‘Een gezicht achter het raam’, Liahona, maart 2024.
Onder heiligen der laatste dagen
Een gezicht achter het raam
Ik dacht dat mijn buurvrouw nieuwsgierig was, maar kwam erachter dat ze gewoon een vriendin nodig had.
Foto ter beschikking gesteld door de auteur
Ik zag vaak hetzelfde gezicht van achter het raam van een appartement staren. Ik dacht: ‘Is het niet zielig dat iemand voortdurend uit het raam kijkt en veroordeelt wat haar buren doen?’
Op een dag dacht ik dat ik misschien moest gaan vragen of ik haar kon helpen. Ik besloot wat versgebakken brood mee te nemen.
Het warme brood smolt het ijs in het hart van mijn bejaarde buurvrouw. Met een betraand gezicht vertelde ze me hoe eenzaam ze zich voelde. Niemand bezocht of belde haar, zelfs haar eigen kinderen niet. Met bevende hand veegde ze de tranen van haar wangen.
Ze zuchtte en zei toen: ‘Wat zou het fijn zijn om deze wereld gewoon te verlaten. Ik oordeel over niemand als ik uit het raam kijk. Ik kijk gewoon naar de spelende kinderen en andere dingen die in de tuin gebeuren.’
Illustratie, Alex Nabaum
Na een tijdje praatten we ook over het evangelie. Ze was eerst terughoudend omdat haar man leider in een andere kerk was. Maar hoe meer we praatten, hoe meer ze onder de indruk was van alles wat ik over Jezus Christus en zijn herstelde evangelie vertelde.
‘Het is geweldig dat we dezelfde Jezus hebben!’ zei ze. ‘Zien we elkaar in de hemel?’
‘Ja,’ antwoordde ik, ‘we zullen er samen zijn – hand in hand.’
Vanaf dat moment waren we jarenlang goede vriendinnen, tot ze uiteindelijk deze wereld verliet.
Nu stel ik me graag voor dat mijn voormalige buurvrouw vanuit het raam van haar hemelse huis kijkt naar wat we doen en hoopt dat we in harmonie en liefde met elkaar samenleven.