Σαλεύει μέσα μου η φωτιά
Ο Θεός ακούει κάθε προσευχή που προσφέρουμε και ανταποκρίνεται στην καθεμία σύμφωνα με το μονοπάτι που Εκείνος έχει σχεδιάσει για την τελειοποίησή μας.
Αδελφοί και αδελφές, έχω πάρει ένα οδυνηρό μάθημα από την τελευταία φορά που ανέβηκα σε αυτόν τον άμβωνα τον Οκτώβριο του 2022. Αυτό το μάθημα είναι: εάν δεν κάνετε μία αποδεκτή ομιλία, μπορεί να αποκλεισθείτε από τις επόμενες συνελεύσεις. Βλέπετε ότι μιλώ πολύ νωρίς στην πρώτη συνεδρίαση αυτής. Αυτό που δεν μπορείτε να δείτε είναι ότι βρίσκομαι σε μία καταπακτή με ένα πολύ λεπτό μάνταλο. Αν αυτή η ομιλία δεν πάει καλά, δεν θα σας δω για μερικές ακόμη συνελεύσεις.
Στο πνεύμα αυτού του όμορφου ύμνου με αυτήν την όμορφη χορωδία, έχω μάθει πρόσφατα κάποια μαθήματα τα οποία, με τη βοήθεια του Κυρίου, επιθυμώ να σας τα αναφέρω σήμερα. Αυτό θα κάνει πολύ προσωπική την ομιλία μου.
Η πιο προσωπική και οδυνηρή από όλες αυτές τις πρόσφατες εμπειρίες ήταν ο θάνατος της αγαπημένης συζύγου μου, Πατ. Ήταν η σπουδαιότερη γυναίκα που έχω γνωρίσει – τέλεια σύζυγος και μητέρα, για να μη μιλήσω για τη δική της αγνότητα, την ικανότητά της έκφρασης και την πνευματικότητά της. Έδωσε μία ομιλία κάποτε με τίτλο «Εκπληρώνοντας το μέτρο της δημιουργίας σας». Μου φαίνεται ότι εκπλήρωσε το μέτρο της δημιουργίας της με περισσότερη επιτυχία απ’ ό,τι οποιοσδήποτε θα μπορούσε να ονειρευτεί. Ήταν μία απόλυτη θυγατέρα του Θεού, μία υποδειγματική γυναίκα του Χριστού. Ήμουν ο πιο τυχερός άνθρωπος που πέρασα 60 χρόνια από τη ζωή μου μαζί της. Αν αποδειχθώ άξιος, η επισφράγισή μας σημαίνει ότι μπορώ να περάσω και την αιωνιότητα μαζί της.
Μία άλλη εμπειρία άρχισε 48 ώρες μετά την ταφή της συζύγου μου. Ήταν τότε που μεταφέρθηκα εσπευσμένα στο νοσοκομείο λόγω επείγουσας ιατρικής ανάγκης. Κατόπιν, πέρασα τις τέσσερεις από τις έξι εβδομάδες παραμονής μου στο νοσοκομείο μπαινοβγαίνοντας στη μονάδα εντατικής θεραπείας, άλλοτε με κι άλλοτε χωρίς τις αισθήσεις μου.
Ουσιαστικά όλη η εμπειρία μου στο νοσοκομείο εκείνο τον πρώτο καιρό έχει σβήσει από τη μνήμη μου. Αυτό που δεν έσβησε είναι η ανάμνηση ενός ταξιδιού έξω από το νοσοκομείο, προς αυτό που έμοιαζε με την άκρη της αιωνιότητας. Δεν μπορώ να μιλήσω πλήρως για αυτήν την εμπειρία εδώ, αλλά μπορώ να πω ότι μέρος αυτού που έλαβα ήταν η νουθεσία να επιστρέψω στη διακονία μου με πιο επιτακτική ανάγκη, περισσότερη αφοσίωση, περισσότερη εστίαση στον Σωτήρα, περισσότερη πίστη στον λόγο Του.
Δεν μπορούσα παρά να αισθανθώ ότι έλαβα τη δική μου προσωπική εκδοχή μίας αποκάλυψης που δόθηκε στους Δώδεκα πριν από σχεδόν 200 χρόνια:
«Και θα καταθέσεις μαρτυρία του ονόματός μου… [και] θα αποστείλεις τον λόγο μου στα πέρατα της γης…
»…Και μέρα με τη μέρα ας υψώνεται η δική σου φωνή προειδοποίησης. Και όταν έρθει η νύχτα, μην αφήσεις τους κατοίκους της γης να κοιμηθούν, χάριν της ομιλίας σου…
»Σηκωθείτε… σηκώστε τον σταυρό σας, [και] ακολουθήστε με»1.
Αγαπητές αδελφές και αγαπητοί αδελφοί μου, από εκείνη την εμπειρία, έχω προσπαθήσει να σηκώσω τον σταυρό μου πιο ειλικρινά, με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα να βρω πού μπορώ να υψώσω μία αποστολική φωνή, τόσο συμπόνιας όσο και προειδοποίησης, το πρωί, κατά τη διάρκεια της μέρας, και επίσης τη νύχτα.
Αυτό με οδηγεί σε μία τρίτη αλήθεια που ήλθε εκείνους τους μήνες της απώλειας, της ασθένειας και της δυστυχίας. Ήταν η ανανεωμένη μαρτυρία και η απέραντη ευγνωμοσύνη για τις αποφασιστικές προσευχές αυτής της Εκκλησίας –των δικών σας προσευχών– των οποίων ήμουν αποδέκτης. Θα είμαι αιωνίως ευγνώμων για τις ικεσίες χιλιάδων ανθρώπων που, όπως η επίμονη χήρα2, ζήτησαν επανειλημμένα την παρέμβαση των ουρανών για λογαριασμό μου. Έλαβα ευλογίες ιεροσύνης και είδα την τάξη του λυκείου μου να νηστεύει για μένα, όπως έκαναν διάφοροι τυχαίοι τομείς σε όλη την Εκκλησία. Και το όνομά μου πρέπει να υπήρχε στον κατάλογο προσευχής σχεδόν κάθε ναού της Εκκλησίας.
Τη βαθιά ευγνωμοσύνη μου για όλα αυτά εκφράζουν τα λόγια του Γ. Κ. Τσέστερτον, ο οποίος είπε κάποτε «ότι οι ευχαριστίες είναι η ανώτερη μορφή σκέψης. Και… ευγνωμοσύνη είναι ευτυχία, διπλασιασμένη από θαυμασμό»3. Από τα βάθη της καρδιάς μου και με «ευτυχία διπλασιασμένη από θαυμασμό», ευχαριστώ όλους εσάς και ευχαριστώ τον Πατέρα μου στους Ουρανούς, ο οποίος εισάκουσε τις προσευχές σας και ευλόγησε τη ζωή μου.
Αδελφοί και αδελφές, καταθέτω μαρτυρία ότι ο Θεός ακούει κάθε προσευχή που προσφέρουμε και ανταποκρίνεται στην καθεμία σύμφωνα με το μονοπάτι που Εκείνος έχει σχεδιάσει για την τελειοποίησή μας. Αναγνωρίζω ότι τον ίδιο περίπου καιρό που τόσοι προσεύχονταν για την αποκατάσταση της υγείας μου, άλλοι τόσοι –συμπεριλαμβανομένου και εμού– προσεύχονταν για την αποκατάσταση της υγείας της συζύγου μου. Καταθέτω μαρτυρία ότι και οι δύο εκείνες προσευχές εισακούστηκαν και απαντήθηκαν από έναν θεϊκά συμπονετικό Επουράνιο Πατέρα, ακόμα κι αν οι προσευχές για την Πατ δεν απαντήθηκαν με τον τρόπο που θα ζήτησα. Για λόγους που γνωρίζει μόνον ο Θεός οι προσευχές απαντώνται διαφορετικά από ό,τι ελπίζουμε – όμως σας υπόσχομαι ότι εισακούονται και απαντώνται σύμφωνα με την αδιάλειπτη αγάπη και το χρονοδιάγραμμά Του.
Αν «δεν ζητ[ούμε] ανάρμοστα»4, δεν υπάρχουν όρια για το πότε, πού ή για τι θα πρέπει να προσευχόμαστε. Σύμφωνα με τις αποκαλύψεις, πρέπει να «προσευχόμαστε διαρκώς»5. Πρέπει να προσευχόμαστε, είπε ο Αμουλέκ, για «για το καλό αυτών που είναι τριγύρω σας»6 με την πεποίθηση ότι «πολύ ισχύει η δέηση του δικαίου που γίνεται ένθερμα»7. Οι προσευχές μας οφείλουν να είναι ηχηρές, όταν έχουμε την ησυχία να τις προσφέρουμε8. Αν αυτό δεν είναι πρακτικό, θα πρέπει να μεταφέρονται ως σιωπηλές δηλώσεις μέσα στην καρδιά μας9. Τραγουδάμε ώστε οι προσευχές να είναι σαν να «σαλεύει μέσα [μας] η φωτιά»10 που πρέπει πάντα να προσφέρονται, σύμφωνα με τον ίδιο τον Σωτήρα, στον Θεό τον Αιώνιο Πατέρα, στο όνομα του Μονογενούς Του Υιού11.
Αγαπημένοι μου φίλοι, οι προσευχές μας είναι η πιο γλυκιά μας ώρα12, «ο πόθος ψυχής»13, η απλούστερη, αγνότερη μορφή λατρείας μας14. Θα πρέπει να προσευχόμαστε ατομικά, με την οικογένειά μας, και σε εκκλησιάσματα όλων των μεγεθών15. Πρέπει να χρησιμοποιούμε την προσευχή ως ασπίδα κατά των πειρασμών16 και εάν κάποτε δεν αισθανόμαστε την ανάγκη να προσευχηθούμε, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι αυτή η διστακτικότητα δεν προέρχεται από τον Θεό, ο οποίος λαχταρά να επικοινωνήσει με τα τέκνα Του οποτεδήποτε και πάντοτε. Πράγματι, ορισμένες καταστάσεις που μας εμποδίζουν να προσευχηθούμε προέρχονται απευθείας από τον ενάντιο17. Όταν δεν γνωρίζουμε πώς ή για ποιον λόγο ακριβώς να προσευχηθούμε, θα πρέπει να αρχίσουμε και να συνεχίσουμε, έως ότου το Άγιο Πνεύμα μας καθοδηγήσει στην προσευχή που θα πρέπει να απευθύνουμε18. Αυτή την προσέγγιση πρέπει να επικαλούμαστε, όταν προσευχόμαστε για τους εχθρούς μας και για εκείνους που μας μεταχειρίζονται κακόβουλα19.
Στο τέλος, μπορούμε να δούμε το παράδειγμα του Σωτήρος που προσευχόταν τόσο, μα τόσο πολύ συχνά. Πάντοτε μου φαινόταν ενδιαφέρον που ο Ιησούς αισθανόταν την ανάγκη για προσευχή. Δεν ήταν τέλειος; Για ποιον λόγο χρειαζόταν να προσευχηθεί; Λοιπόν, έχω συνειδητοποιήσει ότι Εκείνος επίσης, μαζί μας, ήθελε «στον Λόγο Του τη λύτρωση [έψαχνε] να [βρει]»20. Ξανά και ξανά, αποσύρθηκε από την κοινωνία για να μείνει μόνος, πριν διαπεράσει τον ουρανό με τις προσευχές Του21. Κατά καιρούς, προσευχόταν μαζί με κάποιους από τους συντρόφους Του. Κατόπιν θα επιζητούσε τους ουρανούς για λογαριασμό πλήθους ανθρώπων που θα κάλυπταν μία βουνοπλαγιά. Μερικές φορές η προσευχή δόξαζε την ενδυμασία Του 22. Ενίοτε δόξαζε την όψη Του23. Άλλες φορές στεκόταν για να προσευχηθεί, άλλες γονάτιζε και τουλάχιστον μία φορά έπεσε με το πρόσωπό Του καταγής σε προσευχή24.
Ο Λουκάς περιγράφει πώς ο Ιησούς εξάγνιζε τον εαυτό Του καθώς απαιτείτο από Εκείνον να προσεύχεται όλο και «πιο θερμά»25 Πώς προσευχόταν πιο θερμά κάποιος που ήταν τέλειος; Υποθέτουμε ότι όλες οι προσευχές Του ήταν σοβαρές, ωστόσο, προκειμένου να εκπληρώσει την εξιλεωτική θυσία Του και μέσω του πόνου που υπέφερε ώστε η θυσία αυτή να έχει παγκόσμια εμβέλεια, χρειάστηκε να προσευχηθεί ακόμα πιο παρακλητικά, κι αυτό το βάρος της προσφοράς Του τον έκανε να βγάζει αίμα από κάθε πόρο.
Σε αυτό το πλαίσιο της νίκης του Χριστού επί του θανάτου και του πρόσφατου δώρου Του προς εμένα, που επέστρεψα για λίγες ακόμη ημέρες ή εβδομάδες ή μήνες στη θνητότητα, δίδω επίσημη μαρτυρία ότι υπάρχει αιώνια ζωή και μεγάλη ανάγκη να είμαστε σοβαροί, όταν σχεδιάζουμε πώς θα τη ζήσουμε.
Καταθέτω μαρτυρία ότι όταν έλθει ο Χριστός, πρέπει να μας αναγνωρίσει – όχι ως ονομαστικά μέλη που απαριθμούνται σε ένα ξεθωριασμένο αρχείο βαπτίσματος, αλλά ως πλήρως αφοσιωμένους, πιστούς με αφοσίωση και μαθητές που τηρούν τη διαθήκη. Αυτό είναι ένα επείγον ζήτημα για όλους μας, για να μην ακούσουμε ποτέ με οδυνηρή λύπη: «Ποτέ δε σας ήξερα»26 ή, όπως ο Τζόζεφ Σμιθ μετέφρασε αυτή τη φράση: «Ποτέ δεν με γνώρισες»27.
Ευτυχώς, έχουμε βοήθεια σε αυτό το καθήκον - πολλή βοήθεια. Πρέπει να πιστεύουμε σε αγγέλους, θαύματα και στις υποσχέσεις της άγιας ιεροσύνης. Πρέπει να πιστεύουμε στη δωρεά του Αγίου Πνεύματος, στην επιρροή των καλών οικογενειών και των φίλων, και στη δύναμη της αγνής αγάπης του Χριστού. Πρέπει να πιστεύουμε στην αποκάλυψη και στους προφήτες, βλέποντες και αποκαλυπτές και στον Πρόεδρο Ράσσελ Μ. Νέλσον. Πρέπει να πιστεύουμε ότι με την προσευχή και την ικεσία και την προσωπική μας χρηστότητα μπορούμε πραγματικά να ανεβούμε στο «Όρος Σιών… την πόλη του ζώντος Θεού, στον επουράνιο τόπο, τον ιερότερο όλων»28.
Αδελφοί και αδελφές, εφόσον μετανοήσουμε από τις αμαρτίες μας και προσέλθουμε με τόλμη στον «θρόνο της χάρης»29, για να καταθέσουμε ενώπιόν Του εκεί τον οβολό και τις ολόψυχες ικεσίες μας, θα βρούμε έλεος και συμπόνια και συγχώρηση από τα πανάγαθα χέρια του Αιώνιου Πατέρα μας και του υπάκουου, απόλυτα αγνού Υιού Του. Τότε, μαζί με τον Ιώβ και όλους τους εξευγενισμένους πιστούς, θα δούμε έναν κόσμο «υπερθαύμαστ[ο]»30 για να τον κατανοήσουμε. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.