Καλέστε, μην πέσετε
Αν επικαλεστούμε τον Θεό, καταθέτω μαρτυρία ότι δεν θα πέσουμε.
Σήμερα θα ήθελα να αρχίσω καταθέτοντας μαρτυρία για την απόλυτη βεβαιότητα μέσα στην καρδιά μου ότι ο Θεός ακούει τις προσευχές μας και απαντά σε αυτές με εξατομικευμένο τρόπο.
Σε έναν κόσμο που περνά περιόδους αβεβαιότητας, πόνου, απογοήτευσης και σπαραγμού, μπορεί να έχουμε την τάση να βασιζόμαστε περισσότερο στις προσωπικές ικανότητες και προτιμήσεις καθώς επίσης και στη γνώση και στην ασφάλεια που προέρχονται από τον κόσμο. Αυτό θα μπορούσε να μας κάνει να βάλουμε σε δεύτερη μοίρα την αληθινή πηγή αρωγής και υποστήριξης που μπορεί να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες αυτής της θνητής ζωής.
Θυμάμαι μία φορά όταν ήμουν στο νοσοκομείο για μία ασθένεια και ήταν δύσκολο να κοιμηθώ. Όταν έσβησα τα φώτα και το δωμάτιο σκοτείνιασε, είδα μία ανακλαστική πινακίδα στο ταβάνι μπροστά μου που έλεγε: «Καλέστε, μην πέσετε». Προς έκπληξή μου την επόμενη ημέρα παρατήρησα το ίδιο μήνυμα να επαναλαμβάνεται σε διάφορα σημεία της αίθουσας.
Γιατί ήταν τόσο σημαντικό αυτό το μήνυμα; Όταν ρώτησα τη νοσηλεύτρια για αυτό είπε: «Είναι για να αποτρέψει ένα κτύπημα που θα μπορούσε να αυξήσει τον πόνο που ήδη έχετε».
Αυτή η ζωή, από τη φύση της, φέρνει οδυνηρές εμπειρίες, ορισμένες εγγενείς στο υλικό σώμα μας, ορισμένες εξαιτίας των αδυναμιών ή των βασάνων μας, ορισμένες λόγω του τρόπου με τον οποίο οι άλλοι χρησιμοποιούν την ελεύθερη βούλησή τους και ορισμένες λόγω της χρήσης της ελεύθερης βούλησης.
Υπάρχει μία υπόσχεση πιο δυνατή από αυτήν που έδωσε ο Ίδιος ο Σωτήρας, όταν δήλωσε: «Zητάτε, και θα σας δοθεί· ψάχνετε, και θα βρείτε· κρούετε» ή καλέστε «και θα σας ανοιχτεί»;1
Η προσευχή είναι το μέσον επικοινωνίας με τον Επουράνιο Πατέρα μας που μας επιτρέπει να «καλούμε και να μην πέφτουμε». Ωστόσο, υπάρχουν περιστάσεις στις οποίες ενδεχομένως να σκεφθούμε ότι η κλήση δεν έχει εισακουσθεί, επειδή δεν λαμβάνουμε άμεση ανταπόκριση ή απάντηση σύμφωνα με τις προσδοκίες μας.
Αυτό μερικές φορές οδηγεί σε άγχος, θλίψη ή απογοήτευση. Όμως θυμηθείτε την έκφραση πίστης του Νεφί στον Κύριο, όταν είπε: «Πώς είναι δυνατό να μην μπορεί να με καθοδηγήσει ώστε να μπορέσω να ναυπηγήσω ένα πλοίο;»2 Λοιπόν, σας ερωτώ, πώς γίνεται να μην μπορεί ο Κύριος να σας διδάξει, να μην πέφτετε;
Η εμπιστοσύνη στις απαντήσεις του Θεού σημαίνει ότι δεχόμαστε ότι οι δρόμοι Του δεν είναι οι δρόμοι μας3 και ότι «όλα πρέπει να γίνουν στον καιρό τους»4.
Η βεβαιότητα ότι γνωρίζουμε πως είμαστε τέκνα ενός στοργικού και ευσπλαχνικού Επουράνιου Πατέρα θα πρέπει να είναι το κίνητρο να «καλούμε» σε ευσεβή προσευχή με στάση «να προσευχ[όμαστε] πάντα, και να μη λιποψυχ[ούμε]… ώστε η επιτέλεσή [μας] να είναι προς όφελος της ψυχής [μας]»5. Φαντασθείτε τα συναισθήματα του Επουράνιου Πατέρα, όταν σε κάθε προσευχή κάνουμε ικεσία στο όνομα του Υιού Του, Ιησού Χριστού. Τι δύναμη και τι τρυφερότητα, πιστεύω, εκτίθενται όταν το κάνουμε!
Οι γραφές είναι γεμάτες από παραδείγματα εκείνων που κάλεσαν τον Θεό, ώστε να μην πέσουν. Ο Ήλαμαν και ο στρατός του, ενώ αντιμετώπιζαν τα βάσανά τους, επικαλέστηκαν τον Θεό, πλημμυρίζοντας την ψυχή τους με προσευχή. Έλαβαν διαβεβαίωση, ειρήνη, πίστη και ελπίδα, αποκτώντας θάρρος και αποφασιστικότητα έως ότου πέτυχαν τον στόχο τους6.
Φανταστείτε πώς ο Μωυσής θα καλούσε και θα φώναζε στον Θεό, όταν θα βρισκόταν μεταξύ της Ερυθράς Θαλάσσης και των Αιγυπτίων που πλησίαζαν για να επιτεθούν ή τον Αβραάμ, όταν υπάκουε στην εντολή να θυσιάσει τον υιό του τον Ισαάκ.
Είμαι βέβαιος ότι καθένας από εσάς είχε και θα έχει εμπειρίες όπου η κλήση θα είναι η απάντηση για να μην πέσετε.
Πριν από τριάντα χρόνια, ενώ η σύζυγός μου και εγώ προετοιμαζόμασταν για τον πολιτικό γάμο μας και τον γάμο μας στον ναό, λάβαμε μία τηλεφωνική κλήση που μας πληροφορούσε ότι ο πολιτικός γάμος ακυρώθηκε λόγω μίας απεργίας. Λάβαμε την τηλεφωνική κλήση τρεις ημέρες πριν από την προγραμματισμένη τελετή. Ύστερα από αρκετές απόπειρες σε άλλα γραφεία και χωρίς να βρούμε διαθέσιμα ραντεβού, αρχίσαμε να αισθανόμαστε στενοχωρημένοι και να αμφιβάλλουμε ότι πραγματικά θα μπορούσαμε να παντρευτούμε όπως είχαμε σχεδιάσει.
Η αρραβωνιαστικιά μου κι εγώ «καλούσαμε», πλημμυρίζοντας την ψυχή μας προς τον Θεό με προσευχή. Τελικά, κάποιος μας είπε για ένα γραφείο στα περίχωρα μίας μικρής πόλης όπου ένας γνωστός ήταν ο δήμαρχος. Χωρίς δισταγμό πήγαμε να τον επισκεφθούμε και τον ρωτήσαμε αν θα ήταν δυνατόν να μας παντρέψει. Προς μεγάλη μας χαρά συμφώνησε. Η γραμματέας του μας τόνισε ότι έπρεπε να αποκτήσουμε ένα πιστοποιητικό σε εκείνη την πόλη και να παραδώσουμε όλα τα έγγραφα πριν από το μεσημέρι της επόμενης ημέρας.
Την επόμενη ημέρα μετακομίσαμε στη μικρή πόλη και πήγαμε στο αστυνομικό τμήμα για να ζητήσουμε το απαιτούμενο έγγραφο. Προς έκπληξή μας, ο αξιωματικός είπε ότι δεν θα μας το έδινε, επειδή πολλά νεαρά ζευγάρια το είχαν σκάσει μακριά από τις οικογένειές τους για να παντρευτούν κρυφά σε εκείνη την πόλη, κάτι που φυσικά δεν ήταν η δική μας περίπτωση. Πάλι, ο φόβος και η θλίψη μάς κυρίευσαν.
Θυμάμαι πώς σιωπηλά κάλεσα τον Επουράνιο Πατέρα μου, έτσι ώστε να μην πέσω. Έλαβα μία ξεκάθαρη εντύπωση στον νου μου, που μου έλεγε επανειλημμένως: «Το εγκριτικό ναού, το εγκριτικό ναού». Αμέσως έβγαλα το εγκριτικό μου ναού και το έδωσα στον αξιωματικό, προς αμηχανία της αρραβωνιαστικιάς μου.
Τι έκπληξη νιώσαμε όταν ακούσαμε τον αξιωματικό να λέει: «Γιατί δεν μου είπατε ότι είστε από την Εκκλησία του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών; Γνωρίζω καλά την εκκλησία σας». Αμέσως άρχισε να προετοιμάζει το έγγραφο. Εξεπλάγημεν ακόμη περισσότερο, όταν ο αξιωματικός έφυγε από τον σταθμό χωρίς να πει τίποτα.
Πέρασαν πενήντα λεπτά και δεν είχε ακόμη επιστρέψει. Ήταν ήδη 11:55 το πρωί και είχαμε μόνο μέχρι το μεσημέρι για να παραδώσουμε τα χαρτιά. Ξαφνικά εμφανίσθηκε με ένα όμορφο κουτάβι και μας είπε ότι ήταν ένα γαμήλιο δώρο και μας το έδωσε μαζί με το έγγραφο.
Τρέξαμε προς το γραφείο του δημάρχου με το έγγραφο και τον νέο μας σκύλο. Στη συνέχεια είδαμε ένα επίσημο όχημα να έρχεται προς το μέρος μας. Σταμάτησα μπροστά του. Το όχημα σταμάτησε και είδαμε τη γραμματέα μέσα. Βλέποντάς μας, είπε: «Λυπάμαι. Σας είπα μεσημέρι. Πρέπει να πάω σε μία άλλη δουλειά».
Με ταπεινότητα σιωπηλά κάλεσα με όλη μου την καρδιά προς τον Επουράνιο Πατέρα μου, ζητώντας βοήθεια για άλλη μια φορά για να «μην πέσω». Ξαφνικά, το θαύμα συνέβη. Η γραμματέας μας είπε: «Τι όμορφο σκυλί που έχετε. Πού θα μπορούσα να βρω ένα τέτοιο για τον γυιο μου;»
«Είναι για σας» απαντήσαμε αμέσως.
Η γραμματέας μάς κοίταξε με έκπληξη και είπε: «Εντάξει, ας πάμε στο γραφείο και να κάνουμε τις διευθετήσεις».
Δύο ημέρες αργότερα, η Κάρολ και εγώ παντρευτήκαμε με πολιτικό γάμο, όπως σχεδιάσαμε και στη συνέχεια επισφραγιστήκαμε στον Ναό της Λίμα του Περού.
Ασφαλώς, πρέπει να θυμόμαστε ότι η κλήση είναι θέμα πίστης και δράσης – πίστης να αναγνωρίζουμε ότι έχουμε έναν Επουράνιο Πατέρα ο οποίος απαντά στις προσευχές μας σύμφωνα με την απέραντη σοφία Του και κατόπιν δράση σύμφωνη με αυτό που ζητήσαμε. Η προσευχή –η κλήση– μπορεί να είναι ένα σημείο της ελπίδας μας. Όμως η ανάληψη δράσης μετά την προσευχή είναι σημείο ότι η πίστη μας είναι αληθινή – πίστη που δοκιμάζεται σε στιγμές πόνου, φόβου ή απογοήτευσης.
Προτείνω να λάβετε υπ’ όψιν τα ακόλουθα:
-
Πάντα να σκέφτεστε τον Κύριο ως την πρώτη σας επιλογή για βοήθεια.
-
Να καλείτε, να μην πέφτετε. Να στρέφεστε προς τον Θεό με ειλικρινή προσευχή.
-
Αφού προσευχηθείτε, κάντε ό,τι μπορείτε για να λάβετε τις ευλογίες για τις οποίες προσευχηθήκατε.
-
Να δείχνετε ταπεινοφροσύνη για να αποδέχεσθε την απάντηση στον χρόνο Του και με τον τρόπο Του.
-
Να μην σταματάτε! Να συνεχίζετε να προχωρείτε στο μονοπάτι της διαθήκης, ενώ περιμένετε μία απάντηση.
Ίσως υπάρχει κάποιος αυτή τη στιγμή ο οποίος, λόγω συνθηκών, αισθάνεται σαν να πρόκειται να πέσει και θα ήθελε να καλέσει όπως έκανε ο Τζόζεφ Σμιθ, όταν φώναξε: «Ω Θεέ, πού είσαι…; Πόσο καιρό θα συγκρατείται το χέρι σου;»7
Ακόμη και σε περιστάσεις όπως αυτές, προσευχηθείτε με «πνευματική ορμή» όπως δίδαξε ο Πρόεδρος Ράσσελ Μ. Νέλσον8, επειδή οι προσευχές σας ακούγονται πάντα!
Θυμηθείτε αυτόν τον ύμνο:
Το πρωί πριν ξεκινήσεις,
προσευχήθηκες;
Για τη θεία Του τη χάρη,
σαν ασπίδα να υπάρχει
και να σ’ ευλογεί;
Καθώς προσευχόμαστε, μπορούμε να αισθανθούμε την αγκάλη του Επουράνιου Πατέρα μας, ο οποίος έστειλε τον Μονογενή Υιό Του για να ελαφρύνει τα βάρη μας, διότι εάν επικαλούμαστε τον Θεό, καταθέτω μαρτυρία ότι δεν θα πέσουμε. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.