W grudniu 1830 roku Pan nakazał świętym, aby zgromadzili się w Ohio (zob. NiP 37:3). W styczniu 1931 roku obiecał On, że otrzymają Jego prawo (zob. NiP 38:32). 9 lutego 1831 roku, wkrótce po przybyciu do Kirtland, 12 starszych Kościoła zgromadziło się razem, jednocząc się w modlitwie, i Pan dał im przykazania (zob. NiP 41:2–3). Józef Smith otrzymał wtedy objawienie zapisane we fragmencie: Nauki i Przymierza 42:1–73. Dalsze instrukcje otrzymał 23 lutego (zob. NiP 42:74–93). Te dwa objawienia znane są łącznie jako „prawo Kościoła” (nagłówek rozdziału: NiP 42). Rozdział: Nauki i Przymierza 42 będzie omawiany na trzech lekcjach. Niniejsza lekcja omawia wersety 1–29, w których przekazane są instrukcje co do nauczania ewangelii oraz wytyczone są ogólne prawa dotyczące prowadzenia się członków Kościoła.
Pan powołuje starszych do nauczania ewangelii i budowania Jego Kościoła
U góry tablicy napisz: Prawa i przykazania.
Pod spodem zapisz następujące słowa:
obostrzenie błogosławieństwo brzemię zmartwienie dar ograniczenie nagroda
Najpierw poproś uczniów o rozważenie, które ze słów zapisanych na tablicy według nich opisują prawa i przykazania. Poproś kilku z nich o wymienienie słowa lub słów, które wybrali oraz niech uzasadnią swoją odpowiedź. Kiedy uczniowie skończą dzielić się swoimi przemyśleniami, zadaj im następujące pytania:
Dlaczego czasami trudno jest przestrzegać przykazań?
Dlaczego niektórzy ludzie czują, że prawa i przykazania są darem bądź błogosławieństwem?
Przypomnij uczniom, że gdy Pan przykazał świętym z Nowego Jorku, aby udali się do Ohio, obiecał, że kiedy przybędą, da im Swoje prawo (zob. NiP 38:32). Większość świętych z Nowego Jorku posłuchała przykazania, aby zgromadzić się w Ohio. Kiedy niektórzy z nich przybyli do Kirtland, 12 starszych spotkało się z Prorokiem Józefem Smithem, wzywając Pana w modlitwie. Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos fragment: Nauki i Przymierza 42:1–3. Pozostali uczniowie niech śledzą tekst i odszukają, dlaczego starsi się zebrali.
Dlaczego starsi się wtedy zebrali? (Pan przykazał im zgromadzenie się razem, aby otrzymać Jego prawo).
Podsumuj fragment: Nauki i Przymierza 42:4–10 i wyjaśnij, że Pan poinstruował starszych, aby poszli dwójkami jako misjonarze i rozprzestrzeniali ewangelię oraz budowali Kościół tam, gdzie zostaną powołani, aż wszyscy ludzie zostaną wezwani do zgromadzenia w jedności.
Poproś uczniów, aby wyobrazili sobie, że siedzą w kaplicy, oczekując na rozpoczęcie spotkania sakramentalnego. Członkowie rady biskupiej lub prezydium gminy spóźniają się i jeszcze ich nie ma. Ktoś z kongregacji wstaje i wyjaśnia, że chciałby zaproponować kilka powołań oraz nauczać nowych doktryn, które zostały mu ujawnione.
Jak byście zachowali się w podobnej sytuacji? Dlaczego?
Poproś jednego z uczniów, aby przeczytał na głos werset: Nauki i Przymierza 42:11 i poproś o wyszukanie, kto, według Pana, ma upoważnienie do nauczania i budowania Jego Kościoła.
Kto, według Pana, ma upoważnienie do nauczania i budowania Jego Kościoła? (Uczniowie powinni rozpoznać następującą doktrynę: Ci, którzy nauczają i budują Kościół, muszą być powołani przez Boga i muszą być ustanowieni bądź wyświęceni przez upoważnionych przywódców Kościoła).
Według tego, co jest podane w wersecie 11., osoby, które są powołane do nauczania ewangelii, muszą być znane Kościołowi. W jaki sposób członkowie Kościoła w dzisiejszych czasach dowiadują się, że ktoś otrzymał powołanie w okręgu lub paliku i że będzie ustanowiony lub wyświęcony przez przywódców Kościoła? (Imiona i nazwiska osób powołanych są przedstawiane do poparcia członkom Kościoła. Znamy tę praktykę jako zasadę powszechnej zgody. Zob. NiP 26:2).
W jaki sposób procedura popierania przywódców Kościoła i nauczycieli chroni Kościół i jego członków? (Dzięki popieraniu przywódców Kościoła wiemy, kto został powołany, aby przewodzić i nauczać w Kościele. Pomaga to także powstrzymać indywidualne osoby od przyjmowania obowiązków, które nie zostały im przypisane i do wykonywania których nie mają upoważnienia).
Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos fragment: Nauki i Przymierza 42:12–13. Pozostali uczniowie niech śledzą tekst i odszukają obowiązki wyznaczone ludziom, którzy nauczają i przewodzą w Kościele, łącznie z pełnoetatowymi misjonarzami.
Jakie obowiązki — zgodnie z tymi wersetami — wyznacza Pan tym, których powołuje do nauczania lub przewodzenia Kościołowi?
Dlaczego, waszym zdaniem, ważne jest, aby nauczyciele i przywódcy nauczali zasad ewangelii zawartych w pismach świętych?
Jakie otrzymałeś błogosławieństwa dzięki temu, że nauczyciele lub przywódcy żyli według doktryn i zasad, których nauczali?
Poproś uczniów, aby zapoznali się po cichu z treścią wersetu: Nauki i Przymierza 42:13 i odszukali, co powinno nami kierować podczas nauczania ewangelii innych ludzi. Kiedy uczniowie opowiedzą, czego się dowiedzieli, poproś jednego z nich, aby przeczytał na głos fragment: Nauki i Przymierza 42:14. Pozostali uczniowie niech śledzą tekst i odszukają, co powinny zrobić osoby, które nauczają ewangelii, aby uzyskać wpływ Ducha.
W jaki sposób możemy uzyskać wpływ Ducha, aby pomagał nam w nauczaniu ludzi ewangelii? (Jeśli modlimy się z wiarą, możemy otrzymać Ducha, który pomoże nam nauczać ludzi. Możesz zachęcić uczniów, aby zaznaczyli w wersecie 14. słowa, które nauczają tej zasady. Zaznacz, że oprócz modlitwy z wiarą, musimy być godni otrzymania Ducha).
Poproś jednego z uczniów o przeczytanie następującej wypowiedzi Starszego Jeffreya R. Hollanda z Kworum Dwunastu Apostołów:
Obraz
Starszy Jeffrey R. Holland
„Pisma święte nauczają: ‘A Duch będzie wam dany przez modlitwę wiary; a jeżeli nie otrzymacie Ducha, nie będziecie nauczać’ (NiP 42:14). A więc nie chodzi tylko o to, że nie powinno się nauczać czy nie można nauczać, ale również o to, że nauczanie będzie bezwartościowe. Oznacza też coś więcej. Czasownik jest w trybie rozkazującym. ‘Nie będziecie nauczać’. Wstawcie liczbę pojedynczą zamiast liczby mnogiej słowa ‘będziecie’, aby odnieść to bardziej do siebie. To jest przykazanie” („Teaching, Preaching, Healing”, Ensign, styczeń 2003, str. 41).
Kto tak naprawdę jest nauczycielem podczas lekcji w Kościele, zgodnie z wersetem: Nauki i Przymierza 42:14 oraz z wypowiedzią Starszego Hollanda? (Duch).
W jaki sposób uczniowie pomagają nauczycielowi uczyć poprzez Ducha?
Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos fragment: Nauki i Przymierza 42:16–17. Poproś pozostałych uczniów, aby śledzili tekst i odszukali, jaka jest rola Ducha Świętego. Zanim uczeń zacznie czytać, możesz przypomnieć wszystkim, że określenie Pocieszyciel użyte w tych wersetach, to inna nazwa Ducha Świętego.
O czym wie Duch Święty oraz co On może zrobić, według wersetu 17.? (Możesz zasugerować, aby uczniowie zaznaczyli następującą doktrynę w swoich pismach świętych: Duch Święty wie wszystko oraz świadczy o Ojcu i Synu).
Dlaczego, zgodnie z tą doktryną, ważne jest, abyśmy podczas nauczania ewangelii posiadali Ducha Świętego?
W jaki sposób posiadanie przez was Ducha Świętego pomoże tym, których nauczacie?
Poproś uczniów o zastanowienie się nad poniższymi pytaniami (możesz zapisać je na tablicy przed lekcją lub przygotować jako materiały do rozdania):
Kiedy doświadczyliście mocy i wpływu Ducha Świętego podczas nauczania (dzielenia się, wyjaśniania lub świadczenia o) ewangelii?
Kiedy odczuliście wpływ Ducha Świętego, który świadczył o Ojcu Niebieskim i Jezusie Chrystusie?
Kiedy upłynie wyznaczony czas na przygotowanie, poproś kilku uczniów, aby podzielili się swoimi doświadczeniami związanymi z jednym z pytań z pozostałymi. Możesz dodać swoje świadectwo o istotnej roli Ducha w nauczaniu i uczeniu się ewangelii.
Wyjaśnij, że w tym objawieniu Pan ujawnił prawa i przykazania dotyczące wszystkich członków tego Kościoła. Poproś uczniów, aby usiedli w trzyosobowych lub sześcioosobowych grupach. Daj każdemu uczniowi jeden lub dwa odsyłacze do pism świętych, które są wymienione na tablicy i wyjaśnij, że każdy fragment zawiera instrukcje Pana na temat konkretnego przykazania. Poproś uczniów o przestudiowanie wyznaczonych im fragmentów, a następnie niech skorzystają z poniższego zarysu, aby przygotować się do nauczania swojej grupy tego, co odkryli. (Możesz umieścić go na tablicy lub przygotować egzemplarze do rozdania. Możesz także zachęcić uczniów, aby skorzystali z broszury Dla wzmocnienia młodzieży lub z Guide to the Scriptures [Przewodnika po pismach świętych]. Jeśli w klasie jest niewiele osób, możesz poprosić uczniów, aby nauczali wszystkich zamiast tylko osoby w swych grupach).
Poproś członka twojej grupy, aby przeczytał na głos wyznaczony fragment z pisma świętego. Możesz zasugerować, aby członkowie twojej grupy zaznaczyli przykazanie lub prawo opisane w tym fragmencie.
Rozpoznaj doktrynę lub zasadę, której uczymy się z tych wersetów.
Wyjaśnij, dlaczego, twoim zdaniem, to przykazanie jest ważne oraz w jaki sposób posłuszeństwo temu przykazaniu wpłynie na duchowy dobrobyt.
Podziel się pomysłem na to, co każdy z nas może zrobić, aby pełniej przestrzegać tego przykazania (lub wystrzegać się jego złamania). Możesz także poprosić pozostałych członków grupy, aby podzielili się swoimi pomysłami.
Upewnij się, że wyznaczyłeś wystarczającą ilość czasu, aby uczniowie przygotowali się, a następnie nauczali w swoich grupach. Kiedy uczniowie będą się wzajemnie nauczać, przechadzaj się pomiędzy nimi i zachęcaj ich do dalszej pracy, gdy zajdzie taka potrzeba.
Kiedy uczniowie skończą nauczać w grupach, zapisz na tablicy następujące zdanie do uzupełnienia: Służąc Bogu i przestrzegając Jego przykazań, okazujemy…
Poproś jednego z uczniów, by przeczytał na głos fragment: Nauki i Przymierza 42:29. Poproś pozostałych uczniów, aby śledzili tekst i odszukali słowa oraz wyrażenia, którymi można uzupełnić tę zasadę. Poproś jednego z uczniów, aby dokończył zasadę zapisaną na tablicy w podobny sposób: Służąc Bogu i przestrzegając Jego przykazań, okazujemy Bogu naszą miłość (Możesz zaproponować uczniom zaznaczenie tej zasady w pismach świętych).
Dlaczego przestrzeganie praw i przykazań Boga jest okazywaniem Mu naszej miłości?
W jaki sposób przestrzeganie przykazań zbliżyło was do Pana?
Poproś uczniów, aby zastanowili się nad swoją postawą wobec praw i przykazań Pana. Poproś ich o wybranie jednego przykazania, którego chcą pełniej przestrzegać, aby okazać miłość Ojcu Niebieskiemu i Zbawicielowi. Na zakończenie podziel się tym, jak przestrzeganie przykazań wzmocniło twoje relacje z Panem.
Prezydent Thomas S. Monson podkreślił wagę przykazania Pana, aby starsi głosili ewangelię. Wyjaśnił także rolę sióstr w pracy misjonarskiej:
Obraz
Prezydent Thomas S. Monson
„Wam, młodzi mężczyźni posiadający Kapłaństwo Aarona, oraz wam, młodzi mężczyźni, którzy otrzymacie niedługo urząd starszego, powtarzam to, czego prorocy nauczali od dawna — że każdy godny i zdrowy młody mężczyzna powinien przygotować się do służby na misji. Służba misjonarska jest obowiązkiem kapłańskim, którego wypełnienia Pan od nas oczekuje, jako że otrzymaliśmy tak wiele. Młodzi mężczyźni, namawiam was do tego, abyście przygotowali się do służby jako misjonarze. Pozostańcie czyści i nieskazitelni oraz godni reprezentowania Pana. Dbajcie o własne zdrowie i siłę. Studiujcie pisma święte. Gdzie jest to możliwe, uczestniczcie w zajęciach seminarium lub instytutu. Zapoznajcie się z podręcznikiem dla misjonarzy Abyście głosili moją ewangelię.
Słowo do was, młode siostry: chociaż nie macie tego samego obowiązku kapłańskiego co młodzi mężczyźni, by służyć jako pełnoetatowi misjonarze, macie również cenny wkład jako misjonarki, a wasza służba jest mile widziana” („Gdy znów się spotykamy”, Ensign lub Liahona, listopad 2010, str. 5–6).
Prezydent Boyd K. Packer z Kworum Dwunastu Apostołów wyjaśnił jeden z powodów, dlaczego ważne jest wspieranie tych, którzy są powołani na różne urzędy w Kościele:
Obraz
Prezydent Boyd K. Packer
„Ta powszechna procedura jest stosowana, kiedy powołuje się lub zwalnia z powołań przywódców i nauczycieli lub kiedy następuje reorganizacja w paliku, w okręgu lub w kworum, czy w organizacjach pomocniczych (zob. NiP 124:123, 144; zob. także NiP 20:65–67; 26:2). Jest ona wyłączną cechą Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich.
Zawsze wiemy, kto jest powoływany do przewodzenia lub nauczania i mamy sposobność, by poprzeć to działanie lub zgłosić swój sprzeciw. Nie jest to wymysł człowieka, lecz zostało przedstawione w objawieniach […] ([zob.] NiP 42:11). W ten sposób Kościół jest chroniony przed jakimkolwiek oszustem, który mógłby przejąć władzę nad kworum, okręgiem, palikiem lub Kościołem” („Słabi i prości członkowie Kościoła”, Ensign lub Liahona, listopad 2007, str. 6).
„Kochaj żonę swoją całym swym sercem i łącz się z nią i nikim innym” (NiP 42:22). Z tego, co wiem, oprócz tego fragmentu pisma święte całym sercem nakazują nam kochać jeszcze tylko jedną osobę, a jest nią sam Bóg. Pomyślcie, co to oznacza!
Taki rodzaj miłości możecie okazywać waszym żonom na wiele sposobów. Co najważniejsze, nic w życiu, poza Bogiem, nie jest ważniejsze od waszej żony — ani praca, ani rekreacja, ani hobby. Żona jest cennym, wiecznym pomocnikiem — waszą towarzyszką.
Co to oznacza, że kocha się kogoś całym sercem? Oznacza to, że kocha się z głębi serca i z całkowitym oddaniem. Oczywiście, jeśli kocha się swoją żonę z całego serca, nie można jej poniżać, krytykować, obwiniać czy krzywdzić słowami, nadętą postawą lub czynami.
Co to oznacza ‘trwać wiernie przy niej’? Oznacza to, że jest się z nią blisko związanym, jest się wobec niej lojalnym, jest się jej wiernym, że się porozumiewa z nią i okazuje jej swoją miłość” („To the Fathers in Israel”, Ensign, listopad 1987, str. 50).
Starszy Jeffrey R. Holland z Kworum Dwunastu Apostołów powiedział następującą rzecz o miłości i pożądaniu:
Obraz
Starszy Jeffrey R. Holland
„Dlaczego pożądanie jest grzechem śmiertelnym? No cóż, poza tym, że całkowicie wyniszcza wpływ Ducha na nasze dusze, sądzę, że jest to grzech, ponieważ bezcześci najwyższy i najświętszy ze związków, jaki Bóg dał nam w życiu doczesnym — miłość, jaką mogą się obdarzać mężczyzna i kobieta, oraz pragnienie pary, aby w rodzinie, która ma trwać wiecznie, pojawiły się dzieci. Ktoś powiedział kiedyś, że prawdziwa miłość musi oznaczać coś trwałego. Prawdziwa miłość trwa wiecznie. Pożądanie zaś zmienia się równie szybko, jak daje się przerzucać pornograficzne strony czy rzucić okiem na przechodzący obok kolejny potencjalny obiekt służący do zaspokojenia, mężczyznę czy kobietę. Prawdziwa miłość wprost nas roznosi — ja tak mam z Siostrą Holland. Chcemy o tym uczuciu krzyczeć z dachów domów. Pożądanie zaś charakteryzuje się poczuciem wstydu i skrytością, to niemal patologiczna tajemnica [obsesyjna skrytość] — im późniejsza pora, im mroczniej, tym lepiej, najlepiej za drzwiami zamkniętymi na dwa zamki. Miłość sprawia, że instynktownie zwracamy się do Boga i innych ludzi. Z drugiej strony pożądanie jest zaprzeczeniem pobożności i lubuje się w folgowaniu własnym zachciankom. Miłość przychodzi z otwartymi rękami i otwartym sercem, pożądanie tylko z nienasyconym apetytem.
To tylko niektóre z powodów, dla których prostytuowanie prawdziwego znaczenia miłości — czy to w wyobraźni, czy z drugą osobą — jest tak destrukcyjne. Niszczy to, co jest niemal tak ważne, jak nasza wiara w Boga — naszą wiarę w tych, których kochamy. Wstrząsa kolumnami zaufania, na których opiera się obecna — lub przyszła — miłość, zaś odbudowanie utraconego zaufania zajmuje wiele czasu. Jeśli problem będzie narastał — czy to w życiu osobistym w odniesieniu do członków rodziny, czy w życiu publicznym w odniesieniu do polityków, biznesmenów, gwiazd rozrywki czy sportowych idoli — wkrótce na budynku, który miał być schronieniem dla prowadzących się moralnie społeczeństw, będziemy mogli powiesić napis ‘Budynek do wynajęcia’” („Nie dam miejsca wrogowi mojej duszy”, Ensign lub Liahona, maj 2010, str. 44–45).