Η τίμηση του ονόματός Του
Με την διαθήκη ταυτότητας και ιδιοκτησίας, ονομαζόμαστε με το όνομα του Ιησού Χριστού.
Καθώς οι γονείς περιμένουν με ενθουσιασμό τη γέννηση ενός παιδιού, έχουν την ευθύνη να επιλέξουν ένα όνομα για το νεογέννητο μωρό τους. Ίσως όταν γεννηθήκατε, λάβατε το όνομα που δινόταν στην οικογένειά σας επί γενεές. Ή μπορεί το όνομα που σας δόθηκε να ήταν δημοφιλές τη χρονιά ή στην περιοχή στην οποία γεννηθήκατε.
Ο προφήτης Ήλαμαν και η γυναίκα του έδωσαν ονόματα με νόημα στα βρέφη τους, Νεφί και Λεχί. Ο Ήλαμαν είπε αργότερα στους γιους του:
«Ιδού, σας έχω δώσει τα ονόματα των πρώτων γονέων μας… ώστε όταν θυμάστε το όνομά σας να τους θυμάστε, και όταν θυμάστε εκείνους να θυμάστε τα έργα τους, και όταν θυμάστε τα έργα τους να ξέρετε πώς έχει ειπωθεί και γραφεί ότι ήταν καλοί.
»Γι’ αυτό,, υιοί μου, θα ήθελα να κάνετε αυτό που είναι καλό»1.
Το όνομα του Νεφί και του Λεχί τους βοήθησε να θυμούνται τα καλά έργα των προγόνων τους και τους ενθάρρυνε να κάνουν επίσης καλό.
Αδελφές, ανεξάρτητα από το πού ζούμε, ποια γλώσσα μιλάμε ή αν είμαστε 8 ετών ή 108, έχουμε όλες ένα κοινό όνομα που έχει τους ίδιους σκοπούς.
«Όσοι βαπτιστήκα[με] στον Χριστό, ντυθήκα[με] τον Χριστό… επειδή, όλοι [εμείς είμαστε] ένας στον Ιησού Χριστό»2.
Ως μέλη της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών, «πρώτα υποσχεθήκαμε την προθυμία μας να πάρουμε επάνω μας το όνομα του Χριστού, με την διάταξη του βαπτίσματος»3. Μέσω αυτής της διαθήκης, υποσχεθήκαμε να Τον θυμόμαστε πάντα, να τηρούμε τις εντολές Του και να υπηρετούμε τους άλλους. Η προθυμία μας να τηρήσουμε αυτήν τη διαθήκη ανανεώνεται κάθε Ημέρα του Κυρίου όταν μεταλαμβάνουμε και αγαλλιούμε για άλλη μία φορά στην ευλογία του να «περπατ[άμε] σε μια νέα ζωή»4.
Το όνομα που μας δόθηκε όταν γεννηθήκαμε αντικατοπτρίζει την ατομική ταυτότητά μας και μας κάνει να ανήκουμε μέσα στη γήινη οικογένειά μας. Ωστόσο, όταν «αναγεννηθήκαμε» στο βάπτισμα, η κατανόησή μας για το ποιοι είμαστε διευρύνθηκε. «Εξαιτίας της διαθήκης την οποία έχετε συνάψει θα ονομάζεστε τέκνα του Χριστού… Επειδή, ιδού…, σάς αναγέννησε πνευματικά· επειδή λέτε ότι η καρδιά σας άλλαξε μέσω της πίστης σας προς το όνομά του. Γι’ αυτό, γεννηθήκατε από αυτόν»5.
Έτσι, με την διαθήκη ταυτότητας και ιδιοκτησίας, ονομαζόμαστε με το όνομα του Ιησού Χριστού. Και «δε[ν] υπάρ[χει] άλλο όνομα που να δοθεί ούτε άλλη οδός ούτε τρόπος με τα οποία να μπορέσει να επέλθει σωτηρία προς τα τέκνα των ανθρώπων, παρά μόνο διά και μέσω του ονόματος του Χριστού, του Κυρίου, του Παντοκράτορα»6.
Το όνομα του Ιησού ήταν γνωστό πολύ πριν από τη γέννησή Του. Ένας άγγελος προφήτευσε στον βασιλιά Βενιαμίν: «Και θα ονομασθεί Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού… και η μητέρα του θα λέγεται Μαρία»7. Το έργο της «λυτρωτική[ς] αγάπη[ς]»8 Του έγινε επίσης γνωστό στα τέκνα του Θεού από τότε που το Ευαγγέλιο είναι στη γη, από την εποχή του Αδάμ και της Εύας μέχρι τον παρόντα καιρό, ώστε να ξέρουν «σε ποια πηγή να στραφούν για άφεση των αμαρτιών τους»9.
Πέρυσι, ο Πρόεδρος Ράσσελ Νέλσον απηύθυνε μία προφητική έκκληση στις αδελφές να «διαμορφώσουν το μέλλον βοηθώντας στη συγκέντρωση του διασκορπισμένου Ισραήλ». Μας προσκάλεσε να διαβάσουμε το Βιβλίο του Μόρμον και να «σημειώσουμε κάθε εδάφιο που μιλά ή αναφέρεται στον Σωτήρα». Ζήτησε «εσκεμμένως να μιλά[με] για τον Χριστό, να αγγαλι[ούμε] με τον Χριστό και να κηρύττ[ουμε] για τον Χριστό με την οικογένεια και τους φίλους [μας]». Ίσως να έχετε αρχίσει να αναγνωρίζετε τους καρπούς της υπόσχεσής του «ότι εσείς και αυτοί θα έλθετε πιο κοντά στον Σωτήρα… Και αλλαγές, ακόμη και θαύματα, θα αρχίσουν να συμβαίνουν»10.
Η υπόσχεσή μας να θυμόμαστε πάντα τον Σωτήρα μάς δίνει τη δύναμη να υπερασπιζόμαστε την αλήθεια και τη χρηστότητα – είτε είμαστε σε ένα μεγάλο πλήθος είτε στους απομονωμένους τόπους μας, όπου κανείς δεν γνωρίζει τις πράξεις μας εκτός από τον Θεό. Όταν θυμόμαστε Αυτόν και το όνομά Του που φέρουμε, δεν έχουμε χώρο για αυτοταπεινωτικές συγκρίσεις ή αγενώς υπερήφανες κρίσεις. Με τα μάτια μας προς τον Σωτήρα, βλέπουμε τον εαυτό μας για αυτό που πραγματικά είμαστε – ένα αγαπητό τέκνο του Θεού.
Η θύμηση των διαθηκών μας καθησυχάζει τις εγκόσμιες ανησυχίες, μετατρέπει την αυτοαμφισβήτηση σε θάρρος και δίνει ελπίδα σε περιόδους δοκιμασιών.
Και όταν σκοντάφτουμε και πέφτουμε στην πρόοδό μας κατά μήκος του μονοπατιού της διαθήκης, πρέπει μόνο να θυμόμαστε το όνομά Του και τη στοργική καλοσύνη Του προς εμάς. «Επειδή έχει κάθε δύναμη, κάθε σοφία και κάθε διανόηση. Κατανοεί τα πάντα και είναι ένα πολυεύσπλαχνο Όν… προς εκείνους που θα μετανοήσουν και θα πιστέψουν στο όνομά του»11. Σίγουρα, δεν υπάρχει κανένας γλυκύτερος ήχος από το όνομα του Ιησού για όλους αυτούς που, με καρδιά συντετριμμένη και πνεύμα μεταμελημένο, επιδιώκουν «να τα πά[νε] καλύτερα και να εί[ναι] καλύτεροι»12.
Ο Πρόεδρος Νέλσον δίδαξε: «Η εποχή πέρασε όπου μπορείτε να είστε ήσυχοι και άνετοι χριστιανοί. Η θρησκεία σας δεν είναι μόνο να εμφανίζεστε στην Εκκλησία την Κυριακή. Έχει να κάνει με το να εμφανίζεστε ως αληθινοί μαθητές από την Κυριακή το πρωί μέχρι το βράδυ του Σαββάτου… Δεν υπάρχει μαθητής “μερικής απασχόλησης” του Κυρίου Ιησού Χριστού»13.
Η προθυμία μας να πάρουμε επάνω μας το όνομα του Χριστού είναι κάτι περισσότερο από μία επίσημη αλληλεπίδραση. Δεν είναι παθητική υπόσχεση ή πολιτιστικό ψεύτικο δημιούργημα. Δεν είναι ένα σημείο καμπής ή μία ετικέτα ονόματος που φοράμε. Δεν είναι ένα ρητό που απλά τοποθετούμε σε ένα ράφι ή κρεμάμε σε έναν τοίχο. Το όνομά Του είναι ένα όνομα που «[φοριέται]»,14 γραμμένο στην καρδιά μας και «εγχαραγμέν[ο] επάνω στην όψη [μας]»15.
Θα πρέπει να θυμόμαστε, πάντα, την εξιλεωτική θυσία του Σωτήρος, μέσα από τις σκέψεις, τις ενέργειες και τις αλληλεπιδράσεις μας με τους άλλους. Όχι μόνο θυμάται το όνομά μας, αλλά μας θυμάται πάντα. Ο Σωτήρας διεκήρυξε:
«Γιατί, είναι δυνατόν μια γυναίκα να λησμονήσει το βρέφος που θηλάζει, ώστε να μην έχει συμπόνια για το υιό της κοιλιάς της; Μάλιστα, αυτές μπορεί να ξεχάσουν, όμως εγώ δεν θα ξεχάσω, ω οίκε του Ισραήλ.
»Ιδού, σε ζωγράφισα επάνω στις παλάμες των χεριών μου»16.
Ο Πρόεδρος Τζωρτζ Άλμπερτ Σμιθ δίδαξε: «Τιμάτε το όνομα που φέρετε, γιατί κάποια μέρα θα έχετε το προνόμιο και την υποχρέωση να αναφέρετε… στον Πατέρα σας στους Ουρανούς… τι κάνατε με [αυτό το όνομα]»17.
Όπως τα προσεκτικά επιλεγμένα ονόματα του Νεφί και του Λεχί, μπορεί να ειπωθεί και να γραφθεί για μας ότι είμαστε αληθινοί μαθητές του Κυρίου Ιησού Χριστού; Τιμούμε το όνομα του Ιησού Χριστού που έχουμε πάρει πρόθυμα επάνω μας; Είμαστε «υπηρέτ[ες] και μάρτυρ[ες]»18 της στοργικής καλοσύνης Του και της λυτρωτικής δύναμής Του;
Πριν από λίγο καιρό, άκουγα το Βιβλίο του Μόρμον. Στο τελευταίο κεφάλαιο του Νεφί Β΄, άκουσα τον Νεφί να λέει κάτι που δεν είχα διαβάσει ποτέ ξανά με τον ίδιο τρόπο. Σε όλη την αφήγησή του, διδάσκει και καταθέτει μαρτυρία για τον «Λυτρωτή», τον «Άγιο του Ισραήλ», τον «Αμνό του Θεού» και τον «Μεσσία». Αλλά καθώς τελείωνε την αφήγησή του, τον άκουσα να λέει αυτά τα λόγια: «Αγάλλομαι στην απλότητα. Αγάλλομαι στην αλήθεια. Αγάλλομαι στον Ιησού μου, επειδή έχει λυτρώσει την ψυχή μου από την κόλαση»19. Όταν άκουσα αυτά τα λόγια, η καρδιά μου αγαλλίασε και ήθελα να το ακούσω ξανά και ξανά. Αναγνώρισα και ανταποκρίθηκα σε αυτό το εδάφιο όπως ακριβώς αναγνωρίζω και ανταποκρίνομαι στο δικό μου όνομα.
Ο Κύριος είπε: «Μάλιστα, ευλογημένος είναι ο λαός αυτός που είναι πρόθυμος να φέρει το όνομά μου· επειδή με το όνομά μου θα ονομαστούν, και είναι δικοί μου»20.
Ως μέλη της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών, είθε να «[πάρουμε] επάνω [μας] ευχαρίστως το όνομα του Χριστού»21 τιμώντας το όνομά Του με αγάπη, αφοσίωση και καλά έργα. Καταθέτω μαρτυρία ότι είναι «ο Αμνός του Θεού, μάλιστα, αυτός ο Υιός του Αιώνιου Πατέρα»22. Στο όνομα του αγίου τέκνου Του, Ιησού Χριστού, αμήν.