Η αγαλλίαση των Αγίων
Η αγαλλίαση προέρχεται από την τήρηση των εντολών του Χριστού, από την υπερνίκηση της λύπης και της αδυναμίας μέσω Εκείνου και από την υπηρέτηση όπως υπηρέτησε Εκείνος.
Ο προφήτης από το Βιβλίο του Μόρμον Ενώς, εγγονός του Λεχί, έγραψε για μία μοναδική εμπειρία που συνέβη νωρίτερα στη ζωή του. Ενώ κυνηγούσε μόνος στο δάσος, ο Ενώς άρχισε να συλλογίζεται τις διδασκαλίες του πατέρα του, Ιακώβ. Αφηγήθηκε: «Και τα λόγια πoυ είχα συχvά ακoύσει από τοv πατέρα μoυ vα λέει σχετικά με τηv αιώvια ζωή και τηv αγαλλίαση τωv αγίωv, βυθίστηκαv βαθιά μέσα στηv καρδιά μoυ»1. Στην πνευματική πείνα της ψυχής του, ο Ενώς γονάτισε για να προσευχηθεί, μία αξιοσημείωτη προσευχή που διήρκεσε όλη την ημέρα και τη νύκτα, μία προσευχή που του έφερε κρίσιμες αποκαλύψεις, διαβεβαιώσεις και υποσχέσεις.
Υπάρχουν πολλά που πρέπει να μάθουμε από την εμπειρία του Ενώς, όμως σήμερα αυτό που ξεχωρίζει στον νου μου είναι η ανάμνηση του Ενώς για τον πατέρα του να μιλά συχνά για «την αγαλλίαση των αγίων».
Σε αυτή τη συνέλευση πριν από τρία χρόνια, ο Πρόεδρος Ράσσελ Νέλσον μίλησε για την αγαλλίαση2. Μεταξύ των άλλων είπε:
«Η χαρά που αισθανόμαστε έχει λίγο να κάνει με τις συνθήκες της ζωής μας και τα πάντα που κάνουμε με το σημείο εστίασης της ζωής μας.
»Όταν το σημείο εστίασης της ζωής μας είναι στο σχέδιο σωτηρίας του Θεού… και στον Ιησού Χριστό και στο Ευαγγέλιό Του, μπορούμε να νιώσουμε χαρά άσχετα από το τι συμβαίνει –ή δεν συμβαίνει– στη ζωή μας. Η χαρά προέρχεται από Εκείνον και είναι χάριν Εκείνου… Για τους Αγίους των Τελευταίων Ημερών, ο Ιησούς Χριστός είναι χαρά!»3
Άγιοι είναι εκείνοι που έχουν εισέλθει στη διαθήκη του Ευαγγελίου μέσω της βάπτισης και προσπαθούν να ακολουθούν τον Χριστό ως μαθητές Του4. Επομένως, «η αγαλλίαση των αγίων» υποδηλοί την αγαλλίαση να γινόμαστε σαν τον Χριστό.
Θα ήθελα να μιλήσω για την αγαλλίαση που προέρχεται από την τήρηση των εντολών Του, την αγαλλίαση που εγείρεται από την υπερνίκηση της λύπης και της αδυναμίας μέσω Εκείνου και την αγαλλίαση που είναι έμφυτη στην υπηρέτηση όπως υπηρέτησε Εκείνος.
Η αγαλλίαση από την τήρηση των εντολών του Χριστού
Ζούμε σε μία ηδονιστική εποχή, κατά την οποία πολλοί αμφισβητούν τη σπουδαιότητα των εντολών του Κυρίου ή απλώς τις αγνοούν. Συχνά, άνθρωποι που περιφρονούν θείες οδηγίες όπως ο νόμος της αγνότητας, το πρότυπο της τιμιότητας και την αγιότητα της Ημέρας του Κυρίου, φαίνεται να ευημερούν και να απολαμβάνουν τα καλά πράγματα της ζωής, ακόμη περισσότερο από εκείνους που προσπαθούν να είναι υπάκουοι. Κάποιοι αρχίζουν να αναρωτιούνται εάν η προσπάθεια και οι θυσίες αξίζουν τον κόπο. Ο αρχαίος λαός του Ισραήλ κάποτε διαμαρτυρόταν:
«Είναι μάταιο να δουλεύει κάποιος τον Θεό· και ποια η ωφέλεια ότι φυλάξαμε τα διατάγματά του, και ότι περπατήσαμε πενθώντας μπροστά στον Κύριο των δυνάμεων;
»Και, τώρα, εμείς μακαρίζουμε τους υπερήφανους· ναι, αυτοί που εργάζονται την ανομία υψώθηκαν· ναι, αυτοί που πειράζουν τον Θεό, κι αυτοί σώθηκαν»5.
Απλώς περιμένετε, είπε ο Κύριος, ώς «την ημέρα εκείνη, όταν εγώ ετοιμάσω τα πολύτιμά μου». «Τότε, θα …διακρίνετε ανάμεσα σε δίκαιον και ασεβή, ανάμεσα σ’ εκείνον που δουλεύει τον Θεό, κι εκείνον που δεν τον δουλεύει»6. Οι πονηροί ίσως «χαίρονται με τα έργα τους για μια εποχή», όμως είναι πάντα προσωρινό7. Η αγαλλίαση των Αγίων διαρκεί.
Ο Θεός αντιλαμβάνεται πράγματα με την αληθινή τους προοπτική και μοιράζεται αυτήν την προοπτική με εμάς μέσω των εντολών Του, καθοδηγώντας μας αποτελεσματικά γύρω από τους κρυφούς κινδύνους και τις απρόβλεπτες δυσκολίες της θνητότητας προς την αιώνια ζωή. Ο Προφήτης Τζόζεφ Σμιθ εξήγησε: «Όταν μας διδάσκουν οι εντολές Του, είναι εν όψει της αιωνιότητας. Γιατί ο Θεός μας θεωρεί σαν να ήμαστε στην αιωνιότητα. Ο Θεός κατοικεί στην αιωνιότητα και δεν βλέπει τα πράγματα όπως εμείς»8.
Δεν έχω συναντήσει κάποιον που βρήκε το Ευαγγέλιο αργότερα στη ζωή και που δεν επιθυμούσε να το είχε βρει νωρίτερα. «Ω, οι κακές επιλογές και τα λάθη που θα μπορούσαμε να έχουμε αποφύγει» θα πουν. Οι εντολές του Κυρίου είναι ο οδηγός μας για καλύτερες επιλογές και ευτυχέστερα αποτελέσματα. Οφείλουμε να αγαλλιούμε και να ευχαριστούμε Εκείνον, επειδή μας δείχνει αυτόν τον τόσο εξαιρετικό τρόπο.
Ως έφηβη, η αδελφή Καλόμπο Ροζέτ Καμουάνια από την Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, που υπηρετεί τώρα στην Ιεραποστολή του Δυτικού Αμπιτζάν της Ακτής του Ελεφαντοστού, νήστεψε και προσευχήθηκε για τρεις ημέρες για να βρει την κατεύθυνση που ο Θεός ήθελε από εκείνη να πάρει. Σε ένα αξιοσημείωτο νυκτερινό όραμα, της παρουσιάστηκαν δύο κτήρια, μία εκκλησία και αυτό που τώρα συνειδητοποιεί ότι ήταν ναός. Άρχισε να ερευνά και γρήγορα βρήκε την εκκλησία που είχε δει στο όνειρό της. Η πινακίδα έγραφε: «Η Εκκλησία του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών». Η αδελφή Καμουάνια βαπτίσθηκε και κατόπιν η μητέρα της και οι έξι αδελφοί της. Η αδελφή Καμουάνια είπε: «Όταν έλαβα το Ευαγγέλιο, αισθάνθηκα σαν ένα αιχμαλωτισμένο πουλί που είχε απελευθερωθεί. Η καρδιά μου ήταν πλήρης αγαλλίασης… Είχα τη διαβεβαίωση ότι ο Θεός με αγαπά»9.
Η τήρηση των εντολών του Κυρίου μας επιτρέπει να αισθανόμαστε την αγάπη Του πληρέστερα και ευκολότερα. Το στενό και στενόχωρο μονοπάτι των εντολών οδηγεί κατευθείαν στο δένδρο της ζωής και το δένδρο και οι καρποί του, οι γλυκύτατοι και «πιο επιθυμητ[οί] υπεράνω όλων»,10 είναι η αντιπροσώπευση της αγάπης του Θεού και πληροί την ψυχή «με υπερβολικά μεγάλη αγαλλίαση»11. Είπε ο Σωτήρας:
«Αν φυλάξετε τις εντολές μου, θα μείνετε στην αγάπη μου· όπως εγώ φύλαξα τις εντολές τού Πατέρα μου, και μένω στην αγάπη του.
»Αυτά μίλησα σε σας, για να μείνει μέσα σας η χαρά μου, και η χαρά σας να είναι πλήρης»12.
Η αγαλλίαση της υπερνίκησης μέσω του Χριστού
Ακόμη και όταν τηρούμε με πίστη τις εντολές, υπάρχουν δοκιμασίες και τραγωδίες που θα μπορούσαν να διακόψουν την αγαλλίασή μας. Όμως καθώς προσπαθούμε να υπερνικήσουμε αυτές τις δυσκολίες με τη βοήθεια του Σωτήρα, διατηρούνται τόσο η αγαλλίαση που αισθανόμαστε τώρα όσο και η αγαλλίαση που προσδοκούμε. Ο Χριστός διαβεβαίωσε τους μαθητές Του: «Μέσα στον κόσμο θα έχετε θλίψη· αλλά, να έχετε θάρρος· εγώ νίκησα τον κόσμο»13. Είναι όταν στρεφόμαστε σε Εκείνον, Τον υπακούμε, δεσμεύουμε τον εαυτό μας σε Εκείνον, που η δοκιμασία και η θλίψη μετατρέπονται σε αγαλλίαση. Αναφέρω ένα παράδειγμα.
Το 1989, ο Τζακ Ράστον υπηρετούσε ως πρόεδρος του πασσάλου Ιρβάιν της Καλιφόρνιας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Κατά τη διάρκεια των οικογενειακών διακοπών στη ακτή της Καλιφόρνιας έκανε σερφ με το σώμα, όταν ένα κύμα τον παρέσυρε με ορμή σε έναν ύφαλο, του έσπασε τον λαιμό και του προκάλεσε σοβαρό τραυματισμό στον νωτιαίο του μυελό. Ο Τζακ είπε αργότερα: «Τη στιγμή που χτύπησα, ήξερα πως είχα μείνει παράλυτος»14. Δεν θα μπορούσε πια να μιλά ή ακόμη να αναπνέει μόνος του15.
Οικογένεια, φίλοι και μέλη του πασσάλου υποστήριξαν τον αδελφό Ράστον και τη σύζυγό του, Τζο Αν και μεταξύ άλλων πραγμάτων, μεταποίησαν ένα τμήμα από το σπίτι τους για να διευκολύνουν το αναπηρικό αμαξίδιο του Τζακ. Η Τζο Αν έγινε ο κύριος φροντιστής του Τζακ για τα επόμενα 23 χρόνια. Αναφερόμενη στις αφηγήσεις του Βιβλίου του Μόρμον του πώς ο Κύριος επισκέφθηκε τον λαό Του στις ταλαιπωρίες τους και ελάφρυνε τα βάρη τους,16 η Τζο Αν είπε: «Συχνά θαυμάζω την θετική στάση που αισθάνομαι όταν φροντίζω τον σύζυγό μου»17.
Μία τροποποίηση στο σύστημα αναπνοής του αποκατέστησε την ικανότητα του Τζακ για ομιλία, και εντός του έτους, ο Τζακ κλήθηκε ως δάσκαλος Διδαχών του Ευαγγελίου και πατριάρχης πασσάλου. Όταν επρόκειτο να δώσει μία πατριαρχική ευλογία, ένας άλλος φέρων την ιεροσύνη τοποθετούσε το χέρι του αδελφού Ράστον στο κεφάλι του ατόμου που λάμβανε την ευλογία και στήριζε το χέρι και τον βραχίονά του κατά τη διάρκεια της ευλογίας. Ο Τζακ απεβίωσε την ημέρα των Χριστουγέννων του 2012, μετά από 22 χρόνια αφοσιωμένης υπηρέτησης.
Κάποτε σε μία συνέντευξη ο Τζακ παρατήρησε: «Προβλήματα θα έρχονται σε όλη τη ζωή μας. Είναι μέρος του ότι είμαστε εδώ πάνω σε αυτή τη γη. Και μερικοί άνθρωποι νομίζουν ότι η θρησκεία ή η πίστη στον Θεό θα σας προστατεύει από άσχημα πράγματα. Δεν νομίζω ότι αυτό είναι το θέμα. Νομίζω ότι το θέμα είναι ότι εάν η πίστη μας είναι δυνατή, όταν συμβαίνουν άσχημα πράγματα, που θα συμβούν, θα μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε… Η πίστη μου ποτέ δεν αμφιταλαντεύθηκε, αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι δεν είχα κατάθλιψη. Νομίζω πως για πρώτη φορά στη ζωή μου έφτασα στο όριο και κυριολεκτικώς δεν υπήρχε τίποτα να στραφώ και έτσι στράφηκα στον Κύριο και από εκείνη την ημέρα, αισθάνομαι απεριόριστη χαρά»18.
Αυτή είναι μία εποχή ενίοτε ανελέητων επιθέσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και προσωπικά εναντίον αυτών που επιζητούν να διατηρήσουν το πρότυπο του Κυρίου στην ένδυση, στη διασκέδαση και στη σεξουαλική αγνότητα. Είναι συχνά οι νέοι και οι νέοι ενήλικοι μεταξύ των Αγίων, καθώς και οι γυναίκες και οι μητέρες, που φέρουν αυτόν τον σταυρό χλεύης και καταδίωξης. Δεν είναι εύκολο να υπερνικήσουμε τέτοια κακομεταχείριση, όμως να θυμάστε τα λόγια του Πέτρου: «Αν ονειδίζεστε εξαιτίας τού ονόματος του Χριστού, είστε μακάριοι· επειδή, το Πνεύμα τής δόξας και το Πνεύμα τού Θεού αναπαύεται επάνω σας· από μεν το δικό τους μέρος βλασφημείται, από δε το δικό σας δοξάζεται»19.
Στον κήπο της Εδέμ ο Αδάμ και η Εύα βρίσκονταν «σε κατάσταση αθωότητας, χωρίς να έχουν αγαλλίαση, γιατί δεν γνώριζαν την αθλιότητα»20. Τώρα, ως υπόλογα όντα, βρίσκουμε αγαλλίαση υπερνικώντας την αθλιότητα σε οποιαδήποτε μορφή, είτε είναι αμαρτία, δοκιμασία, αδυναμία είτε οποιοδήποτε άλλο εμπόδιο στην ευδαιμονία. Αυτή είναι η χαρά της συναίσθησης της προόδου στο μονοπάτι της ιδιότητος του μαθητού. Η χαρά «έχοντας λάβει άφεση… αμαρτιών και έχοντας ήρεμη συνείδηση»21. Η χαρά της αίσθησης της ψυχής κάποιου να διευρύνεται μέσω της χάρης του Χριστού22.
Η αγαλλίαση της υπηρέτησης όπως ο Χριστός
Ο Σωτήρας βρήκε αγαλλίαση στο να πραγματοποιήσει την αθανασία και αιώνια ζωή μας23. Μιλώντας για την Εξιλέωση του Σωτήρος ο Πρόεδρος Ράσσελ Νέλσον είπε:
«Όπως στα πάντα, ο Ιησούς Χριστός είναι το υπέρτατο παράδειγμά μας, “ο οποίος, εξαιτίας τής χαράς που ήταν μπροστά του, υπέφερε σταυρό” [Προς Εβραίους 12:2]. Σκεφθείτε το αυτό! Για να μπορέσει να αντέξει την πιο σφοδρή εμπειρία που άντεξε κανείς επάνω στη γη, ο Σωτήρας μας εστιάσθηκε στη χαρά!
»Και ποια ήταν η χαρά που ήταν εμπρός Του; Ασφαλώς περιελάμβανε τη χαρά της κάθαρσης, της ίασης και της ενδυνάμωσής μας· τη χαρά να πληρώσει για τις αμαρτίες όλων που θα μετανοούσαν· τη χαρά να καταστεί δυνατόν για εσάς και για μένα να επιστρέψουμε σπίτι –καθαροί και άξιοι– για να ζήσουμε με τους Επουράνιους Γονείς και τις οικογένειές μας»24.
Παρομοίως, η χαρά «που είναι μπροστά μας» είναι η χαρά να βοηθήσουμε τον Σωτήρα στο έργο Του της απολύτρωσης. Ως απόγονοι και παιδιά του Αβραάμ,25 συμμετέχουμε στην ευλογία όλων των οικογενειών της γης «με τις ευλογίες του Ευαγγελίου, οι οποίες είναι οι ευλογίες της σωτηρίας, δηλαδή της αιώνιας ζωής»26.
Τα λόγια του Άλμα έρχονται στον νου:
«Αυτό είναι το καύχημά μου, ότι ίσως να γίνω όργανο στα χέρια τού Θεού για να φέρω κάποια ψυχή σε μετάνοια.
»Και ιδού, όταν βλέπω πολλούς από τους αδελφούς μου πραγματικά μεταμελημένους, να έρχονται στον Κύριο τον Θεό τους, τότε η καρδιά μου γεμίζει με χαρά…
»Όμως δεν χαίρομαι μόνο με τη δική μου επιτυχία, αλλά η χαρά μου είναι πιο πλήρης λόγω της επιτυχίας των αδελφών μου, που ανέβηκαν στη γη του Νεφί…
»Λοιπόν, όταν σκέφτομαι την επιτυχία αυτών, των αδελφών μου, η ψυχή μου μεταφέρεται μακριά, μέχρι την αποχώρησή της από το σώμα, σαν να ήταν, τόσο μεγάλη είναι η χαρά μου»27.
Οι καρποί της υπηρέτησής μας ο ένας προς τον άλλον στην Εκκλησία είναι μέρος της χαράς «που είναι μπροστά μας». Ακόμη και σε περιόδους αποθάρρυνσης ή άγχους μπορούμε να τελούμε διακονία υπομονετικά, εάν επικεντρωνόμαστε στη χαρά να ευαρεστούμε τον Θεό και να φέρνουμε φως, ανακούφιση και ευτυχία στα τέκνα Του, στους αδελφούς και στις αδελφές μας.
Όταν ήταν στην Αϊτή, τον περασμένο μήνα, για την αφιέρωση του Ναού του Πορτ-ω-Πρενς, ο Πρεσβύτερος Ντέιβιντ και η αδελφή Σούζαν Μπέντναρ, συναντήθηκαν με μία νέα αδελφή της οποίας ο σύζυγος είχε σκοτωθεί λίγες μέρες νωρίτερα σε ένα τραγικό δυστύχημα. Θρήνησαν μαζί της. Ωστόσο την Κυριακή αυτή η αγαπητή γυναίκα ήταν στη θέση της ως ταξιθέτριας για τις τελετές αφιέρωσης με ένα απαλό χαμόγελο καλωσορίσματος για όσους εισέρχονταν στον ναό.
Πιστεύω ότι η υπέρτατη «χαρά των αγίων» έρχεται με τη γνώση ότι ο Σωτήρας παρακαλεί για τον σκοπό τους,28 «και κανένας δεν μπορεί να συλλάβει την αγαλλίαση που [θα γεμίσει] την ψυχή μας κατά τη στιγμή που [ακούμε τον Ιησού] να προσεύχεται για εμάς προς τον Πατέρα»29. Με τον Πρόεδρο Ράσσελ Νέλσον, καταθέτω μαρτυρία ότι η αγαλλίαση είναι ένα δώρο για τους πιστούς Αγίους «που έχουν υπομείνει τους σταυρούς του κόσμου»30 και που «εκ προθέσεως προσπαθούν να ζουν ενάρετη ζωή, όπως δίδαξε ο Ιησούς Χριστός»31. Είθε η αγαλλίασή σας να είναι πλήρης, προσεύχομαι, στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.