៅពេលយើងបានចាកចេញ យើងបានដឹងថា យើង [ នឹង ] ពុំត្រឡប់ទៅវិញឡើយ ប៉ុន្តែយើងក៏ពុំដឹងថាយើងនឹងទៅទីណាទៀតដែរបន្ទាប់ពីចេញពីទីក្រុងវីយែន ។ កាលគ្រានោះយើងពុំអាចមិនបារម្ភអំពីរឿងនោះឡើយ ។ ព្រះអម្ចាស់បានបង្ហាញដល់ប្រធានសាខា នូវការសន្យារបស់ទ្រង់ចំពោះពួកយើង ប្រសិនបើយើងបន្តនៅស្មោះត្រង់ចំពោះទ្រង់ » ។
ទឹកដីថ្មីសូមស្វាគមន៍
យាយ ឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំ និង គ្រួសារពីរផ្សេងទៀត បានរស់នៅក្នុងបន្ទប់ជាន់ដីនៅ ប៉កឃ្លីនស្ត្រាស អគារសាសនាចក្រនៅទីក្រុងវីយែនអស់រយៈពេលមួយខែ ។ អំឡុងខែនោះ ឪពុករបស់ខ្ញុំបានរៀនជាមួយអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា ហើយបានជ្រមុជទឹក ។ សមាជិកជាច្រើននៃគ្រួសារទាំងបីរកការងារបានធ្វើ ហើយពួកគេបានដាក់ប្រាក់ដែលរកបានជាមួយគ្នា រហូតដល់ពួកគេទាំងអស់គ្នាអាចធ្វើអន្តោប្រវេស្តន៍ទៅទីក្រុង កាលហ្គារី អាល់ប៊ើរតា ប្រទេសកាណាដា ។ ដោយសារតែអាកាសធាតុមិនល្អនៅទីក្រុង កាលហ្គារី យន្តហោះរបស់ពួកគាត់បានចុះចតនៅទីក្រុង អែតមុនតុន នៅថ្ងៃទី ៥ ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ១៩៦៨ ។
ដោយបានចាកចោលសាច់ញាតិ វប្បធម៌ និង ទឹកដីដែលពួកគាត់ស្រឡាញ់ នោះគឺជាការបូជាដ៏លើសលុបមួយ ប៉ុន្តែការលំបាកជាច្រើនវាគ្រាន់តែជាការចាប់ផ្តើមប៉ុណ្ណោះ ។ ពេលទៅដល់ទីក្រុង កាលហ្គារី ដោយមានតែវ៉ាលីមួយ រទះរុញកូនមួយ និង ប្រាក់ ៣២ ដុល្លារកាណាដា នោះឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំមានការខ្វះខាតខ្លាំងណាស់ ។
សមាជិកនៅប្រទេសកាណាដាបានចាប់ផ្តើមបម្រើគ្រួសាររបស់ខ្ញុំភ្លាមៗផងដែរ ដោយផ្តល់ជំនួយសប្បុរសដូចជាមធ្យោបាយធ្វើដំណើរ ទិញទំនិញ និង រកផ្ទះជួល ។ ក្នុងអំឡុងពេលមួយសប្តាហ៍ ឪពុកម្ដាយ និង យាយរបស់ខ្ញុំរកបានផ្ទះដែលមានគ្រែ តុ និង កៅអី គ្រែទម្រេត កូនគ្រែ មុងភួយ ចានក្បាន និង មានអាហារមួយចំនួននៅក្នុងទូ ។ ម្តាយរបស់ខ្ញុំបានសរសេរនៅក្នុងទិនានុប្បវត្តិរបស់គាត់ពីក្តីរំភើប និង ក្តីញាប់ញ័រចំពោះការឃើញគ្រឿងសង្ហារិមដ៏អស្ចារ្យទាំងនោះ ហើយមានអំណរគុណចំពោះការបម្រើដែលគាត់បានទទួល ។
ប៉ុន្តែជាមួយនឹងអារម្មណ៍នៃការដឹងគុណ ក៏មាននូវការរំជួលចិត្តផងដែរ ។ ការទម្លាប់នឹងវប្បធម៌ថ្មីនោះគឺមានការលំបាកណាស់ ។ ការរស់នៅក្នុងឆ្នាំដំបូងនៅក្នុងទីក្រុង កាលហ្គារី គឺមានតែការខំប្រឹងរៀនភាសាអង់គ្លេសប៉ុណ្ណោះ ហើយឪពុករបស់ខ្ញុំត្រូវដើរទៅធ្វើការក្នុងអាកាសធាតុដ៏ត្រជាក់ ។ ពួកគាត់បានធ្វើអ្វីៗគ្រប់បែបយ៉ាង ដើម្បីបង្កើតអារម្មណ៍មួយថាវាជាផ្ទះយើង ប៉ុន្តែវានៅតែជាគ្រាមួយនៃការសាកល្បង ជាមួយនឹងការផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងខ្លាំង ។ ពួកបរិសុទ្ធនៅវួដថ្មីរបស់ពួកគាត់នៅ កាលហ្គារី បានធ្វើការខិតខំយកជំនះលើរនាំងនៃភាសា ដើម្បីគាំទ្រដល់សមាជិកថ្មីដែលទើបនឹងមកដល់ ។ រៀងរាល់ថ្ងៃអាទិត្យគ្រួសាររបស់ខ្ញុំបានទទួលកម្លាំង នៅពេលពួកគាត់បានចូលរួមការប្រជុំសាក្រាម៉ង់ ដើម្បីរំឭកពីសេចក្តីសញ្ញារបស់ពួកគាត់ ដោយផ្អែកលើព្រះវិញ្ញាណបង្រៀនភាសាអង់គ្លេសដល់ពួកគាត់ ។
ពរជ័យនៃភាពអស់កល្បជានិច្ច
គ្រួសាររបស់យើងដែលមានគ្នាប្រាំនាក់បានផ្សារភ្ជាប់ជាមួយគ្នានៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ខាតស្តុន អាល់ប៊ើរតានៅក្នុងខែ តុលា ឆ្នាំ ១៩៧៦ ។ ម្តាយរបស់ខ្ញុំបានដាក់ផែនការនៅថ្ងៃនេះកាលពី ២០ ឆ្នាំមុន ហើយទីបំផុត នៅក្នុងប្រទេសមួយ និង ក្នុងភាសាមួយដែលគាត់មិនធ្លាប់ស្រមៃកាលពីយុវវ័យ នោះគាត់បានទទួលចម្លើយចំពោះការអធិស្ឋានរបស់គាត់ ។ កាលនោះខ្ញុំមានអាយុជិតប្រាំបីឆ្នាំ ហើយខ្ញុំបានចាំច្បាស់ពីកែវភ្នែកដ៏ភ្លឺថ្លា និង ស្នាមញញឹមរបស់ឪពុកម្តាយខ្ញុំ នៅពេលកូនៗបានចូលទៅក្នុងបន្ទប់ផ្សារភ្ជាប់ ។
យាយរបស់ខ្ញុំក៏បានទៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធនៅថ្ងៃនោះផងដែរ ។ ខ្ញុំបានចាំពីក្តីរំភើបរបស់គាត់ ពេលឃើញពន្លឺភ្លើងព្រះវិហារបរិសុទ្ធនៅពេលយើងបានទៅដល់ទីក្រុង ខាតស្តុន ។ ជាច្រើនឆ្នាំក្រោយមក បន្ទាប់ពីចូលនិវត្តន៍ពីការងាររបស់គាត់នៅទីក្រុង កាលហ្គារី ម្តាយរបស់ខ្ញុំបានប្តូរទៅនៅទីក្រុងខាតស្តុន ហើយបានចំណាយពេលច្រើនក្នុងការបម្រើនៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។ គាត់ចូលចិត្តលេងព្យាណូខ្យល់ ហើយជួយឲ្យមានការបំផុសនូវគាវរភាពនៅទីនោះ ។ ទីបន្ទាល់ និងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់គាត់ចំពោះព្រះអង្គសង្គ្រោះ គឺបានបញ្ជាក់បង្ហាញតាមរយៈសេចក្តីសប្បុរសរបស់គាត់ចំពោះមនុស្សនៅជុំវិញខ្លួនរបស់គាត់ ។ ចំពោះខ្ញុំគាត់គឺជាគំរូមួយដ៏រឹងមាំនៃស្ត្រីពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ។
ខ្ញុំមានអំណរគុណយ៉ាងជ្រាលជ្រៅចំពោះឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំ—ជាអ្នកត្រួសត្រាយក្នុងគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ—ចំពោះការបូជាក្នុងការងារ សាច់ញាតិ ទឹកដីកំណើត និង ទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ពួកគាត់ ។ ពួកគាត់បានលះបង់យ៉ាងច្រើន ប៉ុន្តែព្រះអម្ចាស់បានប្រទានពរដល់ពួកគាត់យ៉ាងលើសលុប—និងពូជពង្សរបស់ពួកគាត់—ដោយសារការរស់នៅតាមគោលការណ៍នៃដំណឹងល្អ ។