Έλπιζε στον Κύριο
Η μόνη μας εξάρτηση είναι να ελπίζουμε στον Κύριο και στην αγάπη Του για τα τέκνα Του.
Αγαπητοί μου αδελφοί και αδελφές, ένα γράμμα που έλαβα πριν από κάμποσο καιρό εισάγει το θέμα της ομιλίας μου. Η συγγραφέας σκεπτόταν σοβαρά έναν γάμο στον ναό με έναν άνδρα του οποίου η αιώνια σύντροφος είχε πεθάνει. Εκείνη θα ήταν η δεύτερη σύζυγος. Έκανε την εξής ερώτηση: θα μπορούσε να έχει το δικό της σπίτι στην επόμενη ζωή ή θα έπρεπε να ζήσει με τον σύζυγό της και την πρώτη του σύζυγο; Απλώς της είπα να εμπιστεύεται τον Κύριο.
Συνεχίζω με μία εμπειρία που άκουσα από έναν πολύτιμο συνεργάτη, την οποία αναφέρω με την άδειά του. Μετά τον θάνατο της αγαπημένης του συζύγου και μητέρας των παιδιών του, ένας πατέρας ξαναπαντρεύτηκε. Κάποια ενήλικα παιδιά είχαν μεγάλες αντιρρήσεις για τον νέο γάμο και επεδίωξαν τη συμβουλή ενός στενού συγγενούς, ο οποίος ήταν αξιοσέβαστος ηγέτης της Εκκλησίας. Αφού άκουσε τους λόγους των αντιρρήσεών τους, οι οποίοι εστιάζονταν σε καταστάσεις και σχέσεις στον κόσμο των πνευμάτων ή στα βασίλεια δόξας που ακολουθούν την Τελική Κρίση, ο ηγέτης αυτός είπε: «Ανησυχείτε για τα εσφαλμένα πράγματα. Θα πρέπει να ανησυχείτε για το αν εσείς θα πάτε σε αυτά τα μέρη. Συγκεντρωθείτε σε αυτό. Αν πάτε εκεί, όλα θα είναι πιο υπέροχα απ’ ό,τι μπορείτε να φανταστείτε».
Τι παρηγορητική διδασκαλία! Έλπιζε στον Κύριο!
Από γράμματα που έχω λάβει, ξέρω ότι άλλοι προβληματίζονται από ερωτήσεις σχετικά με τον κόσμο των πνευμάτων στον οποίο θα κατοικούμε, αφού πεθάνουμε και προτού αναστηθούμε. Ορισμένοι υποθέτουν ότι ο κόσμος των πνευμάτων θα συνεχίσει πολλές από τις υλικές συνθήκες και ζητήματα που βιώνουμε σε αυτήν τη θνητή ζωή. Τι γνωρίζουμε πραγματικά για καταστάσεις στον κόσμο των πνευμάτων; Πιστεύω ότι το άρθρο ενός καθηγητή θεολογίας του Π.Μ.Γ. επί του θέματος το έθεσε σωστά: «Όταν αναρωτιόμαστε τι γνωρίζουμε για τον κόσμο των πνευμάτων από τις βασικές γραφές, η απάντηση είναι “όχι τόσα πολλά όσα νομίζουμε συχνά”»1.
Ασφαλώς, ξέρουμε από τις γραφές ότι αφού πεθάνει το σώμα μας, συνεχίζουμε να ζούμε ως πνεύματα στον κόσμο των πνευμάτων. Οι γραφές διδάσκουν επίσης ότι αυτός ο κόσμος των πνευμάτων χωρίζεται μεταξύ όσων ήταν «ενάρετοι» ή «δίκαιοι» κατά τη διάρκεια της ζωής και όσων ήταν φαύλοι. Περιγράφουν επίσης πώς ορισμένα πιστά πνεύματα διδάσκουν το Ευαγγέλιο σε όσους ήταν φαύλοι ή επαναστατικοί (βλέπε Πέτρου Α΄ 3:19, Διδαχή και Διαθήκες 138:19-20, 29, 32, 37). Πιο σημαντικό, η σύγχρονη αποκάλυψη αποκαλύπτει ότι το έργο σωτηρίας προχωρεί στον κόσμο των πνευμάτων (βλέπε Διδαχή και Διαθήκες 138:30-34, 58) και μολονότι παροτρυνόμαστε να μην αναβάλλουμε τη μετάνοιά μας κατά τη θνητότητα (βλέπε Άλμα 13:27), διδασκόμαστε ότι κάποια μετάνοια είναι δυνατή εκεί (βλέπε Διδαχή και Διαθήκες 138:58).
Το έργο της σωτηρίας στον κόσμο των πνευμάτων περιλαμβάνει την απελευθέρωση πνευμάτων από αυτό που στις γραφές περιγράφεται ως «σκλαβιά». Όλοι στον κόσμο των πνευμάτων είναι υπό ένα είδος σκλαβιάς. Η μεγάλη αποκάλυψη του Προέδρου Τζόζεφ Φ. Σμιθ που συμπεριελήφθη στις γραφές στο τμήμα 138 του Διδαχή και Διαθήκες, δηλώνει ότι οι ενάρετοι νεκροί, που ήταν σε κατάσταση «ειρήνης» (Διδαχή και Διαθήκες 138:22) καθώς προσδοκούσαν την Ανάσταση (βλέπε Διδαχή και Διαθήκες 138:16), «έβλεπαν τη μακροχρόνια απουσία τού πνεύματός τους από το σώμα τους σαν σκλαβιά» (Διδαχή και Διαθήκες 138:50).
Οι πονηροί υπομένουν μία επιπρόσθετη σκλαβιά. Λόγω αμετανόητων αμαρτιών, είναι σε αυτό στο οποίο αναφέρθηκε ο Απόστολος Πέτρος ως «φυλακή» των πνευμάτων (Πέτρου Α΄ 3:19. Βλέπε, επίσης, Διδαχή και Διαθήκες 138:42). Αυτά τα πνεύματα περιγράφονται ως «δέσμιοι» ή ως «αιχμάλωτοι» (Διδαχή και Διαθήκες 138:31, 42) ή «θα ριχτούν έξω, στο απώτερο σκοτάδι» με «κλάμα και θρήνο, και τρίξιμο δοντιών» καθώς αναμένουν την ανάσταση και την κρίση (Άλμα 40:13-14).
Η ανάσταση για όλους στον κόσμο των πνευμάτων διαβεβαιώνεται με την Ανάσταση του Ιησού Χριστού (βλέπε Προς Κορινθίους Α΄ 15:22), αν και συμβαίνει σε διαφορετικές στιγμές για διαφορετικές ομάδες. Έως εκείνη την ορισμένη στιγμή, όσα μας λένε οι γραφές για τη δραστηριότητα στον κόσμο των πνευμάτων αφορά πρωτίστως στο έργο της σωτηρίας. Πολύ λίγα άλλα αποκαλύπτονται. Το Ευαγγέλιο κηρύσσεται στους αδαείς, στους αμετανόητους και στους επαναστατικούς τύπους, ώστε να απελευθερωθούν από τη σκλαβιά τους και να προχωρήσουμε στις ευλογίες που έχει φυλάξει γι’ αυτούς ο στοργικός Επουράνιος Πατέρας.
Η σκλαβιά στον κόσμο των πνευμάτων που ισχύει για ενάρετες μετεστραμμένες ψυχές είναι η ανάγκη τους να αναμένουν –και ίσως να τους επιτρέπεται να προτρέψουν– την τέλεση των διατάξεων δι’ αντιπροσώπου στη γη, ώστε να βαπτισθούν και να απολαύσουν τις ευλογίες του Αγίου Πνεύματος (βλέπε Διδαχή και Διαθήκες 138:30-37, 57-58)2. Αυτές οι διατάξεις δι’ αντιπροσώπου τούς δίνουν τη δυνατότητα να προχωρήσουν υπό την εξουσία της ιεροσύνης, ώστε να διευρύνουν τις στρατιές ενάρετων που μπορούν να κηρύξουν το Ευαγγέλιο στα πνεύματα στη φυλακή.
Πέρα από αυτά τα βασικά, οι γραφές περιέχουν πολύ λίγα για τον κόσμο των πνευμάτων που έπεται του θανάτου και προηγείται της Τελικής Κρίσεως3. Οπότε, τι άλλο ξέρουμε για τον κόσμο των πνευμάτων; Πολλά μέλη της Εκκλησίας είχαν οράματα ή άλλες εμπνεύσεις που τους πληροφορούσαν για το πώς λειτουργούν τα πράγματα ή είναι οργανωμένα στον κόσμο των πνευμάτων, αλλά αυτές οι προσωπικές πνευματικές εμπειρίες δεν θα πρέπει να εκλαμβάνονται ή να διδάσκονται ως επίσημη διδαχή της Εκκλησίας. Και ασφαλώς υπάρχει άφθονη εικασία από μέλη και άλλους σε εκδεδομένα έγγραφα, όπως βιβλία ή εμπειρίες στο χείλος του θανάτου4.
Σχετικά με όλα αυτά, οι σοφές προειδοποιήσεις των Πρεσβυτέρων Τοντ Κριστόφερσον και Νιλ Άντερσεν σε προηγούμενα μηνύματα γενικής συνέλευσης είναι σημαντικά να τα θυμόμαστε. Ο Πρεσβύτερος Κριστόφερσον δίδαξε: «Θα πρέπει να θυμόμαστε ότι κάθε δήλωση που γίνεται από έναν ηγέτη της Εκκλησίας, περασμένο ή τωρινό, δεν αποτελεί απαραιτήτως διδαχή. Είναι κοινώς κατανοητό στην Εκκλησία ότι μία δήλωση, η οποία έγινε από έναν ηγέτη σε μία μεμονωμένη περίσταση, συχνά αντιπροσωπεύει μία προσωπική, αν και καλώς μελετημένη γνώμη, που δεν προοριζόταν να είναι επίσημη ή δεσμευτική για όλη την Εκκλησία»5.
Στην επόμενη συνέλευση, ο Πρεσβύτερος Άντερσεν δίδαξε αυτήν την αρχή: «Η διδαχή διδάσκεται από όλα τα 15 μέλη της Πρώτης Προεδρίας και της Απαρτίας των Δώδεκα. Δεν είναι κρυμμένη σε μία δυσδιάκριτη παράγραφο μίας ομιλίας»6. Η διακήρυξη επί της οικογενείας, υπογεγραμμένη από όλους τους 15 προφήτες, βλέποντες και αποκαλυπτές, είναι μία υπέροχη επεξήγηση αυτής της αρχής.
Πέρα από κάτι τόσο επίσημο όσο η διακήρυξη επί της οικογενείας, οι προφητικές διδασκαλίες των Προέδρων της Εκκλησίας, που επιβεβαιώθηκαν από άλλους προφήτες και αποστόλους, είναι επίσης παράδειγμα αυτού. Σχετικά με τις συνθήκες στον κόσμο των πνευμάτων, ο Προφήτης Τζόζεφ Σμιθ έδωσε δύο διδασκαλίες κοντά στο τέλος της διακονίας του οι οποίες διδάσκονταν συχνά από τους διαδόχους του. Μία από αυτές είναι η διδασκαλία του στην ομιλία προς τον Κινγκ Φόλλετ ότι τα μέλη της οικογένειας που ήταν ενάρετα θα είναι μαζί στον κόσμο των πνευμάτων7. Μία άλλη είναι αυτή η δήλωση σε μία κηδεία το τελευταίο έτος της ζωής του: «Το πνεύμα των δικαίων υπερυψώνεται σε ένα μεγαλύτερο και πιο ένδοξο έργο… [στον] κόσμο των πνευμάτων… Δεν είναι μακριά από μας και γνωρίζουν και καταλαβαίνουν τις σκέψεις, τα αισθήματα, τις πράξεις μας και πονούν συχνά λόγω αυτών»8.
Επομένως, τι γίνεται με την ερώτηση που ανέφερα προηγουμένως για το πού ζουν τα πνεύματα; Αν αυτή η ερώτηση σάς φαίνεται παράξενη ή επουσιώδης, σκεφθείτε πολλές από τις ερωτήσεις σας ή ακόμη και αυτές στις οποίες μπήκατε σε πειρασμό να απαντήσετε βάσει όσων ακούσατε από ένα άλλο άτομο στο παρελθόν. Για όλες τις ερωτήσεις σχετικά με τον κόσμο των πνευμάτων, προτείνω δύο απαντήσεις. Πρώτον, θυμηθείτε ότι ο Θεός αγαπά τα τέκνα Του και ασφαλώς θα κάνει το καλύτερο για τον καθέναν μας. Δεύτερον, θυμηθείτε αυτήν την οικεία διδασκαλία από τη Βίβλο, η οποία μου είναι χρησιμότατη για πληθώρα αναπάντητων ερωτημάτων:
«Έλπιζε στον Κύριο με όλη σου την καρδιά, και μη επιστηρίζεσαι στη σύνεσή σου·
»σε όλους τους δρόμους σου να γνωρίζεις αυτόν, και αυτός θα διευθύνει τα βήματά σου» (Παροιμίες 3:5-6).
Ομοίως, ο Νεφί τελείωσε τον σπουδαίο ψαλμό του με τα εξής λόγια: «Ω Κύριε, σε σένα στηρίχτηκα και σε σένα θα στηρίζομαι για πάντα». Δε θα στηριχτώ στο χέρι της σάρκας» (Νεφί Β΄ 4:34).
Όλοι μπορούμε να αναρωτιόμαστε ιδιωτικώς για συνθήκες στον κόσμο των πνευμάτων ή ακόμη και να συζητούμε αυτές ή άλλες αναπάντητες ερωτήσεις με την οικογένεια ή σε άλλες οικείες περιστάσεις. Όμως ας μην διδάσκουμε ούτε να χρησιμοποιούμε ως επίσημη διδαχή αυτό που δεν καλύπτει τα πρότυπα της επίσημης διδαχής. Αν το κάνουμε, δεν προάγει το έργο του Κυρίου και μπορεί ακόμη να αποθαρρύνει άτομα από την επιζήτηση της δικής τους παρηγοριάς ή πνευματικής ανύψωσης μέσω της προσωπικής αποκαλύψεως που παρέχει το σχέδιο του Κυρίου για τον καθέναν μας. Η υπερβολική εξάρτηση από τις προσωπικές διδασκαλίες ή εικασίες μπορεί να μας σύρει πέρα από τη συγκέντρωσή μας στη μάθηση και στις προσπάθειες που θα προάγουν την κατανόησή μας και θα μας βοηθήσουν να προχωρήσουμε στο μονοπάτι της διαθήκης.
Το να ελπίζουμε στον Κύριο είναι μία οικεία και αληθινή διδασκαλία στην Εκκλησία του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών. Αυτή ήταν η διδασκαλία του Τζόζεφ Σμιθ, όταν οι πρώτοι Άγιοι βίωσαν σφοδρούς διωγμούς και φαινομενικώς ανυπέρβλητα εμπόδια9. Αυτή είναι ακόμη η καλύτερη αρχή που μπορούμε να χρησιμοποιούμε, όταν οι προσπάθειές μας να μάθουμε ή οι απόπειρές μας να βρούμε παρηγοριά συναντούν εμπόδια σε θέματα ακόμη όχι αποκεκαλυμμένα ή όχι υιοθετημένα ως επίσημη διδαχή της Εκκλησίας.
Η ίδια αυτή αρχή ισχύει σε αναπάντητες ερωτήσεις για επισφραγίσεις στην επόμενη ζωή ή επιθυμητές επαναπροσαρμογές λόγω γεγονότων ή παραβάσεων στη θνητότητα. Υπάρχουν τόσα πολλά που δεν γνωρίζουμε και που η μόνη μας εξάρτηση είναι να ελπίζουμε στον Κύριο και στην αγάπη Του για τα τέκνα Του.
Συμπερασματικά, αυτό που ξέρουμε για τον κόσμο των πνευμάτων είναι ότι το έργο σωτηρίας του Πατέρα και του Υιού συνεχίζεται εκεί. Ο Σωτήρας μας εκκίνησε το έργο που δήλωσε την ελευθερία στους αιχμαλώτους (βλέπε Πέτρου Α΄ 3:18-19, 4:6, Διδαχή και Διαθήκες 138:6-11, 18-21, 28-37) και εκείνο το έργο εξακολουθεί καθώς άξιοι και προσοντούχοι αγγελιαφόροι συνεχίζουν να κηρύττουν το Ευαγγέλιο, συμπεριλαμβανομένης της μετάνοιας, σε όσους ακόμη έχουν ανάγκη του καθαρτικού αποτελέσματός της (βλέπε Διδαχή και Διαθήκες 138:57). Στόχος όλων αυτών περιγράφονται στην επίσημη διδαχή της Εκκλησίας, που έχει δοθεί σε σύγχρονη αποκάλυψη.
«Όσοι νεκροί μετανοούν, θα λυτρωθούν μέσω υπακοής στις διατάξεις τού οίκου τού Θεού,
»Και όταν θα έχουν πληρώσει την ποινή των παραβάσεών τους, και θα έχουν πλυθεί και καθαριστεί, θα λάβουν αμοιβή ανάλογα με τα έργα τους, γιατί είναι κληρονόμοι σωτηρίας» (Διδαχή και Διαθήκες 138:58-59).
Καθήκον καθενός μας είναι να διδάσκει τη διδαχή του αποκατεστημένου Ευαγγελίου, να τηρεί τις εντολές, να αγαπά και να βοηθά αλλήλους και να κάνει το έργο της σωτηρίας στους άγιους ναούς.
Καταθέτω μαρτυρία για την αλήθεια όσων έχω πει εδώ και για τις αλήθειες διδαχθείσες και που πρόκειται να διδαχθούν σε αυτήν τη συνέλευση. Όλα αυτά είναι δυνατά χάρη στην Εξιλέωση του Ιησού Χριστού. Όπως γνωρίζουμε από σύγχρονη αποκάλυψη, Εκείνος «δοξάζει τον Πατέρα, και σώζει όλα τα έργα των χεριών του» (Διδαχή και Διαθήκες 76:43. Η πλάγια γραφή προστέθηκε). Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.