Digitaal thema-artikel: jongvolwassenen
Door familiegeschiedenis kreeg ik meer gevoel van verbondenheid
Door wonderen in mijn familiegeschiedenis voelde ik me meer verbonden.
Ik weet nog dat mijn moeder over de situatie van haar familie in Mexico vertelde. Ze vertelde ons dat het erfland van haar vader door een familielid was gestolen en dat haar vader zijn grootvader nooit had gekend. En het verhaal eindigde altijd met het droevige verslag van een bende die het huis van haar familie en alles daarbinnen in de as legde – waaronder hun familiehistorische documenten.
Ik dacht dat alle genealogische gegevens aan mijn moederskant voorgoed waren verdwenen.
Telkens als ik FamilySearch opende, kon ik aan haar kant maar een paar generaties teruggaan. Maar door ijverig familiehistorisch werk konden we de lijn van mijn vader tot 300 v.C. traceren. Het verschil was verbluffend! Ik dacht dat ik geen werk kon doen, dus besteedde ik ruim tien jaar geen tijd aan onze stamboom. Mijn voorouders waren een vergeten herinnering waaraan we geen aandacht hoefden te besteden.
Maar ik heb geleerd dat we grote zegeningen ontvangen als we onze voorouders leren kennen.
Verbondenheid en genezing vinden
Ik vind het geweldig wat ouderling Gerrit W. Gong van het Quorum der Twaalf Apostelen over familiehistorisch werk heeft gezegd:
‘Wanneer we doodgaan, houden we natuurlijk niet op te bestaan. […]
‘Onze voorouders leven zeker nog en verdienen het om herdacht te worden. We gedenken ons erfgoed door mondelinge geschiedenissen, geslachtsregisters en familieverhalen, gedenktekens of gedenkplaatsen, en vieringen met foto’s, eten of objecten die ons aan onze geliefden doen denken.’1
Vooral door die uitspraak wilde ik weer meer over mijn voorouders te weten komen. Het kon toch geen kwaad om het te proberen? Ik merkte zelfs dat ik een warm gevoel kreeg dat me ertoe aanzette om een bepaalde familielijn te onderzoeken. (Nu besef ik natuurlijk dat het de Geest was.)
Telkens als ik die ingevingen opvolgde, vond ik een voorouder van wie de verordeningen in de tempel verricht moesten worden. En toen ik ze bleef vinden, merkte ik dat mijn band met mijn voorouders begon te groeien. Plotseling besefte ik hoe echt ze zijn en hoe sterk onze band is. Toen ik met mijn familiegeschiedenis bezig was, kreeg ik het gevoel dat mijn voorouders bij me waren en me hielpen om vooruitgang te boeken.
Ik had alleen de mondelinge en beperkte schriftelijke geschiedenis van de familie van mijn moeder. Maar aangezien ‘door kleine en eenvoudige dingen grote dingen worden teweeggebracht’ (zie Alma 37:6), had ik weinig informatie nodig om een wonder voor onze familie teweeg te brengen.
Terwijl ik langzaam aan de stamboom van mijn moeder werkte, kreeg ik een bericht van iemand op FamilySearch die ik niet kende. Deze persoon had een familienaam van mijn moederskant gereserveerd die ik naar de tempel had gestuurd, en vroeg me of ik meer informatie over hun familie kon vinden.
Tempelnamen kunnen alleen door nakomelingen van die naam worden gereserveerd, wat inhield dat ik familie van deze persoon was. Ik kon het niet geloven! Mijn familie had altijd verondersteld dat wij de enige leden van de kerk aan mijn moederskant waren en dat niemand van haar kant in de Verenigde Staten woonde. Maar we hadden het mis.
Deze persoon bleek een verre nicht te zijn – haar familie was bijna veertig jaar voor de familie van mijn moeder naar de Verenigde Staten geëmigreerd en is actief lid van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen. Door wat alleen een wonder kan worden genoemd, nam ze contact met me op toen ze bij ons in de buurt was, en konden we elkaar ontmoeten.
We huilden van vreugde toen we elkaar eindelijk zagen. Toen we onze verhalen vertelden, beseften we dat we veel meer gemeen hadden dan we dachten. Het vinden van lang verloren familieleden heeft iets waardoor ik een gevoel van liefde in mijn hart krijg – een liefde die de kracht heeft om eenzaamheid en ontmoediging te genezen en me aan mijn goddelijke identiteit en eeuwige verbondenheid te herinneren.
Het belang van de verhalen van onze voorouders
Ik heb zoveel vreugde door dat werk gevonden. Ouderling D. Todd Christofferson heeft gezegd: ‘Elk offer dat wij voor het werk van de Heer brengen, bevestigt onze positie bij Hem die zijn leven als losprijs voor velen heeft gegeven.’2
De zegeningen die we ontvangen als we familiehistorisch werk doen, zijn volgens ouderling Dale G. Renlund van het Quorum der Twaalf Apostelen ‘echt wonderbaarlijk wat hun reikwijdte, concreetheid en betekenis voor stervelingen betreffen’.3 De Heer heeft mijn familie gezegend met familieleden door wie we ons wat dichter bij huis konden voelen en die onze gevoelens van eenzaamheid enigszins konden verlichten.
Ik geloof dat zo’n wonder mogelijk is voor iedereen die familiegeschiedenis een kans geeft.