We wrześniu 1830 roku Pan powołał Thomasa B. Marsha, aby głosił ewangelię i pomógł ustanowić Kościół. Powołanie to, zapisane w rozdziale: Nauki i Przymierza 31, zawierało także obietnice i rady, które miały poprowadzić Thomasa w jego osobistym życiu i w pracy misjonarskiej. W październiku 1830 roku Józef Smith otrzymał objawienie, które znajduje się obecnie w rozdziale: Nauki i Przymierza 32, w którym Pan powołał Parleya P. Pratta i Zibę Petersona, aby przyłączyli się do Olivera Cowdery’ego i Petera Whitmera jun., przebywających w tym czasie na misji pośród Lamanitów w zachodniej części stanu Missouri. Pan obiecał, że będzie towarzyszył tym mężczyznom w ich pracy misjonarskiej.
Pan powołał Thomasa B. Marsha, aby głosił ewangelię i pomógł ustanowić Kościół
Poproś uczniów, aby pomyśleli o członkach swojej rodziny i zastanowili się, jakie żywią wobec nich uczucia. Możesz pokazać zdjęcie swojej rodziny i krótko opowiedzieć, jak bardzo ją kochasz. Poproś uczniów, aby zastanowili się, czy w ich rodzinie jest ktoś, kto nie jest członkiem Kościoła lub w chwili obecnej nie żyje zgodnie z przymierzami, które zawarł z Panem. Możesz także poprosić uczniów, aby zastanowili się, jakie mają nadzieje wobec tych członków rodziny.
Wyjaśnij, że w rozdziale: Nauki i Przymierza 31 Pan zwrócił się do nowo nawróconego o nazwisku Thomas B. Marsh i przemówił do niego na temat jego rodziny.
Aby pomóc uczniom zrozumieć tło do tego rozdziału, poproś jednego z nich, aby przeczytał historię o tym, jak Thomas B. Marsh został członkiem Kościoła.
W 1829 roku, kiedy mieszkał w stanie Massachusetts, doszedł do wniosku, że nauki żadnego ze znanych mu kościołów nie pokrywają się z zapisami w Biblii. Napisał: „Wierzę, że Duch Boży nakazał mi udać się w podróż na zachód”. Zostawiwszy żonę, Elizabeth, i małe dzieci, wyruszył szukać prawdy. Po trzech miesiącach podróżowania Thomas był w drodze powrotnej do domu, kiedy „usłyszał o Złotej Księdze znalezionej przez młodzieńca, który nazywa się Józef Smith”. Udał się więc do Palmyry w stanie Nowy Jork, gdzie spotkał się z Martinem Harrisem. Drukarz dał Thomasowi próbny wydruk pierwszych szesnastu stron Księgi Mormona. Thomas napisał później: „Po powrocie do domu […] pokazałem żonie szesnaście stron Księgi Mormona […], które bardzo jej się spodobały, gdyż uwierzyła, że były dziełem Bożym”. Około rok później, dowiedziawszy się o zorganizowaniu Kościoła, Thomas wraz z rodziną przeprowadził się do Palmyry. W okresie, kiedy tam mieszkał, został ochrzczony w okolicy Fayette i ustanowiony starszym przez Olivera Cowdery’ego we wrześniu 1830 roku (zob. Thomas B. Marsh, „History of Thomas Baldwin Marsh”, Millennial Star, 11 czerwca 1864, str. 375).
Co robi na was wrażenie w historii o tym, jak Thomas B. Marsh poszukiwał prawdy?
Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos wersety: Nauki i Przymierza 31:1–2, resztę uczniów zaś, aby wyszukali, jakich zwrotów Pan użył, aby dodać Thomasowi otuchy po chrzcie.
Jakie słowa otuchy Pan dał Thomasowi w tych wersetach?
Jaką obietnicę złożył Pan Thomasowi względem jego rodziny?
Jakiej zasady możemy nauczyć się z fragmentu: Nauki i Przymierza 31:1–2, która może okazać się pomocna w sytuacji, gdy niektórzy członkowie naszej rodziny nie są członkami Kościoła lub nie żyją zgodnie z zawartymi przymierzami? (Mimo że uczniowie mogą użyć innych słów, powinni rozpoznać następującą zasadę: Dzięki naszej wierności członkowie naszej rodziny mogą zostać pobłogosławieni wiarą i poznaniem prawdy. Zapisz tę zasadę na tablicy).
W jaki sposób ludzie mogą zostać pobłogosławieni dzięki wierności członków swojej rodziny? Jakie znacie tego przykłady?
Poproś uczniów, aby przejrzeli wersety: Nauki i Przymierza 31:3–4 i dowiedzieli się, do czego Pan powołał Thomasa B. Marsha. Poproś, aby opowiedzieli, co znaleźli. Następnie poproś jednego z uczniów, aby przeczytał poniższą wypowiedź Prezydenta Gordona B. Hinckleya na temat błogosławieństw, jakie otrzymują ci, którzy wiernie służą na misji. (Możesz dać uczniom po egzemplarzu tej wypowiedzi, aby mogli ją umieścić w swoich pismach świętych). Poproś uczniów, aby przysłuchali się temu, kto jest błogosławiony poprzez służbę na misji.
Obraz
Prezydent Gordon B. Hinckley
„Pobłogosławicie życie osób, które będziecie nauczać i ich potomków. Pobłogosławicie swoje własne życie. Pobłogosławicie życie swojej rodziny, która będzie was wspierać i modlić się za was” („Of Missions, Temples, and Stewardship”, Ensign, listopad 1995, str. 52).
Kto jest błogosławiony z powodu służby misjonarskiej?
Podziel klasę na trzy grupy. Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos fragment: Nauki i Przymierza 31:5–8. Poproś jedną grupę uczniów, aby wyszukała błogosławieństwa, jakie otrzymają ci, których Thomas B. Marsh będzie nauczał. Drugą grupę poproś, aby wyszukała błogosławieństwa, jakie Thomas otrzyma, kiedy będzie służył na misji. Trzecią grupę poproś, aby wyszukała błogosławieństwa, jakie otrzyma rodzina Thomasa, kiedy go nie będzie. Kiedy uczeń skończy czytać, zadaj następujące pytania:
Jakie błogosławieństwa otrzymają ci, których Thomas będzie nauczał?
W jaki sposób Thomas zostanie pobłogosławiony za swoją służbę misjonarską?
Jakie błogosławieństwa otrzyma jego rodzina?
W jaki sposób czyjaś służba misjonarska pobłogosławiła wasze życie lub życie waszych znajomych?
Możesz podzielić się własnymi obserwacjami na temat tego, jak służba misjonarska błogosławi życie ludzi.
Jezus Chrystus udziela Thomasowi B. Marshowi osobistej rady
Wyjaśnij, że w wersetach: Nauki i Przymierza 31:9–13 znajdują się rady, których Pan udzielił, aby pomóc Thomasowi B. Marshowi w jego osobistym życiu i w służbie misjonarskiej. Przed lekcją zapisz na tablicy następujące instrukcje lub rozdaj uczniom ich kopie:
Przestudiujcie wersety: Nauki i Przymierza 31:9–12 i wyszukajcie jedną radę, której przestrzeganie uważacie za ważne w naszych czasach. Przygotujcie się do odpowiedzenia na poniższe pytania:
Jaką radę wybraliście? Dlaczego sądzicie, że ta rada jest dla nas ważna w naszych czasach?
W jaki sposób możemy ją stosować w naszym życiu?
Jakie korzyści płyną z jej przestrzegania?
Podziel uczniów do pracy w parach. Poproś ich, aby indywidualnie przestudiowali fragment: Nauki i Przymierza 31:9–12, a następnie podzielili się ze swoimi partnerami odpowiedziami na zadane pytania.
Kiedy uczniowie skończą omawiać swoje odpowiedzi, poproś ich, aby po cichu przeczytali werset: Nauki i Przymierza 31:13 i wyszukali, jakie błogosławieństwo Pan obiecał Thomasowi B. Marshowi, jeśli będzie wierny. Poproś jednego z nich, aby podszedł do tablicy i napisał na niej tę obietnicę w formie zasady, używając słów jeśli i to. Zachęć resztę klasy, aby mu pomogła, jeśli zajdzie taka potrzeba. Mimo że uczniowie mogą użyć różnych słów, oczywista powinna być następująca zasada: Jeśli będziemy wierni do końca, to Pan będzie z nami. Zwróć uwagę na to, że prawda ta ma zastosowanie w naszym życiu, kiedy staramy się dzielić z ludźmi ewangelią oraz w innych sytuacjach.
W jakich sytuacjach, kiedy staraliście się pozostać wierni Panu, czuliście, że był On z wami? (Daj uczniom czas na zastanowienie się nad tym pytaniem, zanim na nie odpowiedzą. Możesz także podzielić się własnym doświadczeniem).
Pan powołuje Parleya P. Pratta i Zibę Petersona, aby również wyruszyli na misję wśród Lamanitów
Poproś uczniów, aby spojrzeli na znajdującą się w angielskiej wersji pism świętych mapę zatytułowaną „The Westward Movement of the Church” [Droga Kościoła na Zachód] (zob. Church History Maps, mapa nr 6). Możesz również pokazać dużą mapę, na której widać odległość pomiędzy stanem Nowy Jork i stanem Missouri.
Dokąd Oliver Cowdery i Peter Whitmer jun. zostali powołani do głoszenia ewangelii? (Jeśli uczniowie nie będą mogli sobie przypomnieć, poproś ich, aby zajrzeli do wersetów: Nauki i Przymierza 28:8–9; 30:5. Misjonarze ci zostali powołani do głoszenia ewangelii „na granicach Lamanitów”, przy zachodniej granicy stanu Missouri. Pomóż uczniom znaleźć to miejsce na mapie).
Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał wprowadzenie do rozdziału: Nauki i Przymierza 32. Pozostałych poproś, aby śledzili tekst w swoich pismach i wyszukali, o co w związku z misją Olivera Cowdery’ego i Petera Whitmera jun. pytali niektórzy starsi Kościoła.
O co pytali niektórzy starsi Kościoła w związku z misją wśród Lamanitów? (Chcieli wiedzieć, czy zostanie powołanych tam więcej misjonarzy).
Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos wersety: Nauki i Przymierza 32:1–3. Poproś pozostałych, aby śledzili tekst w swoich pismach świętych i wyszukali, do czego powołani zostali Parley P. Pratt i Ziba Peterson i co obiecał im Pan.
Do czego powołani zostali Parley i Ziba?
Co Pan im obiecał?
Możesz zwrócić uwagę na podobieństwa pomiędzy obietnicami danymi w wersecie: Nauki i Przymierza 32:3 a zasadą napisaną na tablicy: Jeśli będziemy wierni do końca, to Pan będzie z nami.
Możesz wyjaśnić, że jesienią 1830 roku i zimą na przełomie lat 1830 i 1831 ta mała grupka misjonarzy (do której później dołączył nawrócony ze stanu Ohio — Frederick G. Williams) przemierzyła prawie 2400 kilometrów z Fayette w stanie Nowy Jork do Independence w stanie Missouri, znaczną część trasy na piechotę. Tych czterech misjonarzy dotarło do Independence w połowie stycznia 1831 roku. Przez część drogi byli oni narażeni na przenikliwe zimno, silne wiatry i wycieńczenie fizyczne, a pożywiali się jedynie zamrożonym chlebem z kukurydzy i surową wieprzowiną. W niektórych miejscach musieli brnąć przez śnieg, który miał prawie metr głębokości. Pomimo tych utrudnień misjonarzom udało się podzielić ewangelią z Indianami amerykańskimi, którzy zamieszkiwali terytorium Indian w pobliżu zachodniej granicy stanu Missouri. Głosili także ewangelię grupie ludzi w Mentor i Kirtland w stanie Ohio, którzy poszukiwali przywróconego chrześcijaństwa z Nowego Testamentu. (Uczniowie dowiedzą się więcej o tych ludziach i ich przywódcy, Sidneyu Rigdonie, kiedy będą studiować rozdział: Nauki i Przymierza 35. Pan wypełnił Swoją obietnicę, że będzie z tymi misjonarzami i że nic ich nie powstrzyma (zob. Church History in the Fulness of Times Student Manual, wyd. 2. [podręcznik Kościelnego Systemu Edukacji, 2003], str. 84–85).
Możesz zakończyć lekcję, składając świadectwo o prawdach, które omówiłeś z uczniami.
Objawienie zapisane w rozdziale: Nauki i Przymierza 31 jest jednym z kilku objawień (zob. NiP 30–36), które Pan dał na temat pracy misjonarskiej od momentu, kiedy po raz pierwszy objawił zasadę zgromadzenia Swego ludu (zob. NiP 29:1–8) do chwili, w której po raz pierwszy określił miejsce ich zgromadzenia (zob. NiP 37).
Każda osoba, która poznaje ewangelię Jezusa Chrystusa, musi sama dokonać wyboru, czy ją przyjmie. Przykład naszej wierności może jednak w pozytywny sposób wpłynąć na ludzi. Sposób i czas, w którym Pan zdecyduje się wypełnić obietnice podobne do tych, które dał Thomasowi B. Marshowi w wersetach: Nauki i Przymierza 31:2, 5–8, nie zawsze muszą pokrywać się z naszymi nadziejami i oczekiwaniami. Jednakże następująca historia opowiedziana przez Prezydenta Thomasa S. Monsona o doświadczeniu, które miał, będąc prezydentem misji w Kanadzie, wskazuje na to, że Pan rzeczywiście wypełnia swoje obietnice dane wiernym:
Obraz
Prezydent Thomas S. Monson
„Pewnego dnia siedziałem w moim biurze z nowym misjonarzem, który właśnie przyjechał na misję. Był bystry, silny, pełen entuzjazmu i pragnienia do służby, szczęśliwy i wdzięczny, że jest na misji. Powiedziałem mu: ‘Starszy, zakładam, że twój ojciec i matka z całego serca popierają twoje powołanie na misję’. Spuścił głowę i odparł: ‘W zasadzie, niezupełnie. Widzisz, prezydencie, mój ojciec nie jest członkiem Kościoła. Nie wierzy w to, co my, więc nie jest w stanie w pełni docenić znaczenia mojego powołania’. Bez wahania, poczuwszy natchnienie z zewnątrz, powiedziałem mu: ‘Starszy, jeśli będziesz uczciwie i pilnie służył Bogu, głosząc Jego przesłanie, twój ojciec przystąpi do Kościoła przed końcem twojej misji’. Uścisnął mi rękę jak w imadle, łzy napłynęły mu do oczu i zaczęły spływać po policzkach, gdy powiedział: ‘Zobaczyć, jak mój ojciec przyjmuje prawdę, to byłoby największe błogosławieństwo, jakiego mogę doświadczyć w życiu’.
Ten młody mężczyzna nie siedział bezczynnie, mając nadzieję i pragnąc, żeby ta obietnica się spełniła, lecz poszedł za przykładem Abrahama Lincolna, o którym mówiono, że ‘kiedy się modlił, modlił się tak, jakby wszystko zależało od Boga, a potem brał się do pracy tak, jakby wszystko zależało od niego samego’. Tak właśnie wyglądała służba misjonarska tego młodego mężczyzny.
Podczas każdej konferencji misjonarskiej odnajdowałem go przed spotkaniami i pytałem: ‘Starszy, jak postępy taty?’.
Niezmiennie odpowiadał: ‘Nie ma żadnych postępów, prezydencie, ale wiem, że Pan wypełni obietnicę, jaką mi dał poprzez ciebie jako mojego prezydenta misji’. Dni zamieniały się w tygodnie, a tygodnie w miesiące aż w końcu, zaledwie na dwa tygodnie przed naszym powrotem z misji do domu, otrzymałem list od ojca tego misjonarza. Chciałem się nim dzisiaj z wami podzielić.
‘Drogi Bracie Monson,
Chciałbym Ci bardzo podziękować za opiekę nad moim synem, który niedawno powrócił z misji w Kanadzie.
Stał się dla nas inspiracją.
Kiedy wyjeżdżał na misję, mój syn dostał obietnicę, że ja zostanę członkiem Kościoła, zanim wróci do domu. Rozumiem, że to ty dałeś mu tę obietnicę, o czym nie było mi wiadomo.
Pragnę Cię z przyjemnością poinformować, że zostałem ochrzczony w Kościele na tydzień przed końcem jego misji […].
Niedawno jego młodszy brat również został ochrzczony i konfirmowany na członka Kościoła.
Chciałbym jeszcze raz wyrazić słowa podzięki za serdeczność i miłość okazaną mojemu synowi przez jego braci misjonarzy w czasie minionych dwóch lat.
Z wyrazami szacunku,
Wdzięczny ojciec’.
Pokorna modlitwa wiary ponownie znalazła swą odpowiedź” (w: Conference Report, kwiecień 1964, str. 131–132).
Thomas B. Marsh posiadał pewną wiedzę na temat medycznego zastosowania łagodnych ziół i korzystając ze swojej wiedzy, pomagał ludziom. Jednak jego większym powołaniem było uzdrawianie ich dusz. Istnieje wiele zapisanych przypadków, w których Thomas B. Marsh poświęcał swój czas, aby pomóc członkom Kościoła w rozwiązywaniu problemów.
Mimo że pierwsza misja wśród Lamanitów nie przyniosła wielu sukcesów w zakresie nauczania amerykańskich Indian, to miała znaczny wpływ na wczesną historię Kościoła. Prezydent Joseph Fielding Smith wyjaśnił:
Obraz
Prezydent Joseph Fielding Smith
„Podróż o długości niemalże 2400 kilometrów, w większości wiodąca przez pustkowie i przez większość czasu w trudnych warunkach pogodowych, zajęła około czterech miesięcy. Podróż ta jednak okazała się udaną, gdyż po drodze wielu ludzi przyjęło Ewangelię, a w Kirtland oraz innych miejscach powstały spore gminy i wielu niezłomnych mężczyzn przystąpiło do Kościoła. Była do pierwsza wyprawa misjonarska na zachód od stanu Nowy Jork i jej wynik okazał się niezmiernie korzystny dla Kościoła” (Church History and Modern Revelation, 2 tomy [1953], 1:150).
Objawienie znajdujące się w rozdziale: Nauki i Przymierza 32 adresowane było do Parleya P. Pratta i Ziby Petersona. Możesz przeczytać na głos poniższe informacje historyczne, aby pomóc uczniom zdobyć więcej wiadomości o tych dwóch mężczyznach:
Latem 1830 roku Parley P. Pratt, wraz z żoną o imieniu Thankful, ruszył w podróż ze swojego domu w Amherst w stanie Ohio, by odwiedzić krewnych w stanie Nowy Jork. Duch Święty natchnął Parleya, aby zatrzymał się w wiosce Newark niedaleko Palmyry w stanie Nowy Jork, gdzie dowiedział się o Księdze Mormona. Później tak opisał swoją reakcję na tę księgę:
Obraz
Parley P. Pratt
„Czytałem cały dzień. Jedzenie było ciężarem. Nie miałem chęci na pożywienie. Sen był ciężarem, kiedy nadeszła noc, gdyż przedkładałem czytanie nad spoczynek.
Kiedy tak czytałem, duch Pana spoczął na mnie i wiedziałem oraz pojąłem, że księga ta jest prawdziwa” (Autobiography of Parley P. Pratt, wyd. Parley P. Pratt [1938], str. 20).
Parley pojechał do Palmyry, gdzie poznał Hyruma Smitha i był przez niego nauczany. Hyrum i Parley udali się wkrótce do Fayette w stanie Nowy Jork, aby spotkać się z członkami rosnącej gminy Kościoła. We wrześniu 1830 roku Parley został ochrzczony i ustanowiony starszym przez Olivera Cowdery’ego.
Niewiele wiadomo o nawróceniu Ziby Petersona. Wiemy, że został ochrzczony przez Olivera Cowdery’ego w kwietniu 1830 roku i ustanowiony starszym w czerwcu tego samego roku.
Poniższa historia jest przykładem tego, jak Pan błogosławił Parleya P. Prata, kiedy ten odbywał służbę na misji:
Osiemdziesiąt kilometrów na zachód od Kirtland Parley został aresztowany pod „błahym zarzutem”, postawiony przed sądem i „skazany na karę więzienia” lub zapłatę grzywny (Autobiography of Parley P. Pratt, wyd. Parley P. Pratt [1938], str. 36). Ponieważ nie mógł uiścić zapłaty, Parley spędził noc zamknięty w publicznym zajeździe. Następnego ranka krótką wizytę złożyli mu jego towarzysze, których nakłonił, aby ruszyli dalej w podróż, obiecując, że wkrótce do nich dołączy. Parley tak opisał sytuację: „Posiedziawszy jakiś czas przy ogniu, którego doglądał posterunkowy, poprosiłem o pozwolenie wyjścia na zewnątrz. Wyszedłem w jego towarzystwie na publiczny plac i zapytałem: ‘Panie Peabody, czy umie się pan ścigać?’ ‘Nie’ — odparł — ‘ale mój wielki buldog i owszem. Został przeszkolony, żeby przez te wszystkie lata pomagać mi w służbie. Na moje polecenie złapie każdego człowieka’. ‘Cóż, Panie Peabody, zobowiązał mnie pan, żebym przeszedł z panem milę. Przeszedłem dwie. Dał mi pan okazję do głoszenia ewangelii i śpiewu oraz zapewnił mi pan schronienie i śniadanie. Muszę teraz ruszyć w drogę. Jeśli mnie pan dogoni, może mi pan towarzyszyć. Dziękuję panu za pańską życzliwość. Życzę miłego dnia’.
Po czym ruszyłem w drogę, a on stał zdumiony i nie był w stanie ruszyć nogą […]. Nie otrząsnął się ze zdumienia do czasu, aż oddaliłem się od niego o jakieś dwieście metrów […]. Dopiero wtedy zaczął za mną wołać i krzyczeć na swojego psa, żeby mnie złapał. Pies, który zdał mi się jednym z największych, jakie widziałem, z wściekłością rzucił się w moje ślady, a za nim, klaszcząc w dłonie i wołając ‘dawaj, dawaj, bierz go, pilnuj, złap go — trzymaj, mówię’; gnał posterunkowy, pokazując palcem w moim kierunku. Pies szybko mnie doganiał i już się na mnie rzucał, gdy nagle, z szybkością błyskawicy, zaświtała mi myśl, żeby pomóc posterunkowemu i poszczuć psa tak, by z całą swoją wściekłością popędził dalej do znajdującego się nieco przede mną lasu. Pokazałem palcem w tym kierunku, klasnąłem w dłonie i zacząłem krzyczeć tak jak posterunkowy. Psisko przebiegło obok mnie z podwójną prędkością w kierunku lasu — poganiane przez posterunkowego i przeze mnie — gdy tak biegliśmy w tym samym kierunku”.
Umknąwszy psu i posterunkowemu, Starszy Pratt dołączył do swych kompanów inną drogą. Parley dowiedział się później, że Simeon Carter, któremu zostawił Księgę Mormona, przystąpił do Kościoła wraz z niemal sześćdziesięcioma innymi osobami w tamtej okolicy (zob. Autobiography of Parley P. Pratt, str. 38–39).