Pod koniec listopada 1832 r. niektórzy święci przenieśli się do Syjonu, ale nie poświęcili swoich własności tak, jak przykazał Pan. Z tego powodu nie otrzymali swoich dziedzictw według ustalonego porządku w Kościele. Prorok Józef Smith poruszył tę kwestię w natchnionym liście do Williama W. Phelpsa z dnia 27 listopada 1832 r. Część tego listu stanowi treść rozdziału: Nauki i Przymierza 85. Później, 6 grudnia 1832 r., Józef Smith otrzymał objawienie zapisane w rozdziale: Nauki i Przymierza 86, pracując nad natchnioną korektą Biblii. Objawienie to zawierało dalsze wyjaśnienie przypowieści o pszenicy i kąkolu oraz roli kapłaństwa w gromadzeniu wraz z Panem prawych osób w dniach ostatnich.
Poproś uczniów, aby wyobrazili sobie, że zostali wybrani do pozycji startowej w drużynie sportowej. (Możesz podać nazwę dyscypliny sportowej, która jest popularna w twoim kraju oraz nazwę zespołu, który ją uprawia). Po kilku dniach grania w tej drużynie okazuje się, że jeden z zawodników myśli tylko o sobie, niektórzy nie grają właściwie na wyznaczonych pozycjach, a inni ignorują trenera.
Dlaczego zespół ten może mieć trudności z wygraniem? Jakie zmiany muszą nastąpić, aby grał lepiej?
Wyjaśnij, że podobna sytuacja miała miejsce w 1832 r., kiedy to spora grupa świętych przybyła do Missouri. Zgodnie ze wcześniejszymi objawieniami, Syjon miał zostać zbudowany w hrabstwie Jackson w stanie Missouri, według praw Pana i pod kierownictwem kapłaństwa. Zgodnie z tymi prawami członkowie Kościoła nie mieli przenosić się do Syjonu bez otrzymania uprzednio od przywódców Kościoła specjalnego zaświadczenia. Po przyjeździe mieli przekazać Kościołowi cały swój dobytek oraz pieniądze i otrzymać dziedzictwo od biskupa. Ponadto mieli przestrzegać wszystkich przykazań Boga (zob. NiP 64:34–35; 72:15–19; 24–26).
Aby przybliżyć uczniom kontekst objawienia zapisanego w rozdziale: Nauki i Przymierza 85, wyjaśnij, że wielu świętych w Missouri żyło w harmonii z prawami Pana, które wyznaczył On dla budowy Syjonu. Niektórzy członkowie Kościoła nie byli jednak posłuszni przykazaniu Pana, aby poświęcić swój cały dobytek i przenieśli się do Syjonu bez zaświadczenia uzyskanego od swoich przywódców. Z tej przyczyny nie otrzymali dziedzictwa.
Jak myślicie, dlaczego ustanowienie Syjonu w tych okolicznościach mogło być trudne?
Wyjaśnij, że w odpowiedzi na te trudności, które miały miejsce w Missouri, Józef Smith wysłał list do Williama W. Phelpsa, przywódcy kościelnego, który mieszkał wtedy w Independence (zob. wprowadzenie do rozdziału: Nauki i Przymierza 85).
Wyjaśnij, że list Proroka zawierał wskazówki skierowane do pisarza Pana, Johna Whitmera, który mieszkał w Missouri. Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos fragment: Nauki i Przymierza 85:1–2. Pozostali niech śledzą tekst i odszukają, co miał zapisywać pisarz Kościoła, zgodnie z instrukcjami Pana.
Co pisarz miał zapisywać?
Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos fragmentu: Nauki i Przymierza 85:3–5. Pozostali niech śledzą tekst i odszukają, czyje imiona, według Pana, nie miały być zapisywane w kronice Kościoła.
Czyje imiona nie miały być zapisywane w kronice Kościoła?
Wyjaśnij, że tak samo, jak w czasach Józefa Smitha prowadzono rejestry kościelne, ma to miejsce także we współczesnym Kościele. Jednym z celów jest zachowanie rejestrów imion wiernych osób oraz tego, co uczyniły, służąc w Kościele.
Co musimy uczynić, aby nasze imiona zostały zapisane wśród imion wiernych członków Kościoła?
Kiedy uczniowie udzielą odpowiedzi, zapisz na tablicy następującą prawdę: Jeśli będziemy żyć zgodnie z prawami Bożymi, nasze imiona zostaną zapisane w rejestrach kościelnych dotyczących wiernych członków. Wyjaśnij, że czyny wiernych osób, które są odnotowane na ziemi, są także zapisane w niebie, w księdze żywota (zob. NiP 128:6–7). Poproś uczniów, aby przejrzeli wersety: Nauki i Przymierza 85:5, 9, 11 i wskazali inne nazwy dla rejestru wiernych osób, który jest prowadzony na ziemi. Niech uczniowie opowiedzą, co znaleźli.
Aby pomóc uczniom poczuć znaczenie prawdy zapisanej na tablicy, poproś ich, aby wyobrazili sobie, że zaplanowali wziąć udział w prestiżowym wydarzeniu. Zapytaj ich, jak by się czuli, gdyby nie mogli wziąć w nim udziału, ponieważ ich imię nie znajdowało się na liście gości.
Poproś uczniów, aby przeczytali po cichu fragment: Nauki i Przymierza 85:9–11 i wyobrazili sobie, jak by się czuli, gdyby okazało się, że ich imiona nie znajdują się w księdze pamięci Pana.
Jak myślicie, co oznacza, że ci, których imiona nie są zapisane, „nie znajdą […] żadnego dziedzictwa” ze świętymi? (Nie otrzymają błogosławieństw, które są obiecane wiernym).
Z jakiego powodu, zgodnie z wersetem 11., imiona członków Kościoła mogą zostać usunięte z księgi prawa Boga?
Jak byście podsumowali nauki na temat tego, dlaczego istotne jest, by wasze imię było zapisane pośród wiernych członków Kościoła?
Złóż świadectwo, że kroniki są prowadzone zarówno na ziemi, jak i w niebie. Każdy z nas odpowie za swoje uczynki oraz za to, czy wiernie przestrzegał praw Boga. Poproś uczniów, aby zastanowili się nad swoim nastawieniem oraz czy są posłuszni prawom Boga.
Pan wyjaśnia znaczenie przypowieści o pszenicy i kąkolu
Przed rozpoczęciem zajęć poproś jednego z uczniów, aby przeczytał fragment: Ew. Mateusza 13:24–30 i był gotowy do podsumowania podczas lekcji przypowieści o pszenicy i kąkolu. Napisz na tablicy następujące słowa: pszenica, kąkol, pole, siewcy ziarna, wróg.
Kiedy wybrany uczeń podsumuje tę przypowieść, zadaj uczniom następujące pytania:
Co symbolizują pszenica i kąkol? (Pszenica symbolizuje prawych ludzi, a kąkol niegodziwych [zob. Ew. Mateusza 13:38]).
Dlaczego właściciel pola wolał poczekać z wyrwaniem kąkolu?
Obraz
pszenica i kąkol
Pokaż ilustrację przedstawiającą pszenicę i kąkol lub przerysuj ją na tablicę. Wyjaśnij, że kąkol jest jednym z gatunków trujących chwastów. Kiedy pszenica i kąkol kiełkują, wyglądają identycznie. Dopiero, kiedy dojrzeją, są łatwe do rozróżnienia. Wyrwanie kąkolu, zanim oba dojrzeją, może skutkować zniszczeniem większości upraw pszenicy.
Poproś kilkoro uczniów, aby po kolei czytali na głos fragment: Nauki i Przymierza 1–6. Poproś pozostałych, aby śledzili tekst i odszukali, co oznaczają określenia: pole, siewcy ziarna oraz wróg. Poproś uczniów, by opowiedzieli o tym, czego się dowiedzieli.
W jaki sposób, w oparciu o podane przez Pana znaczenie symboli, podsumowalibyście przesłanie zawarte w tej przypowieści?
Wyjaśnij, że kiedy Józef Smith otrzymał to objawienie, dokonywał natchnionej korekty Biblii (znanej jako Joseph Smith Translation). Objawienie z rozdziału: Nauki i Przymierza 86 rozszerza znaczenie przypowieści z fragmentu: Ew. Mateusza 13:24–30. Na przykład z rozdziału: Nauki i Przymierza 86 uczymy się, że siewcy z przypowieści oznaczają Apostołów Zbawiciela (zob. werset 2.) oraz że kąkol „dławi pszenicę i wygania Kościół na bezludzie” (werset 3.). Dowiadujemy się także, iż w „ostatnich dniach” zaczną „[wyrastać]” nowe źdźbła pszenicy (werset 4.). Rozsiewanie kąkolu może oznaczać Odstępstwo, a wyrastanie nowej pszenicy — Przywrócenie.
Wskaż, że w tej przypowieści gospodarz poucza swoje sługi, aby wpierw zebrali kąkol na spalenie, a następnie zwieźli pszenicę do stodoły (zob. Ew. Mateusza 13:27–30). Poproś uczniów, aby przeczytali po cichu werset: Nauki i Przymierza 86:7 i odkryli czego to objawienie uczy na temat procesu zgromadzenia.
Czego uczymy się z wersetu 7. na temat procesu zgromadzenia?
Co, zgodnie z tym wersetem, stanie się z prawymi i niegodziwymi w dniach ostatnich? (Uczniowie powinni rozpoznać następującą doktrynę: Pan zbierze prawych w dniach ostatnich, a niegodziwych zniszczy podczas Swojego Drugiego Przyjścia).
Pokaż ilustracje: Misjonarze: Starsi oraz Misjonarze: Siostry (Album: Ewangelia w malarstwie [2009], nr. 109, 110; zob. także LDS.org).
Obraz
misjonarze, starsi
Obraz
misjonarze, siostry
Jaki związek mają te ilustracje z przypowieścią o pszenicy i kąkolu? (Uczniowie powinni dostrzec, że możemy pomagać w zgromadzeniu prawych osób poprzez dzielenie się ewangelią).
Wyjaśnij, że pamiętanie o wielu błogosławieństwach, które otrzymujemy jako członkowie Kościoła Pana, może zwiększyć nasze pragnienie dzielenia się tymi błogosławieństwami z innymi ludźmi. Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos fragment: Nauki i Przymierza 86:8–10. Pozostali niech śledzą tekst i odszukają błogosławieństwa, które otrzymaliśmy jako członkowie Kościoła Pana.
Jakie błogosławieństwa, zgodnie z wersetami 8–10, otrzymaliśmy, będąc członkami Kościoła Pana?
Wskaż na znajdujące się w wersecie 9. wyrażenie: „boście […] prawowitymi dziedzicami”. Wyjaśnij, że to oznacza, iż członkowie Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich należą do przymierza, które Bóg zawarł z Abrahamem, zgodnie z którym Abraham miał obiecane, że jego potomkowie będą cieszyć się i dzielić z bliźnimi błogosławieństwami kapłaństwa (zob. Abraham 2:9–11).
Jakie błogosławieństwa otrzymaliście dzięki kapłaństwu?
Poproś jednego z uczniów o przeczytanie na głos wersetu: Nauki i Przymierza 86:11, a pozostali niech odszukają, w jaki sposób możemy pomóc bliźnim. Poproś uczniów, aby opowiedzieli, co odnaleźli. Zapisz na tablicy następującą zasadę: Możemy nieść ludziom zbawienie poprzez umożliwienie im otrzymania błogosławieństw kapłaństwa.
Poproś uczniów, aby podzielili się doświadczeniami związanymi z byciem dla kogoś dobrym przykładem lub umożliwieniem otrzymania błogosławieństw kapłaństwa.
Osoby, które odeszły z Kościoła, często tłumaczą swój wybór, nawiązując do „potężnego i silnego” (NiP 85:7), który ma uporządkować dom Boży oraz który „wyciąga rękę, aby podeprzeć arkę Boga” (NiP 85:8). Głoszą, że wielu Prezydentów Kościoła utraciło aprobatę w oczach Boga i zostali odrzuceni, i to oni — ci, którzy odeszli — są „[potężni] i [silni]”, i Bóg ich powołał do zaprowadzenia porządku w Kościele. Takie stwierdzenia są sprzeczne ze znaczeniem pism świętych. W oficjalnym oświadczeniu wydanym w 1905 r. Pierwsze Prezydium (składające się z Josepha F. Smitha, Johna R. Windera oraz Anthona H. Lunda) omówiło okoliczności związane z objawieniem zapisanym we fragmencie: Nauki i Przymierza 85:7–8 oraz do kogo odnoszą się te dwa określenia:
„Po pierwsze, należy pamiętać, że temat listu [skierowanego przez Proroka do Williama W. Phelpsa], a także ta część, która została przyjęta jako objawienie, odnoszą się do spraw Kościoła w Missouri — zgromadzenia świętych w tamtym miejscu i udzielenia im dziedzictwa zgodnie z prawem poświęcenia i służby. Prorok odniósł się w swoim liście do tego, co stanie się z osobami, które nie otrzymają swojego dziedzictwa w oparciu o polecenie lub zaświadczenie wydane przez biskupa […].
Biskup Partridge był jednym z braci, który — mimo iż był godnym mężczyzną, kochał Pana i, jak powiedział Prorok: stanowił ‘wzór pobożności’ oraz ‘był jednym ze wspaniałych sług Pana’ — czasami błądził, przeciwstawiając się Prorokowi w tych wczesnych dniach Kościoła; starał się poprawić sposób, w jaki zarządzano sprawami Kościoła; innymi słowy, ‘[wyciągał] rękę, aby podeprzeć arkę Boga’ […].
To właśnie w okresie wypełnionym buntem, zazdrością, dumą, niewiarą i zatwardzaniem serc, który trwał pośród braci w Syjonie — w hrabstwie Jackson w stanie Missouri — i w czym udział brał także Biskup Partridge, zostały zapisane słowa objawienia zaczerpnięte z listu do Williama W. Phelpsa z dnia 27 listopada 1832 r. ‘Mężczyzna [zwany Edwardem Partridge’em], który został powołany i ustanowiony przez Boga’, aby ‘rozdzielić pomiędzy świętych ich dziedzictwo’, był zmieszany, zaniedbywał przydzielony mu obowiązek i ‘[wyciągał] rękę, aby podeprzeć arkę Boga’. Z tego powodu został ostrzeżony przed nadchodzącym wyrokiem Bożym oraz zostało przepowiedziane, że ‘[jeden potężny i silny]’ zostanie przysłany przez Boga, by zająć jego miejsce i przewodniczyć jako biskup. Będzie on posiadać ducha i moc związaną z tym wysokim urzędem, dzięki czemu ‘[uporządkuje] dom Boży i [ustali] działki dziedzictwa świętych’, innymi słowy, wypełni powołanie, do którego został wyznaczony Biskup Edward Partridge, lecz tego nie zrobił […].
Poprzez pokutę, poświęcenie i cierpienie Biskup Edward Partridge złagodził grożący mu wyrok — jakim miał być upadek, ‘jakby ugodzony żądłem śmierci, jak drzewo pada uderzone piorunem’ — tym samym proroctwo dotyczące ‘potężnego i silnego, [który ma] uporządkować dom Boży i ustalić działki dziedzictwa świętych’, przeminęło i można uznać wydarzenia związane z tym objawieniem za sprawę zamkniętą” (w: Messages of the First Presidency of The Church of Jesus Christ of Latter–day Saints, zebr. James R. Clark, 6 tomów [1965–1975], 4:112, 113, 115, 117; zob. także: Doctrine and Covenants Student Manual, wyd. 2 [podręcznik Kościelnego Systemu Edukacji, 2001], str. 186–187).
Wyrażenie „podeprzeć arkę Boga” odnosi się do „wydarzenia, które miało miejsce podczas panowania Króla Dawida w starożytnym Izraelu. Filistyni zdobyli arkę przymierza w bitwie, ale zwrócili ją po tym, jak zostali porażeni plagami (zob. I Ks. Samuela 4–6). Dawid oraz jego lud sprowadzili arkę do Jerozolimy na wozie, który prowadzili Uzza i Achio. ‘A gdy dotarli do klepiska Nachona, Uzza wyciągnął swoją rękę ku Skrzyni Bożej i chciał ją podtrzymać, gdyż woły się potknęły. I rozpalił się gniew Pana na Uzzę, i zabił go tam Bóg za to, że wyciągnął swoją rękę ku Skrzyni, i umarł tam przy Skrzyni Bożej’ (II Ks. Samuela 6:6–7; zob. wersety 1–11). Arka symbolizowała obecność Boga, Jego chwałę i majestat. Kiedy została po raz pierwszy dana Izraelowi, umieszczono ją w najświętszej części tabernakulum i nawet kapłan nie miał pozwolenia, aby się do niej zbliżyć. Jedynie wyższy kapłan, symbolizujący Chrystusa, mógł do niej podejść po przejściu przez skomplikowany obrzęd obmycia ciała i przebłagania za swoje grzechy […].
Pomimo najszczerszych intencji Uzza zbliżył się do arki dość zwyczajnie, a można było tego dokonać jedynie po spełnieniu rygorystycznych wymagań. Nie pokładał wiary w moc Boga. Uważał, że arka była w niebezpieczeństwie, zapominając o tym, że stanowiła symbol, iż Bóg posiada wszelką moc. Nie możemy zakładać, że na własną rękę uratujemy Boga i Jego królestwo.
‘Wina Uzzy polegała na tym, że dotknął arki, mając nieczyste uczucia pomimo dobrych intencji, jedynie po to, by zapobiec jej zsunięciu i upadkowi z wozu. Dotknięcie arki, tronu chwały Bożej i symbolu niewidzialnej obecności Pana, stanowiło naruszenie majestatu świętego Boga. Uzza symbolizuje więc tych wszystkich, którzy — mówiąc po ludzku — w oparciu o dobre intencje, lecz z nieuświęconymi umysłami ingerują w sprawy królestwa Bożego, uważając, że znajdują się one w niebezpieczeństwie, i w nadziei, że mogą je uratować’ (O.V. Gerlach) (Keil and Delitzsch, Commentary, bk. 2: Joshua, Judges, Ruth, 1 and 2 Samuel, ‘Second Book of Samuel’, str. 333)” (Doctrine and Covenants Student Manual, wyd. 2 [podręcznik Kościelnego Systemu Edukacji, 2001], str. 188).
Pan odniósł się do tego wydarzenia we współczesnym objawieniu, aby nauczać zasady, że nie powinniśmy nadawać kierunku działaniom („[podpierać arki] Boga”) naszych przywódców kapłańskich lub innych osób, których Bóg powołał i ustanowił (zob. NiP 85:8). Mimo to jest wielu, którzy obawiają się, że arka się chwieje i chcą ją podeprzeć. Niektórzy członkowie mogą dostrzegać problemy i być sfrustrowani tym, w jaki sposób ich przywódcy lub inne osoby starają się rozwiązywać problemy. Mogą uważać, że choć nie posiadają do tego upoważnienia, to muszą skorygować kierunek, w jakim zmierza ich okręg lub nawet Kościół. Najlepsze intencje nie uzasadniają jednak takiej ingerencji w Kościół Pana.
Prezydent David O. McKay nauczał:
Obraz
Prezydent David O. McKay
„Jest to dość niebezpieczne, kiedy staramy się bez upoważnienia kierować działaniami naszego brata. Pamiętacie historię Uzzy, który wyciągnął rękę, aby podeprzeć arkę [zob. I Ks. Kronik 13:7–10]. Wydawać się może, że jego zachowanie było uzasadnione, kiedy to woły zachwiały arką, a on wyciągnął rękę, aby podtrzymać ten symbol przymierza. Dzisiaj uważamy, że kara, której doświadczył, była zbyt surowa. Mimo wszystko przez to wydarzenie otrzymujemy życiową lekcję. Rozejrzyjmy się wokół i dostrzeżmy, jak szybko umierają duchowo osoby, które pomimo braku upoważnienia starają się podtrzymać arkę. Ich dusze stają się rozgoryczone, ich umysły zagubione, ich osąd błędny, a duch — przygnębiony. Żałosny jest stan tych, którzy zaniedbują swoje własne obowiązki i spędzają czas na szukaniu winy w innych” (w: Conference Report, kwiecień 1936. str. 60).